จอมนักรบทรงเกียรติยศ - ตอนที่ 240
แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
ถูกแล้ว เขาเป็นทหาร เขาต้องมาจากสมรภูมิ เมื่อกี้ทีมอารักขาของตนถูกโจมตี นอกจากคนจากสมรภูมิที่จะฆ่าคนแบบนี้ได้ ยังมีพลังจากไหนที่ทำได้อีก
“คุณเป็นคนของกองทัพเหรอ”เซียวเจิ้นเทียนบี้ถามฟางเหยียน
ฟางเหยียนเบ้ปากเผยยิ้มพูด“แกก็รู้แล้วนี่”
กลับมาที่งานวันเกิดเย่ชิงหยู่ วันที่เซียวเหวินห่าวถูกจับ รองผู้ว่าทุกเขตต่างออกมา ได้ยินมาว่าฟังคำสั่งจากสายเลือดอันได้รับความชอบธรรมของสมรภูมิ คนๆนั้นต้องมีตำแหน่งสูงส่ง หรือว่าจะเป็นเขา
ถ้าเป็นเขาจริง เซียวเจิ้นเทียนควรหมดหวัง ต่อให้กลุ่มที่อยู่ด้านหลังมาถึง ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ！
“ไปตายเถอะ！”ฟางเหยียนรวบรวมกำลังตะโกน ทำให้ตระกูลเซียวสั่นสะเทือน
แต่ฟางเหยียนไม่ได้ลงมือ หากแต่ เสียงตะคอกนี้ ทำให้เกิดปฏิกิริยาหนึ่ง อยู่ในรัศมีนี้เอง ประตูเปิดออกมีเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่ง “ใครมาบังอาจในตระกูลเซียว！”
เสียงคำรามนี้เปล่งเต็มพลัง ！จนแทบจะข่มเสียงฟางเหยียน
จากนั้น ห้องโถงตระกูลเซียวสั่นเทา ด้านนอกมีเสียงลมรอดมา พัดจนคนลืมตาไม่ขึ้น ฟางเหยียนมองไปที่ประตูอย่างสงบ บ่นพึมพำ：“ในที่สุด มาแล้วเหรอ”
เขารู้อยู่แล้วว่าต้องมีคนออกมาช่วยตระกูลเซียว กลุ่มนั้นจะไม่ทอดทิ้งแน่นอน มองดูตระกูลเซียวถูกทำลายตาปริบๆ
หลังลมพัดกระหน่ำ เห็นเพียงชายผิวสีคล้ำ รูปร่างผอมบางเดินเข้ามา ชายผู้นั้นสูงราวร้อยหกสิบ แต่แววตาดุแดงก่ำ หน้าตาอัปลักษณ์ มือทั้งสองชูนักรบที่สวมชุดออกรบ ราศีดูยิ่งใหญ่ หลังจากเดินเข้ามา สายลมที่พัดก็ค่อยๆหยุด เซียวเจิ้นเทียนตะลึง แล้วเบิ่งตาโพลง“ติ่งเอ๋อ！”
นี่คือลูกชายของเซียวเจิ้นเทียน เซียวติ่ง สิบปีก่อน เซียวติ่งป่วยด้วยโรคประหลาด เซียวเจิ้นเทียนเชิญหมอทั่วจินโจวมารักษาแต่ไมมีใครรักษาได้ ต่อมาเซียวติ่งหายตัวไป ไม่มีใครรู้ว่าไปไหน เซียวเจิ้นเทียนส่งคนหาทั่วเขตซีหนาน ก็ยังหาไม่พบ หาอยู่เป็นปี จนถอดใจ
เขาคิดว่าเซียวติ่งตายแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะกลับมา แถมยังกลับมาในช่วงคับขัน
นี่ไม่ใช่หนัง และก็ไม่ใช่ละคร แต่เป็นชะตาของตระกูลเซียว สวรรค์คงจะกำหนดมาแบบนี้ จึงให้เซียวติ่งกลับมาในเวลานี้ เขาจะต้องมาช่วยตระกูลเซียว ใช่แน่นอน！
“ติ่งเอ๋อ เป็นลูกจริงๆเหรอ”เซียวเจิ้นเทียนถามชายตรงหน้าด้วยน้ำตาอาบแก้ม
เซียวติ่งมองเซียวเจิ้นเทียนด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก จากนั้นโยนนักรบสองคนไปตรงหน้าฟางเหยียน พูด“มีผมอยู่ ใครก็อย่าได้คิดรังแกคนตระกูลเซียวแม้เพียงเส้นผม”
ด้านนอกประตูมีเสียงฝีเท้า เห็นเพียงคนสวมชุดคลุมเดินเข้ามา ในมือถือปืนเล็งไปที่ เซียวติ่ง ชายหนึ่งในนั้นพูดกับฟางเหยียน“จอมพลโผ้จวิน เขาฆ่าสหายไปห้าคน”
ฟางเหยียนโบกมือพูด“พวกแกถอยไปก่อน！ความแค้นของสหาย ฉันชำระเอง”
หลังจากชายได้รับคำสั่ง ก็หมุนตัวเดินฝ่ากลุ่มสหายนักรบไป
เซียวติ่งหันไปมองยิ้มเย็นให้ฟางเหยียน จากนั้นมองดูเซียวเจิ้นเทียน
