จอมนักรบทรงเกียรติยศ - บทที่ 616 หลี่คัง
“ลูกพี่ พวกเราต้องฟังมันจริงๆเหรอ?”
ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้เจ็บเจียนตาย ลูกพี่หวางจะยิงเขาจริงๆ มิน่าล่ะที่คนนี้เป็นได้แค่ลูกน้อง คิดตื้นๆสุดๆ สามารถต่อยสัตว์ประหลาดภูเขาทิพย์ได้ แล้วยังตัดมือซ้ายของเขาอย่างเยือกเย็น คนแบบนี้จะเป็นสามัญชนอยู่มั้ย？ปืนจ่ออยู่มากขนาดนี้ยังกล้าลงมือ นั่นเป็นผลลัพธ์ของการผ่านการฝึกฝนจนเป็นนิจแน่นอน และความมั่นใจที่คนนั้นแสดงออกมา เพียงพอที่จะฆ่าทุกคนในเหตุการณ์ได้รวดเร็ว
ยิ่งไปกว่านั้นถึงแม้คนนั้นดุร้าย แต่เป็นคนที่รักประเทศชาติโดยแท้จริง ไม่งั้นเขาก็ไม่มีทางไว้ชีวิตเขา ให้เขาควบคุมสถานการณ์ที่วุ่นวายตำบลจินสุ่ยเจิ้น รวมๆแล้ว คนแบบนี้ไม่เป็นคนของกองทัพ ไม่ก็เป็นคนใหญ่คนโตที่มีชื่อเสียงเลื่องลือ
ดังนั้นนี่ไม่ได้เป็นเรื่องที่เสียหน้า สำหรับลูกพี่หวาง ยังเป็นโอกาสอย่างหนึ่ง บางทีอาจจะออกจากด้านมืดมาเป็นด้านสว่าง กลับตัวกลับใจ แล้วก็แขนข้างนี้ของเขาถูกคนนี้ตัดไป นี่เป็นเกียรติยศทั้งชีวิตเขา
ความจริง ลูกพี่หวางใช้แขนที่ถูกตัดข้างนี้เป็นเจ้าพ่อเพียงคนเดียวในบริเวณใกล้เคียง ก็เพราะแขนที่เขาสูญเสียไป กลายเป็นเกียรติยศของชีวิตเขา
“กระจายข่าวให้ฉัน ใครกล้าวางตัวเป็นใหญ่ที่ตำบลจินสุ่ยเจิ้นอีกทั้งตีนเขาภูเขาทิพย์ รังแกคนทั่วไป กูจะไม่เกรงใจ อ้อ ปล่อยเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ออกไป ให้พวกคนที่ทำผิดแต่ยังไม่ได้รับผิดจากการกระทำได้รู้ว่าอะไรคือความน่ากลัวที่แท้จริง”
——
ต่งยู่ไม่พูดไม่จาตลอดทาง เหม่อลอยจ้องมองนอกหน้าต่าง ความยอดเยี่ยมของฟางเหยียนประจักษ์ต่อสายตาทุกคน และฟางเหยียนที่คำนึงถึงส่วนรวมแบบนี้กลับห่างไกลจากเธอออกไป เอาจริงๆ เธอไม่อยากกลับไปมาก การที่ได้อยู่ข้างๆฟางเหยียนนานอีกหน่อย เป็นเรื่องที่มีความสุขมาก
สามชั่วโมงให้หลัง รถเข้าถึงตัวเมืองหลัก เดิมฟางเหยียนตัดสินใจจากไป แต่มาถึงที่นี่แล้ว เขาก็ไม่ซีเรียสที่จะไปเยี่ยมต่งโป๋เหวิน
เพราะคนที่แนะนำศาสตราจารย์โจวให้เขารู้จักก็คือต่งโป๋เหวิน！
เจียงตู ตระกูลต่ง
ต่งโป๋เหวินนอนอยู่บนเตียงๆหนึ่ง เขายังคงเป็นเช่นเดิม และยิ่งรู้สึกว่าตัวเองชักจะทนไม่ไหวแล้ว
“แคกๆๆ！” เสียงไอดังออกมา ที่ตามมาไม่ใช่เสมหะ แต่เป็นเลือดสด
“หลี่คัง หลี่คัง！” ต่งโป๋เหวินตะโกนออกไปด้านนอก
ขณะนี้คุณชายคังเดินเข้ามา นี่คือคุณชายคังที่ถูกคนนั้นปล้นบนทางหลวง
เพราะเขากลัวตายแล้วทิ้งต่งยู่ไว้ แล้วกลับมาเจียงตูตามลำพัง
