จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 476 ชดเชยความผิด
นี่เป็นคนเลวฉบับคลาสสิค
หัวหน้าพนักงานรถไฟมองเขาอย่างแค้นเคือง “ฉันจะขอเตือนแกอีกครั้ง ถ้าหากยังไม่ลุกขึ้นมา ฉันจะไม่เกรงใจแล้ว”
ซานเชียวหันหน้าไปอย่างไม่สบอารมณ์
“เตือนแกครั้งที่สอง จะลุกหรือไม่ลุก”
“เตือนครั้งที่สาม”
การแจ้งเตือนทั้งสามครั้งไม่ได้ผล หัวหน้าพนักงานรถไฟออกคำสั่งกับตำรวจรถไฟทันที “จับตัวคนพวกนี้ไปให้หมด สถานีหน้าส่งต่อให้สันติบาล”
“ครับ!!!”
ตำรวจรถไฟทั้งหมดกรูกันเข้าไป ทุกอย่างเสร็จสิ้นอย่างรวดเร็ว จับตัวพวกซานเชียวและลูกน้องทั้งหมดใส่กุญแจมือ เอาตัวออกไป
หลังจากที่เหตุการณ์สงบลงแล้ว หัวหน้าพนักงานรถไฟก็พูดกับซินยุ่นด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า “คุณผู้หญิงท่านนี้ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ วิธีการจัดการก่อนหน้านี้ของผมมันผิด ปฏิบัติกับคนพวกนี้อย่างโอนอ่อนผ่อนตามจนมันได้ใจ จึงทำให้คุณต้องตกเป็นผู้เสียหาย ขอให้คุณอภัยให้ด้วย”
ซินยุ่นรู้สึกอึ้งอยู่กับที่
เธอไม่เข้าใจ เหมือนหัวหน้าพนักงานรถไฟจะเปลี่ยนเป็นคนละคน กิริยาท่าทางก็แตกต่างอย่างลิบลับ ทำให้รู้สึกไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
แม้แต่สีหน้าของพนักงานบริการก็มีแต่ความมึนงง
หัวหน้าพนักงานรถไฟที่ปกติจะดูสูงส่ง ทำไมวันนี้จึงดูนอบน้อมถ่อมตัวเป็นพิเศษ
ซินยุ่นไม่สนใจเรื่องพวกนี้แล้ว เธอรีบถามขึ้นว่า “แล้ว เจียงชื่อล่ะ ”
“ผมอยู่นี่”
น้ำเสียงที่หนาหนักสายหนึ่งส่งมา
ซินยุ่นเงยหน้าขึ้น สายตามองทะลุคนจำนวนมาก มองเห็นเจียงชื่อที่เดินมาอย่างช้าๆ
เหมือนที่เขาพูดเอาไว้ก่อนจะไปไม่มีผิด ใช้เวลาไม่นานก็จะกลับมา เจียงชื่อทำได้จริงๆ เขาใช้เวลาแค่ห้านาทีก็สามารถเดินกลับมาได้แล้ว
โดยที่ไม่เป็นอะไรสักนิด
ไม่เพียงแต่จะไม่เป็นอะไร อีกอย่างดูหัวหน้าพนักงานรถไฟจะให้ความเคารพกับเขาเป็นอย่างมาก
ทุกคนบนโบกี้รถไฟต่างก็มองเขาอย่างตกตะลึง ก่อนหน้านี้พวกเขาทุกคนต่างก็ไม่เคยคิดว่าจะมีบทสรุปอย่างนี้เกิดขึ้น
คนที่ถูกตำรวจรถไฟจับตัวไป ปรากฏว่าสามารถกลับมาได้อย่างสง่าผ่าเผย
ไม่เพียงแต่กลับมาได้เท่านั้น ยังมีหัวหน้าพนักงานรถไฟที่พาคนมาแก้ไขปัญหาด้วยตัวเอง นี่มัน เหมือนกำลังถ่ายทำหนังแฟนตาซีเลย คาดไม่ถึงจริงๆ
ซินยุ่นขอบตาเริ่มแดงก่ำ ดีใจจนน้ำตาจะไหลออกมา
เมื่อสักครู่เธอเพิ่งจะรู้สึกว่าไม่รู้ต้องทำอย่างไรต่อไปดี เรื่องที่พ่อถูกลักพาตัวยังไม่ทันได้คลี่คลาย ถ้าหากเจียงชื่อเกิดมีเรื่องขึ้นมาอีก แม้แต่คนที่พึ่งพิงได้สักคนเธอก็ไม่เหลือแล้ว
เพราะว่า เธอก็แค่ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่งเท่านั้น
“เจียงชื่อ ”
เจียงชื่อไม่เป็นไร ดีที่สุดเลย
ซินยุ่นไม่สนใจสายตาของคนอื่น วิ่งตรงไปกอดคอของเจียงชื่อเอาไว้ โถมเข้าไปในอ้อมอกของเขา รับรู้ถึงความเป็นจริงที่มีตัวตนอยู่
ดีที่สุดเลย เจียงชื่อไม่เป็นไร ดีที่สุดเลย
ถ้าหากเจียงชื่อถูกจับตัวไป นั่นเท่ากับว่าซินยุ่นเธอคงถูกบีบให้ไปถึงทางตันแล้ว
โชคดีจริงๆเลย
เจียงชื่อยิ้มค่อยๆผลักตัวซินยุ่นออก “คนเยอะแยะ ไม่ต้องร้องไห้แล้ว จะกระทบภาพลักษณ์ของเทพธิดาแห่งภูเขาน้ำแข็งได้”
ซินยุ่นหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา ทุบไปที่อกของเจียงชื่อเบาๆหนึ่งที
หัวหน้าพนักงานรถไฟเดินเข้ามาเหมือนอยากจะพูดบางอย่าง เจียงชื่อยกมือขึ้นให้เขาหุบปาก จากนั้นก็พูดต่อไปว่า “เรื่องนี้ก็ให้จบแค่นี้เถอะ ผมยังมีเรื่องที่สำคัญต้องไปทำ ครั้งนี้ถือว่าแล้วไป ถ้าหากยังมีครั้งหน้า ……”
หัวหน้าพนักงานรถไฟสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “ไม่มี ไม่มีครั้งหน้าอีกแน่นอน ”
เจียงชื่อพยักหน้า “เอาล่ะ พวกคุณไปเถอะ”
“ครับๆๆ”
หัวหน้าพนักงานรถไฟพาคนออกไปทันที วันนี้อันตรายจริงๆ ถ้าหากไม่ใช่เขามีไหวพริบที่ดีละก็ เกรงว่าจะทุบถ้วยข้าวตัวเองซะแล้ว
ที่จริง เป็นเจียงชื่อต่างหากที่ไม่อยากถือสาหาความเขา
เพราะว่าเป้าหมายสำคัญที่สุดของเจียงชื่อคือเรื่องการไปช่วยเหลือซินจื่อหมิน ไม่อยากมาเสียเวลาปวดหัวกับเรื่องไร้สาระพวกนี้
หลังจากคลื่นลมสงบแล้ว เจียงชื่อกับซินยุ่นก็ได้นั่งในที่นั่งที่เป็นของตัวเองตั้งแต่แรกซะที