จอมนักรบทรงเกียรติยศ - บทที่ 490 ตีสนิท

ขณะนี้อาจารย์ที่อยู่บนเวทีเริ่มทนไม่ไหว เขาวางหนังสือลง เปิดมัลติมีเดีย แล้วพูดกับนักศึกษาที่อยู่ด้านล่างเวทีว่า “นี่เป็นคลิปที่อาจารย์คนหนึ่งกำลังเข้าสอนของมหาวิทยาลัยซีหนานส่งมาให้ ผ่านการประชุมวิเคราะห์ของทางมหาลัยแล้ว จึงตัดสินใจว่าให้เปิดให้กับนักศึกษาดู ทุกคนสามารถเรียนรู้วิธีการสอนของอาจารย์ท่านนี้ได้ วิธีการสอนของเขาคุ้มค่าที่ทุกคนจะเรียนรู้ ถ้าในอนาคตคนที่อยู่ในห้องเรียนของเราเป็นศาสตราจารย์ ก็สามารถเรียนรู้วิธีการของเขาได้เลย”

พูดจบ อาจารย์คนนี้เริ่มหาคลิปนั้นที่เขาพูดไว้บนมัลติมีเดีย ไม่นาน ได้เปิดคลิปขึ้น อาจารย์เปิดเสียงให้ดังสุด เสียงของมัลติมีเดียแว็บเดียวก็ทำให้นักเรียนที่กำลังฝันพวกนั้นต้องตื่นตกใจขึ้นมา

ทุกคนต่างพากันเงยหน้าขึ้น มองไปที่ตำแหน่งของwe media เดิมทีมัลติมีเดียนั่นก็เสียงเบาอยู่แล้ว แต่ได้เสียงดังขึ้นอย่างช้าๆ เหมือนเขาจงใจเพิ่มเสียงของตัวเอง

ฉินเข่อเดิมทีกำลังนั่งเท้าคางเหม่อลอยอยู่ก็ถูกเสียงนี้ดึงดูดเข้าให้แล้ว เธอเงยหน้าขึ้นมามองที่มาของเสียงอย่างห้ามใจไม่ได้ เมื่อมอง จู่ๆเธอก็งงงวยทันใด เขา นึกไม่ถึงว่าคือคนนั้น!

“หา!” ฉินเข่อลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันใด ยกมือชี้ไปที่คนนั้นในมัลติมีเดียกล่าวอย่างตัวสั่นว่า “เขา คือเขา คือเขา นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเขา! นึกไม่ถึงว่าจะเป็นคนนั้นจริงๆ”

เมื่อกี๊ ในหัวของฉินเข่อมีแต่คนนี้ เธอไม่คิดว่ามัลติมีเดียจะแสดงผลออกมาเป็นใบหน้าของคนนั้น ตอนแรกเธอคิดว่าตัวเองดูผิดไป หลังจากที่ยืนยันดูหลายรอบอย่างวกไปวนมามา จึงไม่ใจว่าคือคนนี้แหละ ไม่ผิดแน่ เขานั่นแหละ คนนั้นที่สอนอยู่ในมัลติมีเดียก็คือคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้ในหุบเขาใหญ่

ยังไงฉินเข่อก็ไม่คาดคิดว่าคนนั้นจะปรากฏกายอยู่ในมัลติมีเดียของห้องเรียนตัวเอง เธอเต้นตื่นมาก ดังนั้นจึงได้ยืนขึ้นทำแบบนั้นอย่างอดไม่ไหว ไม่นาน หลิวเจียเจียที่นั่งร่วมโต๊ะกับเธอยกมือขึ้นลากชุดของเธอไว้ แล้วพูดเบาๆว่า “ฉินเข่อ แกทำอะไร นั่งลง รีบนั่งลงสิ”

ฉินเข่อเพิ่งจะตระหนักว่าเมื่อกี๊ตนลืมตัวไปแล้ว เธอสังเกตไปรอบๆ เพิ่งจะพบว่าสายตาไม่น้อยได้มารวมกันที่ตัวเธอแล้ว เธอรีบยิ้มอย่างเขินอาย จากนั้นกล่าว “ขอ ขอโทษค่ะ ฉันจำคนผิดค่ะ!”

