งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 477
บทที่477 มาหาด้วยความไร้ยางอาย
“จริงสิ คงไม่ยุ่งอะไรหรอก” โล่เฟยเอ๋อพลางพูดด้วยความยิ้มแย้ม
ซูยุ่นโอบแขนของโล่เฟยเอ๋อ พลางส่ายหัว แล้วพูดด้วยความดีใจ： “จะไม่ว่างได้อย่างไร？ฉันสะดวกสุดๆ เลยล่ะ！จากนี้พี่เฟยเอ๋อมาบ่อยๆ ก็ได้นะ ถ้าเกิดไม่รังเกียจยุ่นเอ๋อเองก็ไปนั่งเล่นที่บ้านพี่เฟยเอ๋อได้นะ”
“โอเค”
ทั้งสองคนเข้าไปในห้องด้วยความยิ้มแย้ม
ตอนที่เข้าไปในห้องก็พบว่าโจวเฉิงเองก็อยู่ โล่เฟยเอ๋อเลยอึ้งไป พลางถาม： “โจวเฉิงในเวลานี้คุณควรจะอยู่ที่ทำงานไม่ใช่เหรอ？”
“ใช่ แต่ว่าผู้ช่วยโม่ที่มาใหม่อยากจะคุ้นชินกับงานดังนั้นงานของฉันเลยให้เขาทำไปก่อน” โจวเฉิงยิ้มขมขื่นออกมา
หรือว่าไม่ได้รับความเอ็นดูจากจากที่ซูซีมู่แล้ว？
“เห้อ ฉันไม่ได้มาด้วยความบังเอิญแต่อย่างใด คุณเห็นว่าพวกคุณทั้งสองมาเจอกันมันไม่ง่ายเลยฉันเลยใช้โอกาสนี้มา” โล่เฟยเอ๋อพูดด้วยความตำหนิตัวเอง เธอคิดว่าตัวเองมาขัดทั้งทองคนแล้ว
“ไม่ๆ วันนี้ฉันกับโจวเฉิงไม่ได้มีแผนการอะไร ดังนั้นคุณมาก็ดีแล้ว” ซูยุ่นรีบโบกมือพลางพูด
จากนั้นทั้งสองคนก็เริ่มคุยเรื่อยเปื่อย ผู้หญิงมาเจอกันก็มีเรื่องคุยไม่หยุด
ยังผ่านไปไม่นานโทรศัพท์ของโจวเฉิงก็ดังขึ้นมา บอกว่ามีเรื่องที่จัดการไม่เสร็จรอเขาอยู่ ผู้ช่วยโม่มาทำงานใหม่มันไม่ง่ายเลยที่จะเจอเรื่องที่จัดการไม่ได้เลยต้องการเขา
โจวเฉิงรอยยิ้มที่ความมั่นใจอยู่บนใบหน้าของเขา เป็นความรู้สึกที่คู่ควรกับเขาเหลือเกิน
“บริษัทมีเรื่องเดี๋ยวฉันไปก่อนนะ พวกคุณค่อยๆ คุยกันไปนะ～” หลังจากบอกเสร็จก็สวมสูทพลางเดินออกไป
เมื่อเห็นว่าเขากระตือรือร้นเป็นอย่างมาก ซูยุ่นทำปากมุบมิบพลางพูด： “เห็นแล้วใช่ไหม เจอเรื่องแบบนี้เมื่อไหร่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้ เหมือนจะสละทุกอย่างไปได้เลยล่ะ”
“โอเค พี่คุณเองก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ？ผู้ชายก็ควรจะมีงานทำอยู่แล้วล่ะ ถ้าเกิดคุณเบื่อจริงๆ ก็มีลูกอีกสักคน จะได้ไม่มัวแต่สนใจโจวเฉิง～” โล่เฟยเอ๋อยิ้มพลางพูดขึ้น
เมื่อได้ยินบอกให้มีลูกอีกคน ซูยุ่นก็หน้าแดงขึ้นมา พลางพูดอย่างเขินอาย： “ตอนนี้จะเร็วไปไหม เรื่องแบบนี้ต้องคุยกับโจวเฉิงก่อนไม่ใช่เหรอ？”
