งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 288

บทที่ 288 ล้างแค้นเพื่อลูกของพวกเขา

หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว ได้โบกเรียกแท็กซี่ เพื่อพาไปส่งที่สถานีตำรวจ

ตามหาตำรวจที่ทำคดีของเห้อจิ้นเหยาและอธิบายเกี่ยวกับสาเหตุของที่มาเสร็จแล้ว ตำรวจได้จัดหาให้คนไปเตรียมการก่อน จากนั้นก็พาโล่เฟยเอ๋อไปยืนอยู่หน้าประตูห้องห้องหนึ่ง

“คุณโล่ คนที่คุณต้องการเจออยู่ข้างในนี้”

“ขอบคุณค่ะ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าขอบคุณ จากนั้นผลักประตูออก แล้วเดินเข้าไปข้างใน

ที่นี่เป็นห้องที่เตรียมไว้ชั่วคราว นอกจากแสงสว่างไม่ดีเท่าไหร่นัก ส่วนที่เหลือสิ่งแวดล้อมอื่นๆถือว่าใช้ได้เลย

เห้อจิ้นเหยานั่งอยู่บนเก้าอี้ และถูกล๊อคกุญแจมือไว้

ไม่เห็นหน้าสองสามวัน เห้อจิ้นเหยาไม่เพียงแต่ผอมลง แถมยังดูแก่ขึ้นมากด้วย

สภาพของเธอยุ่งเหยิงอย่างหมดสภาพ ไม่มีราศีคุณนายหลงเหลืออยู่เลย

เมื่อเห็นโล่เฟยเอ๋อเดินเข้ามา เห้อจิ้นเหยารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่ประหลาดใจว่า “เธอมาได้ยังไง？ มาดูว่าผู้ชายของเธอทำให้ทำฉันย่ำแย่ขนาดไหนอย่างนั้นเหรอ？”

โล่เฟยเอ๋อตะลึงไปสักครู่ จึงนึกขึ้นได้ว่า ผู้ชายที่เห้อจิ้นเหยาพูดถึงน่าจะหมายถึงซูซีมู่

มิน่าตำรวจจับเห้อจิ้นเหยาได้รวดเร็วขนาดนี้ ที่แท้เป็นฝีมือของซูซีมู่นั่นเอง

โล่เฟยเอ๋อเม้มริมฝีปากเข้าหากัน จากนั้นนั่งลงตรงข้ามเห้อจิ้นเหยา

“คุณป้าเหยา”

หลังจากสิ้นเสียงของโล่เฟยเอ๋อ เห้อจิ้นเหยาหัวเราะประชดออกมา

“โล่เฟยเอ๋อ เธอจะเสแสร้งไปถึงไหน？เธอไม่รู้เหรอ ว่าฉันทำร้ายเธอไปแล้วกี่ครั้ง？ เธอยังจะมาเรียกฉันป้าเหยาอีก？”

ไม่มีอาการใดๆแสดงออกมาจากใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อ เพียงแค่พูดว่า：“ที่ฉันมาดูคุณในวันนี้ฉันมาแทนคุณพ่อ”

ได้ยินโล่เฟยเอ๋อพูดว่า เธอมาเยี่ยมตัวเองเป็นเพราะมาเยี่ยมแทนโล่ชิงไป๋นั้น

เห้อจิ้นเหยาหน้าชาไปสักพัก จากนั้นกลับสู่ความเย็นชาอย่างรวดเร็ว

“โล่ชิงไป๋ให้เธอมาดูฉันแทนเขาเหรอ？ตลกสิ้นดี？หลังจากที่รู้ว่าฉันเป็นคนทำให้ไป๋หนิงตาย ถูกฉันกระตุ้นจนทำให้กลายเป็นอัมพาต แล้วยังจะให้เธอมาดูฉันอีกเหรอ？”

เมื่อได้ยินคำพูดของเห้อจิ้นเหยา ดวงตาของโล่เฟยเอ๋อเบิกกว้างขึ้นทันที “คุณเป็นคนทำให้แม่ฉันตายเหรอ？”

“ใช่แล้ว ทำไม？โล่ชิงไป๋ไม่ได้บอกเธอเหรอ？”เห้อจิ้นเหยาหยุดไปสักพัก แล้วหัวเราะออกมาอย่างเย็นชาว่า：“เขาไม่บอกเธอ คงเป็นเพราะกลัวเธอจะเกลียดเขามั้ง ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะความเกลียดชังที่เขามีต่อไป๋หนิง ฉันก็คงไม่มีโอกาสทำร้ายไป๋หนิงจนไป๋หนิงตายหรอก……”

