จอมนักรบทรงเกียรติยศ - ตอนที่ 341

เขาหันหน้าไปมอง เห็นคนๆหนึ่งสวมชุดสีดำนั่งข้างๆเขา หน้าของคนนี้หันไปอีกฝั่ง เขามองไม่เห็นใบหน้า เห็นเพียงผม ดูจากรูปร่างของเธอแล้ว น่าจะเป็นผู้หญิง! เพราะรูปร่างของเธอมันชัดเจนมาก

หญิงสาวสวมชุดชาวฮั่น ชุดชาวฮั่นที่ให้กลิ่นอายของความโบราณ!

“คุณ คุณๆๆ คุณเป็นใคร?” หม่ากวางชาวพูดพลาง ยกมือขึ้นจะเลื่อนประตูรถ

หญิงสาวคนนั้นยังคงไม่หันมากอยู่ดี เพียงแต่หัวเราะฮ่าๆๆขึ้นมา เมื่อหัวเราะ ทำให้บรรยากาศในรถน่ากลัวขึ้นมาทันที ถ้าไม่ใช่กลางวัน หม่ากวางชาวสลบไปนานแล้ว เพราะเมื่อหัวเราะออกมาได้ยินเป็นสองเสียง เสียงผู้ชายและเสียงผู้หญิง เหมือนกับในร่างกายของเขามีสองคน เสียงทั้งสองเสียงในเวลาเดียวกัน

“คุณบอกว่าอยากเจอฉัน อยากให้ฉันมาได้ใช่เหรอ?” เสียงนั้นดังขึ้นอีก เมื่อพูดจบก็หัวเราะเสียงดังขึ้นอีกครั้ง เสียงหัวเราะเหมือนกับไม่ได้เป็นเสียงที่ตัวเธอเองอยากหัวเราะออกมา แต่เป็นเสียงที่เกิดขึ้นหลังจากการพูดจบทุกครั้ง

“ไม่ๆๆ ไม่มั้ง คุณเป็นคนหรือเป็นผีกันแน่เนี่ย!? ” หม่ากวางชาวร้อนรนจนพูดไม่ชัดแล้ว

“คน” ที่อยู่ตรงหน้านี้ เขาตรวจสอบครั้งแล้วครั้งเล่า แน่ชัดแล้วว่าเขาไม่ได้เป็นคนเรียกมา แล้วเขาก็ไม่รู้จักคนนี้ด้วย

“อิๆๆ หม่ากวางชาว หรือคุณลืมไปแล้วงั้นเหรอว่าคุณเรียกพวกเรามา? ถ้าคุณไม่ได้เรียกพวกเรา แล้วฉันจะมาได้?” คนนั้นค่อยๆหันหน้ามาอย่างช้าๆ เมื่อหันมา ก็ทำให้หม่ากวางชาวตกใจจนขนลุกซู่

นี่มันหน้าคนที่ไหนกัน นี่มันใบหน้าที่ไม่มีตาจมูกหูปากเลย มีเพียงหนังหน้าที่เรียบเท่านั้น พูดให้ถูกต้องก็คือ เขาไม่มีประสาทสัมผัสทั้งห้า ถึงขั้นไม่มีเพศ ทำให้คนดูไม่ออกว่าเป็นเพศชายหรือเพศหญิง เป็นคนหรือเป็นผี!

หม่ากวางชาวอยู่มาครึ่งค่อนชีวิต เป็นครั้งแรกที่เห็นฉากอันแปลกประหลาดขนาดนี้ นี่กำลังดูหนังผีอยู่หรือเปล่าเนี่ย? หรือๆอะไรนะๆๆ? ใจเขาเต้นรัวๆ ชี้ไปที่คนนั้นแล้วกล่าว “ทำ ทำ ทำไมคุณ…”

“หยุดไร้สาระได้แล้ว!” คนนั้นขัดคำพูดของเขาทันใด เมื่อเขาพูด ใบหน้านั้นก็เริ่มสั่น ดูๆแล้วโค้งเว้าไม่เรียบ ทำให้หม่ากวางชาวยิ่งขนพองสยองเกล้าเข้าไปใหญ่

“ฉันถามคุณหน่อย คุณสามารถตัดสินใจแทนตระกูลหม่าของคุณได้มั้ย? ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาพวกเราไม่เคยบังคับตระกูลไหนให้เป็นส่วนหนึ่งกับพวกเรามาก่อน แต่เพียงแค่เป็นส่วนหนึ่งกับพวกเราแล้ว ต่อจากนี้ไปพวกคุณก็จะเป็นของเราทุกภพทุกชาติไป พวกเราจะทำให้พวกคุณเป็นตระกูลที่แข็งแกร่งที่สุด แล้วยังปกป้องพวกคุณตลอดกาล แต่เหนือสิ่งอื่นใดพวกคุณต้องไม่หักหลังเรา พวกคุณต้องเชื่อฟังคำสั่งของพวกเราทุกชาติไป”