โจวเฉิงเพิ่งจะออกไปก็เห็นว่าซือเหม่ยหยวนเดินวนอยู่รอบๆ เหมือนจะตัดสินใจว่าจะเข้าไปดีไหม
“คุณมาที่หน้าบ้านฉันทำไม？” โจวเฉิงถามด้วยความไม่สบอารมณ์ เขาไม่ดีรู้สึกดีๆ กับซือเหม่ยหยวนสักเท่าไหร่
เมื่อเห็นโจวเฉิง ซือเหม่ยหยวนก็รู้สึกผิดนิดหน่อย เธอเลยแกล้งพูด： “แน่นอนว่ามาหาซูยุ่นน่ะสิ ตอนนี้ฉันเป็นเพื่อนสนิทของเธอนะ！”
เมื่อได้ยินแบบนี้โจวเฉิงก็ขมวดคิ้ว เขาไม่ได้เข้าใจซือเหม่ยหยวนมาก แต่ก็รู้ว่าเธอไม่ได้วางตัวดี “ซูยุ่นไม่อยู่บ้าน อย่ามาป้วนเปี้ยนในบ้านฉัน”
เมื่อพูดจบโจวเฉิงก็ขับรถออกไป เพราะปลายสายดูรีบร้อน ต้องการตัวเองไปช่วยแก้ไข ดังนั้นเธอเลยไม่สามารถมาเสียเวลากับซือเหม่ยหยวนได้มาก
ซือเหม่ยหยวนโทรหาซูยุ่นหลายสายแต่ซูยุ่นกลับไม่รับ
เพราะว่าโล่เฟยเอ๋อไม่ได้พกโทรศัพท์
ซือเหม่ยหยวนไม่เชื่อ คิดอยู่สักพักก็เดินเข้าไปในสวนของบ้านพัก
แม่บ้านเห็นว่ามีคนเดินเข้ามาก็พูดทักทาย “คุณนายเป็นใครคะ？”
“อ๋อ ฉันมาหาซูยุ่น” ซือเหม่ยหยวนตอบกลับ
“คุณมาหาคุณนายทำไมกัน？” แม่บ้านไม่เคยเจอซือเหม่ยหยวนเลยต้องถามเยอะหน่อย
ซือเหม่ยหยวนเริ่มหงุดหงิด เธอเดินอยู่ที่ประตูตั้งนานก่อนจะถาม สุดท้ายกลับโดนแม่บ้านถามแบบนี้
“ฉันเป็นเพื่อนของซูยุ่น มาหาเธอน่ะ” ซือเหม่ยหยวนพยายามควบคุมตัวเองพลางพูด
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ระบายอารมณ์ออกมา แม่บ้านก็ฟังออกว่าเธอไม่พอใจเท่าไหร่ เลยบอกว่าจะไปบอกซูยุ่นให้
“คุณนาย ข้างนอกมีคนนายคนหนึ่งบอกว่าเป็นเพื่อนของคุณมาหาคุณน่ะ” แม่บ้านเข้ามาพูดด้วยความเคารพ
เมื่อได้ยินว่ามีคนมาหาเธอ ซูยุ่นก็เหม่อไป ปกติตัวเองก็มักจะมีเพื่อนมาที่บ้านมากมาย แม่บ้านก็น่าจะรู้จัก
“ออกไปดูหน่อยเถอะ” โล่เฟยเอ๋อเสนอ
“โอเค……” ซูยุ่นรู้สึกแปลกใจ
เมื่อเดินออกไปดู ก็ทำให้โล่เฟยเอ๋อกับซูยุ่นผิดคาด เพราะผู้หญิงตรงหน้าคือซือเหม่ยหยวน……
โล่เฟยเอ๋อคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าซือเหม่ยหยวนหน้าด้านขนาดนี้ คำพูดของเธอในวันนั้นชัดเจนเลยว่าไม่อยากติดต่อกับเธอ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าซือเหม่ยหยวนจะกล้ามาหาอีก
ในขณะเดียวกัน ซือเหม่ยหยวนเองก็ตกใจ ไม่ได้บอกว่าโล่เฟยเอ๋อกับซูยุ่นไม่สนิทใจกันไม่ใช่เหรอ？ตอนนี้คล้องแขนกันเดินออกมา ดูสนิทกันมากเลย
