งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 445
บทที่445 ปฏิบัติต่อพนักงาน
เมื่อได้ยินว่าโจวเฉิงไม่กลับมาอีกแล้ว ซูยุ่น ก็พูดขึ้นด้วยความโกรธ： “ทำไมคุณไม่กลับมาอีกแล้ว！ตอบมาว่างานหรือฉันสำคัญกว่า！ไม่สนแล้ว！คืนนี้คุณต้องกลับมา！”
นี่มันคำสั่งเป็นสั่งตายเลยนะ！
พี่น้องสองคนนี้มาเพื่อสร้างความลำบากให้เขาหรือไง……
“ยุ่นเอ๋อ ฉันก็ไม่ได้อยากทำ วันนี้ประธานซูให้ฉันทำงานต่อ……” โจวเฉิงพูดออกมาด้วยความยากลำบากอย่างไร้ทางเลือก
“พี่เป็นทาสบริษัท！อะไรๆ ก็ให้คุณเป็นคนทำ！คุณคอยดู！”
โจวเฉิงยังไม่ทันจะพูดอะไร โทรศัพท์ของซูยุ่นก็ตัดไป ก่อนจะโทรหาซูซีมู่
ตอนนี้ซูซีมู่กำลังกล่อมลูกสาว เมื่อเห็นท่าทีที่เขาทำตัวไม่ถูก โล่เฟยเอ๋อก็อดอมยิ้มไม่ได้
เมื่อเห็นว่าซูยุ่นโทรมาหา ซูซีมู่ก็ขมวดคิ้วมาชนกัน แต่เป็นน้องสาวของตัวเองไม่รับก็ไม่ได้
“มีเรื่องอะไร？” ซูซีมู่ถาม
“พี่！คุณมันไม่ใช่คน！” ซูยุ่นบอกด้วยความไม่พอใจ
เสียงดังมากจนโล่เฟยเอ๋อยังได้ยิน “มีอะไรเหรอ？” เธอถามเสียงเบา
“พี่สะใภ้ คุณดูสิว่าอะไรๆ พี่ก็ให้โจวเฉิงเป็นคนทำ……” ซูยุ่นบ่นมุบมิบ
เมื่อได้ยินดังนั้น โล่เฟยเอ๋อ ก็หลุดขำออกมาก่อนจะมองซูซีมู่พลางพูด： “นั่นสิ อะไรๆ คุณก็ให้แฟนเธอเป็นคนทำ พวกเขาเพิ่งจะคบกันได้ไม่นานคุณทำแบบนี้ใจร้ายจัง！”
“……” ซูซีมู่พูดอะไรไม่ออก เขาคิดไม่ถึงตรงนี้จริงๆ
แต่ถ้าจะหาคนที่สามารถทำงานได้อย่างโจวเฉิงนั้นมันมีน้อยเหลือเกิน
“งั้นคืนนี้ฉันให้เขากลับไปอยู่กับคุณ……” ซูซีมู่ ทำได้แค่ยอม การจะใช้แฟนหนุ่มของเขาก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
เมื่อได้ยินว่าโจวเฉิงกลับไปได้ ซูยุ่นถึงจะ วางใจด้วยความพอใจ ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า： “ขอบคุณนะ พี่～”
หลังจากพูดจบเธอก็วางสายไป
เห่อ～คนมีความรักก็มักจะเห็นแฟนดีกว่าญาติ
เพราะเพิ่งจะคุยไป ฉิงฉิงเลยร้องไห้ออกมา ซูซีมู่ ทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ “ห๊ะ……ฉิงฉิงเป็นเด็กดีนะ อย่าร้องไห้……”
การกล่อมเด็กนั้นซูซีมู่ทำไม่ได้จริงๆ ！
“พอแล้ว ให้ฉันทำเถอะ” โล่เฟยเอ๋อหยิบของเล่นมาจากซูซีมู่ก่อนจะเขย่าไปมา อีกมือก็ไกวเปลสาน พลางร้องเพลง
เพียงไม่นานฉิงฉิงก็ไม่ร้องแล้ว บนใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความสุข
