จอมนักรบทรงเกียรติยศ - บทที่ 613 ที่มาของความมั่นใจ
ต่งยู่เป็นหญิงสาว แค่มองก็เห็นความอิจฉาภายในดวงตาของผู้หญิง ดูเหมือนผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าก็รู้จักกับฟางเหยียน แล้วยังถูกฟางเหยียนดึงดูดเข้าแล้วด้วย เมื่อนึกถึงจุดนี้ จู่ๆเธอก็ค่อนข้างไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันใด
เธออยู่บนหลังของฟางเหยียน เอี้ยวหน้าถาม “พวกคุณรู้จักกัน?”
หญิงสาวเป็นสิ่งมีชีวิตที่เปรียบเทียบ ตอนมีแฟนหนุ่มก็เทียบแฟนกัน หลังแต่งงานก็เทียบสามีกัน หลังมีลูกเทียบลูกกัน ไม่ว่าจะอะไร เพียงแค่มีผู้หญิงสองคนตรงข้ามกัน การเปรียบเทียบไม่มีทางหยุดได้!
“เมื่อกี๊คุณพูดอะไรนะ?” ฟางเหยียนถามเสียงเบา
หญิงสาวกล่าว “สามคนนั้นที่คุณผิดใจด้วยที่บนรถ พวกมันกำลังรอคุณอยู่ที่ตีนเขา!”
“ผิดใจ!” ฟางเหยียนพูดสองคำนี้ซ้ำอีกครั้ง จากนั้นกล่าวว่า “ขอบคุณครับ!”
พูดจบ เขาเดินหน้าต่อไป!
ตอนนี้สำหรับเขาแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดยังคงเป็นการกลับไปหาสิ่งล้ำค่าของอีกสี่สำนัก
หญิงสาวไม่รู้ว่าทำไม จากนั้นก็ได้สติกลับมา ดูเหมือน เขาไม่ฟังคำพูดของเธอเลย โดยเฉพาะตอนที่เห็นเขาเดินไปด้านหน้าแล้ว เธอที่ร้อนรนอยู่ไม่ถูกยื่นแขนทั้งสองข้างไปขวางฟางเหยียนทั้งสองคนไว้ กล่าวอย่างร้อนใจว่า “พวกมันรอคุณมาสี่วันแล้ว คุณลงไปก็จะถูกพวกมันล้างแค้น พวกมัน พวกมัน……”
“ไม่เป็นไรครับ!” ฟางเหยียนพูดออกมาสามคำอย่างเย็นชา แล้วเดินต่อไป!
แล้วสองคนหายไปจากตรงหน้า ทำเอาหญิงสาวโมโหจนกระทืบเท้าทันที!
แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีคุณธรรมขนาดนั้น ด้วยเหตุนี้เองจึงได้วิ่งตามไปอีก
ที่แท้เดินทางลัดไปได้ไม่นาน ฟางเหยียนได้เห็น‘คนที่คุ้นเคย’ คือ‘เซียนกระโดด’สามคนบนรถบัส! สามคนกำลังหมอบเป็นแถวบนพื้น ดูท่าทางเหมือนกำลังถ่ายหนักอยู่
ฟางเหยียนเห็นพวกเขา พวกเขาก็เห็นฟางเหยียนเช่นกัน
“เชี่ย!”
จู่ๆเสียงตะโกนด่าทำให้ทั้งสองตื่นตกใจ หนึ่งในชายฉกรรจ์ตะคอกว่า “มึงแม่งไม่มีอะไรจะส่งเสียงทำไมวะ”
“ลูก ลูกพี่ เจ้า เจ้านั่น!”
ชายฉกรรจ์หันไปอย่างเร็ว พูดโดยไม่รู้ตัวออกมาว่า “เชี่ย!”
เมื่อหญิงสาวเห็นเหตุการณ์นี้ ก็แสยะยิ้มออกมา โผล่ฟันที่ถูกควันบุหรี่เคลือบจนเหลืองออกมา
ทั้งสามตื่นเต้นจนไม่มีอะไรเทียบได้ พระเจ้าช่วยให้ประสบความสำเร็จนะเนี่ย รอมาสี่วันและแล้วเวลาที่รอก็มาถึง!
