จอมนักรบทรงเกียรติยศ - บทที่ 691 จางเทียนซือvsเต๋ายอดเซียน
ในขณะเดียวกันนี้ ดินแดนตะวันตกอันไกลโพ้น ในภูเขาทิพย์
ฉินเสียงหลินสัตว์ประหลาดภูเขาทิพย์ จ้องผู้เฒ่าที่จู่ๆโผล่มาตรงหน้าอย่างระมัดระวัง แสดงท่าทางไม่เป็นมิตร แต่ผู้เฒ่าที่อยู่ต่อหน้าเขาราวกับไม่สนใจฉินเสียงหลิน เดินเข้าไปที่ลึกของภูเขาทิพย์ อย่างรวดเร็ว เมื่อเขาเดินเข้าไปในที่ลึกของภูเขาทิพย์ ฉินเสียงหลินก็อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปหลายก้าว
ผู้เฒ่าที่อยู่ตรงหน้าทำให้ฉินเสียงหลินรับรู้ได้ถึงภัยอันตราย อันตรายกว่าคนที่ปรากฏตัวครั้งที่แล้วอีก แต่สิ่งที่ทำให้ฉินเสียงหลินแปลกใจก็คือ เขาไม่รู้สึกใดๆต่อผู้เฒ่าคนนี้ เหมือนคนธรรมดาอย่างไรอย่างนั้น แต่ก็แบบนี้ จึงทำให้เขายิ่งรู้สึกอันตรายมากขึ้นไปอีก
“อาว!” ฉินเสียงหลินตะคอกใส่ผู้เฒ่า ความหมายง่ายมาก ให้เขาหยุดเดินไปในเขาลึก เขาไม่รู้หัวนอนปลายเท้าของผู้เฒ่าคนนี้ ดังนั้นจึงตัดสินใจเรียกให้หยุด
ผู้เฒ่าสีหน้าเฉยๆ ราวกับไม่ได้ยินเสียงข่มขู่ของฉินเสียงหลิน เพียงแต่มองเขาอย่างสงบ บนใบหน้าชราภาพเกิดเป็นความแปลกใจขึ้นมา แสยะยิ้มกล่าว “ไม่มาภูเขาทิพย์ร้อยกว่าปี นึกไม่ถึงว่าตอนนี้จะมีสัตว์ประหลาดเพิ่มมาตัวหนึ่ง เต๋ายอดเซียนผู้เฒ่านี่น่าสนใจ!”
ใช่ ขณะนี้คนที่ปรากฏกายที่ภูเขาทิพย์คือจางตุนเทียนเจ้าสำนักของสำนักเทียนซือ
ฉินเสียงหลินที่เดิมทีตวาดห้ามปรามได้หยุดลงทันใด แววตาทั้งสองที่ขุ่นมัวเคร่งเครียดขึ้น โดยเฉพาะคำพูดของผู้เฒ่าทำให้เขาต้องเครียดขึ้นมา จะมิตรหรือศัตรูเขานั้นไม่สามารถแยกออกได้ แต่ห้ามปรามผู้เฒ่า เป็นสิ่งที่เขาต้องทำ
“อาวๆๆ……”
ฉินเสียงหลินตวาดอย่างร้อนรนไม่สงบ ขยับร่างกายอันใหญ่โตพุ่งไปที่ผู้เฒ่า ระยะประชิด ผู้เฒ่านั่นแทบจะไม่มีแรงต่อกร ราวกับเขาเห็นฉากที่ผู้เฒ่าคนนั้นถูกเขาจำนนไว้แล้ว
แต่！
ฉินเสียงหลินพุ่งวืดไปโดยตรง！
ระยะใกล้ขนาดนี้ ยังวืด？หลังจากผ่านการต่อสู้ครั้งที่แล้วกับฟางเหยียน เขาได้ฝึกฝนอย่างทรหด ฝีมือตัวเองแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนไม่รู้กี่เท่า ตอนนี้เขาเชื่อมั่นมาก ว่าจะชนะฟางเหยียนได้！
