งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 337
บทที่ 337 ซูยุ่นวางแผนจัดฉากเหซิงโม่กับโล่เฟยเอ๋อ
หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที โล่เฟยเอ๋อก็เดินมา
“เธอมาทำไม?” เหซิงโม่ถามอย่างแปลกใจ
ส่วนโล่เฟยเอ๋อก็ตอบอย่างมึนงง “ก็ซูยุ่นบอกว่านายมีธุระจะคุยกับฉัน”
จู่ๆ เหซิงโม่ก็นึกถึงคำพูดที่ซูยุ่นพูดก่อนหน้าที่เธอจะจากไป
ซูยุ่นหมายความว่าอย่างไร?
คิ้วของเขาขมวดเป็นปมแล้วตอบว่า: “เธอคงจะฟังผิดแล้วล่ะ”
“อ้อ” โล่เฟยเอ๋อหยักไหล่ก่อนจะก้มหน้าตรวจสอบถุงในมือของตน แล้วเธอก็ขมวดคิ้วทันทีที่พบว่ามีกระเป๋าใบหนึ่งตกหล่นไปเสียแล้ว
เหซิงโม่ที่สังเกตเห็นว่าเธอขมวดคิ้วเป็นปม จึงเลิกคิ้วแล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
“ฉันน่าจะลืมกระเป๋าแล้ว” โล่เฟยเอ๋อพลิกดูถุงในมือไปด้วยแล้วตอบ
เหซิงโม่นิ่งไปสักพักจากนั้นถาม “ลืมไว้ที่ไหนล่ะ?”
ทางด้านโล่เฟยเอ๋อก็คิดสักพักก่อนจะตอบว่า “น่าจะเป็นที่ร้านก่อนหน้านี้”
“อย่างนั้นเธอรีบกลับไปหาที่ร้านก่อน” เหซิงโม่เงียบไปสักพักแล้วเอ่ยขึ้นอีกว่า: “ถ้ายังไม่เจอคงต้องโทรแจ้งตำรวจ”
“อืม เข้าใจแล้ว” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า จากนั้นหันหลังเตรียมที่จะเดินไป
แต่เหซิงโม่ก็เรียกเธอไว้แล้วบอกว่า “ให้ฉันช่วยเธอถือถุงเถอะ ถ้าเกิดมีเรื่องอะไร ก็โทรมานะ”
“ได้” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าแล้วส่งถุงในมือให้เหซิงโม่ จากนั้นก็รีบเดินออกไป
“หวังว่าจะหาเจอนะ ไม่อย่างนั้นคงจะยุ่งยากเลยทีเดียว…” เหซิงโม่ยืนมองแผ่นหลังที่จากไปอย่างรีบร้อนของโล่เฟยเอ๋อแล้วถอนหายใจเบาๆ
เขาไม่ทันสังเกตเลยว่าซูยุ่นยืนอยู่ในที่ลับตาด้านหลังเขาไม่ไกล
ต้องบอกว่าซูยุ่นยืนอยู่ตรงนั้นนานแล้วและก็นานพอที่จะถ่ายรูปตอนที่เหซิงโม่อยู่ด้วยกันกับโล่เฟยเอ๋อ
หลังจากเลือกรูปที่ค่อนข้างดูสนิทสนมใกล้ชิดกันมาสองสามรูปแล้ว ซูยุ่นก็ส่งต่อรูปนั้นไปยังโทรศัพท์มือถืออีกเครื่องหนึ่ง
หลังจากนั้นก็ส่งรูปจากโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นไปยังโทรศัพท์มือถือของซูซีมู่
ใช่แล้ว ที่ซูยุ่นตั้งใจถ่ายรูปพวกนี้ก็เพื่อที่จะใช้ประโยชน์จากการที่ซูซีมู่เข้าใจโล่เฟยเอ๋อผิด เพราะซูซีมู่จะต้องไปหาเรื่องเหซิงโม่หลังจากนี้แน่นอน ถึงเวลานั้นต่อให้เหซิงโม่ไม่ยินยอม เขาก็ต้องละทิ้งความคิดที่มีต่อโล่เฟยเอ๋อ
ซูยุ่นวาดฝันไว้อย่างสวยหรู แต่กลับไม่รู้เลยว่า เรื่องบางเรื่อง คนบางคนนั้นคาดเดาไม่ได้จริงๆ
ทางด้านของซูซีมู่ทันทีที่ได้รับรูปภาพเหล่านั้น แวบแรกที่เห็นเขาไม่ได้คิดเลยว่ามันมีอะไรระหว่างโล่เฟยเอ๋อกับเหซิงโม่ แต่เขากลับคิดว่าใครกันที่เป็นคนสร้างเรื่องให้เขากับโล่เฟยเอ๋อ?