ได้มองอยู่สักพักใหญ่ ความกลัวก็ค่อยๆหายไป นี่เป็นเรื่องสำคัญ หม่ากวางชาวเงียบไปสักพัก เรื่องนี้ท่านหม่าเคยลั่นวาจาเอาไว้ ไม่ให้พวกเขาข้องเกี่ยว ให้เขาเป็นคนจัดการเอง

ด้วยเหตุนี้เขาจึงสะอึกสะอื้นไป แล้วกล่าว “คือ พ่อของผมเขา…”

“ถ้าคุณตัดสินใจแทนตระกูลหม่าไม่ได้ งั้นต่อให้ฉันจะพูดกับคุณมากเท่าไหร่ก็ไร้ประโยชน์!” พูดพลาง ใบหน้าที่ไม่มีประสาทสัมผัสทั้งห้าก็หันไป ทำท่าเหมือนกับจะจากไป

หม่ากวางชาวรีบกล่าวว่า “ตัดสินใจอะตัดสินได้อยู่ ผมก็แค่กลัวว่าหลังจากที่เป็นส่วนหนึ่งกับพวกคุณแล้วจะ…”

“คุณไม่มีอะไรต้องกังวล พวกคุณก็ยังคงทำเรื่องของพวกคุณไป เหมือนเมื่อก่อน เพียงแต่หลังจากที่ได้รับคำสั่งของพวกเราแล้ว ก็ต้องรีบจัดการเรื่องของพวกเรา เจ้าสำนักหมิงลั่นวาจาไว้แล้ว เขาเห็นดีเห็นงามกับตระกูลหม่า คุณสบายใจได้ เพียงแค่คุณตกลงเป็นส่วนหนึ่งกับเรา พวกเราจะช่วยพวกคุณจัดการคนที่เคยทำร้ายพวกคุณก่อนหน้านี้ แล้วก็ยังมีคนที่ก่อให้เกิดอันตรายกับพวกคุณในอนาคตอีกด้วย อย่างเช่นคนสองคนเมื่อกี้นี้ พวกเราสามารถจัดการพวกเขาให้พวกคุณได้”

เมื่อหม่ากวางชาวได้ยินประโยคนี้ ก็สนใจขึ้นมาทันใด เขาเบิ่งตาโตแล้วกล่าว “คุณพูดจริงใช่มั้ย?”

“คุณคิดว่าฉันจำเป็นต้องโกหกกับคุณอย่างคุณมั้ย? หรือคุณคิดว่าพวกเราไม่มีความสามารถตรงนั้น?”

หม่ากวางชาวรีบกล่าวอย่างติดๆขัดๆ “ไม่ๆๆ ผมต้องการการช่วยเหลือจากพวกคุณมาก! ผม ผมๆๆๆยินยอม ผมยินยอมให้ตระกูลหม่าเป็นส่วนหนึ่งกับพวกคุณ”

“โอเค!” คนนั้นหัวเราะฮ่าๆๆและอิๆๆขึ้นมาอีกแล้ว เสียงหัวเราะฮ่าๆๆเป็นเสียงของผู้ชายหัวเราะออกมา ส่วนอิๆๆเป็นเสียงหัวเราะของผู้หญิงหัวเราะออกมา

“งั้นต่อจากนี้ไปตระกูลหม่าก็ถือว่าได้เป็นส่วนหนึ่งกับพวกเราแล้ว ยินดีกับการเป็นส่วนหนึ่งกับเราของตระกูลหม่า! คุณวางใจได้ สองคนนั้นจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล้ว วาระสุดท้ายของพวกเขาใกล้เข้ามาแล้ว ฮ่าๆๆ อิๆๆ” เมื่อพูดจบเธอเอื้อมมือไปจับไหล่ของหม่ากวางชาว มือนั้นบอบบางมาก เป็นมือเล็กๆของผู้หญิง

แต่ตอนที่วางไว้บนร่างกายของหม่ากวางชาว เขากลับไม่ได้รู้สึกเหมือนที่รู้สึกกับผู้หญิงคนอื่น ในเวลานี้ เขารู้สึกว่าตัวเองขนลุกขึ้นมาทั้งตัว นี่แม่งไม่ใช่คนนะเว่ย นี่เป็นคนที่ไม่มีหน้า แล้วจะไม่ให้คนขนพองสยองเกล้าได้อย่างไรกัน!

