งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 347
บทที่347 ผู้ชายของหซิวหชูเฉียว
ซูซีมู่กลับมาตอนสี่ทุ่ม ตอนเขากลับมา โล่เฟยเอ๋อกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องโถง
“เฟยเอ๋อ เธอทำไมยังไม่ตอบ”
“ยังเช้าอยู่เลย”โล่เฟยเอ๋อถอดเสื้อคลุมออกให้เขาไปด้วย ก็ถามไปด้วย “ลู่ยู่เป็นยังไงบ้างคะ”
” เมาหัวราน้ำ ให้เหซิงโม่พากลับบ้านไปแล้ว”ซูซีมู่ตอบ
โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้ว”ทำไมถึงเมาจนเป็นแบบนั้น คุณกับเหซิงโม่ทำไมถึงไม่ห้ามคะ”
“ดื่มเพื่อระบายอารมณ์”ซูซีมู่ตอบ
โล่เฟยเอ๋ออือคำหนึ่ง แล้วพูด”คุณนั่งก่อนแป๊บหนึ่ง คนใช้ต้มน้ำซุปแก้เมาค้างให้คุณไว้ ฉันจะไปตักที่ห้องครัวตักให้คุณถ้วยหนึ่งนะคะ”
“ฉันไปตักเอง”ซูซีมู่พูดแล้วเดินไปที่ห้องครัว
โล่เฟยเอ๋อลากเขามานั่งที่โซฟา “คุณนั่งไปเลยไม่ต้องขยับ”
หลังจากดื่มซุปแก้เมาค้างเสร็จ โล่เฟยเอ๋อก็ขึ้นไปชั้นบนเตรียมน้ำไว้ให้เขาอาบ
แต่พอไปถึงชั้นสอง ห้องพักฝั่งตกวันตกนั้น ห้องของหซิวหชูเฉียวก็เปิดประตูออกมา
“เฟยเอ๋อ สามีเธอกลับมาแล้วเหรอ”
“อือ เพิ่งกลับมา”โล่เฟยเอ๋อตอบ
หซิวหชูเฉียวยิ้มพลางถาม”ไม่เมาใช่ไหม”
“มีสติดีอยู่ น่าจะดื่มไปไม่เยอะ “โล่เฟยเอ๋อตอบ
หซิวหชูเฉียวอือตอบ แล้วถาม”ดึกขนาดนี้แล้ว ฉันไม่ลงไปทักทายกับเขาแล้วนะ เธอพูดกับเขาแทนฉันหน่อยนะ”โล่เฟยเอ๋อยิ้มพลางพยักหน้า
“พวกเธอก็นอนเร็วๆ ราตรีสวัสดิ์นะ”หซิวหชูเฉียวพยักหน้า แล้วเดินเข้าห้องไปเลย
โล่เฟยเอ๋อเข้าห้องเตรียมน้ำที่จะอาบเสร็จ ก็ลงไปข้างล่างเรียกซูซีมู่
“น้ำเตรียมเสร็จแล้ว ไปอาบน้ำได้เลย”
ซูซีมู่อือตอบรับ แล้วลุกขึ้นมาปิดทีวี จากนั้นตามโล่เฟยเอ๋อขึ้นไปชั้นบน
รู้ว่าโล่เฟยเอ๋อจะรอนอนพร้อมเขา เพราะฉะนั้นเขาจึงใช้เวลาไม่นานในห้องน้ำ โดยการอาบน้ำอาบน้ำอย่างรวดเร็วแล้วออกมาเลย
โล่เฟยเอ๋อที่นั่งดูโทรศัพท์อยู่บนหัวเตียงถามอย่างแปลกใจ”วันนี้ทำไมถึงอาบเร็วแบบนี้”
“เหนื่อยแล้ว”ซูซีมู่ตอบ
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้คิดอะไรมาก ดึงผ้าห่มออกแล้วพูด”อ๋อ งั้นรีบมานอนเร็ว”
ซูซีมู่อือตอบ ปิดไฟ ขึ้นไปบนเตียง
เพียงขยับตัวเล็กน้อย ก็เอาโล่เฟยเอ๋อมาอยู่ในอ้อมกอดเขาได้แล้ว
โล่เฟยเอ๋อขยับตัวแนบชิดอกของเขา จากนั้นก็พูดเหมือนจู่ๆนึกอะไรขึ้นมา”ใช่แล้ว เมื่อกี้ตอนที่ฉันไปเตรียมน้ำ เฉียวเฉียวได้ยินการเคลื่อนไหวเข้าก็ออกมา เธอบอกว่าวันนี้ดึกมากแล้ว เลยไม่ได้ลงไปทักทายคุณ”
ซูซีมู่อือตอบทีหนึ่ง แล้วถาม “วันนี้ไปเดินช้อปปิ้งกับคุณหซิวรึเปล่า”