แต่ตอนนี้？ตำแหน่งที่ใกล้ขนาดนี้ นึกไม่ถึงว่าเขาจะวืดได้！
ทำบ้าอะไรเนี่ย！
ฝึกฝนอะไรกัน！
ดูๆแล้วการฝึกตนไม่พัฒนาก็ว่าแล้ว ราวกับว่าจะถอยหลังอีกด้วย
ไม่รอให้เขาได้สติกลับมา ลางสังหรณ์ที่อันตรายอย่างหนึ่งผุดขึ้นในก้นลึกของจิตใจอย่างเร็ว ยังไม่ทันได้หันไป ขนที่อยู่ทั่วร่างกายลุกซู่ขึ้นมา กลิ่นอายของความอันตรายนั้นได้โถมเข้ามาจากทางหลัง จู่ๆก็พุ่งเข้ามาที่หัว
ความอันตรายใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ฉินเสียงหลินหันหลังอย่างเร็ว พบว่าอกของตัวเองถูกกิ่งไม้จี้ไว้อยู่！
อืม？
ฉินเสียงหลินไม่กล้าขยับมั่วๆแล้ว เขารู้ดีมาก เพียงแค่ขยับ กิ่งไม้ที่มีขนาดใหญ่เท่านิ้วก้อย จะแทงทะลุหัวใจของเขาทันที ทำให้เขาหายไปจากโลกนี้โดยสิ้นเชิง
น่ากลัวมาก！
ฉินเสียงหลินเป็นผู้ฝึกตน เขารู้ความสามารถของตัวเองดีมาก นอกจากเต๋ายอดเซียนแล้ว เขาได้เจอเข้ากับคนที่ทำให้เขารู้สึกถึงภัยอันตรายเข้าแล้ว ครั้งที่แล้วคือฟางเหยียน ครั้งนี้ก็ผู้เฒ่า ทั้งสองให้ความรู้สึกบีบอัดต่อเขาอย่างหนึ่ง ทำให้เขาทุกข์ทรมาน
เขาไม่เข้าใจ ว่าทำไมถึงได้เจอคนที่เก่งขึ้นเรื่อยๆ
“ฮ่าๆๆ……”
เสียงหัวเราะที่เบิกบานใจดังสนั่นทั่วภูเขาทิพย์ ในขณะเดียวกัน ราวกับรอบๆนิ่งสงัดไปก็มิปราณ จู่ๆจางตุนเทียนก็เอากิ่งไม้ที่จี้อกของฉินเสียงหลินออก ฉินเสียงหลินตัวสั่นทันที หายใจอย่างหอบหืด
“ที่แท้ก็เป็นจางเทียนซือที่มาเยือน ขอโทษที่ไม่ได้ต้อนรับกรุณายกโทาให้ด้วยครับ ฮ่าๆๆ……”
“พี่เต๋าอยากจะดูความสามารถของผมเหรอ？” จางตุนเทียนหน้าตาโมโหแล้วกล่าว
“จางเทียนซืออย่าถือโทษโกรธเคืองเลยครับ เสียงหลินแค่ทำตามหน้าที่ของตัวเอง ภูเขาทิพย์ไม่ให้คนภายนอกเข้ามาตั้งแต่สมัยโบราณ จางเทียนซือได้โปรดเข้าใจด้วยนะครับ ผมต้มสุรารอการมาเยือนของจางเทียนซือ”
“อยากดื่มเหล้าของพี่เต๋านี่ไม่ง่ายเลยจริงๆนะ”
“เชิญครับ”
เสียงเงียบไปทันใด ราวกับรอบๆกลับมาเป็นดังเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จางตุนเทียนชื่นชมในใจลับๆว่า “เยี่ยม！”
จากการนำทางของฉินเสียงหลิน ไม่นานจางตุนเทียนก็ได้เจอกับเต๋ายอดเซียน
แม้ตัวห้องจะดูแย่แต่ก็ดูมีศิลปะ!
