งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 310

บทที่ 310 โล่เฟยเอ๋อต้องการล่อลวงซูซีมู่

โล่เฟยเอ๋อส่งข้อความหาโจวเฉิงอยากรวดเร็ว เก็บโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋า

เมื่อซูซีมู่ออกมาจากห้องน้ำ เธอก็กลับมานอนดี ๆ บนเตียงแล้ว

เห็นโล่เฟยเอ๋อเชื่อฟังแบบนี้ ซูซีมู่ก็คลายสีหน้าลง “หิวไหม? ผมจะไปซื้อข้าวเที่ยง”

โล่เฟยเอ๋อกลัวซูซีมู่จะไป ตอบอย่างเป็นธรรมชาติ “ไม่หิว”

แต่เธอกำลังพูดจบ กระเพาะเธอก็โครกครากประท้วงว่าหิวแล้ว

ซูซีมู่ขมวดคิ้วอย่างหมดคำพูด แต่พอเห็นท่าทางน่าสงสารของโล่เฟยเอ๋อแล้ว สุดท้ายก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสั่งอาหารเดลิเวอรี่

ตอนที่ซูซีมู่สั่งอาหาร ทุกความสนใจของโล่เฟยเอ๋ออยู่ที่เขา กลับไม่ได้สนใจว่าเขาสั่งอะไรไป

จนอาหารมาส่ง เธอถึงรู้ว่าอาหารทั้งหมดสี่อย่างที่สั่งไปล้วนเป็นของโปรดเธอ

นึกถึงเขาที่พึ่งสั่งอาหารในโทรศัพท์ไปอย่างชำนาญ ดวงตาโล่เฟยเอ๋อก็ร้อนผ่าว

คนคนหนึ่งใส่ใจอีกคนมากแค่ไหน ถึงจะอยู่ต่างประเทศ ก็ยังรู้ดีว่าเธอชอบทานอาหารของร้านไหน?

อดใจไม่ได้ โล่เฟยเอ๋อเรียกชื่อของเขาออกมา “ซูซีมู่”

“หืม?” ซูซีมู่เงยหน้า

โล่เฟยเอ๋อไม่พูดอะไร มองเขาด้วยตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา

ซูซีมู่ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ ๆ เธอถึงร้องไห้ เพียงหยิบทิชชูจากโต๊ะกาแฟ ช่วยเธอเช็ดน้ำตา

มองซูซีมู่ที่ช่วยเช็ดน้ำตาให้ตัวเองด้วยท่าทางจริงจัง โล่เฟยเอ๋อวางตะเกียบลง โผเข้าหาอ้อมกอดของเขา

ซูซีมู่ตัวเกร็ง จากนั้นยกมือขึ้นลูบหลังเธอเบา ๆ ปลอบโยนเธอ…..

หลังทานมื้อเที่ยงไม่นาน ซูซีมู่ได้รับโทรศัพท์จากโจวเฉิง

“ประธานซู ขออภัย มีธุระกะทันหัน ผมตอนนี้ไปไม่ได้แล้ว”

ซูซีมู่ขมวดคิ้ว เดิมต้องการให้โจวเฉิงทิ้งธุระในมือ แล้วมาทันที แต่เมื่อมองมือโล่เฟยเอ๋อที่คอยจับชายเสื้อเขาไว้ เขาไม่ได้พูดประโยคนั้นออกไป ถามแค่ “จะมาเมื่อไหร่?”

แน่นอนว่าเป็นตอนที่คุณกับคุณนายคืนดีกันแล้ว ผมถึงจะไปตอนนั้น แน่นอนว่าประโยคนี้ โจวเฉิงไม่กล้าพูดออกไป ทำแค่ตอบ “สองวัน ผมจัดการธุระแล้วจะไปทันที…..”

