งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 285
บทที่ 285 ซูซีมู่อยู่ไหน
ในห้องนอนสะอาดและเรียบร้อย ผ้าปูที่นอนเรียบและเป็นระเบียบ ไม่มีรอยคนนอนมาก่อนเลย
ซูซีมู่ไม่อยู่บ้าน โทรศัพท์ก็โทรไม่ติด เขาไปไหนกัน？
โล่เฟยเอ๋อเดินไปขอบเตียง พิงไปที่เตียงอย่างอ่อนแรง และมีความคิดนับไม่ถ้วนวิ่งผ่านหัวสมองเธอ
เวลาผ่านไปนานมาก ร่างกายของเธอเริ่มมีแรงขึ้น โล่เฟยเอ๋อลุกขึ้น แล้วเดินลงไปชั้นล่าง
เขาไม่ได้คำนึงถึงว่าตอนนี้ดึกมากแล้ว เดินลงไปด้วยและตะโกนลงไปด้วยพร้อมกัน
“มีใครอยู่บ้านไหม？”
ความเคลื่อนไหวของโล่เฟยเอ๋อใหญ่ขนาดนี้ แน่นอนมันทำให้คนรับใช้ที่อยู่ชั้นล่างตกใจและตื่นขึ้นมา
“คุณนาย คุณกลับมาแล้วเหรอ？”คนรับใช้เห็นโล่เฟยเอ๋อเดินลงมาจากชั้นบนรู้สึกตกใจมาก จากนั้นก็สังเกตเห็นว่าโล่เฟยเอ๋อสวมเสื้อผู้ป่วยอยู่ จึงถามขึ้นว่า“คุณนาย ทำไมคุณใส่เสื้อผ้าผู้ป่วย？คุณได้รับบาดเจ็บใช่ไหม？”
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้ตอบคำถามของคนรับใช้ แต่กลับถามขึ้นว่า“ซูซีมู่ไปไหน？ทำไมเขาถึงไม่อยู่บ้าน？”
“ไม่รู้ คุณชายไม่ได้กลับบ้านมาสามวันแล้ว”คนใช้ตอบออกมาตามตรง
ซูซีมู่ไม่กลับบ้านมาสามวันแล้วเหรอ？ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าเขาออกไปจากที่นี่วันเดียวกันกับที่เธอออกไปเหรอ？
เขาไปไหนแล้ว ？ทำไมไม่ตอบ？
มีปัญหาเยอะมากวิ่งเล่นเข้ามาในสมองของเธอ จากนั้นหยิบโทรศัพท์ตั้งโต๊ะบนโต๊ะน้ำชาขึ้นมา กดเบอร์ของซูซีมู่แล้วโทรออก
โทรศัพท์ยังคงแจ้งเตือนด้วยสัญญาณอัตโนมัติว่าปิดเครื่องแล้ว
โล่เฟยเอ๋อหันกลับไปถามคนรับใช้：“มือถือเขาปิดเครื่องแล้ว เธอมีวิธีอื่นที่สามารถติดต่อเขาได้ไหม？”
คนใช้ตกตะลึงเล็กน้อย แล้วส่ายหัว“ไม่มีค่ะ”
ได้ยินคนรับใช้ตอบว่าไม่มี ใจของโล่เฟยเอ๋อเย็นหวบลงทันที หันกลับและเตรียมเดินออกไปนอกวิลล่า
คนรับใช้ได้ขัดขวางเธอไว้“คุณผู้หญิง คุณจะออกไปตอนนี้เหรอ？”
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า“ฉันจะไปตามหาซูซีมู่”
“คุณนาย ตอนนี้ดึกมากแล้ว คุณรอให้ถึงพรุ่งนี้แล้วค่อยไปตามหาคุณชายดีกว่า”คนรับใช้พูดอย่างเกลี้ยกล่อม
“ไม่ได้ ฉันต้องออกไปตอนนี้”โล่เฟยเอ๋อรู้สึกกังวลไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก
คนรับใช้เห็นโล่เฟยเอ๋อยืนกรานที่จะไปหาซูซีมู่ จึงแนะนำว่า：“คุณผู้หญิง คุณโทรหาคุณโจวก่อนดีกว่า เขาเป็นเลขาของคุณชาย ตารางการทำงานของคุณชายเขาเป็นคนวางแผนหมด เขาต้องรู้แน่นอนว่าคุณชายอยู่ที่ไหน”
เมื่อถูกคนรับใช้เตือน ทำให้ดวงตาของโล่เฟยเอ๋อสดใสขึ้นมาทันที
เธอลืมโจวเฉิงไปได้ยังไง？
แต่ไม่นานโล่เฟยเอ๋อก็นึกขึ้นได้ว่าเธอได้ทำโทรศัพท์หาย ไม่มีเบอร์โทรของโจวเฉิง จึงถามคนรับใช้