“คุณไม่ต้องพูดแล้ว”โล่เฟยเอ๋อตะโกนออกมาเสียงดัง

“เคอเคอ แค่นี้ก็ทนฟังไม่ไหวแล้วเหรอ？ฉันยังมีเรื่องอีกมากมายที่เกี่ยวข้องระหว่างพ่อกับแม่เธอจะเล่าให้เธอฟัง……”คำพูดของเห้อจิ้นเหยายังพูดไม่จบ ก็ถูกโล่เฟยเอ๋อพูดแทรกขึ้นก่อน

“เห้อจิ้นเหยา เธอไม่ต้องพูดให้เสียเวลาหรอก ฉันไม่เชื่อคำพูดของเธอหรอก”

“เธอไม่เชื่อเหรอ？น่าเสียดายมาก”เห้อจิ้นเหยากล่าวอย่างเสียดายออกมา

โล่เฟยเอ๋อไม่สนใจเห้อจิ้นเหยาอีก เธอลุกขึ้น เพื่อเตรียมตัวออกไป

เวลานี้ เห้อจิ้นเหยาพูดขึ้นมา แล้วเรียกเธอไว้ “โล่เฟยเอ๋อ”

โล่เฟยเอ๋อหยุดลง แล้วหันไปมองเห้อจิ้นเหยา“เธอยังมีอะไรที่จะพูดอีก？”

เห้อจิ้นเหยายกมือขึ้น เอามือไปจับที่จอนผมตัวเอง จากนั้นพูดขึ้นว่า：“สำหรับเรื่องที่ว่าโล่ชิงไป๋เป็นคนทำให้แม่เธอตายทางอ้อม ความจริงแล้วฉันโกหกเธอ แต่โล่เฟยเอ๋อ ต้องยอมรับว่าเธอเก่งมาก สามารถควบคุมอารมณ์ได้ดีมากเมื่อต้องเผชิญกับคนร้ายที่ทำให้ลูกของตัวเองต้องตาย”

เมื่อโล่เฟยเอ๋อได้ยินคำพูดของเห้อจิ้นเหยา หยุดเดินทันที

เธอใจเย็นมากเมื่อเผชิญกับคนร้ายที่ทำร้ายลูกของตัวเองเหรอ？

ซูซีมู่ไม่ใช่บอกว่าลูกของเธอที่แท้งไปเพราะอุบัติเหตุหรอกเหรอ ทำไมถึงถูกฆ่าตาย？ ใครเป็นคนฆ่า？

ดวงตาของโล่เฟยเอ๋อเบิกกว้างขึ้นทันที สีหน้าเปลี่ยนตามไปด้วย “เธอฆ่าลูกฉันเหรอ？”

เห้อจิ้นเหยาเมื่อได้ยินคำถามที่โล่เฟยเอ๋อถามกลับมา ผงะไปสักพัก แต่ในไม่ช้าก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

เธอยิ้มออกมาอย่างเจ้าเลห์ “โล่เฟยเอ๋อ เธอไม่รู้เหรอสาเหตุที่เธอแท้งลูกเพราะฉันเป็นคนเอายาทำแท้งให้เธอกิน”

ณ เวลานี้ โล่เฟยเอ๋อมีความรู้สึกเหมือนตัวเองตกลงไปในเหวน้ำแข็งเย็นไปทั้งตัว

ลูกของเธอไม่ได้แท้งเพราะอุบัติเหตุ แต่เป็นเพราะเห้อจิ้นเหยาเอายาทำแท้งให้เธอกินจนเธอต้องแท้งลูกไป

เธอและซูซีมู่ต่างไม่รู้ว่าเธอท้องด้วยซ้ำ แล้วเห้อจิ้นเหยาจะรู้เรื่องนี้ได้ยังไง？

“ยาทำแท้ง？คุณรู้ได้ยัง ไงว่าฉันท้อง？”

หลังจากที่ถามเสร็จ โล่เฟยเอ๋อนึกขึ้นได้ว่าก่อนวันที่เธอจะแท้งลูก เห้อจิ้นเหยาไปรับเธอที่บริษัทแล้วพากลับไปกินข้าวที่วิลล่าตระกูลโล่และหลังงจากที่เธอกินข้าวเสร็จเธอก็อ้วกออกมาอย่างไม่เป็นท่า

หลังจากนั้นวันถัดมา ก็คือวันที่เธอแท้งลูกวันนั้น เห้อจิ้นเหยาสั่งให้คนส่งรังนกไปให้เธอกินที่บริษัทโดยเฉพาะ

ตอนนั้นเธอยังคิดว่ารังนกเปรี้ยวๆหวานๆรสชาติดีมาก คิดไม่ถึงว่ารังนกนั้นแท้จริงเล้วเป็นตัวคล่าชีวิตของลูกเธอนั่นเอง

