จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 441 คุกเข่าอีกครั้ง

ติงเมิ่งเหยนโกรธจนหน้าแดง จับแขนของเจียงชื่อไว้แน่น

สีหน้าของเจียงชื่อนั้นสงบนิ่ง แต่ในใจกลับมีไฟโทสะลุกโชน

ตายอย่างไร้ที่ฝังศพ

ดี วันนี้จะให้แกได้ตายอย่างไร้ที่ฝังศพ

เพียงไม่กี่อึดใจเท่านั้น คนกลุ่มใหญ่ก็มาถึงโรงงานอย่างเอิกเกริก เห็นทีจะมีมากกว่าร้อยคน ทุกคนต่างก็ถือมีดเล่มใหญ่มาด้วย ท่าทีดุร้ายมาก

เป็นคนขององค์กรหยุนหยาง

อีกทั้ง ยังมีไอ้บอดสงเป็นคนนำทัพมาเอง

เมื่อวานหลังจากถูกสั่งสอนไป ในใจของไอ้บอดสงก็เหมือนจะมีไฟสุมอยู่ เขาโตมาจนป่านนี้ยังไม่เคยถูกใครทำให้รู้สึกคับแค้นใจได้เท่านี้มาก่อน

คิดหาโอกาสที่จะระบายความแค้นออกมาตลอดเวลา

พอดีกับที่ ไอ้หนวดเซาโทรศัพท์หาเขา ให้เขาช่วยเผชิญหน้าคนคนหนึ่ง

ไอ้บอดสงตอบตกลงทันทีโดยไม่คิดอะไร แม้ว่าจะไม่ได้เงิน เขาก็ยินดีจะช่วยไปเผชิญหน้า ไม่ได้เพื่อเหตุผลอื่น ก็เพื่อจะที่จะระบายความคับแค้นที่มีอยู่ในใจเท่านั้น

เห็นไอ้บอดสงพาคนมากมายเกินเข้ามาเป็นกลุ่มใหญ่ คนของตระกูลหวงกับหมอกแดงก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาบ้างแล้ว

ใช้ชีวิตอยู่ในหลงหยันหยวนตั้งนาน พวกเขาต่างก็รู้ถึงความสามารถขององค์กรหยุนหยางดี

นี่คือองค์การใต้ดินของหลงหยันหยวน อิทธิพลกล้าแกร่ง กลุ่มอิทธิพลอื่นๆรวมกันทั้งหมดยังแข็งแกร่งไม่เท่าพวกเขา ในหลงหยันหยวน การล่วงเกินองค์กรหยุนหยางก็เท่ากับล่วงเกินเทพแห่งความตาย

แกคงไม่มีทางรอดต่อไปแน่

ไอ้หนวดเซาก็ไม่กล้าประมาท โยนก้นบุหรี่ทิ้งไป วิ่งเข้าไปหาอย่างกับเด็ก เงยหน้าขึ้นพูดว่า “พี่สง พี่มาแล้ว ผมถูกคนที่มาจากข้างนอกรังแกซะสาหัสเลย พี่ต้องช่วยผมตัดสินด้วยนะ”

ไอ้บอดสงพูดเสียงเย็นว่า “ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะช่วยแกตัดสินอะไร ตอนนี้ฉันแค่อยากจะหาใครสักคนมาระบายอารมณ์ นายโชคดี ฉันจะช่วยแกรับมือกับไอ้เวรนั่นเอง เพื่อจะได้ระบายความอัดอั้นที่อยู่ในใจ”

ไอ้หนวดเซายิ้มหน้าบาน “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณพี่สงไว้ล่วงหน้าเลยแล้วกัน”

ไอ้บอดสงถามว่า “คนที่ต้องจัดการล่ะ”

“อยู่ตรงนั้น”

ไอ้หนวดเซายื่นมือชี้ไปทางเจียงชื่อ ไอ้บอดสงและลูกน้องที่อยู่ข้างหลังหันไปมองพร้อมกัน

“พี่สง ไอ้เวรนั่นมันมีฝีมือนิดหน่อย กำลังมันแข็งแกร่งมาก พี่ต้องระวังนะ”

“อีกอย่างเขามีตระกูลหวงคอยหนุนอยู่ ปราบหมอกแดงจนอยู่หมัดแล้ว มีคนไม่น้อย”

ไอ้บอดสงฮึเสียงเย็น

ตระกูลหวง?

หมอกแดง?

ในสายตาของไอ้บอดสง พวกนั้นล้วนเป็นเศษสวะที่ไม่อยู่ในสายตา จัดการขยะพวกนี้ได้อย่างง่ายดายยิ่งนัก

ถ้าหากตระกูลหวงกับหมอกแดงกล้ายื่นมือเข้ามาช่วยไอ้เวรนี่ละก็ ไอ้บอดสงจะทำการกำจัดพวกมันไปพร้อมกันเลย

“พี่น้องทั้งหลาย มากับฉัน”

ไอ้บอดสงเดินตรงไปยังทิศทางที่เจียงชื่ออยู่ ดูแข็งแกร่งน่าเกรงขาม

ยิ่งเดินเข้ามา ระยะห่างก็ยิ่งใกล้มากขึ้น

ยิ่งเดินเข้าใกล้ ก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบมาพากล

ไอ้บอดสงมีลางสังหรณ์ว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ไกลๆคนนั้น ทำไมจึงมีความรู้สึกเหมือนเคยรู้จักกันมาก่อน เหมือนเคยเจอกันที่ไหนสักแห่ง

เพราะว่าไอ้บอดสงนั้นเป็นคนสายตาสั้น ห่างกันไกลหน่อยก็จะมองเห็นไม่ชัดเจน

ฉะนั้น ภายใต้ความอยากรู้ของเขา จึงเร่งฝีเท้าเข้าไปดูตรงหน้า

ในที่สุด ในขณะที่ระยะห่างไม่เกินสิบเมตรแล้วนั้น ในที่สุดเขาก็มองเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน แต่คนทั้งคนเหมือนยืนบื้อไปแล้ว

เพราะว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ก็คือผู้ชายคนเมื่อวานที่ทำเขาอับอายหน้าแตกยับเยินนั่นเอง

“เป็น……เขา?”

ไอ้บอดสงยืนนิ่ง ไม่กล้าก้าวออกไปข้างหน้าอีกแม้แต่ก้าวเดียว

ความน่ากลัวในพลังของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเขายังคงชัดเจนในความทรงจำ นี่ไม่ใช่คน เป็นเทพ เป็นเทพสวรรค์

“ไฮ พวกเราเจอกันอีกแล้ว”เจียงชื่อพูดขึ้นก่อน “ไอ้บอดสง สบายดีหรือเปล่า ”

เจียงชื่อพูดขึ้นมากะทันหัน ทำเอาไอ้บอดสงสะดุ้งตกใจ

ไม่รู้ว่ามาจากจิตใต้สำนึกหรืออะไร ไอ้บอดสงตกใจจนหอบหายใจแรง พรึ่บหนึ่งเสียง ต่อหน้าคนนับร้อย คุกเข่าลงตรงหน้าเจียงชื่ออย่างแข็งทื่อ

ดี คุกเข่าอีกครั้งแล้ว