ฉิงฉิงเนี่ย ทำให้สองสามีภรรยาใจแทบละลาย
โดยเฉพาะซูซีมู่ เพราะว่าปกติเขาทำงานอย่างหนักดังนั้น เลยไม่ค่อยได้ดูลูกอยู่บ้าน เมื่อเห็นฉิงฉิงยิ้มเลยรีบพูดด้วยความตื่นเต้นว่า： “เฟยเอ๋อคุณดูเร็ว ฉิงฉิงยิ้มแล้ว！”
อันที่จริงเขาไม่ได้สังเกต ว่าตอนนี้เขาเองก็ยิ้มแย้มเบิกบานใจเหมือนกัน
“คุณไม่เห็นเหรอว่าตัวคุณเองก็กำลังยิ้มนะ？”
นี่เป็นครั้งที่สองที่ทำให้เขายิ้มได้อย่างเบิกบานใจเหมือนกับสาวน้อย เมื่อซูซีมู่เพิ่งจะรู้ตัว เขาก็ยิ้มกว้างมากแล้ว
มันดูไม่ค่อยเหมาะกับเขาในเวลาปกติสักเท่าไหร่
“ลูกสาวยิ้มเลยยิ้มตามไปเองไง” ซูซีมู่ลูบหัวโล่เฟยเอ๋อเบาๆ ด้วยความรัก
“แล้วถ้าลูกโตแล้วคุณก็จะแบ่งความรักให้กับลูกหมดเลยใช่ไหม！” โล่เฟยเอ๋อพูดอย่างตั้งใจ
“จะเป็นไปได้อย่างไร？คุณหึงเพราะลูกสาวด้วยเหรอ！แน่นอนว่าฉันต้องรักทั้งคู่สิ！”
โล่เฟยเอ๋อ รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากเธอบอกว่าความรักอันหอมหวานในครั้งนี้จะอยู่อย่างยืนยาวที่สุด
จู่ๆ ซูซีมู่ก็คิดขึ้นได้ว่ายังไม่ได้โทรหาโจวเฉิงให้กลับไปอยู่กับซูยุ่น ซูยุ่นรอจนแทบบ้าแล้ว
โทรไปหลายสาย โจวเฉิงถึงจะรับ ขอนั้นยุ่งจนหัวหมุนไปหมดแล้ว
“ฮัลโหล ประธานซูมีอะไรจะสั่งเหรอ？” โจวเฉิง โทษตัวเองอยู่ตลอดว่าทำไมต้องปิดเสียงโทรศัพท์ด้วย ถ้าเกิดว่าไม่ได้รับสายการสั่งสำคัญของประธานซู เขาคงจะทำผิดมหันต์แล้ว！
“ไม่ได้จะสั่งอะไร คืนนี้กลับไปอยู่กับซูยุ่นเถอะ” ซูซีมู่พูดอย่างไม่แสดงอารมณ์มาก
ห๊ะ？โจวเฉิงคิดว่าตัวเองฟังผิดไปแล้ว หรือว่าวันนี้ซูซีมู่รู้สึกสงสารเขา？เลยให้ตัวเองหยุด？
“ประธานซู แล้วงานฝั่งนี้ล่ะ？” โจวเฉิง ถามด้วยความไม่วางใจ เพราะความสุขในครั้งนี้มันมาเร็วเกินไป！
ซูซีมู่ยังคงใช้น้ำเสียงนั้น “คุณเหนื่อยคนเดียวมามากแล้ว เดี๋ยวจะหาคนมาช่วยคุณแทนนะ”
โจวเฉิงรู้สึกซึ้งใจเป็นอย่างมาก เรื่องเหลือเชื่อขนาดนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่？ประธานซูคิดแทนตัวเองด้วย！โจวเฉิงรู้สึกซึ้งใจมาก
“ขอบคุณครับ ประธานซู！”
เพิ่งจะพูดจบ ก็มีเสียงตามสายมาจากโทรศัพท์ “ตู๊ดๆ ……”
ซูซีมู่ก็คือซูซีมู่ ไม่เคยพูดอะไรไร้สาระเลย