“งั้น พวกคุณจะฆ่าพวกมันได้เมื่อไหร่กัน?” หม่ากวางชาวรอไม่ไหวแล้ว การฆ่าไอ้นั่น เป็นการล้างความอัปยศ

“รอ!” เมื่อพูดคำนี้จบ เสียงหัวเราะของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง จากนั้นก็เสียงดังปังแล้วหายไป

ไม่ได้เปิดประตูรถ ไม่ได้ออกโดยทางหน้าต่าง เขาเหมือนผี หายไปจากสายตาของหม่ากวางชาวอย่างไรร่องรอย

เมื่อเห็นเหตุการณ์แปลกประหลาดนี้ หม่ากวางชาวยกมือขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากอย่างไม่รู้ตัว นี่แม่งน่ากลัวเกินไปแล้วป่ะวะ! นึกไม่ถึงว่าบนโลกจะมีเรื่องประหลาดแบบนี้ แล้วยังมีคนประหลาดแบบนี้อีกด้วย

นึกไม่ถึงว่าจะกลายเป็นอากาศได้?!

เมื่อนึกถึงจุดนี้ ลูกกระเดือกของหม่ากวางชาวก็ขยับขึ้นลง เกิดเป็นเสียงอึกขึ้นมา!

เวลานี้ประตูรถถูกเปิดออกแล้ว การ์ดคนหนึ่งเข้ามาจากด้านนอกเพื่อขับรถ

หม่ากวางชาวขมวดคิ้ว แล้วถาม “เมื่อกี๊พวกแกเห็นผู้หญิงที่ไม่มีใบหน้าออกไปมั้ย?”

คนนั้นหันหน้าอันแดงก่ำบวมเป่งมองหม่ากวางชาว ด้วยสายตาเห็นใจ เหมือนกับมองคนบ้าอย่างไรอย่างนั้น คุณชายรองหม่า0ถูกเล่นงานจนบ้าไปแล้วเหรอ? ไม่มีใบหน้าแล้วยังเป็นคนอีกเหรอ?

เห็นคนนั้นไม่พูดไม่จา แล้วยังใช้สายตาสงสัยมองตัวเองอีก หม่ากวางชาวจึงร้อนรน แล้วรีบถามว่า “ฉันถามแกอยู่นะเว่ย? เห็นคนแบบนี้เดินออกไปมั้ย?”

คนนั้นส่ายหน้าแล้วกล่าว “ไม่เห็นครับ!”

เมื่อพูดจบเขาหันไปส่ายหน้าอย่างเอือมระอา คิดในใจว่าคุณชายรองนี่น่าสงสารจริงๆ ถูกคนเล่นงานอย่างนั้น ก็บ้าไปแล้ว พูดให้ถูก ก็น่าจะเห็นผีเข้าแล้วล่ะ!

ไม่นาน หม่ากวางชาวกลับมาถึงบ้าน ในหัวของเขาคิดถึงแต่เรื่อง ตระกูลหม่าเป็นส่วนหนึ่งกับพวกเขาแล้ว ตระกูลหม่าเป็นส่วนหนึ่งกับพวกเขาแล้วจริงๆ

เมื่อก่อน เมื่อหลายปีก่อน พวกเขาเคยมาที่ตระกูลหม่าหนึ่งครั้ง ครั้งนั้นเขาเห็นฝีมืออันแข็งแกร่งของพวกเขาเองกับตา เป็นองค์กรที่ยิ่งใหญ่มากองค์กรหนึ่งจริงๆ ออกมาแค่คนหนึ่งก็สามารถทำลายทุกสิ่งทุกอย่างได้

ตอนนั้นพวกเขาบอกว่าอยากเป็นส่วนหนึ่งกับตระกูลหม่า แต่ถูกหม่าจงหัวปฏิเสธไป เขาปฏิเสธเด็ดขาดมาก และเด็ดเดี่ยวมาก

ดังนั้นที่เขาตกลงให้ตระกูลหม่าเป็นส่วนหนึ่งกับคนนั้น จึงทำให้เขากระวนกระวายใจ

เดินเข้ามาถึงในห้องโถงของคฤหาสน์ได้ไม่นาน เขาก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งความโดดเดี่ยวอยู่รอบๆ ตระกูลหม่าอันยิ่งใหญ่ เมื่อก่อนเต็มไปด้วยความพลัง แต่ตอนนี้ทำไมกลายเป็นความเงียบสงัดแล้วล่ะ!

ไม่ต้องสงสัยเลย ตระกูลหม่าเกิดเรื่องขึ้นแล้ว!