อารามเต๋ามีพร้อมทุกสิ่งทุกอย่าง ไอร้อนของเตาไฟเดือดพล่านปล่อยควันขาวขึ้นมา เต๋ายอดเซียนนั่งขัดสมาธิข้างๆเตาไฟ รอจางตุนเทียนที่เข้ามาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม มือขวาค่อยๆโบกช้าๆ เหล้าหนึ่งแก้ว‘ลอย’ไปยังจางตุนเทียนอย่างเร็ว เหล้าที่อยู่ในแก้วไม่กระจายแต่น้อย แล้วยังปล่อยไอร้อนออกมา
“จางเทียนซือ ไม่เจอกันนานนะ”
จางตุนเทียนเงยหน้าดื่มเหล้ากรึบเดียวหมด ส่งแก้วคืนกลับไป แว็บเดียวแก้วก็กลับไปอยู่ข้างๆเตาไฟอีกครั้ง จากนั้นจึงได้นั่งขัดสมาธิลง ฉินเสียงหลินเหมือนรู้งานถอยออกไป ตอนที่ออกไป ความช็อกที่อยู่ในใจยังไม่มลายหายไป นึกไม่ถึงว่าเขาจะสามารถรับแก้วเหล้าของเต๋ายอดเซียนในอากาศได้ ร้อยกว่าปีแล้ว ฉินเสียงหลินไม่เคยเห็นใครที่สามารถรับแก้วเหล้านี้ได้โดยเหล้าไม่กระจาย
คำโบราณพูดไว้ดี คนเราไม่อาจตัดสินกันด้วยหน้าน้ำทะเลไม่อาจตวงวัดได้
ผู้เฒ่าที่จู่ๆปรากฏกายขึ้นมาแข็งแกร่งมาก ทำให้เขารู้สึกกดดัน ไม่ว่าจะเป็นมิตรหรือศัตรู เขาไม่ต้องสนใจแล้ว เพราะเขาได้นั่งอยู่ต่อหน้าของเต๋ายอดเซียนแล้ว อย่างอื่นเขาไม่ต้องเป็นกังวลอีก
“พี่เต๋า ไม่เจอกันเป็นร้อยปี ท่านยังชอบเล่นพิเลนเหมือนเดิมเลยนะ”
เต๋ายอดเซียนหัวเราะเหอะๆ “จางเทียนซือ คิดว่าท่านตายไปตั้งแต่เมื่อร้อยปีก่อนแล้วเสียอีก ไม่คาดคิดว่าจะยังแข็งแรงขนาดนี้ ทำให้ข้าแปลกใจเสียจริงๆ ไง ครั้งนี้มาภูเขาทิพย์ จะมาต่อสู้กันเหรอ？”
“ต่อสู้กันมาสองร้อยปี ท่านไม่เหนื่อยแต่ข้าเหนื่อย” จางตุนเทียนส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย “พี่เต๋า กฎวงเวียนแห่งสัจธรรมฟ้าโชคไม่ดี ครั้งนี้เกรงว่าต้องพึ่งท่านแล้วล่ะ เมื่อร้อยปีก่อน ข้าควรจะปลงไปไม่ข้องเกี่ยวกับทางโลก เป็นเหมือนท่านนินจาในเขาลึกที่สมถะ คงจะดีไม่น้อยเลยล่ะ”
จู่ๆมือที่เต๋ายอดเซียนรินเหล้าสั่น หยุดกลางอากาศ แล้วถาม “เกิดอะไรขึ้นรึ？”
จางตุนเทียนรินเหล้าในแก้วด้วยตัวเอง หลังจากที่ดื่มกรึบเดียวหมดได้กล่าวว่า “ดาวทั้งเก้าเรียงตัวกัน เทพเจ้ามาจุติ ปีศาจอาละวาด ใต้หล้าอลหม่าน เริ่มปรากฏ สำนักต่างๆไม่สงบ มีประตูมังกร เป็นปฏิปักษ์กับเพลิงเสวน”