เพราะเซอร์ไพรส์บรรยากาศจึงได้อึดอัดเคร่งเครียด ราวกับเวลาได้หยุดลง แต่เสียงที่ตามมา ทำลายความเงียบสงัดลง
“นี่! บอกแล้วไงว่ามีคนรอคุณอยู่ ทำไมคุณไม่ฟังเนี่ย! ฉัน……” เสียงถึงนี้ก็หยุดลง เพราะหญิงสาวได้เห็นสามคนที่เฝ้าอยู่ที่ปากทางแล้ว ตกใจจนปิดปากขึ้นมาทันที
“นึกไม่ถึงว่าแกจะกล้ารายงานพวกมัน ถ้าไม่ขายแกก็ทำผิดต่อความสามารถขนาดนี้ของแกแล้วล่ะ!” เมื่อเสียงของชายฉกรรจ์สิ้นสุดลง ผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังฟางเหยียนตกใจจนหน้าซีด ตัวสั่น
ต่งยู่พยายามดิ้นลงมาจากหลังของฟางเหยียน เดินไปที่ข้างๆของหญิงสาวแล้วลากมา
เดิมทียังค่อนข้างริษยาต่งยู่อยู่บ้าง หลังจากที่ต่งยู่ได้แสดงการกระทำนี้ออกมา หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นขึ้น
“ไม่ต้องกลัวนะ! พี่ชายคนนี้เก่งกาจมาก” ต่งยู่ปลอบใจ จากนั้นแววตาที่เชื่อมั่นมองไปยังฟางเหยียน
เมื่อชายฉกรรจ์ทั้งสามได้ยินคำพูดของต่งยู่ ก็หัวเราะออกมาทันใด พวกเขามองว่าผู้หญิงคนนี้ผมยาวแต่ไม่รู้โลกสักเท่าไหร่ ไม่เข้าใจอะไร ก็เริ่มปลอบประโลมคนแล้ว? ช่างเป็นผู้หญิงที่โง่เสียจริงๆ
แต่ หญิงสาวตรงหน้านี้ดูดีจริงๆ สองคนนั้นอดไม่ได้ที่จะแลบลิ้นออกมา ในใจของพวกเขามีแผนการร้านผุดขึ้นมา บางทีพวกเขาเอาหญิงสาวตรงหน้านี้ก็ได้อยู่
ผู้หญิงคนนั้นเว่อร์เกินไปแล้ว จับท้องหัวเราะจนตัวสั่น การหัวเราะนั่นดูแย่ยิ่งกว่าการร้องไห้เสียอีก
หลังจากหัวเราะ เธอแสยะยิ้มออกมา “ฉันว่าน้องสาว ไม่อยู่ในสถานการณ์เดียวกันไม่เข้าใจหรอกนะ? เก่ง เก่งแล้วไง?นั่นก็แค่เก่งในสายตาของแก สำหรับพวกเราแล้ว เหอะๆ! จะบอกให้นะ วันนี้เจ้านี่ต้องตาย พวกแกเคยได้ยินลูกพี่หวางแล้วใช่มั้ย? เขาอึดอัดมานานยังไม่มีที่ระบาย อีกเดี๋ยวแกก็รู้ แน่นอน ฉันไม่แคร์ที่จะเอาแกนางจิ้งจอกนี่ให้พี่หวางหรอกนะ ดูท่าทีของแกก็รู้แล้วว่าไม่เลว เพียงแค่พวกเราเอาแกให้กับลูกพี่หวาง บางทีอาจจะให้เราทั้งสามคนเลื่อนตำแหน่งก็ได้ ส่วนเด็กสาวที่รายงาน ลักษณะแย่ไปนิด แต่อ่อนเยาว์ เอาไปขายก็ได้เงินมาใช้แล้ว”
“อ้า!” เด็กสาวตกใจจนตัวสั่น ลูกพี่หวางในใจของเธอเป็นบุคคลที่เหมือนกับเทพเจ้า
ที่ตีนเขาของภูเขาทิพย์มีใครบ้างที่ไม่รู้จักชื่อเสียงของลูกพี่หวาง นั่นมันปีศาจตัวดีเลยล่ะ พรรคพวกในมือมากเหลือเกิน แล้วยังร่วมมือกับคนที่อยู่ในบางประเทศละแวกใกล้เคียงอีกด้วย พูดได้ว่า ความสัมพันธ์ของเขาทอดยาวไปถึงต่างประเทศ
ชายฉกรรจ์ที่ถูกฟางเหยียนโยนออกจากหน้าต่างเชื่อมั่นต่อลูกพี่หวางเต็มเปี่ยม ความแค้นของเขาต้องชำระ!
ไม่นาน เขาก็สามารถล้างมณทินได้แล้ว!
ด้วยเหตุนี้เองจึงได้หัวเราะเสียงดังเหอะๆออกมาแล้วกล่าว “ใช่ ฉันว่าได้นะ”
“ลูกพี่หวาง!” หญิงสาวกล่าวอย่างตัวสั่นว่า “ลูกพี่หวางเก่งกาจมาก พวกคุณ พวกคุณหน้ามืดตามัวไปแล้ว!”