ซูซีมู่ ‘อืม’ แล้ววางสายไป

จากนั้นมองโล่เฟยเอ๋อ คิดพิจารณาโจวเฉิงไม่มาสองวันนี้ควรทำอย่างไรดี

ให้โล่เฟยเอ๋อพักอยู่ที่โรงพยาบาลคนเดียว เขาไม่วางใจ อีกอย่างเธอกลัวคงไม่ให้เขาไป

เขาอยู่กับเธอที่โรงพยาบาล ก็ไม่สะดวก

ไข้ของเธอก็ลดลงแล้ว อาการบาดเจ็บที่เท้าก็ไม่ถึงขนาดต้องนอนโรงพยาบาล งั้นก็ออกจากโรงพยาบาลเถอะ

ตัดสินใจให้โล่เฟยเอ๋อออกจากโรงพยาบาลแล้ว ซูซีมู่ลุกขึ้นทันที เตรียมจะไปทำเรื่องออกโรงพยาบาลให้โล่เฟยเอ๋อ

สุดท้ายโล่เฟยเอ๋อยังดึงขายเสื้อเขาอยู่ ไม่ให้เขาไป

ซูซีมู่มองเธอที่มือจับชายเสื้อเขาอยู่ จากนั้นก็อธิบายอย่างช่วยไม่ได้ “ผมจะไปทำเรื่องออกโรงพยาบาลให้คุณ”

ทำเรื่องออกโรงพยาบาล? เขาจะพาเธอออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ?

คิดว่าโล่เฟยเอ๋อไม่เข้าใจ ซูซีมู่ก็พูดอีก: “โจวเฉิงมาไม่ได้ชั่วคราว ผมจะพาคุณไปที่โรงแรม”

ได้ยินซูซีมู่บอกว่าโจวเฉิงมาไม่ได้ชั่วคราว เขาจะพาเธอไปโรงแรม โล่เฟยเอ๋อถึงยิ้มออกมา เลิกคิ้ว สีหน้าท่าทางผ่อนคลายลง “โอเค คุณรีบกลับมานะ”

ซูซีมู่ถูกประโยคนี้ของโล่เฟยเอ๋อ ‘คุณรีบกลับมานะ’ ทำให้ใจเต้นแรง

เขารีบแกะมือของโล่เฟยเอ๋อออกจากชายเสื้อ รีบเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยไป

โล่เฟยเอ๋อที่ดีใจอยู่ ไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางที่ผิดไปของเขา

หลังจากทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล ซูซีมู่ก็พาโล่เฟยเอ๋อไปที่โรงแรมที่เขาจองไว้ก่อนหน้านี้

โล่เฟยเอ๋อรู้ว่าซูซีมู่ยังอยากส่งเธอให้โจวเฉิง ดังนั้นถึงที่โรงแรมแล้ว เธอยังคงจ้องมองเขา

เขาเดินไปที่ไหน สายตาของเธอมองตามไปที่นั่น

ถ้าหากเขาจะออกไปข้างนอก เธอกระโดดขาเดียวตามหลังเขาไปด้วยแน่นอน

ทำจนซูซีมู่รำคาญ

ตอนค่ำสี่ทุ่ม ซูซีมู่ที่ดูละครเป็นเพื่อนโล่เฟยเอ๋อกว่าหลายชั่วโมงก็ลุกขึ้น ไปทางห้องนอนอีกห้อง

โล่เฟยเอ๋อรีบลุกขึ้น กระโดดขาเดียวตามหลังซูซีมู่ไป

“ผมไม่ไปไหน ผมจะนอน คุณไปนอนที่ห้องนอนหลัก” ซูซีมู่หยุดฝีเท้า ขมวดคิ้ว

โล่เฟยเอ๋อส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่เอา ฉันจะนอนกับคุณ…..”

ถ้าเป็นเมื่อก่อน โล่เฟยเอ๋อพูดแบบนี้ ซูซีมู่จะดีใจมากแค่ไหน แต่ตอนนี้ ซูซีมู่แค่รู้สึกลำบากใจ

แววตาของเขาถูกปกคลุมไปด้วยหมอกทันที น้ำเสียงแข็งกระด้างขัดที่เธอพูด “กลับไปที่ห้องของคุณ”

โล่เฟยเอ๋อตกใจบรรยากาศรอบตัวเขา จนนิ้วสั่นเทา รีบหุบปาก ไม่กล้าแม้แต่จะมอง รีบก้มหน้าลง

