จอมนักรบท้าโลก - จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 316 ผมจะยังไม่ไปไหน

ในค่ำคืนนี้ ทั้งสองได้เปิดใจคุยกันอีกครั้ง

และนี่เป็นใครแรกที่เจียงชื่อได้แสดงมุมที่อ่อนโยนของเขา เพราะถึงแม้เขาจะเป็นเทพแห่งสงครามชูร่า แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ยังเป็นมนุษย์ที่มีเนื้อหนังคนหนึ่ง

แม้จะเป็นผู้ชาย แต่ก็มีวันหนึ่งที่จะรู้สึกเหนื่อยได้ถ้าต้องทนรับกับเรื่องบางเรื่องตลอดเวลา

ดังนั้นหลังจากที่เขาได้พูดความในใจออกไป เขาจึงรู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

แต่แล้ว……

คนที่ทำลายบรรยากาศในค่ำคืนนี้ก็ปรากฏ

ทันใดนั้น ชายกลุ่มหนึ่งที่แต่งตัวหรูหราได้ขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาในสวนนั้น

เมื่อคู่รักต่างๆ ที่เห็นคนกลุ่มนั้น พวกเขาก็รีบลุกขึ้นแล้วหยิบข้าวของและเตรียมตัวออกไปจากที่นี่ทันที

จากนั้นมีคนใจดีที่เดินผ่านเจียงชื่อได้เตือนเขาว่า “พวกคุณยังอยู่กันทำไม? พวกหมอกแดงมาแล้ว ยังไม่มีออกไปอีก เดี๋ยวก็เจอดีหรอก!”

เจียงชื่อขมวดคิ้วอย่างสงสัย

หมอกแดง?

เขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลยจริงๆ อีกอย่างวันนี้ท้องฟ้าแจ่มใส และเวลาก็ยังไม่ถึงเที่ยงคืน นอกจากนี้เขายังเตรียมของที่จะให้ติงเมิ่งเหยนอีกด้วย

จะให้กลับไปเวลานี้ มันจะไม่เสียบรรยากาศเกินไปหน่อยหรือ?

เจียงชื่อยิ้มแล้วส่ายหัวตอบ “เรายังไม่ไปไหนครับ”

และคนใจดีคนนั้นก็ถอนหายใจตอบ “อย่าหาว่าไม่เตือนนะ ไปก่อนละ”

ในไม่ช้า ทุกคนในสวนสาธารณะก็ออกจากพื้นที่กันหมด แม้แต่คนเฒ่าคนแก่ก็ไม่มีใครกล้าอยู่ต่อสักคน

คนของหมอกแดงขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไปก่อความวุ่นวายในสวนสาธารณะ พวกเขาชนทุกอย่างที่ขวางหน้า ไม่เว้นแต่ผู้คนที่เดินอยู่บนถนน

คนอื่นไม่มีใครกล้าต่อว่าพวกเขาเลยสักคน ทำได้เพียงคิดว่าตัวเองโชคร้ายที่ต้องมาเจอกับคนกลุ่มนี้ ทุกคนรีบหนีออกไปโดยที่ไม่กล้าแสดงสีหน้าไม่พอใจต่อพวกเขาเลย

จากนั้นคนกลุ่มนี้ก็ขี่รถซิ่งแล้วหยิบเครื่องพ่นสีออกมาและเริ่มพ่นสีไปทั่วสวนสาธารณะแห่งนี้ พวกเขาได้เปลี่ยนสภาพของสวนสาธารณะฮัวไห่ตามใจชอบ

เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้ เจียงชื่อก็รู้สึกโกรธมาก

สถานที่แห่งนี้เป็นที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำที่ดีของเขา เป็นเครื่องพิสูจน์ถึงอดีตที่สวยงามของเขา แล้วจะปล่อยให้คนกลุ่มนี้มาพังทลายอย่างตามใจชอบได้อย่างไร?

