จอมนักรบท้าโลก - จอมนักรบท้าโลก - บทที่114 พวกคุณเป็นสัตว์ประหลาดหรือเปล่า

บทที่114 พวกคุณเป็นสัตว์ประหลาดหรือเปล่า

มองดูชายชราท่านหนึ่งค่อย ๆ เยื้องย่างอย่างหนักแน่นเดินขึ้นบนเวที

ทุกคนในงานต่างลุกขึ้นยืนปรบมือให้กับชายชราคนนี้

แม้แต่โป๋สิ้นหง เองก็ต้องยืนขึ้นมาเช่นกัน ลุกขึ้นมองหลัวเซิ่ง ในใจเขาทั้งตกใจและหวาดกลัว อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ไปทำอะไรมากันแน่ แม้แต้หลัวเซิ่งก็ยังสามารถเชิญมาร่วมงานได้?

เพื่อเชิญให้หลัวเซิ่งเขียนเพลงให้สักเพลง โป๋สิ้นหงเสนอเงินไปมากมาย จะใช้เส้นสายอย่างไร แต่เขาไม่สนใจเขาแม้แต่นิดเดียว

บุคคลนี้เป็นชายชราที่ทะนงในศักดิ์ศรีของตนเอง แต่ไหนแต่ไรมาก็ทำเฉพาะเรื่องที่ตนเองชื่นชอบเท่านั้น ไม่เคยยอมที่จะก้มหัวให้กับอำนาจเงินของใครแต่อย่างใด

ชายชราหัวรั้นเช่นนี้ มาร่วมงานของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์จริง ๆ

ครั้งแรกที่โป๋สิ้นหงรู้สึกถึงความหวาดกลัวและหวั่นเกรง

เขาเริ่มที่จะสัมผัสได้ถึงตนเองได้เผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวเข้าแล้ว ในอนาคตต้องประสบกับการท้าทายที่ยากลำบาก

“อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ เฉิงดันถิง เจียงชื่อ”

“พวกคุณเป็นสัตว์ประหลาดหรือเปล่า?”

มองดูศิลปินมากมายยืนบนเวทีกันพร้อมหน้า อีกทั้งตรงกลางยังมีหลัวเซิ่ง เจ้าพ่อในวงการเพลง โป๋สิ้นหงได้สูญสิ้นท่าทีที่สงบนิ่งไปโดยสิ้นเชิง

เดิมทีเขาคิดว่าใช้วิธีการข่มขู่ดารานักแสดง เพื่อทำลายพิธีเปิดของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์

แต่ผลสุดท้าย?

อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ไม่ได้ใส่ใจกับดารานักแสดงระดับเล็กที่ยังไม่มีชื่อเสียง ศิลปินที่เขาเชิญมาทุกคนล้วนเป็นซูเปอร์ สตาร์ ดาราศิลปินแถวหน้าของวงการทุกคน

การกระทำของโป๋สิ้นหง ดูไปแล้วเหมือนตัวตลก

บันเทิงอยู่คนเดียว

บนเวที

หลัวเซิ่งยืนอยู่ตรงกลาง ยืนด้านหน้าไมโครโฟน โค้งคำนับให้กับผู้ชมที่มาร่วมงาน

“เพื่อน ๆทุกท่าน สวัสดีตอนบ่ายครับ”

“ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงานพิธีเปิดบริษัทครั้งนี้ ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์”

“การแสดงในวันนี้ ไม่ทราบว่าทุกท่านพอใจหรือไม่?”

ด้านล่างเวทีต่างโห่ร้องเสียงดังว่า

“พอใจ!!!”

หลัวเซิ่งแย้มยิ้มจนแก้มปริ พูดอีกว่า “ขอบคุณทุกท่านที่ให้การสนับสนุน ผมขออวยพรจากใจจริงให้ทุกท่านที่นั่งอยู่ที่นี่มีความสุข อีกทั้งของอวยพรให้อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์แข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ เป็นบริษัทบันเทิงอันดับหนึ่ง”

กระแอมครั้งหนึ่ง เขาพูดต่ออีกว่า “เรื่องอื่นจะไม่ขอพูดให้มากความ ผมขอประกาศให้ทุกท่านทราบ กระผมได้ตกลงเซ็นสัญญากับอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ เพื่อสร้างสรรค์บทเพลงให้กับอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์จำนวน30เพลง ศิลปินท่านใดที่เซ็นสัญญากับอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ ก็จะมีโอกาสได้ร้องเพลงที่ผมแต่งขึ้นมาด้วยตนเอง”

“อืม ก็มีเพียงเท่านี้”

ด้านล่างเวทีฟังแล้ว ต่างก็เงียบกริบ

เพียงแค่ประโยคสั้น ๆไม่กี่ประโยค ทำให้ทุกคนตกใจสุดขีด

หลัวเซิ่งแต่งเพลงด้วยตนเอง ยังมากถึง30เพลง?!

What？

มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า?

ทุกคนต่างรู้กันทั่ว มีบริษัทบันเทิงมากมายเสนอเงินมหาศาลเชิญชายชราคนนี้แต่งเพลง ชายคนนี้ไม่มีทีท่าสนใจเลยสักนิด มิหนำซ้ำมีคนเสนอซื้อเพลงเพลงหนึ่งในราคากว่าสิบล้าน

แต่ชายชราคนนี้ไม่สนใจ ไม่ฟังเลยสักนิด

เขาไม่สนใจเรื่องเงินทอง

คนที่ไม่สนใจชื่อเสียงเงินทองเช่นนี้ อยากให้เขาแต่งเพลงสักหนึ่งเพลง เป็นเรื่องที่ยากลำบากที่สุด อย่าพูดถึง 30เพลงเลย?

มองดูซูเปอร์สตาร์สิบกว่าคนที่ยืนอยู่บนเวที ทุกคนล้วนเป็นคนที่ หลัวเซิ่งสร้างขึ้นมากับมือ ทุกคนโด่งดังขึ้นจากเพลงที่หลัวเซิ่ง แต่งเองทุกคน

เพราะฉะนั้นทำให้รู้ได้ว่า เพลงที่หลัวเซิ่งแต่งนั้น ยอดเยี่ยมเพียงใด

สิ่งนี้เป็นแรงดึงดูดมหาศาล สำหรับศิลปินที่มีความสามารถแต่ไร้โชค อยู่ในวงการมานานแต่กลับไม่มีชื่อเสียง และเป็นโอกาสที่หาได้ยากมากสำหรับศิลปินที่เพิ่งเข้าวงการ

เพียงเซ็นสัญญากับอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์เท่านั้น ถึงจะมีโอกาสได้ร้องเพลงที่หลัวเซิ่ง เป็นคนแต่ง

ทุกคนในงานต่างรู้ดี อีกไม่นาน อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ต้องมีคนแห่ไปสมัครกันมากมายเหมือนตลาดนัด ทุกวันคงต้องต้อนรับบุคลากรที่มีความสามารถมากมาย

ด้านล่างเวที ดวงตาทั้งสองของโป๋สิ้นหงเบิกโพลง นั่งตัวชาอยู่บนเก้าอี้เหมือนเป็นอัมพาต

ในใจนึกได้อยู่คำเดียวคือ จบเห่กัน