ซือเหม่ยหยวนคล้องแขนซูยุ่นด้วยความสนิทใจพลางพูด： “ฉันว่าวันหยุดคงนัดกับคุณไม่ได้แล้วดังนั้นเลยมาหาคุณตอนนี้ คุณคงไม่บอกว่ามันกะทันหันเกินไปนะ”
“ตั้งตัวไม่ทันเลยล่ะ……” ซูยุ่นอยากจะดึงแขนกลับ เธอคุยกับซือเหม่ยหยวนมาสักพัก แต่จากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้
ซือเหม่ยหยวนไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นคนนอก เลยเดินเข้าไปในห้องพลางถอนหายใจไม่หยุด “ห้องของบ้านคุณนี่ตกแต่งเป็นอย่างดีเลยนะ！ฉันชอบอะไรที่ดูโบราณๆ น่ะ”
“ทำอย่างไรดี？พี่เฟยเอ๋อ……” ซูยุ่นขมวดคิ้ว พลางถามโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อตบมือของซูยุ่นด้วยความนิ่งเฉยแล้วพูด： “ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะแก้ไขเอง”
หลังจากที่ซือเหม่ยหยวนเข้าไปในห้อง ก็นั่งลงบนโซฟา ดูคุ้นเคยมาก
ซูยุ่นรู้สึกท้อใจเป็นอย่างมาก พลางมองโล่เฟยเอ๋อด้วยความทำตัวไม่ถูก
จากนั้นซือเหม่ยหยวนก็หาเรื่องคุยกับซูยุ่น เลยไม่ได้สนใจโล่เฟยเอ๋อ เหมือนโล่เฟยเอ๋อเพิ่งมาแบบนั้นล่ะ
ตอนนี้ยู่ในสถานการณ์ที่คุณถามฉันตอบแล้ว ซือเหม่ยหยวนถามอะไร ซูยุ่นก็ตอบแบบนั้น มันทำตัวไม่ถูกสุดๆ เลยล่ะ
“คุณว่ามันดึกแล้วนะ ฉันเลี้ยงข้าวคุณดีกว่า” ซือเหม่ยหยวนจับมือของซูยุ่นพลางพูดขึ้น
ซูยุ่นดึงมือกลับ พลางพูด： “ไม่ต้องหรอก ฉันกับเฟยเอ๋อจะกินที่บ้าน ตอนนี้ไม่เช้าแล้ว คุณรีบกลับไปเถอะ”
นี่ยังพูดไม่เข้าใจอีกเหรอ？ว่าไม่อยากสนใจคุณแล้วน่ะ
แต่ซือเหม่ยหยวนเองก็พยายามปิดกั้นแล้ว แต่ยังมาตามติดอีก เลยพูดอย่างใจดี： “เอาแบบนี้ ฉันทำอาหารไม่เลวเลย ให้ฉันทำให้คุณไหม？”
“ไม่ต้องหรอก……” ซูยุ่นเริ่มรำคาญ ใบหน้าก็มีความเกลียดขึ้นมา
ซือเหม่ยหยวนไม่ได้โง่ เธอมองออกว่าซูยุ่นไม่อยากเจอเธอเลย เธอเลยโค้งให้ซูยุ่นพลางขอโทษ： “ขอโทษนะ……ขอโทษจริงๆ แต่ไม่ได้จะท้าทายคุณกับโจวเฉิงจริงๆ ฉันคิดไปเอง ฉันไม่มีเพื่อนมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ขอแค่คุณคุยกับฉัน ฟังฉันพูดบ้าง ฉันไม่อยากจะเสียเพื่อนอย่างคุณไป！”
ซูยุ่นอึ้งไป เธอจะหาเรื่องแบบไหนอีก？พูดวกวนไปจนตัวเองก็อึ้งไปโดยที่ฟังอะไรไม่เข้าใจเลย