สุดท้ายก็สามารถกลับบ้านไปพักผ่อน โจวเฉิงก็คิดว่ามีความสุขแล้ว เมื่อดูนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้เพิ่งจะแปดโมง ดังนั้นเวลาที่จะอยู่กับซูยุ่นเลยยังมีอีกมาก
เขาโทรไปหาซูยุ่น ก่อนจะพูดด้วยความตื่นเต้นว่า： “ยุ่นเอ๋อ，ประธานซูให้ฉันหยุดแล้ว ตอนนี้ยังไม่ดึก พวกเราออกไปเดินเล่นที่ตลาดกลางคืนกัน ฉันจะซื้อของให้คุณ！”
“ในที่สุดพี่ก็ปล่อยแล้ว！ดีเลย คุณดูสิว่าคุณทำงาน เราเลยไม่ค่อยได้ไปไหนกัน เดี๋ยวฉันไปรอคุณที่ปากทางนะ！”
เมื่อทั้งสองตกลงกันเสร็จ ก็วางสาย
โจวเฉิงเก็บของ ก่อนจะไปรับซูยุ่น
รถขับออกไปอย่างรวดเร็วเพียงไม่นานก็ถึงปากทางแล้ว
ซูยุ่นเตรียมตัวเสร็จตั้งนานแล้ว วันนี้เธอแต่งหน้าเบาๆ และใส่กระโปรงยาวสีขาวดูสง่างาม
คนของบ้านซูดูดีจริงๆ ！
โจวเฉิง ลงจากรถเพื่อไปเปิดประตูให้ซูยุ่น
“อยากไปไหนก่อนไหม？” โจวเฉิงถาม
ซูยุ่นคิดสักพัก พลางพูด： “อยากไปกินอะไรรองท้องก่อน ถึงจะมีแรงไปเดินเล่น！”
“ได้ ตามนั้น！” โจวเฉิงตกลง ก่อนจะถอนหายใจพลางพูด： “วันนี้แปลกจริงๆ เลย ประธานซูให้ฉันหยุดด้วย”
เมื่อได้ยินโจวเฉิงพูดแบบนั้นซูยุ่นก็ไม่พอใจ เธอเบ้ปากก่อนจะพูด： “เป็นความเหนื่อยยากของฉันแท้ๆ ！ถ้าฉันไม่ได้ไปพูดกับพี่ เขาก็ไม่มีทำให้คุณออกมาแน่นอน！”
“ที่แท้ก็เป็นคุณที่ไปพูดนี่เอง！” โจวเฉิงตกใจ เขาก็ว่าอยู่ เขาทำงานกับซูซีมู่มาหลายปีไม่เคยเจอเรื่องที่น่ายินดีเท่ากับวันนี้เลย
ทั้งสองคนคุยเล่นกันบนถนน ก่อนจะไปหาของกินกัน
หลังจากที่ซูยุ่นกับโจวเฉิงคบกันก็ยิ้มง่ายขึ้นเรื่อยๆ เมื่อก่อนตอนที่ชอบเหซิงโม่ก็น้อยใจไปไม่น้อย ตอนนี้เธอคิดว่าต้องเองเจอคู่แท้แล้ว ไม่หวือหวาสิถึงจะใช่！
หาของกินอยู่นาน ทั้งสองคนก็หาร้านหนึ่งเพื่อนั่งพักเท้า
ไม่ทันระวัง โจวเฉิงก็เห็นผู้หญิงที่มาพร้อมกับประธานซือในวันนี้－-ซือเหม่ยหยวน
เดินไปพร้อมกับซูซีมู่ ดังนั้นโจวเฉิงเลยจำได้แม่น
โจวเฉิงขมวดคิ้วเป็นปม ตอนเช้าเธอแต่งตัวอย่างเรียบและดูดี ทำไมพอตกกลางคืนเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ดูสวยเผ็ดไม่เบา
เมื่อมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาอายุราวๆ ยี่สิบกว่า หน้าตาก็ไม่ได้แย่ ทั้งสองคนคุยกันอย่างสนุกสนานและดูมีท่าทียังคลุมเครือ
โจวเฉิงจ้องหญิงคนนั้นขนาดนั้น ซูยุ่น ก็รู้สึกไม่พอใจด้วยปริยาย เธอขมวดคิ้วเข้มพลางถาม： “นี่！คุณมองพอหรือยัง