จอมนักรบทรงเกียรติยศ - บทที่ 709 โอกาสรอดน้อย
“เกิดเรื่องแล้วงั้นหรือ?” หลินถงอึ้งกำลังจะเอ่ยปากถาม แต่ก็พบว่าปู่จางได้รีบออกไปแล้วอย่างรวดเร็ว
“ฟางเหยียน” หลินถงเหมือนจะคิดอะไรออก แล้วก็พูดอย่างตกใจว่า “คุณย่า！”
ฟางเหยียนก็ยังคงมีสีหน้านิ่งแบบเดิม แล้วก็ก้าวขายาวเดินออกไป พอนึกถึงว่าจะเกิดเรื่องกับย่า หลินถงก็ทนไม่ได้ และรีบตามไปอย่างรวดเร็ว
ตาแก่จางจัดแจงให้ทั้งสองคนมาอยู่ท้ายหมู่บ้าน ไม่ไกลจากบ้านของเขา หลังจากนั้นสามนาที ก็กลับมายังหน้าบ้านตัวเอง
พอเห็นสภาพบ้านเละเทะ ตาแก่จางก็โกรธจนตาถลนออกมา ร้องไห้ตะโกนว่า “มัน ต้องเป็นพวกมันแน่！”
บ้านนี้ได้ถูกเผาจนเกลี้ยง เหลือเพียงเถ้าถ่าน เห็นได้ชัดว่า บ้านที่ตาแก่จางอยู่อาศัยมาเป็นสิบปี ได้ถูกเผาไปจนเกลี้ยงแล้ว！
“ห้ะ！” หลินถงรีบตามมา แล้วก็ส่งเสียงตกใจออกมา พร้อมกับมองไปยังตาแก่จาง “ปู่จางคะ………”
ฟางเหยียนก็ส่ายหัวเบาๆ ส่งสายตาบอกให้เธอไม่ต้องพูดแล้ว แล้วเหลือบไปเห็นตัวหนังสือที่อยู่ข้างขี้เถ้า แล้วก็ชี้ไปยังตัวหนังสือที่ทิ้งไว้หน้าบ้าน หลินถงก็รู้ แล้วเดินไปยังตัวหนังสือพวกนั้น
แล้วหลินถงก็อ่านออกมา “ถ้าอยากจะช่วยมัน ก็มาที่สำนักไร้หน้า！”
“หรือว่าพวกนั้นจะรู้ว่าปู่ไว้หน้าไม่ได้ฆ่าพวกเรา? ดังนั้นก็เลยจับตัวย่าไป? แล้วเผาบ้านพวกเขา เพื่อเป็นการลงโทษปู่จางงั้นหรือ?”
ฟางเหยียนก็ตาร้อนเป็นไฟ พูดนิ่งๆ ว่า “ผมจะไปถามมันดู”
ตาแก่จางก็หยุดร้องไห้ ใบหน้าแก่ๆ ที่เหี่ยวย่น ยังคงมีคราบน้ำตา พอเงยหน้ามองไปที่เขาด้านหลัง ดวงตาที่ขุ่นมัวก็เต็มไปด้วยรังสีการฆ่า
พอเห็นตาแก่จางเดินกระทืบเท้าอย่างแรงไปหลังเขาด้วยความแค้น หลินถงก็อยากช่วยอะไรบ้าง เพราะถึงอย่างไรกระท่อมหลังนี้ เธอก็มีความผูกพันกับมันไม่น้อย ถึงแม้ที่นี่จะเป็นสถานที่ของสำนักไร้หน้าเหมือนกัน แต่จะว่าไปแล้ว ปู่จางกับย่าก็ดีกับเธอมาก
ฟางเหยียนกลับอยู่ในความครุ่นคิด จากคำพูดของตาแก่จาง ก็ฟังออกได้ไม่ยาก ต้องเป็นพวกมันแน่ และบวกกับที่ตาแก่จางบอกกับตัวว่า “พวกมัน” จะต้องหมายถึงเจ้าตค้างมีดแน่ๆ แต่นี่มันขัดแย้งกัน ตาแก่นี่ให้เขารู้สึกว่า ไม่ใช่คนที่ฆ่าคนเป็นผักปลา หรือว่าสำนักกุ่ยกู๋ยังมีด้านที่คนอื่นยังไม่รู้อีกงั้นหรือ?
พอวางความสงสัยในใจลง ฟางเหยียนก็มองไปยังสภาพบ้านที่ถูกเผา แล้วก็รีบเดินตามไป
ต้องบอกว่า ตาแก่จางที่อายุ80กว่าแล้ว เดินทางในป่าได้เร็วอย่างกับบินได้ ร่างกายแข็งแรงไม่แพ้คนหนุ่ม กลับกัน หลินถงเดินทางได้ลำบากมาก เหมือนกับถูกดูดพลังงานไปเสียอย่างนั้น เดี๋ยวๆ ก็หมดแรงเดินไม่ไหว
“ฟางเหยียน พวกคุณไม่เหนื่อยบ้างหรือไง?”
ฟางเหยียนสีหน้าสบาย พูดนิ่งๆ ว่า “ตามที่ผมรู้มา คุณก็เป็นนินจาคนหนึ่งเหมือนกันนะ สำนักไร้หน้ายอมเสียเงินมากมายเพื่อฝึกฝนคุณ จะมีระดับใกล้เคียงระดับต้าชี่ เส้นทางบนเขาแค่นี้คุณเดินไม่ไหวแล้วหรือ?”
“เป็นไปได้อย่างเดียว คุณกลัวที่จะกลับไปสำนักไร้หน้า ที่นั่นเป็นฝันร้ายของคุณ ต่อให้สำนักไร้หน้าถูกทำลายไปแล้ว ความเจ็บปวดในใจคุณ มันไม่มีทางลบออกไปได้ตลอดชีวิต”
ถูกมองทะลุจิตใจ หลินถงก็แกล้งเหนื่อยอีกต่อไป ขมวดคิ้ว สีหน้าเผยความกังวลออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“คุณนี่ก็ไม่สนุกเอาเสียเลย ทุกคนอยู่ต่อหน้าคุณก็ถูกมองจนทะลุปรุโปร่ง วิเคราะห์จุดอ่อนของคุณอื่นได้หมด เป็นเรื่องที่คุณชอบทำมากหรือไง? ไอคิวสูงแต่อีคิวต่ำ”
ฟางเหยียนก็ไม่สนใจการบ่นของหลินถง แล้วพูดไปนิ่งๆ ว่า “ต่อหน้าฝันร้าย มีแต่ต้องเผชิญกับมัน เอาชนะมัน ถ้าไม่ไหวก็ทลายมันทิ้งเสีย！”
หลินถงกลับพบว่า บางครั้งฟางเหยียนไม่พูดจาอะไร แต่พอพูดออกมาก็มีเหตุผลมาก
คำพูดที่องอาจนี้ บางทีคงจะมีแต่ฟางเหยียนเท่านั้นที่พูดออกมาได้
ฝันร้ายใครๆ ก็มี แต่คนทั่วไปเกรงว่าจะหมกมุ่นอยู่แต่ในนั้น กลายเป็นฝันร้ายที่ลืมไม่ลง แต่ฟางเหยียนไม่เหมือนกัน สภาพแวดล้อมที่เติบโตมา ได้หล่อหลอมให้เขามีจิตใจที่ไม่หวั่นไหวกับเรื่องพวกนี้
“พอแล้วล่ะ ฉันจะพยายามสู้กับมัน และเอาชนะมัน โอเคไหม?” หลินถงบึนปาก แต่ในใจกลับดีใจมาก ฟางเหยียนกำลังเป็นห่วงเธอ เธอรู้สึกได้
หลังจากคุยจบ ทั้งสามคนก็เร่งฝีเท้าเร็วที่สุด ถ้าตอนนี้มีคนอื่นอยู่ด้วยล่ะก็ จะต้องตกใจจนไม่เชื่อสายตาตนเองแน่ สามคนนี้ “บิน” ได้！ต่อให้เป็นเส้นทางบนภูเขาที่มีสิ่งกีดขวาง หรือว่าจะเป็นหน้าผา ต่อหน้าพวกเขาทั้งสามคน ก็เหมือนเป็นพื้นราบเท่านั้น
เดิมทีต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมง ถูกย่อจนเหลือ10นาที นี่ก็คือพลังของทั้งสามคน
ได้กลับมาสำนักไร้หน้าอีกครั้ง ทั้งสามคนมีสีหน้าไม่เหมือนกัน ตาแก่จางสีหน้าบึ้ง ส่วนหน้าเรียวๆ ของหลินถงก็สับสน มีเพียงฟางเหยียนที่มุมปากเผยรอยยิ้มออกมา
ถึงแม้หลินถงจะกลัวสำนักไร้หน้า แต่ตอนนี้มาถึงแล้ว เธอกลับมีความรู้สึกที่ไม่กลัวขึ้นมาเล้กน้อย บางทีอาจจะเป็นเพราะว่ามีผู้ชายคนนั้นอยู่ข้างกายเธอนั่นแหละ เธอถึงสบายใจ เธอรู้ดีขอเพียงมีฟางเหยียนอยู่ด้วย อันตรายเพียงใดเธอก็ไม่กลัว เหมือนกับที่ฟางเหยียนบอกไว้ ต่อหน้าฝันร้าย มีเพียงเผชิญหน้ากับมัน เอาชนะมัน และทำลายมันทิ้ง！
ตอนที่กำลังยกเท้าเดินเข้าไปเผชิญกับ “ฝันร้าย” เสียงตาแก่จางก็เย็นยะเยือก “หนูซวง เส้นทางต่อจากนี้ ให้ปู่ไปเองเถอะ！”
หลินถงก็หันไปมองฟางเหยียน เห็นได้ชัดว่า เธอกำลังขอความเห็นจากฟางเหยียน
ไม่รอให้ฟางเหยียนเอ่ยปาก ตาแก่จางก็พูดอีกว่า “น้ำไร้หน้าน่าจะอยู่ในโลกแดนลับ นี่มันเป็นความผิดของปู่เอง ปู่ไม่อยากลำบากพวกเอ็ง”
“แต่ว่า！” ฟางเหยียนก็ยังคงพูดน้อยหเมือนเดิม
พูดจบ ก็หันหลังเดินไป เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เสียงของตาแก่จางก็ดังเข้ามาจากทางด้านหลังของเขา “ฟางเหยียน หวังว่าเอ็งจะดูแลหนูซวงให้ดีนะ ขอบใจเอ็งมาก”
ทั้งสองคนก็เดินตามกันไปที่บันไดหิน จากประตูอารามของน้ำไร้หน้า สามารถเดินไปยังเขาด้านหลังได้ ส่วนหลินถงก็เดินไปหันไปมองปู่จางได้วย สำหรับเธอนั้น มองไปครั้งนี้เหมือนจะไม่ได้เจอกันอีก เธออยากจะจดจำตาแก่ที่คอยดูแลเธอเป็นอย่างดีเอาไว้ในความทรงจำ เธอรู้ดีว่า คนพวกนั้นสามารถจุดไฟเผากระท่อม และจับตัวย่าไปได้ จะต้องเป็นพวกที่โหดเหี้ยมมากแน่ๆ
เธอน้ำตาคลอ และอดกลั้นไว้ “ปู่จาง จะต้องปลอดภัยกลับมานะคะ พวกเราจะรอปู่อยู่ในโลกแดนลับ”
ถึงแม้จะพูดแบบนี้ แต่หลินถงก็รู้ดี ปู่จางเข้าไปครั้งนี้ มีโอกาสรอดกลับมาน้อยมาก！
ตาแก่จางก็ยิ้มโบกมือกลับมา
ช่วงเวลานั้น หลินถงน้ำตานอง ไหลออกมาจากดวงตา แล้วก็สะอื้นไห้เบาๆ
“ไปกันเถอะ ไป รักคนข้างกายให้มากๆ นะ”
ตาแก่จางยังคงยิ้มส่งพวกเขาเดินจากไป จนกระทั่งมองไม่เห็นทั้งสองคนแล้ว ใบหน้าเหี่ยวย่นของตาแก่จางก็เข้มขรึมขึ้นมา มองไปรอบๆ สำนักไร้หน้า แล้วก็ก้าวขาเดินเข้าไปด้านใน
เดินเข้าไปได้ไม่กี่ก้าว สี่ด้านก็มีคนสวมหน้ากากโผล่ออกมา แล้วจับตัวเขาไป เขาไม่ได้ขัดขืนและไม่ได้ดิ้นรนหนี ใบหน้าเหี่ยวย่นของเขา ยังคงเย็นชาเคร่งขรึมเหมือนเดิม！
——
ระหว่างทาง หลินถงก็หดหู่ตลอด ฟางเหยียนก็ไม่ได้จะปลอบใจเธอ เอาแต่จ้องมองเส้นทางบนเขาที่สูงชันขึ้นเรื่อยๆ หว่างคิ้วก็ไม่ได้ผ่อนคลายลง ไม่รู้ว่าทำไม เขามักรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ แต่ว่าพูดไม่ออก
รอบๆ ทางเดินล้วนเป็นต้นหญ้าและต้นไม่เตี้ยๆ เต็มไปหมด ไม่มีร่องรอยของคนดำรงชีวิตอยู่เลย ตั้งแต่ที่เดินเข้ามาในเส้นทางที่ชื้นแฉะนี้ ก็ได้ยินเสียงน้ำตกมาโดยตลอด และสามารถมองเห็นน้ำตกได้ด้วย แต่ไม่อาจจะรีบไปถึงได้โดยเร็ว เป็นดั่งคำที่พูดไว้ สิ่งที่มองเห็น แต่ไม่สามารถเข้าไปสัมผัสได้
ค่อยๆ เดินจิกเท้าเข้าไป หลินถงก็ปรับสภาพจิตใจ ใบหน้าเรียวๆ ของเธอยังคงมีความกังวลเต็มไปหมด
“เดินไปต่อ ที่นั่นก็คือน้ำตกกลางหุบเขา”
“ปรับสภาพจิตใจได้หรือยัง？”
หลินถงก็ใช้น้ำเสียงแหลมๆ ถามกลับมา “ฉันแย่มากเลยหรือไง?”
“คนก็มีความรู้สึกเป็นธรรมดา”
หลินถงทำตาปริบๆ แล้วก็ยิ้มออกมา “ฟางเหยียน คุณจะเสียใจให้คนอื่นไหม?”
ฟางเหยียนนิ่ง แต่ฝีเท้าก็เร่งขึ้นเรื่อยๆ
“เชอะ ว่ากันว่าผู้หญิงปากไม่ตรงกับใจ ฉันว่าผู้ชายก็เหมือนกัน ยอมรับหน่อยจะเป็นไรไป? ไม่มีอะไรเสียหายเสียหน่อย นี่ รอฉันด้วยสิ จะเดินเร็วอะไรขนาดนั้น เป็นผู้ชายแปลกกคนจริงๆ”