“เปล่าค่ะ ทานข้าวที่ร้านอาหารเสร็จก็กลับมาเลย”โล่เฟยเอ๋อนิ่งไปสักพัก จากนั้นก็เอ่ย ‘รอวันเสาร์ก่อนก็ได้ ฉันกับเธอค่อยไปด้วยกันอีกที”
“อือ ถึงตอนนั้นก็ให้คนใช้ไปเป็นเพื่อนด้วย”หากโล่เฟยเอ๋อไปออกไปเดินช้อปปิ้งคนเดียว ซูซีมู่ก็จะไปเป็นเพื่อนด้วยตัวเอง แต่โล่เฟยเอ๋อกับหซิวหชูเฉียวไปช้อปปิ้งด้วยกัน เขาจะไปด้วยก็ไม่ค่อยดี ให้คนใช้ไปด้วยปลอดภัยกว่า ในเมื่อมีคนท้องอยู่ด้วย
โล่เฟยเอ๋อเข้าใจความหมายของซูซีมู่”ฉันรู้ค่ะ”
ซูซีมู่จูบลงบนหน้าผากของโล่เฟยเอ๋อเบาๆ แล้วพูด”ดึกมากแล้วนะ พรุ่งนี้ยังต้องไปทำงานอีก นอนเถอะ”
“อือ……”นอนหนุนแขนซูซีมู่ ข้างหูคือเสียงใจตื่นของเขา จนโล่เฟยเอ๋อหลับไปอย่างรวดเร็ว
ที่แรกโล่เฟยเอ๋อคิดว่า หซิวหชูเฉียวพักอยู่ที่บ้านพวกเขา ผู้ชายคนนั้นต้องหาไม่เจอแน่
กลับคิดไม่ถึง ว่าหซิวหชูเฉียวมาพักบ้านเธอไม่กี่วัน ผู้ชายคนนั้นก็หามาถึงหน้าประตูแล้ว แถมอีกฝ่ายยังเป็นซูซีมู่พากลับมาด้วยแก วันนั้น ลู่ยู่มาที่ห้องทำงานของซูซีมู่
แม้จะไม่ได้แย่เหมือนตอนดื่มเหล้าวันนั้น แต่สภาพก็ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่
ซูซีมู่ขมวดคิ้ว ถาม”มีเรื่องอะไร”
“อือ มีเรื่องให้แกช่วย”ลู่ยู่พยักหน้า
ซูซีมู่พยักหน้า วางเอกสารในมือลง “ช่วยอะไร”
“อยากให้แกช่วยฉันหาคนคนหนึ่ง”ลู่ยู่ตอบ
ซูซีมู่ทราบดีว่าคนที่ลู่ยู่จะหานั้นคือเด็กของมันคนนั้น แต่เขาก็ไม่ได้พูดออกมา แค่ถาม “คนอยู่ในเมืองAเหรอ”
เขารู้ดีว่า ถ้าฝ่ายนั้นไม่อยู่ที่เมืองA ลู่ยู่ก็ไม่มาหาเขา
“อือ เธอคือคนเมืองA เมื่อก่อนหลบที่อ่าวโป๋ไห่ตลอด ฉันอุตส่าห์หาไปถึงยังไม่ง่าย พอไปหา แต่สุดท้ายเธอก็หนีกลับมาที่เมืองAอีก แต่หลายวันนี้ฉันหาทั่วทั้งเมืองAแล้วก็หาเธอไม่พบ”
ซูซีมู่รู้สึกว่าเรื่องพวกนี้ที่ลู่ยู่เล่ามานั้น มีความคุ้นหูเล็กน้อย แต่ว่าเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่พูด”แกไปพูดกับโจวเฉิง ให้มันจัดการส่งคนไปช่วยแกหา”
“อือ ขอบใจ”ลู่ยู่พยักหน้า ลุกขึ้นมาของคุณ
ซูซีมู่เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง จากนั้นก็เอาเอกสารอันเก่าขึ้นมาดูต่อ
ลู่ยู่ลูบจมูกเบาๆ เดินออกไปจากห้องทำงานของซูซีมู่ ไปหาโจวเฉิง
ทีแรกซูซีมู่คิดว่า เรื่องที่ลู่ยู่ตามาคนนั้นให้โจวเฉิงจัดการ ก็สามารถหาคนได้อย่างรวดเร็ว เพราะอยู่ในเมืองA บนเขตควบคุมของเขา เขามีความมั่นใจแน่นอน
กลับคิดไม่ถึงว่า โจวเฉิงจะบอกผลลัพธ์ที่น่าลำบากใจให้แก่เขา
