จอมนักรบท้าโลก - จอมนักรบท้าโลก - บทที่152 มีการตอบสนองแล้ว

“ อืม……ดูเหมือนว่าคุณติง จะไม่อยู่นะครับ? ”

“ ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ ”

ยังคิดจะหนี?

เจียงชื่อเหยียบไปที่ไหล่ของซุนจวิ้นเฟิง เขา ‘ กระแทก ’ลงไปบนพื้นอย่างแรง จากนั้นเอื้อมมือไปยืมโจ๊กมาหนึ่งชาม งัดปากขึ้นอย่างทุลักทุเลแล้วเทลงไป บังคับให้ซุนจวิ้นเฟิงกลืนโจ๊กในชามทั้งหมดลงไป

จากนั้น เขาได้กางขาออก

ซุนจวิ้นเฟิงหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ เขารู้ในโจ๊กถ้วยนั้นมีอะไรอยู่

กลืนลงไป คาดว่าคืนนี้น่าจะ “ อึดอัด ” ถึงขั้นบ้าเป็นแน่

“ เจียงชื่อ คุณ…… ”

เขาเอามือกุมหัว รู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัวอย่างบอกไม่ถูก ยานั้นแรงมากเกินไป แค่เพียงดื่มลงไปก็มีออกฤทธิ์ในทันที

“ นายอยู่ที่นี่รอให้ดีก็แล้วกัน ”

ซุนจวิ้นเฟิงไม่เข้าใจ จึงถามขึ้น “ เจียงชื่อ คุณหมายความว่าอย่างไร? ทำไมคุณถึงต้องให้ผมอยู่ที่นี่ด้วย? ”

ก่อนที่จะพูดจบ ก็เหลือบไปเห็นข้างเตียงมีอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวไปมา และได้สะบัดผ้าห่มออก

หมู

หมูตัวเมีย!

ใจของซุนจวิ้นเฟิงได้ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ด้วยปฏิภาณไหวพริบของเขา ก็เข้าใจในทันทีว่าเจียงชื่อต้องการจะทำอะไร

เขาเพิ่งกินโจ๊กที่ได้วางยาเขาไปเต็มๆหนึ่งถ้วย

แล้วในห้องยังมีหมูตัวเมียถูกขังอยู่ด้วย

ไม่รู้ว่าทำไม ซุนจวิ้นเฟิงถึงได้นึกถึงคำพูดหนึ่งที่เสี่ยวเฮยได้พูดกับเขาเมื่อตอนเย็น ‘ ยานี้แรงมากนะ แค่ดื่มลงไปถ้วยเดียว ถึงจะเป็นหมูตัวเมียก็ยังจะเอาได้!’

เขามองไปที่เจียงชื่อด้วยความกลัว “ ไม่นะ อย่าทำแบบนี้เลย ปล่อยผมไปเถอะ ”

เจียงชื่อยิ้มแสยะ “ ขอมอบประโยคหนึ่งให้คุณนะ กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นคืนสนอง ”

เขาออกไปจากห้อง แล้วปิดประตู จากนั้นจัดการกับประตูด้านนอก เพื่อให้แน่ใจว่าคนข้างในนั้นจะเปิดออกมาไม่ได้

ซุนจวิ้นเฟิงรีบพุ่งไปที่ประตู พยายามเปิดประตูออกอย่างไม่คิดชีวิต แต่ประตูที่ราวกับว่าถูกปิดตายจากเจียงชื่อนั้น ไม่สามารถที่จะเปิดออกได้จริงๆ

เขาตะโกนร้องจนเสียงแหบเสียงแห้ง แต่กลับไม่มีใครอยู่ข้างนอกเลย

นี่ไม่น่าแปลกใจ

เพื่อให้แผนการของเขาสำเร็จ เขาจงใจทำให้ชั้นนี้ไม่มีคนเลยแม้แต่คนเดียวมาก่อนแล้ว และไม่มีใครที่จะมาช่วยเขาได้

“ โทรศัพท์ ใช่ โทรศัพท์ ”

ซุนจวิ้นเฟิงรีบเดินไปที่เตียง และหยิบโทรศัพท์ของโรงแรมขึ้นเพื่อโทรออก แต่ที่สุดท้ายแล้วพบว่าสายโทรศัพท์ถูกตัดไปก่อนหน้านี้แล้ว

ไม่มีทางไหนที่จะออกไปได้เลย

ในตอนนี้เอง ได้เหลือบไปเห็นหมูตัวเมียที่อยู่บนเตียงนั้นกำลังมองมาที่ซุนจวิ้นเฟิง หูใบใหญ่ทั้งสองข้างกางออก

“ ไม่เอา ”

“ ฉันไม่เอา ”

“ แกออกไปให้พ้นนะ!”

……

เจียงชื่อไม่ได้รีบร้อนออกไปแต่อย่างใด แต่กลับลงลิฟต์มาที่ชั้นสี่

ห้องตรวจสอบความเรียบร้อยที่ส่งมาจากกล้องวงจรปิดนั้นอยู่ชั้นสี่

เขาเดินไปถึงหน้าประตู เตะประตูเปิดออก เห็นว่ามีชายคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าจอภาพ และกำลังดีบั๊กวิดีโออยู่

หนึ่งในหน้าจอทั้งหมดมีจอหนึ่งที่เป็นสี่ดำ และป้ายกำกับด้านล่างกลับเป็น 608

เจียงชื่อหัวเราะเบาๆ เป็นไปตามที่เขาคาดไว้เป๊ะเลย

เมื่อชายคนนั้นเห็นเจียงชื่อเดินเข้ามา จึงถามขึ้นด้วยความประหม่า “ คุณเป็นใครกัน ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณจะมาได้นะ รีบออกไปเดี๋ยวนี้เลย!”

เจียงชื่อก้าวไปตรงหน้าชายคนนั้น กระชากคอเสื้อของเขา แล้วกระแทกไปที่ผนังด้วยความแรง

หัวกระแทกเข้ากับผนังอย่างจัง

ทันใดนั้น ชายคนนั้นก็หมดสติไปในทันที

เจียงชื่อถอดเสื้อของเขาออก และดึงเป็นชิ้นๆ และมัดเขาไว้กับเก้าอี้

หลังจากนั้น เจียงชื่อขยับไปนั่งที่แผงควบคุม เปิดชิ้นส่วนเล็กๆในห้อง608ออก ช่องมืดในเต้ารับปลั๊กไฟได้เผยออกมา เป็นกล้องตัวหนึ่งยื่นออกมา และหันไปทางเตียง

หน้าจอที่ดับ มืดอยู่นั้นได้สว่างขึ้นมา และภาพที่ปรากฏนั้นเป็นภาพในห้อง608

บนภาพนั้น ซุนจวิ้นเฟิงที่เหงื่อท่วมทั้งตัวกำลังนั่งอยู่บนพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวเหมือนว่าถูกมีดทิ่มแทง และมองหมูตัวเมียตรงหน้าด้วยความหวั่นกลัว

เจียงชื่อหัวเราะเยาะ “ ในเมื่อจะเล่นแล้ว ก็เล่นให้มันสุดไปเลย ”

เขาเชื่อมสายหน้าจอห้อง608 เข้ากับหน้าจอล็อบบี้ของโรงแรม เพื่อไลฟ์ให้เห็นถึงสถานการณ์ในห้องออกมาอย่างเรียลไทม์

เขาปัดมือไปมา และออกจากห้องตรวจสอบความเรียบร้อยไป พร้อมกับล็อกประตูไว้