จอมนักรบท้าโลก - จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 315 ดีใจที่ได้แต่งงานกับคุณ
“มีอะไรเหรอ?” ติงเมิ่งเหยนถาม
“เมิ่งเหยน อีกหนึ่งชั่วโมงก็จะปีใหม่แล้ว ผมอยากพาคุณไปสถานที่หนึ่ง”
“หืม?”
ติงเมิ่งเหยนรู้สึกลังเล
นี่มันห้าทุ่มแล้ว ข้างนอกก็มืดมากด้วย มองไม่เห็นอะไรเลย
ดึกดื่นป่านนี้ยังเดินออกไปคงไม่ใช่เรื่องดีอะไร
แต่ติงฉี่ซานพูดว่า “แหม๋ ก็ไปสิ นานๆ ทีชื่อเอ๋อจะพาเธอออกไปเที่ยว เป็นวัยรุ่นวันๆ จะอยู่แต่ในบ้านได้ไง”
ติงเมิ่งเหยนไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว
นี่ยังเป็นพ่อแท้ๆ ของเธออยู่เหรอ?
ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังให้เธอออกไปข้างนอก ไม่กลัวเจอคนร้ายใช่ไหม?
เจียงชื่อพูด “มีผมอยู่ ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ผมจะดูแลความปลอดภัยของคุณเอง”
ด้วยประโยคนี้ ติงเมิ่งเหยนก็ไว้วางใจได้ทันที เพราะจนถึงตอนนี้ เจียงชื่อได้ทำตามคำพูดทุกอย่างที่เขาเคยสัญญาไว้แล้ว
อีกอย่าง เธออยากรู้ด้วยว่าเจียงชื่อจะพาเธอไปไหน
“งั้น เราไปกันเถอะ”
ติงเมิ่งเหยนจับมือเจียงชื่อ ทั้งสองก็จับมือกันและกันแล้วเดินออกจากบ้าน เจียงชื่อเป็นคนขับรถให้เธอ และ 30 นาทีหลังจากนั้น ทั้งสองได้มาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่มีไฟเปิดสว่างอยู่ทุกที่
ณ สวนสาธารณะฮัวไห่
ที่นี่คือสถานที่ที่เจียงห้านเฟยพ่อผู้ให้กำเนิดเจียงชื่อชอบมากที่สุด
เจียงชื่อจับมือติงเมิ่งเหยนไว้ และทั้งสองก็นั่งลงบนขั้นบันไดหิน
สวนสาธารณะนี่ได้รับความนิยมมาก ถึงแม้จะเป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว แต่ยังมีผู้คนจำนวนมากมาเดินเล่นผ่อนคลายที่นี่อยู่ โดยเฉพาะเป็นกลุ่มหนุ่มสาววัยรุ่น
ทุกคนต่างก็นั่นกันเป็นคู่ๆ
บางคู่กำลังส่งมอบดอกไม้ให้คู่รักของตน บางคู่กำลังจุดเทียน ‘หัวใจ’ ลงบนพื้นเพื่อสารภาพรัก บางคู่กำลังกอดกัน และบางคู่จูบกันฯ
ดังนั้นสวนแห่งนี้จึงเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความรัก
เมื่อเห็นคนอื่นๆ ต่างก็แสดงความรักซึ่งกันและกัน หัวใจของติงเมิ่งเหยนก็เต้นเร็วขึ้น และมือที่จับเจียงชื่อก็ยิ่งแน่นขึ้น
จากนั้นเธอถามว่า “เจียงชื่อ คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม?”
เจียงชื่อยิ้มจางๆ แล้วแหงนมองขึ้นไปบนฟ้า
“ผมจำได้ว่า ทุกๆ วันส่งท้ายปีเก่าในวัยเด็กของผม พ่อจะพาผมกับน้องชายมาที่นี่ทุกปี”
“พ่อเคยบอกผมว่าพ่อเจอแม่ที่นี่”
“แล้วในทุกๆ ส่งท้ายปีเก่าพ่อจะพาพวกเรามาที่นี่ก็เพื่อจะระลึกถึงแม่ พวกเราสามคนนั่งกินขนม นั่งดื่มเครื่องดื่มกันที่นี่ มันช่างเป็นเวลาที่แสนดีจริงๆ”
“แต่ตอนนี้แม่กับน้องชายผมจากไปแล้ว พ่อก็หายไปด้วย”
“เมิ่งเหยน ขอโทษด้วยนะที่ผมเห็นแก่ตัวไปหน่อย ผมอยากให้คุณอยู่กับผมในเวลาที่ผมระลึกถึงพวกเขา ผมอยากให้แม่กับน้องชายรู้ว่าตอนนี้ผมมีความสุขมาก”
“ผมอยากขอให้พวกเขาช่วยอวยพรให้ผมได้เจอกับพ่อเร็วๆ”
มุมปากของติงเมิ่งเหยนยกขึ้นเล็กน้อย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินคำพูดที่จริงใจจากเจียงชื่อหลังจากที่อยู่กับเขามาหลายปีนี้
จากนั้นเธอเอนกายลงบนไหล่ของเจียงชื่อและสองแขนของเธอเกาะที่แขนข้างหนึ่งของเขาแล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วย
บางทีแม่และน้องชายของเจียงชื่ออาจจะเฝ้าดูพวกเขาอยู่ด้วยเช่นกัน
“เมิ่งเหยน”
“หืม?”
“ผมดีใจมากเลยนะที่ได้แต่งงานกับคุณ”