จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 357 พระคุ้มครอง
จันทราลับ วิหคร้อง น้ำค้างพราวฟ้า
เจียงชื่อกลับไปถึงบ้านเลขที่ 33 ณ หมู่บ้านอพาร์ทเม้นหมิงเยี่ยนเพียงคนเดียว
ทันทีที่เดินไปถึงหน้าประตู เขาก็เห็นติงเมิ่งเหยนนั่งอยู่บนโซฟาคนเดียวแล้วประนมมือสวดมนต์กับพระพุทธเจ้าอย่างไม่หยุด
คนที่เข้มแข็ง แต่มีจิตใจที่อ่อนโยน
เจียงชื่อรู้สึกซาบซึ้งใจมาก
ผู้ชายคนหนึ่ง ต่อให้จะเหนื่อยแค่ไหน เมื่อกลับบ้านแล้วได้สัมผัสกับความรักของภรรยาเขาก็จะหายเหนื่อย
เขาค่อยๆ เดินเข้าไปที่โซฟาแล้วกลั้นลมหายใจไว้ จากนั้นค่อยๆ ก้มจูบหน้าผากของติงเมิ่งเหยนอย่างเร่าร้อน
“เฮ๊ย!!!”
ติงเมิ่งเหยนถึงกับสะดุ้งตกใจ
เมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือเจียงชื่อ เธอก็ตะคอกอย่างเสียงดัง “กลับมาทำไมไม่บอกสักคำ? ตกใจหมดเลย”
หลังจากตั้งสติได้ เธอก็รีบดึงเจียงชื่อเข้ามาแล้วตรวจเช็คร่างกายของเขาจากหัวจรดเท้า
“ไม่มีที่ไหนเสียหาย นอกจากสกปรกนิดหน่อย”
“คนก็ยังดูปกติดี”
จากนั้นเธอก็รีบประนมมือคุกเข่าแล้วสวดอ้อนวอนอย่างเงียบๆ อีกครั้ง “พระโพธิสัตว์เจ้าแม่กวนอิม ขอบคุณที่ทรงอวยพรให้สามีข้าพเจ้ากลับมาโดยสวัสดิภาพ จากนี้ไปเราจะจุดธูปเทียนบูชาท่านทุกวัน ขอบพระคุณสำหรับการคุ้มครองของท่าน”
เมื่อพูดจบ เธอก็กราบไหว้อย่างจริงจัง
เจียงชื่อที่อยู่ข้างๆ ได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่น
“เมิ่งเหยน นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่?”
ติงเมิ่งเหยนจ้องไปที่เขา “ห้ามยิ้ม จริงจัง! ที่คุณกลับมาอย่างปลอดภัยได้ ก็เพราะการทรงปกป้องจากพระโพธิสัตว์ รีบ คุกเข่าลงแล้วกราบพระโพธิสัตว์เร็ว”
เจียงชื่อไม่สามารถปฏิเสธเธอได้ เขาจึงได้แต่คุกเข่าลงแล้วกราบไหว้พระโพธิสัตว์
หลังจากเสร็จสิ้นทุกอย่างเจียงชื่อก็นั่งลงบนโซฟา
เขาถามว่า “คุณได้พระองค์นี้มาจากไหน?”
ติงเมิ่งเหยนตอบว่า “ก็เมื่อวานฉันเห็นว่าคุณเดินจากไปอย่างโกรธเคือง ฉันกลัวว่าคุณจะหัวร้อนแล้วทำอะไรไม่คิด ฉันก็ห้ามคุณไม่ได้ ฉันก็เลยไปเช่าพระโพธิสัตว์องค์นี้กลับมา”
“แต่คุณห้ามดูถูกพระองค์นี้เลยนะ ฉันให้พระอาจารย์ที่วัดปลุกเสกมาแล้ว”
“พระอาจารย์บอกว่าถ้าฉันท่อง《วัชรปรัชญาปารมิตาสูตร》แปดสิบเอ็ดรอบ พระองค์นี้ก็จะอวยพรให้คนรักของฉันกลับมาอย่างปลอดภัยได้”
“ที่คุณกลับมาได้ก็เพราะพรของพระองค์นี้ ต่อจากนี้คุณต้องจุดธูปบ่อยๆ กินเจบ่อยๆ เข้าใจไหม?”
หัวใจที่นุ่มนวลของเจียงชื่อถึงกับสั่นอย่างรุนแรง
เขาจับมือติงเมิ่งเหยนแล้วพูดว่า “หมายความว่า สองวันนี้คุณสวด《วัชรปรัชญาปารมิตาสูตร》ให้ผมแปดสิบเอ็ดรอบเลยเหรอ?”
เมื่อเห็นรอยคล้ำใต้ตาและเส้นเลือดสีแดงในแก้วตาของติงเมิ่งเหยน เขาก็รู้ว่าเธอคงหลับไม่สนิทมาสองวันแล้ว
“เมิ่งเหยน ผมขอโทษที่ทำให้คุณเป็นห่วงนะ”
“ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้คุณเป็นห่วงแบบนี้อีก”
“เมิ่งเหยน ผม……”
“ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน”
ดวงตาของทั้งสองประสานกัน และอากาศก็อบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งความรัก
แม้ทั้งสองจะแต่งงานกันแล้วหลายปี แต่ช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเท่านั้นทั้งสองถึงจะอยู่ด้วยกันจริงๆ ทั้งที่รักกันมาก แต่กำแพงกระดาษชั้นสุดท้ายที่ปิดกั้นอยู่ก็ยังไม่พังลงสักที
ติงเมิ่งเหยนเขินจนหน้าแดงแล้วหลบหน้าเขา “ใครให้คุณคิดถึง? เหอะ ฉันแค่ท่องไปเจ็ดสิบเอ็ดรอบ ยังท่องไม่หมด คุณอย่ามารบกวนฉัน”
เจียงชื่อขมวดคิ้ว “ผมกลับมาอย่างปลอดภัยแล้วนะ คุณยังจะท่องอีกทำไม?”
ติงเมิ่งเหยนเม้มปากแล้วพูดว่า “ไม่ได้นะ ใจที่มุ่งมั่นและศรัทธาเท่านั้น สิ่งที่ปรารถนาถึงจะบรรลุผล พระอาจารย์บอกแล้วว่าต้องท่องแปดสิบเอ็ดรอบ ฉันก็ต้องท่องให้ครบ ขาดแค่รอบเดียวก็ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นต่อไปพระโพธิสัตว์ก็จะไม่อวยพรพวกเราอีก”
จากนั้นเธอก็ผลักเจียงชื่อออกไป “คุณไปอาบน้ำก่อน ตัวเหม็นขนาดนี้อาบไม่สะอาดห้ามขึ้นไปนอนบนเตียงนะ”
เจียงชื่อยิ้มจางๆ แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอน
เขาวางโกศลงแล้วถอดเสื้อคลุมออก
ในขณะที่เจียงชื่อเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ในใจของเขาคิดอยู่สิ่งเดียว ‘ในชีวิตนี้ เขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายติงเมิ่งเหยนได้’
เพราะผู้หญิงคนนี้ คู่ควรสำหรับการที่จะปกป้องด้วยชีวิตของเขา