“โทรศัพท์ของฉันหายแล้ว เธอมีเบอร์โทรของโจวเฉิงไหม？”
“ฉันมีแค่เบอร์ออฟฟิศของคุณโจวเท่านนั้นเอง”คนรับใช้ให้คำตอบ
เบอร์ออฟฟิศของโจวเฉิง？ตอนนี้กลางดึกแล้ว มีเบอร์โทรออฟฟิศ ก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี
โล่เฟยเอ๋อหมดกำลังใจเป็นอย่างมาก
สุดท้ายก็ยอมเชื่อฟังคำเกลี้ยกล่อมของคนรับใช้ กลับเข้าไปในห้องนอน
เมื่อนอนไปที่เตียงแล้ว โล่เฟยเอ๋อพลิกตัวไปมานอนไม่หลับ
ซูซีมู่ไปไหนกันแน่？
ทำไมโทรศัพท์เขาโทรไม่ติด？
หรือว่าไปทำงานต่างจังหวัด？
คืนนั้นทั้งคืนโล่เฟยเอ๋อนอนไม่หลับ ในที่สุดก็ถึงตอนเช้า
เธอรีบดึงผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียง จากนั้นไปล้างหน้าแปรงฟันที่ห้องอาบน้ำ
เมื่อล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้ว จึงออกมาหาเสื้อผ้าใส่
ดึงตู้ออก เสื้อผ้าที่แขวนอยู่ล้วนแต่เป็นเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่เป็นประจำ
แต่ในเวลานี้ ไม่มีตัวไหนเลยที่เธอชอบเลย
เธออยากแต่งตัวให้ดูดีที่สุดเพื่อไปเจอซูซีมู่
หลังจากหยุดไปสักครู่ โล่เฟยเอ๋อจึงเดินเข้าไปที่ห้องแต่งตัว
เสื้อผ้าในห้องแต่งตัว เป็นเสื้อผ้าที่ซูซีมู่เตรียมไว้ให้เธอ รุ่นล่าสุดของแต่ละฤดู จะมีคนส่งมาให้ถึงที่นี่
เสื้อผ้ารุ่นล่าสุดของฤดูใบไม้ผลิ ได้ส่งมาตั้งนานแล้ว แต่โล่เฟยเอ๋อยังไม่เคยได้สวมใส่มันเลย
ซึ่งครั้งนี้ เธอตัดสินใจที่จะใส่มันเพื่อไปเจอซูซีมู่
“ฉันจะใส่กระโปรงนี้ดี หรือจะใส่กระโปรงนี้ดีนะ？”
“อืม……อันนี้ก็ใช้ได้……”
“ไม่เอาดีกว่า ยังไงก็เหมือนกระโปรงตัวแรกสวยที่สุด……”
โล่เฟยเอ๋อเลือกเสื้อผ้าอยู่ในห้องแต่งตัวเกือบหนึ่งชั่วโมง และในที่สุดก็สวมกระโปรงสีแดงกุหลาบด้วยความพึงพอใจ และใส่เสื้อคลุมสีขาวไว้ด้านนอกอีกตัว
ตอนที่ลงมาจากชั้นบน คนรับใช้ออกมาจากห้องพอดี
“คุณนาย ทำไมคุณตื่นเช้าขนาดนี้？”
โล่เฟยเอ๋อตอบกลับ อืม แล้วพูดว่า：“ฉันอยากออกไปตามหาคุณชายแต่เช้า”
เมื่อได้ยินโล่เฟยเอ๋อพูดว่าจะออกไปตามหาซูซีมู่ คนรับใช้ดีใจเป็นธรรมดาอยู่แล้ว“คุณนาย อาหารเช้าอยากกินอะไรเหรอ？”
“ไม่ต้องแล้ว ฉันออกไปหากินข้างนอก”โล่เฟยเอ๋อรอไม่ไหวแล้ว เขาอยากรีบออกไปตามหาซูซีมู่
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อออกมาจากวิลล่า จึงเข้าไปนั่งในรถของคนขับรถหลี่ แล้วไปที่บริษัทซูซื่อ
ตอนที่ไปถึงบริษัทซูซื่อนั้น ยังไม่ถึงเจ็ดโมงเลย
แต่เป็นเพราะว่า รปภ ที่อยู่เวรรู้จักโล่เฟยเอ๋อ ดังนั้นจึงปล่อยให้เธอเข้าไปในบริษัท
เธอแตะคีย์การ์ดขึ้นลิฟต์มาอย่างคุ้นเคย แล้วมาถึงออฟฟิศของซูซีมู่
จากนั้นนั่งรอซูซีมู่อยู่ที่ออฟฟิศของเขา