ฉินเข่อคือดาวคณะที่ขึ้นชื่อในคณะ เธอสวย ทำอะไรมีกฎเกณฑ์ อย่างเรื่องที่ลืมตัวแบบนี้ปกติไม่ค่อยเกิดขึ้นกับเธอ ดังนั้นสำหรับการกระทำเมื่อกี๊ ทุกคนล้วนรู้สึกประหลาดใจมาก

แต่ฉินเข่อไม่ใส่ใจอะไรมากขนาดนั้น ตอนนี้ในหัวของเธอมีเพียงคนนั้น หลังจากที่เธอนั่งลง ได้ถามหลิวเจียเจียว่า “แกลืมคนนี้ไปแล้วเหรอ? เขาไง คือคนที่ช่วยฉันไว้ในอารามเต๋าอะ!”

หลิวเจียเจียยกมือขึ้นมาขยับแว่นตา พยักหน้าอืมแล้วกล่าว “ฉันรู้จักคนนั้นแน่นอน แต่พวกเราไม่ใช่ว่าตกลงกันแล้วเหรอว่าหลังจากที่มาถึงมหาลัยจะไม่พูดเรื่องนี้แล้ว!”

“ฉันรู้!” ฉินเข่อกล่าว “ฉันก็คือรู้สึกแปลกใจมาก ทำไมคนนั้นถึงได้เปลี่ยนเป็นอาจารย์สอนหนังสือไปได้”

หลิวเจียเจียกล่าว “บางทีอาจจะลักษณะเหมือนกันก็เป็นได้ ในโลกนี้ไม่ได้ขาดแคลนคนที่ลักษณะเหมือนกันนะ แกคิดดู คนนั้นสิงอยู่ในที่แบบนั้น พูดได้ว่าเป็นที่อยู่ของเทพเซียน แล้วเขาจะเป็นอาจารย์ได้อย่างไรกัน แกตั้งใจฟังคนนี้สอน นั่นคืออาจารย์จริงๆ เมื่อสอนหนังสือตั้งใจมากเลยนะ”

เมื่อได้ยินหลิวเจียเจียพูดแบบนั้น สายตาของฉินเข่อก็มองไปที่มัลติมีเดีย เธอมองคนนั้นอย่างตั้งใจ ท่าทางและสไตล์นั้น ลักษณะแบบนั้น ยังไงเธอก็ลืมไม่ได้ ถึงแม้เขาที่อยู่ในมัลติมีเดียสวมเสื้อเชิ้ต กางเกงยีน ดูท่าทางแล้วเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง แต่ลักษณะของเขาไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ฉินเข่อไม่มีทางลืมใบหน้านั้นได้

คือเขา ต้องเป็นเขาแน่นอน ฉินเข่อมีสัญชาตญาณแบบนี้! คนที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่มีทางลักษณะเหมือนคนนั้นเป๊ะๆได้ คนนี้ก็คือเขา! ไม่รู้ว่าทำไม ฉินเข่อสรุปว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้คือเขา

ไม่คาดคิด ว่าคนนี้จะเป็นอาจารย์ แล้วยังสอนอย่างเก่งกาจอีกด้วย ที่คิดว่าเขาเก่งกาจ ก็เพราะการสอนของเขาถูกนำมาเป็นอุปกรณ์ในการเรียนการสอนแล้ว ถ้าไม่เก่ง จะถูกใช้เป็นสื่อการเรียนการสอนให้นีกเรียนดูได้อย่างไรกัน ทุกคนล้วนเป็นนักศึกษาแล้ว ไม่มีทางดูเนื้อหาที่ชั้นต่ำไร้รสนิยม

อายุของคนนั้นต่างจากตนไม่มาก เขาทำมันได้อย่างไรกัน? ดูไปดูมา จู่ๆเธอก็ถูกวิธีการบรรยายของฟางเหยียนดึงดูดเข้าให้แล้ว วิธีการสอนของเขา วิธีการพูด อีกทั้งพฤติกรรมในการสอนไม่มีอะไรที่ไม่ทำให้คนตกใจ ไม่คาดคิด ว่าเขายังมีพื้นฐานความชำนาญแบบนี้ด้วย