หลังจากมาถึงเจียงตู เขาไม่ได้หลบ แต่มาที่ดูแลพ่อของเธอที่บ้านต่งยู่ ที่คุณชายคังดูแลต่งโป๋เหวินไม่ใช่เพราะรู้สึกผิดหรืออื่นใดแน่นอน แต่เขารู้ว่าคนพวกนั้นต้องฆ่าต่งยู่แน่นอน
พวกเขาเป็นใคร โจรที่พกปืน แล้วยังอยู่ที่ชายแดนอีก ปล้นเงินเสร็จก็รีบออกนอกประเทศโดยปริยาย เมื่อออกไป ต่งยู่ยังกลับมาได้อีกบ้าไรล่ะ！ไม่ตาย ก็ถูกชายฉกรรจ์พวกนั้นพาไปขาย
คุณชายคังเป็นคนฉลาด สิ่งพวกนี้เขารู้ดีมาก
ที่เขาอยู่เป็นเพื่อนต่งโป๋เหวินต่อ เพราะเห็นแก่ทรัพย์สินของครอบครัวเขา ตอนนี้คุณชายคังประสบปัญหาบางอย่าง ดังนั้นสามารถไตร่ตรองอะไรบางอย่างได้พอดี！
หลังจากที่เห็นหลี่คังเข้ามาแล้ว ต่งโป๋เหวินรีบถามว่า “ต่งยู่เธอ เธอยังไม่กลับมาอีกเหรอ？”
หลี่คังถอนหายใจเห้อออกมา แสดงท่าทางโดยเฉพาะจริงๆแล้วกล่าวว่า “ลุงต่งครับ เอาจริงๆ ผมได้ไหว้วานให้คนไปสอบถามแล้ว โจรกลุ่มนั้นเป็นนักเลงที่ขึ้นชื่อที่สุดที่ตีนเขาภูเขาทิพย์ แล้วยังออกนอกเขตแดนบ่อยๆอีกด้วย ครั้งที่แล้วพวกมันลักพาตัวผู้หญิงไปหลายคน ถึงตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย เกรงว่า เกรงว่า…”
เมื่อพูดถึงจุดนี้ หลี่คังจงใจสะอึก แสดงอารมณ์ทุกข์ระทมออกมา
ต่งโป๋เหวินตาลุกโตทันที แล้วกล่าว “เกรงว่าอะไร”
หลี่คังกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “คุณลุงครับ คุณลุงอย่าตื่นตระหนกนะครับ ไม่มีต่งยู่ คุณลุงก็คิดเสียว่าผมเป็นลูกชาย ผมจะดูแลคุณลุงเหมือนพ่อบังเกิดเกล้า คุณลุงสบายใจได้ครับ แน่นอน ผมจะหาที่อยู่ของต่งยู่ให้ได้ ไม่มีทางยอมแพ้แน่นอน！”
เสียงไอที่หนักของต่งโป๋เหวินยังคงดังต่อไป เมื่อได้ยินดังนี้ ดูเหมือนทำให้อาการเขาหนักขึ้นมาก
ตั้งแต่เมื่อสี่วันก่อนที่ให้ต่งยู่ไปคืนหยาจื้อ ตั้งแต่ตอนนั้นก็ไม่มีข่าวคราวอีกเลย หายไปโดยตรง แล้วเขายังไข้ติดเตียง ไม่สะดวกเคลื่อนไหว ทุกๆวันทำได้เพียงกินน้ำตาต่างข้าว หวังเพียงตอนที่หลับตา จะได้เห็นลูกสาวของตัวเองกลับมาอย่างปลอดภัย
แต่ตอนนี้ ผ่านไปสี่วันแล้ว ต่งยู่ยังคงอยู่ในสภาวะขาดการติดต่อ ทำลายฟางเส้นสุดท้ายของเขา อาการของโรคหนักขึ้นมากโดยปริยาย ตอนนี้ต่งโป๋เหวินเกลียดนัก ถ้าเขาไม่ให้ต่งยู่ไปคืนหยาจื้อตามลำพัง บางทีก็ไม่เกิดเหตุการณ์วันนี้ขึ้น
เทียบกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ จู่ๆต่งโป๋เหวินนึกถึงฟางเหยียนขึ้นมา ส่วนทำไมมีเพียงผู้ชายคนนี้ที่กลับมา แต่ต่งยู่ถูกลักพาตัว ไม่ต้องคิดถึงรายละเอียดอะไรมาก แต่ถ้าเป็นฟางเหยียนล่ะ เขาไม่มีทางทิ้งต่งยู่ไว้แน่ และไม่ถึงขั้นคนหนึ่งหายไป อีกคนกลับมา ทุกสิ่งทุกอย่างนี้มาจากความเชื่อมั่นของต่งโป๋เหวินที่มีต่อฟางเหยียน