แต่ในขณะนี้ เจียงชื่อยังไม่ทันได้ไปหาเรื่องใคร แต่คนกลุ่มนี้ก็เพ่งมองมาที่เขาก่อนแล้ว

หัวหน้าของหมอกแดง ชื่อว่าเจี่ยจ้าน เขาเป็นคนที่มองเห็นติงเมิ่งเหยนก่อน หลังจากนั้นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา นานแค่ไหนแล้ว? นานแค่ไหนที่เขาไม่ได้แตะต้องผู้หญิงสวยๆ แบบนี้?

เขากระโดดขึ้นรถมอเตอร์ไซค์และบิดคันเร่งเพื่อซิ่งมาจอดอยู่ตรงหน้าของเจียงชื่อ ฝุ่นบนพื้นที่ลอยขึ้นก็พัดเข้าใส่เจียงชื่อกับติงเมิ่งเหยน ทำให้ติงเมิ่งเหยนสำลักจนต้องปิดปากและจมูกของเธอไว้

แต่เจียงชื่อยังคงนั่งอยู่ท่ามกลางฝุ่นนั้นอย่างเฉยเมย

เขาผ่านสนามรบกลางทะเลทรายมาห้าปี ดังนั้นฝุ่นแค่นี้ไม่สามารถกระทบกระทั่งเขาได้เลย

เจี่ยจ้านหยุดรถกะทันหันแล้วชี้ไปที่เจียงชื่อ “ผู้หญิงของแก ข้าขอละกันนะ”

จากนั้นเขาได้โยนธนบัตรให้กับเจียงชื่อปึกหนึ่ง

“นี่เป็นค่าจ้างเลิกของแก จากนี้ไปผู้หญิงคนนี้จะเป็นของเจี่ยจ้าน แกห้ามเข้าใกล้เธออีกเด็ดขาด”

“แล้วก็ ตอนนี้แกเก็บเงินแล้วไปให้พ้นได้แล้ว”

เป็นท่าทีที่แข็งกร้าวมาก

ทุกครั้งที่เจี่ยจ้านเห็นผู้หญิงที่ชอบนั้น เขาจำเป็นต้องครอบครองให้ได้

ซึ่งในชีวิตนี้ นอกจากมอเตอร์ไซค์แล้ว งานอดิเรกที่เขาชอบที่สุดก็คือผู้หญิง ที่ผ่านมาเขาไม่เคยพบกับผู้หญิงสวยมาก่อนเลย แต่เมื่อเร็วๆ นี้ หลังจากที่เขารู้ว่าสวนสาธารณะฮัวไห่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่นัดพบของคู่รัก เขาจึงมาที่นี่เพื่อตามหาผู้หญิงหน้าตาดีเป็นประจำ ทำเหมือนกับว่ากำลังล่าขุมทรัพย์อยู่

ที่ผ่านมาเขาเคยแย่งผู้หญิงคนอื่นไปหลายคนแล้ว และทุกครั้งเขาก็จะทิ้งผู้หญิงเหล่านั้นหลังจากเล่นจนเบื่อ

สิ่งที่ได้มาง่ายๆ

ก็จะทิ้งไปง่ายๆ เสมอ

เขาเป็นคนชอบรูปร่างภายนอกของผู้หญิง แต่ไม่เคยสนใจความรู้สึกของใครมาก่อน เขาเป็นเหมือนสัตว์ดึกดำบรรพ์ที่ไร้สมอง วันๆ เอาแต่ดำเนินชีวิตตามสัญชาตญาณของเขาเท่านั้น

แต่สิ่งที่น่าเป็นห่วงกว่านั้นก็คือ สัตว์ดึกดำบรรพ์อย่างเขากลับมีอิทธิพลมาก

ไม่มีใครเต็มใจที่จะถูกพรากจากกันเลย ทุกคนก็อยากได้แฟนของตนกลับมาทั้งนั้น แต่ทุกครั้งที่คิดจะต่อต้านเขาก็จะถูกทรมานอย่างรุนแรง

เจี่ยจ้านไม่ได้ชอบฆ่าคน

แต่เขาชอบการทรมานคนมาก