เต๋ายอดเซียนส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย “ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนกำหนดมาแล้ว ไม่สามารถทำรายได้ เพลิงเสวนเก็บตัวไม่ออกมา ยากจะปรากฏกาย ครั้งนี้เกรงว่าจะเกิดเหตุใหญ่ แล้วสำนักเทียนซือของท่านหนึ่งในห้าสำนักใหญ่ เกรงว่าจะถูกทำลาย เพราะวิชาพลังอภิปรัชญาในตราประทับเทียนซือคือเจ้าโลก จะไม่ทำให้คนอิจฉาได้อย่างไรกัน？”
“สำนักเทียนซือเสียสละคนบางส่วน ไปถึงที่หมาย หลบปัญหาจากโลกภายนอกได้โดยสิ้นเชิง เพียงแต่ลำบากคนที่รับช่วงต่อก็เท่านั้น”
เต๋ายอดเซียนหัวเราะเหอะๆ “ท่านจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ เอาของล้ำค่าของสำนักเทียนซือมอบให้เขาด้วยความเต็มใจ เกรงว่าคนที่รับช่วงต่อจะไม่ธรรมดานะ”
“เทพแห่งสงครามของประเทศหวา จอมพลโผ้จวิน！”
“อะไรนะ？” เต๋ายอดเซียนชะงักไปทันที แก้วที่อยู่ในมือแตกแกร็กๆ
ปฏิกิริยาของเต๋ายอดเซียนทำให้จางตุนเซียนไม่เข้าใจ ต้องเครียดขนาดนี้เลยเหรอ？ก็แค่หาคนรับช่วงต่อสำเร็จ ให้กองทัพรักษาสำนักเทียนซือไว้ อย่างนี้ไม่ดีเหรอ？
“พี่เต๋า ท่านพูดถูก ถ้าในใจมีพันธะ จะไม่สามารถพัฒนาการฝึกฝนไปข้างหน้าได้ และตอนนี้ข้าก็สามารถตั้งใจฝึกฝนได้แล้ว แล้วทำไมข้าจะไม่ทำเล่า？พี่เต๋า ทำไมดูท่าทางท่านประหลาดใจมากเล่า？”
สักพัก เต๋ายอดเซียนจึงได้สติกลับมาจากความช็อก ส่ายหน้าอย่างเซ็งแล้วกล่าว “ท่านนะท่าน เรียกท่านว่าเจ้าจิ้งจอกนี่ลดค่าท่านไป แก่แล้วยังหลอกคนอีก ทำได้เหมือนจริงมาก ท่านไม่ได้คิดถึงผลพวงที่หลังจากที่เขารู้ความจริงแล้วมั้ย？”
จางตุนเทียนแสดงท่าทีอันธพาลกล่าว “ผลพวงอะไร？นี่ถือว่าข้าช่วยเขาทางอ้อมนะ ท่านคิดว่าข้าไม่รู้จริงๆรึ？ตอนนั้นที่เขามาที่ภูเขาทิพย์เพียงเพื่อหาวิธีในการเปิดหินทิพย์ แต่ท่านตาแก่เจ้าเล่ห์ นึกไม่ถึงว่าจะหลอกใช้เขา”
“อ้อ คนที่ควรจะเป็นกังวลไม่ใช่ข้าแต่เป็นท่าน สำหรับข้าแล้ว ข้าอยากให้ตราประทับเทียนซืออยู่ในมือของจอมพล ไม่ใช่ในมือของเพลิงเสวน ข้าไม่อยากช่วยคนชั่วก่อกรรมทำเข็ญ ถูกคนตำหนิลับหลัง！”