เรื่องน่าเศร้าที่สุดคือการมีความเห็นแก่ตัว นี่เป็นความในใจที่จริงแท้ที่สุดของต่งโป๋เหวินในตอนนี้
“ลุงต่ง คุณลุงต้องดูแลตัวเองนะครับ ถ้าต่งยู่กลับมาเห็นคุณลุงเป็นแบบนี้ เธอคงจะเจ็บปวดใจมาก คุณลุงกินยาให้ตรงเวลาเถอะนะครับ พักผ่อนเยอะๆ คุณหมอบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าให้รักษาสุขภาพจิตให้ดีๆจึงจะสามารถรักษาร่างกายได้？”
คำพูดพูดไปอย่างนั้น แต่เขาอยากจะให้ต่งโป๋เหวินตายจะแย่อยู่แล้ว！
แน่นอน ไม่ใช่ให้เขาตายตอนนี้！อย่างน้อยต้องให้เขาทำเรื่องที่อยากทำให้สำเร็จก่อน
ในขณะเดียวกันนี้ โทรศัพท์ของคนที่พูดนี้ดังขึ้น เมื่อเห็นเบอร์โทร รอยยิ้มเต็มใบหน้าของเขาได้ชะงักไป แทนที่ด้วยความหวาดกลัว
“ลุงต่งพักผ่อนก่อนนะครับ ผมไปรับโทรศัพท์ก่อน”
ไม่รอให้ต่งโป๋เหวินตอบ เขาก็เดินออกมาอย่างร้อนรน
“พี่เปียว พี่เปียว ให้อภัยผมด้วยนะครับ อีกเดี๋ยวผมก็จะเปิดปากของคุณท่านตระกูลต่งได้แล้ว หลังจากที่ทุกวันผมใส่ความคิดว่าลูกสาวเขาได้ตายไปแล้ว ฟางในใจของเขาได้คลายออก ไม่กี่วัน ชีวิตเขาก็จะหาไม่แล้ว！เพียงแค่ผมจัดการเรื่องของตระกูลต่ง ถึงตอนนั้นทรัพย์สินของตระกูลต่งล้วนเป็นของผมทั้งหมด ไม่เพียงสามารถคืนหนี้ยี่สิบล้านของพี่ได้ ผมยังกตัญญูให้พี่ได้อีกสิบล้าน ไม่ใช่ครับพี่เปียว คืองี้ครับ คืนนี้ผมจะบีบให้ตาแก่ต่งเซ็นสัญญาไม่ต่างตอบแทนหลังจากวันนี้ไป ร้านวัตถุโบราณทั้งหมดจะเป็นของผม”
เดิมทีเสียงของหลี่คังดูเหมือนหวาดกลัวมาก แต่พอพูดถึงหลังๆก็ยิ่งดีใจมากขึ้น แม้แต่น้ำเสียงก็ดังขึ้น พอที่จะดูออกว่าตอนนี้เขาดีใจมาก
“สบายใจได้ครับพี่เปียว เรื่องนี้มีพี่กับผมที่รู้ คนอื่นไม่มีทางรู้ แน่นอนครับ คืนนี้ตาแก่ต่งต้องตาย เพราะมีแค่คนตายเท่านั้นที่จะเก็บความลับได้ตลอดไป！”
พูดพลาง หลี่คังวางสายไปโดยตรง เข้าประตูไปอย่างดีอกดีใจ
ต่งยู่ที่ยืนอยู่อีกฝ่ายโมโหจนตัวสั่น คนนี้ทิ้งเธอไว้ก็ช่างแล้ว นึกไม่ถึงว่าจังจะอยากได้ร้านวัตถุโบราณทั้งหมดอีก อยากได้ร้านวัตถุโบราณก็ว่าแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะฆ่าพ่อของเธออีก จิตใจเหี้ยมโหดมาก ยังไงเธอก็ดูไม่ออก ถึงความทะเยอทะยานของผู้ชาย
แว็บเดียว ราวกับเธอเข้าใจขึ้นมา บางทีตอนแรกที่คนนี้เข้าใกล้เธอ บางทีเป้าหมายที่แท้จริงก็เพื่อร้านวัตถุโบราณ หลังจากที่ได้ร้านวัตถุโบราณแล้ว ยังได้ทั้งเงินทั้งกามในเวลาเดียวกัน รวบทั้งหมดเลยทีเดียว
ทันใดนั้นต่งยู่ก็เดือดพล่านเป็นไฟ ความแค้นที่สะสมระเบิดออกมา คนที่รักตัวกลัวตายทิ้งเธอแบบนี้ ยังมีหน้ามาที่บ้านของเธออีก！
ถ้าไม่ใช่ฟางเหยียนห้ามเธอไว้ บางทีเธออาจจะพุ่งเข้าไปต่อยเขาโดยตรงเลยก็ได้