จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 1007 อาการป่วยหนักขึ้น

ผ่านไปไม่นาน ลูกน้องคนหนึ่งเดินกลับมา จัดยาตามใบสั่งของโม่หยวนและต้มเสร็จเรียบร้อย

 คุณหมอโม่ เชิญตรวจสอบก่อนครับ  ผู้จัดการวางยาที่ต้มเสร็จบนโต๊ะ

โม่หยวนตรวจด้วยตัวเอง

 อืม นี่คือยาที่จัดตามใบสั่งของผม และเป็นยาที่ดีที่สุดด้วย ให้คนไข้กินได้ 

ไม่รอให้โม่หยวนยกยาเข้าไป เจียงชื่อดมด้วยจมูกและรู้สึกถึงความผิดปกติ

 เดี๋ยวก่อน 

โม่หยวนหันกลับไป  นายมีเรื่องอะไร 

เจียงชื่อกล่าว  ยาที่คุณจัดมามีปัญหา 

 หืม 

 คุณใช้ยาธาตุเย็นรุนแรงไปหลายตัว ร่างกายของคนไข้รับความเย็นขนาดนั้นไม่ไหว รังแต่จะทำให้อาการหนักขึ้น 

โม่หยวนหัวเราะ  เหอะๆ นายดมออกด้วยเหรอว่ามียาอะไรบ้าง ถือว่าพอมีความสามารถอยู่นิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร ใครที่เป็นหมอดมออกทั้งนั้น ฉันจะบอกนายให้ ที่คนไข้ไอเพราะช่วงนี้อากาศร้อนอบอ้าว ปอดของเขาร้อนเกินไป เดิมทีหากใช้ยาธาตุเย็นจำนวนมากขนาดนี้คงรับไม่ไหวจริงๆ แต่หากใช้ในสถานการณ์ที่ปอดเขาร้อนก็ไม่มีปัญหา จะให้ผลระงับความร้อนได้อย่างดี 

 ดื่มยาถ้วยนี้ของฉันลงไปรับรองว่าหายเป็นปลิดทิ้ง หลังจากนี้ค่อยดื่มยาที่อุ่นร่างกายในทุกๆวัน กินพวกสาลี่ก็จะไม่เป็นไร 

หมออีกหลายคนก็คิดแบบนี้เหมือนกัน

ตอนที่พวกเขาตรวจอาการของเด็กหนุ่มคนนั้นก็มีคนไม่น้อยที่คิดแบบเดียวกับโม่หยวน คิดว่าเกิดจากอากาศร้อนอบอ้าวจนมีความร้อนสะสมที่ปอด ถึงทำให้ไอไม่หยุด

แต่ทุกคนเพียงแต่คาดเดากันไปเท่านั้น ไม่ได้ใช้เครื่องมือช่วยตรวจ จึงไม่มั่นใจนัก

เพราะฉะนั้นเพื่อประโยชน์ของคนไข้ หลายๆคนไม่กล้าใช้ยาสุ่มสี่สุ่มห้า

มีแค่โม่หยวนที่ค่อนข้างใจกล้า

เขาเชื่อการตัดสินของตัวเอง และกล้าที่จะใช้ยา ปรากฏว่ามาโดนเจียงชื่อขัดขวางในตอนนี้

เจียงชื่อเอ่ยขึ้น  โรคไอของเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น และเขาไม่มีความร้อนสะสมที่ปอด แค่อากาศร้อนอุณหภูมิร่างกายเลยสูงนิดหน่อย ไม่ก่อให้เกิดการไอที่หนักหน่วงหรอก คุณใช้ยาแบบนี้นอกจากจะรักษาไม่หายแล้วยังทำให้อาการเขาหนักกว่าเดิมด้วย ในฐานะหมอ คุณต้องเห็นแก่คนไข้ อย่าเสี่ยงใช้ยาในสถานการณ์ที่ไม่มั่นใจเต็มร้อย นั่นถือเป็นการไม่รับผิดชอบต่อคนไข้ 

โม่หยวนโดนว่าจนหน้าแดงก่ำ

เขาคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว  ขยะจากเจียงหนานอย่างนายยังกล้าพูดคำว่า  รับผิดชอบ  กับฉันอีกเหรอ พวกนายเห็นชีวิตคนเป็นผักปลา ร่ำรวยโดยแลกกับชีวิตผู้อื่น ยังจะมาแสร้งทำตัวเป็นพ่อพระอีกรึ 

ผู้จัดการเอ่ยขึ้นเช่นกัน  ในเมื่อเป็นการคัดเลือก หมอทุกคนต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเอง ในเมื่อคุณหมอโม่กล้าออกใบสั่งยา ก็เท่ากับเตรียมใจรับผิดชอบไว้แล้ว คุณหมอเจียง คุณจะยุ่งไม่เข้าเรื่องไปหน่อยแล้วนะ 

ไม่ว่าจะพูดยังไง ก็แสดงถึงความไม่เชื่อใจเจียงชื่อ

ยังไงซะผู้จัดการก็ได้เห็นใบสั่งยาของเจียงชื่อแล้ว ใครก็ตามที่ได้เห็นใบสั่งยาของเจียงชื่อย่อมข้องใจในฝีมือแพทย์ของเจียงชื่อ

อีกอย่าง โม่หยวนยังมีชื่อเสียงในพื้นที่ด้วย

 ไม่ต้องสนใจเขา คุณหมอโม่ เชิญคุณใช้ยา  ผู้จัดการบอก

 ครับ 

โม่หยวนเดินถือยาไปอยู่ตรงหน้าคนไข้ พยุงเขาดื่มยาเข้าไป

 รู้สึกยังไงบ้าง  โม่หยวนถาม

 รู้สึก…. 

คนไข้เช็ดปาก กำลังจะพูดบางอย่างผลปรากฏว่าอยู่ๆก็รู้สึกมวลท้องหนัก และกุมท้องไอหนักขึ้นกว่าเดิม

คราวนี้ หมอที่อยู่ด้านล่างลุกขึ้นกันหมด

 เป็นแบบนี้ได้ยังไง  โม่หยวนตบหลังให้คนไข้ไม่หยุด หวังว่าเขาจะดีขึ้น