จอมนักรบท้าโลก - จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 209 แตกหัก
วันนี้เขาอับอายมากพอแล้ว ต่อไปก็ไม่อยากจะกินข้าวกับติงฉี่ซานอีก！
หวางจื้อหรงพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันกินอิ่มแล้ว ขอตัวกลับก่อน พรุ่งนี้เจอกันที่บริษัท”
ติงฉี่ซานพยักหน้า “โอเค โอเค เจอกันที่บริษัท”
หวางจื้อหรงพาหวางเฟิ่งหย่าและสวีชงออกจากโรงแรมอย่างหมดหวัง ใบหน้าของทุกคนนั้นเต็มไปด้วยความทุกข์ อารมณ์โกรธกำลังพลุ่งพล่าน
หลายปีมาแล้ว หวางจื้อหรงไม่เคยพ่ายแพ้เท่ากับวันนี้มาก่อน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาพาลูกเขยชาวจีนโพ้นทะเลมาช่วยในวันนี้ มันจบลงด้วยความพ่ายแพ้อย่างหายนะ เป็นที่ยอมรับไม่ได้จริงๆ
คนหนึ่งโศกเศร้า ส่วนอีกคนกลับมีความสุขเบิกบาน
วันนี้ติงฉี่ซานเป็นคนนั้น
เขา‘ต่อสู้’กับหวางจื้อหรงมาหลายปี แต่วันนี้เป็นวันที่ชนะแล้วมีความสุขมากที่สุด！
เขาตบไปที่ไหล่ของเจียงชื่อและพูดว่า “ลูกเขยที่ดี ฉันตำหนินายผิดไปจริงๆ”
“ตอนที่นายพูดว่าจะพาหลิงเหยามาร้องเพลงวันเกิดให้ฉัน ฉันไม่เชื่อใจนายตั้งหลายครั้ง คิดว่านายพูดเรื่องไร้สาระ ผลปรากฏว่าพ่อผิดจริง และพ่อไม่ควรไม่เชื่อใจนาย”
เจียงชื่อยิ้ม “ไม่เป็นไรครับ เรื่องแบบนี้เป็นสิ่งที่ยกที่จะให้คนมาเชื่อครับ”
ติงฉี่ซานถามด้วยความสงสัย “จริงด้วย ฉันยังไม่ได้ถามนายเลย นายรู้จักกับหลิงเหยาได้ยังไงกัน？”
เจียงชื่อพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ผมไม่ได้เป็นหัวหน้าของบริษัทจิ้นเมิ่งเหรอครับ？เมื่อไม่นานมานี้หลิงเหยามาที่บริษัทผมเพื่อซื้อผลิตภัณฑ์ใหม่ แล้วผมก็อยู่กับเธอตลอด ช่วยเธอคิดช่วยเธอเลือก ดูแลดีในทุกๆด้านเลยครับ ดังนั้นความประทับใจของเธอที่มีต่อผมจึงดี ตั้งแต่ตอนนั้น เราก็ได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน”
“ที่แท้เป็นอย่างงี้นี่เอง”
ในเวลานี้ ติงเมิ่งเหยนเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้ขึ้นมา เธอมองไปที่เจียงชื่อพร้อมกับพูดว่า “ไหนๆก็พูดมาแล้ว คืนที่นายกลับดึกๆ ที่บอกว่าอยู่กับหลิงเหยาก็เป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ？”
เจียงชื่อพยักหน้า “ใช่ เมื่อวานผมพูดความจริง แต่ว่าเธอกลับไม่เชื่อกันนี่”
“นาย！！！”
ติงเมิ่งเหยนกัดริมฝีปาก ตัวสั่นเทาไปด้วยความโกรธ
ผู้ชายของตัวเองอยู่กับผู้หญิงสวยตอนกลางคืน ผู้หญิงคนไหนรู้เข้าแล้วจะไม่หึงบ้างล่ะ？
โดยเฉพาะผู้หญิงที่อ่อนไหวง่ายแบบเธอ ก็จะยิ่งทนไม่ได้เข้าไปใหญ่
“เจียงชื่อ นายเก่งมากเลยนะ”
“รู้จักกับดาราดังด้วย”
“ดูเหมือนว่า คนธรรมดาอย่างเราจะไม่คู่ควรกับนายซะแล้ว？”
“ลาก่อน！！！”
ติงเมิ่งเหยนหันหลังกลับและเดินจากไป
เจียงชื่อฟังด้วยท่าทางที่งุนงง ความรู้สึกของเขานั้นค่อนข้างจะช้า ยังไม่ทันจะรู้เรื่องเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ต้องขอบคุณติงฉี่ซาน พ่อตาของเขาที่ช่วยเตือนว่า “เจ้าหนู ยังจะยืนทำไมอีก？รีบตามไปสิ！”
“ห๊ะ？”
“ห๊ะอะไรอีก？ลูกสาวฉันดีขนาดนี้ เพียงแค่ว่าใจแคบไปสักหน่อยหนึ่ง เธอหึงนายแล้ว ยังไม่รู้อีกเหรอ？ไปไปไป รีบตามไป”
“แต่พ่อครับ แล้วทางนี้จะเอายังไง？”
“นี่นายคิดว่าฉันมีจิตใจแบบไหนกันเนี่ย？ฉันก็แค่ชายชราจะมีเรื่องอะไรล่ะ？หลังจากจ่ายเงินเสร็จ เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่กลับบ้านเอง นายรีบไปตามลูกสาวฉันกลับมา รีบไปซะ！”
ภายใต้แรงกดดันของติงฉี่ซาน เจียงชื่อกัดฟันออกจากร้านอาหารไป