ตอนที่โจวเฉิงโทรมาหาเขา เขากำลังทานข้าวเย็นอยู่กับโล่เฟยเอ๋อพวกเธอที่ห้องอาหาร
หลังจากรับโทรศัพท์ เขาถามเบาๆ “เรื่องอะไร”
“ประธานซู คนที่คุณชายลู่ให้พวกเราช่วยตามหาให้คือคุณหซิว…..”โจวเฉิงยังไม่จบ ซูซีมู่ก็ตัดสายทิ้งไปเลย ทางโจวเฉิงนั้นก็คิดว่าโทรศัพท์เกิดข้อผิดพลาด เลยโทรไปอีก
ซูซีมู่ไม่คิดแม้แต่จะมอง ก็ตัดสายทิ้งไปอีกครั้ง
หลังจากตัดสายทิ้งไปครั้งนี้ โจวเฉิงก็ไม่ได้โทรไปอีก
การกระทำของซูซีมู่ ดึงดูดการสังเกตของโล่เฟยเอ๋อ “ทำไมตัดสายทิ้งคะ”
“เบอร์ของคุณแปลกหน้า”ซูซีมู่แกะกุ้งไปด้วยก็ตอบด้วยท่าทีสบายๆไปด้วย
โล่เฟยเอ๋อไม่สงสัยแม้แต่น้อยก็’อ๋อ’ออกมา จากนั้นก็เอ่ย”คนแปลกหน้าก็ลากเข้าบัญชีดำไปเลย ต่อไปจะได้ไม่ต้องถูกก่อกวนอีก”
“ได้”ซูซีมู่พยักหน้า เอากุ้งที่แกะเสร็จมาไว้ในจานโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อหยิบกุ้งขึ้นมาแล้วถามหซิวหชูเฉียว “เฉียวเฉียว จะกินกุ้งไหม”
หซิวหชูเฉียวมองซูซีมู่ที่ก้มหน้าก้มตาแกะกุ้งอยู่แวบหนึ่ง จากนั้นก็ส่ายหัว”ฉันไม่มีความโชคดีแบบนี้เหรอ”
โล่เฟยเอ๋อฟังความหมายของหซิวหชูเฉียวเข้าใจ หน้าก็แดงขึ้นมาทันที
ซูซีมู่ที่หน้าอยู่ตรงข้ามก็เอ่ยขึ้นมาอย่างเรียบๆ”คุณหซิวก็มีความโชคดีของคุณหซิวนะครับ”
“ก็อาจจะใช่ค่ะ”หซิวหชูเฉียวหัวเราะขมขื่นทีหนึ่ง ก็ก้มหน้าทานข้าวต่อ
ซูซีมู่มองเธอแวบหนึ่ง แล้วแกะกุ้งต่อ
หลังจากแกะกุ้งในจานได้ส่วนใหญ่ ซูซีมู่ก็ไปล้างมือที่ห้องน้ำ แล้วกลับมาที่ห้องอาหาร หยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา
“ฉันทานเสร็จแล้ว ไปที่ห้องสมุดก่อนนะ”
“อ๋อ ได้ “โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า
หลังจากซูซีมู่เข้ามาในห้องสมุด ก็รีบโทรหาโจวเฉิงทันที
“ประธานซูเหรอครับ”
ซูซีมู่อือตอบ แล้วถาม”แกบอกว่าคนที่ลู่ยู่ตามหาคือหซิวหชูเฉียวเหรอ”
“ใช่ครับ ประธานซู”
ซูซีมู่ขมวดคิ้ว จู่ๆก็เหมือนนึกอะไรได้ขึ้นมาแล้วถาม “แกบอกลู่ยู่ยัง”
“ยังครับ”
เมื่อได้ยินว่าโจวเฉิงยังไม่ได้บอกลู่ยู่ ซูซีมู่ก็โล่งอกไปที “ยังไม่ต้องแจ้งมัน”
เขารู้นิสัยลู่ยู่มันดี หากรู้ว่าหซิวหชูเฉียวอยู่ที่บ้านพวกเขา ต้องบุกไปหาทันทีอย่างแน่นอน
และเขาก็รู้เรื่องราวของหซิวหชูเฉียวมาจากที่โล่เฟยเอ๋อ ว่าไม่อยากพบลู่ยู่อย่างแน่นอน
ถึงตอนนั้น แค่กลัวว่าสถานการณ์มันจะเลวร้ายลง
แถมยังมีเฟยเอ๋ออีก……
โจวเฉิงถามอย่างลังเลไม่แน่ใจเล็กน้อย “งั้น ถ้าหากประธานลู่ถามล่ะครับ”
ซูซีมู่สีหน้าหมองลงสักพัก จากนั้นก็ตอบ”งั้นก็ให้เขามาหาฉัน”
“ครับ ประธานซู”