“พ่อ ลูกอกตัญญู กลับมาช้าไป！”เซียวติ่งคุกเข่าอย่างหนักลงบนพื้น คุกเข่าครั้งนี้ ทำพื้นเป็นหลุมสองหลุม พลังมหาศาล เซียวเจิ้นเทียนเห็นใจยังกระเพื่อม
นอกจากกระเพื่อม ยิ่งกว่านั้นคือซาบซึ้ง เห็นท่าทาง เซียวติ่ง คงจะฝึกจนถึงขั้นสูงสุดระดับเทพเลยสินะ
เขาประคองเซียวติ่งขึ้นอย่างตื่นเต้น ใช้มือค่อยๆลูบใบหน้าของเขา เป็นความจริง เซียวติ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นลูกชายเขาจริงๆ ลูกชายเขายังไม่ตาย ยังไม่ตาย！
เดิมทีคิดว่าหลังจากเซียวเหอตายแล้ว เขาคงจะไม่มีลูกชายแล้ว คิดไม่ถึงเซียวติ่งกลับมาแล้ว
ความสิ้นหวังแปรเป็นเปี่ยมหวังอีกครา เขากอด เซียวติ่ง พูด“ติ่งเอ๋อ ลูกจริงๆด้วย หลายปีมานี้ ทำไมไม่กลับมา รู้มั้ยพ่อคิดถึงลูกแค่ไหน”
เซียวติ่งปลอบเซียวเจิ้นเทียน พูด“ผมไม่เป็นไรครับ พ่อ！ที่ผมไม่ตาย เพราะอาจารย์ช่วยผมไว้ เขาพาผมไปที่ตัดขาดจากโลกภายนอก รักษาผม และก็มอบของมหัศจรรย์ให้ชิ้นหนึ่ง ให้ผมได้ความรู้ที่ไม่เคยมี หลายปีมานี้ ผมก็อยากกลับ แต่ไม่มีคำสั่งอาจารย์ ผมไม่กล้าลงจากหุบเขา”
เซียวเจิ้นเทียนฟังถึงตรงนี้ พยักหน้าแรงพูด “พี่ใหญ่ พี่สองของลูก พวกเขา…”
เซียวเจิ้นเทียนพูดถึงตรงนี้จึงไม่พูดต่อ แววตามองไปที่ศพเซียวเหอ น้ำตาอดไหลไม่ได้ เซียวติ่งเห็นศพ จึงมองกร้าวไปที่ฟางเหยียน ถามว่า“ฝีมือมันทำใช่ไหม”
ไม่ทันรอเซียวเจิ้นเทียนตอบ ฟางเหยียนถามขึ้น“ที่แท้เป็นลูกชายเซียวเจิ้นเทียน！อาจารย์แกคือใคร？”
เซียวติ่งเดินก้าวหน้าสองสามก้าว ถามฟางเหยียนละเอียดขึ้น“แกเป็นคนสมรภูมิเหรอ”
เซียวติ่งหัวโต แต่คารมไม่เล็ก เสียงก็กร้าน ดูออกจากราศีตอนที่เดินเข้ามา เขามีความสามารถ อย่างน้อยเป็นนินจาขั้นสูง
“คุณชาย！”จู่ๆหวังชิงชิงเรียกฟางเหยียน มองไปที่ฟางเหยียนอย่างกังวล เพราะรู้สึกว่าเซียวติ่งช่างเก่งกาจ ตอนมายังมีลมพัดแปลกๆ ต้องเป็นยอดฝีมือแน่ถึงมีฉากแบบนี้
ฟางเหยียนมองกลับหวังชิงชิงอย่างสบายอารมณ์ พูด“ไม่เป็นไร！”
สองคำ มั่นใจมาก แววตาดูมั่นใจ
ฟางเหยียนพูดกับเซียวติ่ง ว่า“ใช่ เมื่อกี้แกฆ่าคนของสมรภูมิ รู้โทษมั้ย”
เซียวติ่งยิ้มเย็นพูด“โทษเหรอ แกคิดว่าตัวเองมีปัญญาสำเร็จโทษฉันเหรอ มีชีวิตรอด ค่อยว่ากัน！”
พูดจบ เซียวติ่งกระทืบเท้า ตะคอก“ลงมือสิ！ขอดูความสามารถแกหน่อย”
เขาอายุมากกว่าฟางเหยียน การปฏิบัติต่อฟางเหยียน ดูแคลนกันมาก สำหรับเขา คนที่อยู่ตรงหน้าเป็นแค่วัยรุ่นที่ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ เซียวเจิ้นเทียนไม่เหมือนกัน เขาเห็นความเก่งกาจฟางเหยียนมาแล้ว จึงเตือนเซียวติ่งว่า“ติ่งเอ๋อ เจ้านี่ฝีมือร้ายกาจมาก ระวังนะลูก”
เขาไม่รู้ความสามารถเซียวติ่ง แต่เห็นความสามารถฟางเหยียน นั่นระดับใช้มือเปล่าหนีบกระสุนนะ
ฟางเหยียนมองเซียวเจิ้นเทียนพูด“เซียวเจิ้นเทียน แกหลบไม่พ้นหรอก ลูกแกกลับมา ก็แค่หาที่ตาย！”
“ถ้าแกบอกคนบงการมาตอนนี้ บางทีอาจไม่ต้องตาย！ฉันแค่ตัดขาเขาสองข้าง”
เซียวติ่งมองชายหนุ่มบ้าระห่ำที่เด็กกว่าตรงหน้า หัวเราะเสียงดังฮ่าๆ พูด：“บ้าบิ่นดีนี่ คิดไม่ถึงว่าออกจากหุบเขาแล้วจะมาเจอคนแบบนี้ น่าสนุก น่าสนุก！”
เสียงหัวเราะบ้าระห่ำของ เซียวติ่ง ดูมั่นใจเหลือเกินว่าจะฆ่าฟางเหยียนได้ การแสดงออกนี้ทำให้เซียวเจิ้นเทียนโล่งอก