จอมนักรบท้าโลก - จอมนักรบท้าโลก - บทที่257 จบเห่ทันที
ที่ทรยศต่อบริษัทก็เพื่อเงิน นี่เป็นเรื่องที่น่าอับอายอย่างมาก แต่จ้าวติ่งกลับพูดด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉยด้วยลมหายใจที่ไม่กระหืดกระหอบ
เขาพูดอธิบายอย่างราบเรียบว่า “เพราะว่าพ่อของผมเป็นมะเร็งตับเนื่องจากดื่มเหล้าเยอะตลอดทั้งปี ทำการผ่าตัดต้องใช้เงินจำนวนมาก แค่เงินเดือนอันน้อยนิดของผมแค่นี้จ่ายไปก็ยังไม่พอ เพราะงั้น ผมจึงเลือกที่จะทำงานร่วมกับโป๋สิ้นหง”
“ทำงานให้เขาเรื่องหนึ่ง เขาก็ให้ผมถึงสองแสน”
หลังจากที่พูดจบแล้ว จ้าวติ่งก็พูดอย่างราบเรียบว่า “ผมได้พูดเหตุผลไปหมดแล้ว ตอนนี้จะจัดการผมยังไง ก็จัดการได้ตามใจชอบเลย”
เป็นแบบนี้นี่เอง
หลังจากได้ฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้ว มุมปากของเจียงชื่อค่อยๆเผยอขึ้น
เขาพูดถาม “รักษา ต้องการเงินเท่าไหร่？”
จ้าวติ่งพูดตอบกลับว่า “ผ่าตัดครั้งหนึ่งสามแสน เพียงแค่การรักษาระยะแรกก็สองแสนกว่า บวกกับการรักษาระยะหลัง รักษาอย่างต่อเนื่อง จำนวนเงินนี้จะยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีวันสิ้นสุด”
แม้ว่าครอบครัวหนึ่งจะมีเงินมากแค่ไหน ขอเพียงแค่มีคนป่วย ก็เป็นไปได้ว่าจะเปลี่ยนเป็นคนจนทันทีเลย
ป่วย
ไม่มีตังไปหาหมอ
เจียงชื่อไม่ได้พูดจาอะไร หยิบสมุดเขียนเช็คออกมารูดๆหน่อย ฉีกหนึ่งแผ่นแล้วส่งให้จ้าวติ่ง
“รับไปซะ”
จ้าวติ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง เดินเข้าไปรับเช็ค ตกตะลึงในทันที
จำนวนเงินที่เจียงชื่อเขียนให้คือ ห้าล้าน！
“ประธานเจียง นี่คือ……”
เจียงชื่อพูดว่า “ห้าล้าน เพียงพอที่นายจะรักษาพ่อในระยะแรก ระยะหลังได้ ในขณะเดียวกันฉันก็จะเพิ่มเงินเดือนให้แก่นายด้วย รับรองว่าหลังจากนี้ไม่มีอะไรให้นายต้องเป็นกังวล”
คนที่อยู่ในห้องต่างก็ตกตะลึงแล้ว
นี่จะทำอะไร？
สำหรับหนอนบ่อนไส้คนหนึ่ง ไม่เพียงแต่ไม่ลงโทษ กลับว่าให้เงินเขา ไม่มีเรื่องทำจนต้องหาเรื่องใส่ตัว？
เฉิงดันถิงรีบกล่าวเตือนทันทีว่า “ประธานเจียง คุณห้ามใจอ่อนเด็ดขาดนะ！”
เจียงชื่อโบกไม้โบกมือ “ผมมีข้อจำกัดในการกระทำของตัวเองดี”
เขาพูดว่า “เรื่องนี้ บริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องไม่กล้าพูดถึงแน่นอน และทางบริษัทก็ไม่ต้องป่าวประกาศ ทำเหมือนว่าทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมากก่อน จ้าวติ่ง นายควรจะทำงานยังไงก็ทำแบบนั้น อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ยังคงเป็นบ้านของนายเหมือนเดิม”
คำพูดเหล่านี้ ทำให้จ้าวติ่งน้ำตาเอ่อล้นสองตาอย่างซาบซึ้งใจ
ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่นิสัยเก็บตัว ควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ดี ในตอนนี้เวลานี้ ไม่สามารถยับยั้งความกระสับกระส่ายที่อยู่ในใจได้
เจียงชื่อดีกับเขามากเกินไปแล้วจริงๆ
“ประธานเจียง นี่มันเหมาะสมจริงๆเหรอครับ？”
“มีอะไรที่ไม่เหมาะสม？”
“ผมทรยศต่อบริษัท ทรยศต่อคุณ คุณไม่จับผมส่งตำรวจ ไม่ลงโทษผมจริงๆ？”
เจียงชื่อยิ้มๆ “ถ้าหากลงโทษนายไปแล้วสามารถเรียกคืนความเสียหายกลับมาได้ งั้นฉันก็เต็มใจที่จะทำ แต่เห็นได้ชัดว่า ลงโทษนายแล้ว ความเสียหายทั้งหมดของฉันไม่สามารถตามคืนกลับมาได้ บริษัทก็จะสูญเสียพนักงานเก่าที่มีความสามารถในการทำงานไปอีกหนึ่งคน มันไม่คุ้ม”
“แต่การที่ไม่ลงโทษนายมันไม่ได้หมายความว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยจริงๆหรอกนะ”
“จ้าวติ่ง ฉันต้องการให้นายพยายามทำงานอย่างเต็มที่ ช่วยฉันสร้างมูลค่าที่ยิ่งใหญ่เพิ่มขึ้น และนายก็จำไว้นะ เงินห้าล้านไม่ให้นายฟรี เป็นเพียงให้นายยืม ถ้าหากนายสร้างมูลค่าความมั่งคั่งกลับมาให้ฉันไม่ได้ เป็นเพียงแค่พนักงานที่ใช้ชีวิตไปวันๆ งั้นฉันก็จะเอากลับทั้งต้นทั้งเดิมพร้อมกันเลย”
จ้าวติ่งพยักหน้าอย่างหนักๆ
“ประธานเจียง ผมจะไม่ทำให้คุณต้องผิดหวังแน่นอน”
“ผมจะพยายามสุดความสามารถอย่างแน่นอน เพื่อทำให้อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์กลายเป็นบริษัทบันเทิงเป็นอันดับหนึ่งในเขตเจียงหนาน”
เจียงชื่อยิ้มแล้ว “นี่แหละคือคำพูดนี้ที่ต้องการจากนาย กลับไปก่อนเถอะ เช็ดน้ำตาซะ อย่าให้ใครมาเห็นเข้า”
“อื้ม”
จ้าวติ่งหยิบเช็คขึ้นมา และเดินออกไปจากห้องสำนักงานด้วยความซาบซึ้งใจ