ซูซีมู่เหลือบมองเธอ จากนั้นก็หมุนตัวเดินเข้าห้องไป

หลังปิดประตูแล้ว เขาพิงหลังประตู ฟังเสียงการเคลื่อนไหวของเธอเงียบ ๆ

เดิมเขาคิดว่า เมื่อโกรธรอบนี้ โล่เฟยเอ๋อจะกลับห้องตัวเองไปอย่างเชื่อฟัง

ผลสุดท้ายเขารอเกือบครึ่งชั่วโมง ก็ไม่ได้ยินเสียงประตูห้องข้าง ๆ

เขาขมวดคิ้ว ดึงเปิดประตู

เห็นโล่เฟยเอ๋อนั่งหลับอยู่บนโซฟา

ได้ยินเสียงเปิดประตู เธอหันกลับมามอง

มองสีหน้าท่าทางน่าสงสารของโล่เฟยเอ๋อ ความโกรธของซูซีมู่ที่พึ่งปะทุ สลายหายไปในทันที

เขาสูดลมหายใจยาว แล้วเดินเข้าไปอุ้มเธอขึ้นมา

โล่เฟยเอ๋อมองเขาเงียบ ๆ พบว่าใบหน้าของเขาไม่มีสีหน้าน่ากลัวเหมือนก่อนหน้านี้ เธอถึงเอื้อมมือไปคล้องคอเขาอย่างระมัดระวัง

ซูซีมู่ก้มมองเธอ จากนั้นอุ้มเธอไปที่ห้องนอนหลัก

“ผมจะไปอาบน้ำ คุณนอนดี ๆ ”

โล่เฟยเอ๋อมองเขาจากนั้นเอ่ยเสียงเบา: “ฉันก็อยากอาบน้ำ…..”

“หายแล้วค่อยอาบ” ซูซีมู่ตอบด้วยสีหน้าเย็นชา

โล่เฟยเอ๋อ ‘อ่อ’ รับ ไม่ได้พูดอะไรอีก

ซูซีมู่ถอนหายใจในใจ จากนั้นเปิดกระเป๋าเดินทางหยิบเสื้อผ้า เข้าห้องอาบน้ำไป

ได้ยินเสียงน้ำจากห้องอาบน้ำ โล่เฟยเอ๋อเริ่มคิด เธออยากให้เกิดอะไรนิดหน่อยกับซูซีมู่ดีหรือไม่

เพราะเธอรู้จักซูซีมู่ดี เขาต้องรับผิดชอบเธอแน่ ถ้าเป็นแบบนั้นซูซีมู่ก็ไม่ไปไหนแล้ว…..

เมื่อซูซีมู่อาบน้ำเสร็จออกมาจากห้องอาบน้ำ ก็เห็นโล่เฟยเอ๋อมองเขาตาปริบๆ

เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ในหัว จึงพูด: “ทำไมยังไม่นอน?”

“กำลังจะนอน” โล่เฟยเอ๋อพูดพลางซุกเข้าผ้าห่ม

ซูซีมู่ ‘อืม’ รับ ปิดไฟตรงหัวเตียง นอนลงที่อีกฝั่ง

ในความมืด โล่เฟยเอ๋อกัดริมฝีปากล่าง บีบปลายนิ้วไปมา จากนั้นยื่นมือ ลูบไปทางซูซีมู่

ซูซีมู่ความรู้สึกเร็วมาก มือของโล่เฟยเอ๋อกำลังสัมผัสโดนเขา มือของเขาก็จับข้อมือเธอไว้

ทำไมถูกจับได้? โล่เฟยเอ๋อหงุดหงิดในใจอย่างไม่สิ้นสุด ถือโอกาสลุกขึ้นแล้วทับซูซีมู่ไว้ใต้ร่าง

เสียงต่ำดังอู้อี้อยู่ข้างหู จากนั้นโล่เฟยเอ๋อถูกซูซีมู่อุ้มกลับไปไว้ที่เดิม

เพราะมือมาก โล่เฟยเอ๋อไม่แน่ใจสีหน้าของซูซีมู่ ได้ยินแค่เสียงแหบของซูซีมู่เตือน: “ถ้ายังขยับ ผมจะโยนคุณออกไป”

ล่อลวงไม่สำเร็จ ยังถูกซูซีมู่เตือน ต่อให้โล่เฟยเอ๋อหน้าหนาแค่ไหน ก็ไม่กล้าขยับอีก หลับตาลงอย่างเชื่อฟัง

วันนี้จ้องซูซีมู่ทั้งวัน โล่เฟยเอ๋อเหนื่อยเกินไป ไม่กี่นาทีก็ผล็อยหลับไปแล้ว