หลังจากนั้นเขาก็รีบให้โจวเฉิงไปสืบหามาว่าใครเป็นคนที่ส่งรูป
โล่เฟยเอ๋อไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยสักนิด เธอกำลังยุ่งอยู่กับการตามหากระเป๋าของเธอ
แต่ยังดีที่ว่าพนักงานของร้านค้าแห่งนี้มีความเป็นมืออาชีพดีมาก
หลังจากที่เก็บกระเป๋าของลูกค้าได้ ก็เก็บมันไว้อย่างระมัดระวังเพื่อรอให้ลูกค้ามาหา
โล่เฟยเอ๋อเลยสามารถตามหากระเป๋าของตนเองได้โดยที่ไม่ต้องเปลืองแรง
เธอรีบโทรหาเหซิงถิงหลังจากที่เอ่ยขอบคุณพนักงานเสร็จ พอรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนเธอก็รีบไปที่นั่นทันที
พอเหซิงถิงเห็นโล่เฟยเอ๋อเดินมาก็รีบถาม “เฟยเอ๋อ เธอบอกว่าเธอจะไปหากระเป๋าทำไมถึงไม่บอกฉันสักคำเลย ให้ฉันไปเป็นเพื่อนเธอก็ได้นี่นา”
“ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่หากระเป๋าเอง” โล่เฟยเอ๋อยิ้มแล้วตอบ
เหซิงถิงทำปากจู๋แล้วบ่น: “แค่หากระเป๋าอะไรกัน พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกัน แล้วถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอ ฉันจะบอกพี่ซีมู่อย่างไรล่ะ?”
พอได้ยินคำพูดของเหซิงถิง โล่เฟยเอ๋อก็ไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือว่าร้องไห้ดี “แล้วมันร้ายแรงอย่างที่เธอพูดขนาดนั้นไหมล่ะ?”
“ร้ายแรงอะไรกัน นั่นมันเป็นความจริง…” เหซิงถิงยังไม่ทันพูดจบ ทางด้านซูยุ่นก็พูดขัดจังหวะเธอด้วยน้ำเสียงที่เริ่มรำคาญ “พวกเธอยังอยากจะเดินเที่ยวต่อกันไหม?”
“แน่นอนสิ…”
โล่เฟยเอ๋อเหลือบมองเวลา เดินเล่นมาตั้งหนึ่งชั่วโมงกว่า นี่มันก็ใกล้จะถึงเวลาที่เธอนัดกับซูซีมู่แล้ว
เธอจึงหยุดเดินแล้วเอ่ยขอโทษกับทุกคน: “ฉันคงไม่เดินเที่ยวกับพวกเธอต่อแล้วล่ะ”
“เฟยเอ๋อ เธอมีธุระอื่นที่ต้องทำเหรอ?” เหซิงถิงถามอย่างแปลกใจ
โล่เฟยเอ๋อส่ายหน้า “เปล่า แต่ซูซีมู่ใกล้จะมารับฉันแล้ว”
“พี่ซีมู่จะมาเหรอ?” ไม่เพียงแต่เหซิงถิงที่แปลกใจ แต่ซูยุ่นกับเหซิงโม่ต่างก็รู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง
“อืม ก่อนหน้านี้โทรนัดเขาไว้เรียบร้อยแล้ว” โล่เฟยเอ๋อตอบ
ส่วนเหซิงโม่ก็ตอบตาม “ฉันก็มีธุระจะคุยกับซูซีมู่อยู่พอดี ฉันไปกับเธอก็แล้วกัน”
พอได้ยินคำพูดของเหซิงโม่ ดวงตาของซูยุ่นก็ทอประกายแปลกๆ จากนั้นเอ่ย: “ฉันก็ไปด้วยแล้วกัน”
ทั้งเหซิงโม่กับซูยุ่นต่างก็บอกว่าจะไปทั้งคู่ เหซิงถิงก็คงไม่สามารถเดินเล่นคนเดียวได้
สุดท้ายก็เลยตัดสินใจให้โล่เฟยเอ๋อออกไปรอซูซีมู่ที่ลานข้างนอก ส่วนคนอื่นๆ จะรออยู่ที่ร้านกาแฟข้างในห้าง
พอได้ถึงลานข้างนอกได้ไม่นาน ซูซีมู่ก็ขับรถมา
หลังจากที่เขาลงจากรถ สิ่งที่ทำอันดับแรกเลยก็คือรับถุงช้อปปิ้งในมือของโล่เฟยเอ๋อมาถือไว้ “ไปเดินเล่นมาตั้งนาน เหนื่อยไหม?”
