จอมนักรบท้าโลก - จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 197 แรงบันดาลใจ
“งั้นก็ตั้งใจเลือกแล้วกันนะ”
“โอเค”
ติงเมิ่งเหยนห่มผ้าห่มและเตรียมจะพักผ่อน เจียงชื่อมองไปที่เธอด้วยความว่างเปล่า
“เอ่อ ผมขึ้นไปบนเตียงได้ไหม？”
“ไม่ได้！”ติงเมิ่งเหยนพูดอย่างเย็นชา “นายไม่ได้มีหลิงเหยาแล้วเหรอ?‘งั้นก็ไปหาเธอซะสิ ต้องการฉันทำไมอีก？”
เห็ได้ชัดว่ามีความหึงหวง
เจียงชื่อยิ้มเยาะ “งั้นผมไปหาหลิงเหยาจริงๆแล้วนะ？”
“นาย！！！”ติงเมิ่งเหยนหันกลับมา “นายไปเถอะ ไปแล้วก็อย่ากลับมาอีก”
เจียงชื่อยิ้มอย่าสบายใจและไม่ได้ถอดเสื้อผ้า พร้อมกับทิ้งตัวลงบนเตียงและนอน
ติงเมิ่งเหยนตะโกนอย่างเร่งรีบ “อะไรของนายเนี่ย ออกไป สกปรกจะแย่แล้ว！”
…..
เช้าวันรุ่งขึ้น เจียงชื่อมาที่บริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมอี้โม่ และนั่งอยู่ที่สำนักงาน
ยังไม่ทันนั่งนาน ชายชราหลัวเซิ่งก็เคาะประตูเข้ามา
“โย่ อาจารย์หลัว ทำไมวันนี้ท่านมาเช้าขนาดนี้ล่ะครับ？”เจียงชื่อรีบลุกขึ้นกล่าวทักทาย
หลัวเซิ่งโบกมือ ยิ้มและพูดว่า “เมื่อคืนผมดู 《คุณพ่อ สวัสดี》มา ก็เห็นนักแสดงหลิงเหยาที่ดื้อรั้นและซุกซนนี้ ท้ายที่สุดก็รู้สึกว่า การทำงานที่ทุกข์ระทมนั้น ท้ายที่สุดก็ได้รู้ถึงความผิดของตนและกลับไปหาครอบครัว มันดูดีมาก และช็อตนั้นก็ยอดเยี่ยมสุดๆ! ”
เจียงชื่อนั้นยิ้ม ดูเหมือนว่าคนแก่จะชอบดูละครเรื่องนี้กันสินะ
หลัวเซิ่งพูดต่อว่า “ฉากนี้ทำให้ฉันนึกถึงประสบการณ์บางอย่างเมื่อตอนที่ฉันยังเด็ก และฉันก็ได้รับแรงบันดาลใจจากมัน ดังนั้นเมื่อคืนนี้เลยนอนดึกและเขียนเพลง《ที่แท้ความสุขอยู่ในกำมือแล้ว》ซึ่งเป็นเนื้อหาที่บรรยายเกี่ยวกับจิตใจของหญิงสาว”
“ผมรอไม่ไหวที่จะหาคนมาให้ท่านแล้วครับ หานักร้องหญิงที่เหมาะสมมาร้อง รับรองได้เลยว่า ถ้าร้องเพลงได้ไม่เลว โฆษณาเชิญชวนโอเค แน่นอนว่ามันจะต้องดังกระหึ่มเป็นแน่ครับ！”
“เพียงแต่แค่ยังไม่รู้ว่าจะเอาใครมาร้องดี”
เจียงชื่อ“เนื่องจากละครเรื่องนี้แสดงโดยหลิงเหยา และคุณเขียนโดยอิงจากหลิงเหยา เพลงนี้ก็เหมาะกับหลิงเหยาไม่ใช่เหรอครับ?”
“เฮ้ จริงด้วย？ไป ไปตามหลิงเหยามา”
บอกว่าไปก็ไป
เมื่อทั้งสองพบกับหลิงเหยา แล้วเอาเรื่องนี้ไปบอก หลิงเหยาทั้งมีความสุขและประหลาดเป็นอย่างมาก
นี่เป็นเพลงที่หลัวเซิ่งเขียนเลยนะ！
มีกี่คนกันที่ร้องไห้ตะโกนให้หลัวเซิ่งได้เขียนเพลง แต่ฉันกับได้มาอย่างง่ายดาย ช่างเป็นความสุขที่กะทันหันซะจริง
หลัวเซิ่งเองก็ไม่ได้เกรงใจ “ไม่ต้องตะลึง ไป ไปที่สตูดิโอบันทึกเสียง มาลองกันตอนนี้เลย”
“ตอนนี้เลยเหรอ？ไม่เตรียมอะไรก่อนเหรอคะ？”
“เตรียมอะไรอีกล่ะ？หยิบขึ้นมาร้องเลย เร็ว ก่อนที่ความรู้สึกนี้มันก็จะหายไป ในขณะที่ฉันยังมีความรู้สึกนี้อยู่ ฉันสามารถให้คำแนะนำบางอย่างแก่เธอได้”
ภายใต้คำขอของหลัวเซิ่ง หลิงเหยามาที่สตูดิโอบันทึกเสียงอย่างประหลาดใจ
ขั้นแรก จะทำการฝึกทั้งเพลง ภายใต้การแนะนำอย่างระมัดระวังของหลัวเซิ่ง จากนั้นจึงร้องซ้ำหลายครั้งเพื่อทำความคุ้นเคยกับจังหวะและอารมณ์
ท้ายที่สุด ก็ทำการบันทึกอย่างเป็นทางการ
กระบวนการทั้งหมดนั้นสั้นมาก แต่ผลลัพธ์ที่ออกมานั้นยอดเยี่ยม！
ทันทีที่หลิงเหยาเปิดเสียงขึ้น หลัวเซิ่งก็รู้ว่านี่คือเสียงและอารมณ์ที่เขาต้องการ！
“ดี ดี！”
“หลิงเหยาเด็กคนนี้นี่ยอดไปเลย”
“เล่นละครได้ ร้องเพลงเป็น อนาคตคงไปได้ไกล”
หลังจากร้องเพลงแล้ว ทุกคนก็จมดิ่งลงไปในท่วงทำนองของดนตรี ไม่สามารถปล่อยวางตัวเองได้เป็นเวลานาน
นี่มัน วิเศษมาก
ทันใดนั้น เจียงชื่อก็พูดกับหลัวเซิ่งว่า “จริงด้วย อาจารย์หลัว ผมมีสิ่งที่อยากขอครับ”
“ว่ามา”
“คืนนี้ ผมอยากให้หลิงเหยาไปร้องเพลงในที่สาธารณะครับ！”