ต่งยู่ส่งเสียงเหอะออกมา ลูกพี่หวางเก่งแล้วไง ไม่ใช่ว่าฟางเหยียนเก่งกว่าเหรอ?
งานนี้ เธอเชื่อมั่นฟางเหยียนอย่างเต็มเปี่ยม ด้วยเหตุนี้เองจึงได้กล่าวว่า “ฟางเหยียน ไม่งั้นคุณทำอะไรหน่อยมั้ย จัดการพวกเลวทรามพวกนี้เถอะ!”
อืม ต่งยู่ยังคงเป็นเด็กสาวที่มีคุณธรรมของชาวยุทธ
ฟางเหยียนไม่อยากยุ่งเรื่องไร้สาระ ด้วยเหตุนี้เองจึงได้กล่าวอย่างเย็นชาว่า “ไม่สนใจ!”
“ไม่!” ตุ่งยู่รีบกล่าว “คุณทำอย่างนี้ได้อย่างไรกัน พวกมันเป็นพวกสวะนะ”
“มึงสิแม่งเป็นสวะ!” ชายฉกรรจ์นั่นทิ้งก้นบุหรี่ในมือลงกับพี่อย่างแรง โมโหจนหน้าเขียว
เขาจ้องต่งยู่ สายตาเปลี่ยนไป แล้วกล่าว “ฉันไม่รังเกียจที่จะให้แกมาอยู่เป็นเพื่อนฉันไปก่อนนะ!”
“แกอยากตาย?” ฟางเหยียนไม่ใช่คนอารมณ์ดีอะไร เดินไปข้างหน้าทันที ขวางหน้าของต่งยู่ไว้ ด้วยสายตาเย็นชา
“ทำไม? ยังคิดจะต่อสู้？” เมื่อผู้หญิงเห็นท่าทีฟางเหยียนจะต่อสู้ ก็อดที่จะดูแคลนออกมาไม่ได้ “เด็กน้อย แกทำให้พวกเราขายหน้าไปทั่วเมือง ถ้าตอนนี้แกคุกเข่าขอโทษฉัน ฉันพิจารณาปล่อยแกไปได้นะ เรื่องนี้ก็ไม่ต้องบอกลูกพี่หวาง แกไสหัวไปแต่โดยดีก็จบ”
นิสัยของมนุษย์ เปลี่ยนยากเสียยิ่งกว่าอะไร สำหรับนักเลงที่ไม่จำไว้เป็นบทเรียน ทำตัวเป็นแบบอย่างทั้งการกระทำและการพูดเป็นไปไม่ได้เลย สิ่งเดียวที่จะทำได้คือต่อยหนึ่งยก ถ้าไม่ยกไม่ได้ ก็ต่อยจนเขาเปลี่ยนแปลงค่อยสิ้นสุด
หญิงสาวส่งเสียงอยู่ทางนั้น แต่ชายฉกรรจ์กลับไม่ลงมือ การเหยียดหยามเมื่อสี่สี่วันก่อนยังคงอยู่ในจิตใจ หันหน้าไปมองเสี่ยวโก่วแล้วกล่าว “ยังรออะไรอีก รีบโทรหาพี่หวางสิ ให้เขารับมา มีของใหม่！”
เสี่ยวโก่วเข้าใจโดยเร็ว โทรออกอย่างทันใด
ชายฉกรรจ์ภายนอกสงบ แต่ในใจกลับผวาเหมือนหมาแก่ แต่ยังไงตนก็คือลูกพี่ของพวกเขา จะเสียหน้าไม่ได้ ทำได้เพียงตะคอกใส่ฟางเหยียนว่า “เด็กน้อย ได้ยินคำพูดที่เธอพูดแล้วยัง？เพียงแค่แกตกลง พวกเราก็ปล่อยแกไป！”
หลังจากพูดจบ ตอนที่มองต่งยู่ แววตาอดที่จะโลภและเกิดกิเลสขึ้นไม่ได้
ฟางเหยียนกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ดูท่าทางแล้ว การสั่งสอนในวันนั้นยังไม่พอ！”
“สั่งสอน？มึงแม่งทำลายเกียรติกูไปหมดแล้ว วันนี้กูไม่ฆ่ามึงอย่าเรียกกูว่าเสี่ยวโก่ว！ลูกพี่ ลงมือเถอะ” พูดพลาง คนที่ถูกเรียกว่าเสี่ยวโก่วหยิบปืนขึ้นมาโดยตรง จ่อไปที่ฟางเหยียน
ฟางเหยียนยังคงนิ่งสงบ ใบหน้านิ่งเหมือนน้ำ มิน่าล่ะที่สองสามคนนี้โอหังขนาดนี้ วันนี้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ที่แท้ในมือก็มีปืนนี่เอง！