เธอโง่ขนาดไหน？ ที่คิดว่าเห้อจิ้นเหยารักเธอ

แต่กลับไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเห้อจิ้นยาเป็นศัตรูที่ฆ่าลูกของเธอนั่นเอง

เห็นสีหน้าของโล่เฟยเอ๋อที่ตกใจนั้น เห้อจิ้นเหยาหัวเราะเสียงดังออกมา“ฮ่าๆๆ ซูซีมู่เอ๊ย แกนี่มันช่างโง่จริงๆ ปกป้องผู้หญิงโง่ๆแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้ ถึงตอนนี้ยังมีความคิดว่าที่แกลงมือจัดการบริษัทโล่ซื่อสาเหตุมาจากฉัน แต่เธอกลับไม่รู้ ที่แกลงมือจัดการฉัน เป็นเพราะว่าต้องการแก้แค้นให้ลูกที่แท้งไปของพวกแกนั่นเอง”

ซูซีมู่ต้องการแก้แค้นให้ลูก จึงลงมือจัดการบริษัทโล่ซื่อ ลงมือจัดการเห้อจิ้นเหยา

มิน่าโล่เฟยเอ๋อรู้สึกแปลกใจมาตลอด ในเมื่อเธอก็แสดงตัวตลอดว่าเธอไม่เคยอยากได้บริษัทโล่ซื่อเลย ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับทุกปัญหาที่เกี่ยวข้องกับบริษัทโล่ซื่อ ซูซีมู่ก็ยังลงมือจัดการบริษัทโล่ซื่อ มิหนำซ้ำยังถ่ายโอนหุ้นห้าสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทโล่ซื่อให้กับเธอ ที่แท้ เขาทำเพื่อแก้แค้นให้ลูกของพวกเขานั่นเอง！

ส่วนเธอตอนที่รู้ข่าวว่าเขาซื้อหุ้นของบริษัทโล่ซื่อ ยังด่าเขายกใหญ่ หาว่าเขาเป็นต้นเหตุทำให้พ่อของเธอกลายเป็นอัมพาต……

มิน่าหล่ะเขาถึงให้โจวเฉิงมาบอกกับเธอว่า พวกเขาจะเลิกรากัน

เวลานี้ตอนนี้ โล่เฟยเอ๋อถึงรู้ แท้จริงแล้วเธอได้ทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยไปแล้วเยอะมาก

ในขณะที่พ่อของลูก ตอนที่กำลังแก้แค้นให้ลูกอยู่นั้น เธอที่เป็นแม่ไม่เพียงไม่ได้ทำอะไร และยังเข้าใจเขาผิดอีกด้วย

เธอทำไมเป็นแม่แบบนี้？เธอมีสิทธิ์อะไร？

เธอมันโง่ขนาดไหนกัน ถึงเข้าใจซูซีมู่ผิดได้มากขนาดนั้น？

เธอมันโง่ขนาดไหนกัน ส่งลูกของตัวเองไปให้เห้อจิ้นเหยาฆ่าตาย？

เธอมันโง่ขนาดไหนกัน ที่เชื่อว่าคนร้ายที่ฆ่าลูกตัวเองคือ……

โล่เฟยเอ๋อไม่รู้ว่าเธอเดินออกมาจากสถานีตำรวจได้ยังไง ในหัวสมองของเธอคิดอยู่แต่เรื่องหนึ่ง คือเธอเป็นคนที่ส่งลูกตัวเองไปให้เห้อจิ้นเหยาฆ่าตาย

ฝนเริ่มตกลงมา โล่เฟยเอ๋อเหมือนไม่มีความรู้สึก เดินไปตามถนนเรื่อยๆ

เธอเดินไปเรื่อย ๆอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งไม่มีเรี่ยวแรง และก็ล้มลงไปกับพื้น

จากนั้นอดกลั้นไว้ไม่ไหว ร้องไห้ออกมาเสียงดัง

โล่เฟยเอ๋อกำลังนั่งตากฝนอยู่ริมถนนอยู่แบบนั้น ซึ่งดึงดูดความสนใจของผู้คนที่สัญจรไปมา และบางคนก็เข้ามาถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น แต่โล่เฟยเอ๋อไม่ได้ให้ความสนใจ เธอได้แต่ร้องไห้ ร้องเพื่อซูซีมู่ และร้องไห้กับลูกที่แท้งไปของเธอ

น้ำตาไหลออกมาพร้อมน้ำฝน รวมไปถึงความเสียใจและความเศร้าของโล่เฟยเอ๋อ

ท่ามกลางการร้องไห้ดังกล่าว มีเสียงที่คลุมเครือเบา ๆ ดังออกมา มีประโยคหนึ่งออกมา ซ้ำ ๆ ：“ขอโทษซูซีมู่……ขอโทษลูกของแม่……