“ก็พอไหว” โล่เฟยเอ๋อเงียบไปสักพักก่อนจะนึกขึ้นได้แล้วเอ่ย: “ใช่แล้ว พวกเหซิงโม่กำลังรอนายอยู่”
ซูซีมู่เลิกคิ้วขึ้นแล้วถาม “มีเรื่องอะไร?”
“เหซิงโม่บอกว่ามีเรื่องจะคุยกับนาย” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า
ซูซีมู่ตอบแค่ ‘อืม’ คำเดียวก่อนจะเอาถุงช้อปปิ้งที่อยู่ในมือใส่ไว้ที่ท้ายรถ หลังจากที่ล็อกประตูรถเสร็จแล้วก็ถามว่า “พวกเขาอยู่ไหน?”
“อยู่ที่ร้านกาแฟสตาร์บัคส์ชั้นสาม” โล่เฟยเอ๋อตอบ
ซูซีมู่ไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วเดินจูงมือโล่เฟยเอ๋อเข้าไปในห้างสรรพสินค้า
พอเข้ามาในร้านกาแฟ เหซิงโม่กับเหซิงถิงก็เป็นฝ่ายทักทายซูซีมู่ก่อน “ซูซีมู่(พี่ซีมู่)”
ซูซีมู่พยักหน้าแล้วตอบรับคำหนึ่ง ‘อืม’ จากนั้นสายตาก็หยุดอยู่บนร่างของซูยุ่น
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสายตาของลูกพี่ลูกน้อง ซูยุ่นที่ทำเรื่องไม่ดีเอาไว้ก็เริ่มรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย เธอเหลือบมองแล้วเอ่ยทักทายพี่ซีมู่เบาๆ
ซูซีมู่ถามอย่างเรียบเฉย “กลับมาเมืองAตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ตอนเช้าของวันนี้ค่ะ” ซูยุ่นก้มหน้าแล้วตอบ
ซูซีมู่เหลือบมองเธอด้วยดวงตาที่เป็นประกายล้ำลึก จากนั้นก็จูงมือโล่เฟยเอ๋อมานั่งลงที่ว่างตรงข้ามกับเหซิงโม่ “นายมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉัน?”
“ฉันมีโครงการหนึ่งอยากจะขอให้นายช่วย” เหซิงโม่ตอบ
พอได้ยินที่เหซิงโม่พูด ซูซีมู่ก็อึ้งไปสักพัก
เพราะเรื่องขอความช่วยเหลือเหล่านี้โดยปกติแล้วเหซิงโม่กับลู่ยู่ต่างจะคอยช่วยเหลือกันและไม่เคยขอความช่วยเหลือเขามาก่อน
ไม่ได้บอกว่าเขาจะไม่ช่วย เพียงแต่ต่อหน้าเขาแล้วพวกเขามักจะพยายามและจัดการเรื่องต่างๆ ด้วยตนเองอยู่เสมอ
แต่ทำไมวันนี้เหซิงโม่ถึงมาหาเขาได้?
“ทำไมถึงไม่ไปหาลู่ยู่?”
“เขาน่ะเหรอ ตอนนี้กำลังตามหาผู้หญิงของเขาอยู่ ไม่ว่าง” เหซิงโม่เหลือบสายตามองบนอย่างเอือมระอาแล้วตอบ
ซูซีมู่เลิกคิ้วขึ้น “ตามหาผู้หญิงของเขา?”
“ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะหนีไปแล้ว ส่วนเขาก็ไล่ตามหาไปทุกที่” เหซิงโม่แสดงสีหน้าว่าเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
ส่วนซูซีมู่ก็ไม่ได้สนใจ เพียงแค่บอกว่า ‘อืม’ จากนั้นก็พูดคุยเรื่องโครงการกับเหซิงโม่…
ซูซีมู่กับเหซิงโม่คุยกันอย่างถูกคอ ส่วนโล่เฟยเอ๋อกับเหซิงถิงก็คุยกันอยู่เหมือนกัน แต่เพียงซูยุ่นที่มีสีหน้าแปลกประหลาด
เธอไม่เข้าใจ ด้วยนิสัยของพี่ซีมู่ หลังจากที่รู้ว่าเหซิงโม่มีความคิดเป็นอื่นกับพี่สะใภ้ทำไมถึงยังมี ‘ท่าทางที่เป็นมิตร’กับเหซิงโม่แบบนี้ได้?
แถมพี่ซีมู่ก็ดูเหมือนว่าจะยังดีกับพี่สะใภ้อยู่ ไม่ได้มีท่าทีอะไรเปลี่ยนไป แม้แต่เธอยังมองออกถึงสายตารักใคร่ตามใจในดวงตาของพี่ชาย
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
หรือว่าพี่ซีมู่ จะยังไม่ได้รับรูปภาพ?