รอตั้งแต่เจ็ดโมง จนถึงสิบโมง โล่เฟยเอ๋อก็ไม่เห็นซูซีมู่เข้าออฟฟิศมาเลย
ออกไปถามถึงรู้ว่า ซูซีมู่ไม่ได้เข้าบริษัทมาสองวันแล้ว เลขาโจวก็งานยุ่งมากจนไม่เห็นแม้เงาของเขาเหมือนกัน
หาซูซีมู่ไม่เจอ
โล่เฟยเอ๋อกดเบอร์โทรที่เลขาให้มา แล้วโทรหาโจวเฉิง
“ฮัลโล ใครพูด”
โล่เฟยเอ๋อไม่รอให้โจวเฉิงพูดจบ รีบถามออกมาอย่างรวดเร็ว“คุณโจว คุณรู้หรือไม่ว่าซูซีมู่อยู่ที่ไหน？”
เมื่อโจวเฉิงได้ยินเสียงของโล่เฟยเอ๋อ รู้สึกตกใจมาก“คุณนาย？”
โล่เฟยเอ๋อถามขึ้นอีกครั้ง：“ซูซีมู่เขาไปไหนแล้ว？”
“ประธานซู？”ด้านของโจวเฉิงเงียบไปหลายวินาที จากนั้นถามขึ้นมาว่า：“คุณนาย ตอนนี้คุณอยู่ไหน？”
“ฉันอยู่ออฟฟิศของซูซีมู่ เขาอยู่ไหน？”โล่เฟยเอ๋อยังคงยืนกรานในคำถามนี้ เพราะในสมองเขามีแต่คำถามนี้
เสียดายโจวเฉิงไม่ยอมตอบคำถามเธอเลย“คุณนาย คุณรออยู่ที่ออฟฟิศของประธานซูอีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม？”
หลังจากที่ซูซีมู่ตอบคำว่า ได้ แล้วก็วางสายลง นั่งรอที่ออฟฟิศของซูซีมู่อย่างสบายใจ
เพราะว่าเธอคิดไว้ว่ามันต้องเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว โจวเฉิงให้เธออยู่ออฟฟิศเพื่อรอซูซีมู่
แต่คาดคิดไม่ถึงว่าหลังครึ่งชั่วโมงผ่านไป คนที่เธอรอและได้เจอไม่ใช่ซูซีมู่ แต่เป็นโจวเฉิง
“ซูซีมู่หล่ะ？อยู่ข้างหลังเหรอ？”โล่เฟยเอ๋อพูดและลุกขึ้น เดินออกไปนอกออฟฟิศ
เมื่อเห็นข้างนอกไม่มีคน สีหน้าของโล่เฟยเอ๋อผิดหวังมาก ร่างกายที่อ่อนแอนั้นเซเล็กน้อย ถ้าไม่ใช้เธอจับโต๊ะไว้ คงจะล้มไปแล้ว
“คุณนาย คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”โจวเฉิงถามออกมาอย่างเป็นห่วง
โล่เฟยเอ๋อส่ายหัว“ฉันไม่เป็นไร แล้วซูซีมู่หล่ะ？เขาไปไหน？”
โจวเฉิงไม่ได้ตอบคำถามของโล่เฟยเอ๋อ แต่กลับเดินไปห้องข้างๆ เทน้ำอุ่นแก้วหนึ่งมาให้โล่เฟยเอ๋อ คุณนาย คุณดื่มน้ำหน่อยเถอะ！”
“ขอบคุณมาก”โล่เฟยเอ๋อรับแก้วน้ำมา แล้วพูดขอบคุณ
ส่วนโจวเฉิงพับแขนเสื้อตัวเอง แล้วเริ่มเก็บของใช้ของซูซีมู่ขึ้นมา
ไม่ใช่การเก็บปรกติ แต่เป็นการเก็บของใช้ทั้งหมดแล้วในออฟฟิศแล้วใส่ลงไปในกล่องกระดาษอย่างเรียบร้อย
เก็บของ？ทำไมโจวเฉิงต้องเก็บของในออฟฟิศของซูซีมู่ด้วย？
หัวใจของโล่เฟยเอ๋อกระตุกเล็กน้อย รู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดีเลย
“คุณโจว ทำไมคุณถึงเก็บของให้ซูซีมู่ ？เขาจะย้ายออฟฟิศเหรอ？”
“ไม่ใช่ ประธานซูเขา……”เมื่อโจวเฉิงพูดถึงตรงนี้เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ จึงหุบปากลงทันที เพียงแค่พูดว่า：“คุณนาย คุณช่วยรอผมอีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม”
“ออ ก็ได้”โล่เฟยเอ๋อเก็บความสงสัยไว้ในใจ นั่งลงที่โซฟารอโจวเฉิงเก็บของ