เดิมทีคิดว่าเขาเป็นคนที่ไม่มีอยู่จริง เขาคือเทพเซียนคนหนึ่ง แต่ใครจะรู้ว่าเขายังเป็นอาจารย์สอนหนังสืออีกด้วย เป็นไปได้มากว่ายังเป็นศาสตราจารย์ด้วยก็เป็นได้ นี่แสดงให้เห็นว่าอะไร แสดงให้เห็นว่าคนนี้มีตัวตนอยู่จริง

เมื่อนึกถึงจุดนี้ ฉินเข่อตัดสินใจทำอย่างหนึ่ง เธอจะไปสำรวจคนนี้ จะไปหาคนนี้! คนนี้ช่วยเธอ ตัดเรื่องน่ากลัวหรือไม่น่ากลัวออกไป เธอต้องไปหาเขาเพื่อตอบแทนบุญคุณ

และแล้วก็ถึงเวลาเลิกเรียน ฉินเข่อกอดหนังสือของตัวเอง ยืนขึ้นเดินไปที่อาจารย์คนนั้น นี่เป็นเพียงอาจารย์วัยรุ่นคนหนึ่ง เพราะค่อนข้างหล่อเหลา ดังนั้นจึงถูกนักศึกษาสาวจำนวนไม่น้อยตามจีบ และเขา ก็เพลิดเพลินกับความรู้สึกนี้มากด้วย

เมื่อเห็นฉินเข่อเดินมาที่เขา เขาจงใจหยุดเดิน แล้วถาม “นักศึกษาคนนี้ มีธุระอะไรมั้ย?”

ฉินเข่อสวยมาก ตั้งแต่เขามาสอนหนังสือที่นี่ เขาก็เริ่มสนใจนักศึกษาคนนี้แล้ว เพียงแต่ติดที่เขามีสถานะเป็นอาจารย์ เขาไม่มีทางเข้าใกล้นักศึกษาก่อน กลัวว่าจะเกิดข่าวซุบซิบที่“ไม่จำเป็น”

ตอนนี้ฉินเข่อเข้าหาเขาก่อน เขาไม่มีทางปฏิเสธโอกาสการตีสนิทแบบนี้แน่

ฉินเข่อถาม “อาจารย์คะ หนูอยากรู้เกี่ยวกับอาจารย์คนนั้นที่สอนเมื่อกี๊กับอาจารย์ได้มั้ยคะ? คือคนนั้นในมัลติมีเดียอะค่ะ”

อาจารย์วัยรุ่นส่งเสียงอืม จากนั้นยกมือจัดแว่น แล้วมองนักเรียนที่เดินไปมา แล้วกล่าว “อย่างนี้แล้วกัน เราไปคุยกันที่ห้องทำงานของผมละกัน ทางเดินนี้ไม่ค่อยสะดวกที่จะพูดคุย”

ฉินเข่อพยักหน้าอืมแล้วกล่าว “ขอบคุณค่ะอาจารย์!”

อาจารย์วัยรุ่นหันหลังเดินนำหน้าไป ฉินเข่อเดินด้านหลังเขา วินาทีนี้ อาจารย์วัยรุ่นรู้สึกว่าตัวเองมีออร่า เมื่อเดินก็กระปรี้กระเปร่า ดูๆแล้วมีชีวิตชีวา

เขารู้ว่าฉินเข่อต้องการเข้ามาตีสนิทเขา สุดท้ายก็เพราะอดทนกับรูปลักษณ์อันหล่อเหลาของตนไม่ไหวจนมาตีสนิท แต่ข้ออ้างนี้แย่จริงๆ นึกไม่ถึงว่าจะพูดถึงอาจารย์ที่ปรากฏอยู่ในมัลติมีเดียอะไรนั่น แต่จากสายตาของฉินเข่อ อาจารย์วัยรุ่นมองออกว่าฉินเข่อกำลังสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว