จอมนักรบท้าโลก - จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 140 ปกป้องคุ้มครองคุณตลอดชีวิต
บทที่ 140 ปกป้องคุ้มครองคุณตลอดชีวิต
“ต่อให้สวรรค์ลงโทษฉันก็จะด่า!” ติงฉี่ซานพูดอย่างโกรธจัด “เขาไม่เห็นฉันเป็นลูก แถมยังกลั่นแกล้งลูกสาวฉัน ก่อนนี้ก็เหยียดหยามเจียงชื่อต่างๆนานา ฉันจะนับเขาเป็นพ่อทำเพื่อ! ถ้าไม่ใช่เห็นแก่ที่เมิ่งเหยนเป็นผู้รับผิดชอบโครงการ ฉันตัดขาดสัมพันธ์พ่อลูกกับเขาไปนานแล้ว”
ติงฉี่ซานยิ่งพูดยิ่งเดือด ด่าออกมารัวๆ
ซูฉินได้แต่ส่ายหัวถอนหายใจอยู่ด้านข้าง
ตอนนี้เจียงชื่อเดินยิ้มเข้ามาบอกว่า “ไม่เป็นไรหรอกครับ ไปเถอะ ผมไปเป็นเพื่อนเมิ่งเหยนก็โอเคแล้วไม่ใช่เหรอ?”
ทั้งสามคนหันมามองเจียงชื่อพร้อมกัน
“ได้เหรอ?” ติงเมิ่งเหยนถาม
“ได้แน่นอน ผมขอลางานสักสองวันก็ได้แล้วนี่นา? ให้เมียที่สวยงามราวกับดอกไม้ไปค้างอ้างแรมกับผู้ชายอื่นสองต่อสอง ผมจะวางใจได้ยังไงล่ะ?”
ใบหน้าติงเมิ่งเหยนถึงมีรอยยิ้มขึ้นมา
เธอเบ้ปากบ่นว่า “ค่อยยังชั่วหน่อย”
ติงฉี่ซานบอก “อืม นี่เป็นวิธีหนึ่ง ให้ชื่อเอ๋อร์ไปกับเมิ่งเหยนละกัน มีชื่อเอ๋อร์คอยดูแล น่าจะไม่เป็นไร แต่พวกเธอต้องระวังตัวนะ ไปที่เขตเหยียนไท่ไม่เหมือนอยู่ในเขตเจียงหนาน ถึงที่ไม่คุ้นเคยนั่น คุยงานเสร็จก็รีบกลับมากันนะ อย่าอยู่ที่นั่นนาน”
“ครับ”
เจียงชื่อรับคำโดยดี
จากนั้น พอทุกคนทานอาหารเย็นเสร็จ ต่างแยกย้ายกันกลับไปนอนพัก
ปิดประตูห้อง
เจียงชื่อสบตากับติงเมิ่งเหยน ไม่รู้เพราะอะไรต่างหน้าแดงกันทั้งคู่
ติงเมิ่งเหยนบอกว่า “เจียงชื่อ คืนนี้…นายนอนกอดฉันได้ไหม? ช่วงนี้ฉัน..รู้สึกไม่สบายใจไงพิกล รู้สึก…กลัวนิดหน่อย”
“อืม”
ทั้งคู่นอนกอดกันหลับ
ติงเมิ่งเหยนขดตัวในอ้อมกอดเจียงชื่อ ถามเสียงเบาว่า “นาย…จะปกป้องคุ้มครองฉันตลอดชีวิตใช่ไหม?”
เจียงชื่อพยักหน้าหนักแน่นพลางว่า “ใช่!”
มุมปากติงเมิ่งเหยนยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว รอยยิ้มพิมพ์ใจ เธอค่อยๆยื่นมือไปโอบกอดเจียงชื่อไว้ และแนบหน้าเข้ากับหน้าอกเขา หลับตาลงซึมซับความสุขในตอนนี้
วันต่อมา
ติงเมิ่งเหยนกับเจียงชื่อไปที่สถานีรถไฟด้วยกัน นั่งรถไฟฟ้าความเร็วสูงไปที่เขตเหยียนไท่
พอลงสถานีก็เห็นซุนจวิ้นเฟิงยืนรออยู่ด้านนอกแล้ว
สำนักงานใหญ่ของบริษัทซุนจวิ้นเฟิงอยู่ที่เขตเหยียนไท่นี่เอง เรียกได้ว่า ที่นี่เป็นถิ่นของเขา บ้านติงร่วมงานกับเขา ก็เพราะสนใจในอำนาจของเขาที่เขตเหยียนไท่นี่แหละ อยากอาศัยอำนาจเขาสานสัมพันธ์กับบริษัทต่างๆในเขตเหยียนไท่ เพื่อความสะดวกในการซื้อวัตถุดิบ
พอเห็นติงเมิ่งเหยนออกมาจากรถไฟ หน้าซุนจวิ้นเฟิงก็เผยรอยยิ้มมาดร้ายออกมา
พอเห็นเจียงชื่อ ก็เปลี่ยนเป็นโกรธขึ้งขึ้นมา
เขายังลืมไม่ลงกับการโดนเจียงชื่อเหยียดหยามในบ่ายวันนั้น ต่อมาให้คนไปสืบดู ที่แท้รถโรลส์ลอยซ์คันนั้นคือยืมมา แทบทำเขากระอักเลือดด้วยความโกรธเลยทีเดียว
“เจียงชื่อ ไอ้ยาจกกล้ามาหลอกฉัน วันนี้มาถึงถิ่นฉัน ฉันไม่เอาแกให้ตายได้เหรอ?!”
เขาเบนสายตากลับไปที่ติงเมิ่งเหยน จ้องมองร่างงามอรชร แทบน้ำลายหกอยู่รอมร่อแล้ว
“ติงเมิ่งเหยน สวยจริงๆเลย”
“ตอนอยู่เจียงหนานฉันไม่กล้าแตะต้องเธอ มาถึงเขตเหยียนไท่ มีหรือจะรอดพ้นกำมือฉันไปได้?”
“นึกว่าพาสามีขยะมาด้วยจะสามารถคุ้มครองเธอได้หรือไง? เหอะเหอะ คิดมากไปแล้ว ฉันไม่คิดจะจัดการเธอ แถมยังจะคิดจะจัดการเธอต่อหน้าสามีเธอด้วย!”
เขายิ่งคิดยิ่งสะใจ จนอดหัวเราะออกมาไม่ได้
ติงเมิ่งเหยนตอนนี้เดินมากับเจียงชื่อพอดี เห็นสีหน้าแสยะยิ้มของซุนจวิ้นเฟิงแล้วรู้สึกขยะแขยง
“ประธานซุน รถที่คุณเตรียมมาล่ะ?”
ซุนจวิ้นเฟิงรีบเช็ดน้ำลาย พูดยิ้มๆว่า “อยู่ข้างสถานีนี่เอง มาทางนี้เลย”