จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 427 โสมป่าพันปี
เถ้าแก่เจ้าของร้านยิ้มและพูดว่า “ปรมาจารย์หู หากคุณต้องการที่จะซื้อมันในราคาสามหมื่นล่ะก็ ผมจะยกกองนั้นให้ทั้งหมดเลย ตกลงไหม?”
หูเจิ้งชิงทำสายตามองบน กองขยะนั่นจะมีค่าอะไรกันเล่า
เจียงชื่อยิ้มพร้อมกับส่ายหัว เขาวางโสมไว้บนมือของชายกลางคนก่อนจะพูดเบาๆ ออกมาว่า “นี่คือโสมป่าที่ดีที่สุดที่มีอายุยืนยาวกว่าพันปี นำมันกลับไปช่วยชีวิตพ่อของคุณซะ”
“….”
ทุกคนต่างตกตะลึง
อายุยืนยาวกว่าพันปี?
เป็นโสมป่าที่ดีที่สุด?
นี่เขากำลังสร้างเรื่องตลกระดับชาติอะไรกัน?
เถ้าแก่เจ้าของร้านนั้นแทบไม่เชื่อหูของตัวเอง แต่เมื่อเห็นท่าทางของหูเจิ้งชิงที่ดูร้อนใจและดูไม่โต้แย้งกลับ นั่นทำให้รู้ว่าเรื่องนี้อาจจะมีความจริงอยู่กว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์เลยก็ว่าได้
ดวงสายตาของหูเจิ้งชิง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพลาด
เถ้าแก่เจ้าของร้านนั้นถึงกับตะลึง หากสิ่งที่เจียงชื่อพูดเป็นความจริงล่ะก็ มูลค่าของโสมนี้ก็คือ..
ขออภัย มันไม่สามารถคิดคำนวณออกมาเป็นตัวเลขได้
โสมคุณภาพเยี่ยมดังกล่าวหายากในหมู่คนและเป็นของมีราคา หากมีคนที่ต้องการมันจริงๆ ล่ะก็ ไม่ว่าราคาแค่ไหนเขาก็ยินดีที่จะซื้อมัน
เป็นไปได้ตั้งแต่หลายร้อยล้านไปจนถึงพันล้าน
หัวใจของเถ้าแก่เจ้าของร้านนั้นแหลกสลาย เขาสุ่มแจกโสมป่าอันประเมินค่าไม่ได้เป็นขยะและมอบมันให้กับคนอื่นไป?
ไม่ได้
ไม่ได้เด็ดขาด!
เขาไม่สนใจภาพลักษณ์ของเขา พลิกตัวจากเคาน์เตอร์มาและเอื้อมมือไปหยิบโสมป่า
ชายวัยกลางคนที่มีสายตาและมือที่ว่องไวก็ได้หลบไปทันที
เขาไม่โง่ โสมนี้มีมูลค่าสูงแค่ไหน ถึงเขาจะไม่รู้ราคาตลาดแต่ก็พอรู้ว่าไม่ใช่หนึ่งล้านห้าแสนหยวนอย่างแน่นอนและสิ่งที่สำคัญที่สุดเลยก็คือโสมนี้สามารถรักษาอาการป่วยของพ่อให้หายขาดได้
“เอามาให้ฉัน ฉันไม่ขายแล้ว!”
“ฉันจะคืนเงินหนึ่งล้านห้าให้นาย นายเอาโสมป่าคืนมาให้ฉันซะ!”
ชายวัยกลางคนถอยกลับอย่างรวดเร็วพร้อมกับปกป้องโสมป่าอย่างสุดชีวิต
เจียงชื่อยิ้มพร้อมกับเดินไปตบไหล่เถ้าแก่เจ้าของร้านเบาๆ “คำพูดที่พูดออกไปก็เหมือนน้ำที่ไหลริน มันไม่มีวันย้อนกลับมาหรอกนะ ยอมรับเสียเถอะ!”
“ยอม?ยอมให้ย่ามึงสิ!”
เถ้าแก่เจ้าของร้านนั้นยกมือขึ้นมาเตรียมชกเจียงชื่อ แต่เจียงชื่อนั้นก็หลบไปได้อย่างสบายๆ จากนั้นก็จับไปที่คอเสื้อของเขาและโยนออกไป หัวของเถ้าแก่เจ้าของร้านนั้นไปกระแทกกับเคาน์เตอร์เสียงดังปัง
“อั๊ยยะ เจ็บเสียจริง~~”
“ไอ้สารเลว แกกล้าตีฉันเหรอ?แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”
“ฉันเป็นคนของ’องค์กรหยุนหยาง’!รีบเอาโสมป่าคืนมาและคุกเข่าก้มกราบขอโทษ ไม่อย่างนั้นฉันไม่ให้อภัยแกแน่!”
เจียงชื่อส่ายหัว กับคนบางคนก็ไม่เคยเรียนรู้อะไรเสียเลย
เขาเดินเข้าไปถอดรองเท้าของเถ้าแก่เจ้าของร้าน จากนั้นยัดรองเท้าครึ่งหนึ่งเข้าไปปากของเถ้าแก่เจ้าของร้าน
“อืม ตอนนี้เงียบลงไปเยอะเลย”
เจียงชื่อลุกขึ้นและเดินออกไป แต่หูเจิ้งชิงหยุดเขาเอาไว้
“เจ้าหนุ่ม นายก่อปัญหาใหญ่เข้าให้แล้ว”
“หืม?ปัญหาใหญ่อะไรกัน?”
“องค์กรหยุนหยางนั้นเป็นองค์กรใต้ดินที่ทรงพลังที่สุดในหลงหยันหยวน การรุกรานพวกเขาคือการรุกรานองค์กรเหยียนหวางเตี้ยนในเขตหลงหยัน พวกเขาจะฆ่านายแน่”
องค์กรใต้ดินที่ใหญ่ที่สุด?
องค์กรเหยียนหวางเตี้ยน?
เจียงชื่อส่ายหัวอย่างผ่อนคลาย หากองค์กรหยุนหยางนั้นคือองค์กรเหยียนหวางตี้ล่ะก็ งั้นเจียงชื่อก็คงจะเป็นสรวงสวรรค์แล้วล่ะ!
เขตหลงหยันสับสนอลหม่านและมัวหมองเช่นนี้ ถึงเวลาที่ต้องทำความสะอาดเสียที หากองค์กรหยุนหยางนั้นกล้าที่จะออกมาปรากฏตัว เจียงชื่อจะทำให้รู้แจ้งว่าการต่อสู้กับ’สรวงสวรรค์’นั้นจะจบลงเช่นไร
“ปรมาจารย์หู ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ”
“ลาก่อน”
เจียงชื่อก้าวเดินไปที่รถของตนเอง เดินได้ครึ่งทางก็มีชายวัยกลางคนถือโสมวิ่งเข้ามาพร้อมกับคุกเข่าต่อหน้าของเจียงชื่อเสียงดังปัง
เจียงชื่อตกตะลึง
“นี่คุณทำอะไร?”
ชายคนนั้นพูดทั้งน้ำตาและกล่าวว่า “คุณ ได้โปรดช่วยชีวิตพ่อของฉันด้วย!”