จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 477 ฝากรอยประทับ
ในที่สุดซินยุ่นก็พอใจเสียที เธอหันไปมองเจียงชื่อ ถามอย่างประหลาดใจว่า “คุณทำยังไงถึงทำให้หัวหน้าพนักงานรถไฟมีท่าทีเปลี่ยนไปราวกับคนละคนภายในเวลาห้านาที ”
เจียงชื่อพูดเรียบๆว่า “ก็ไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษ ผมแค่บอกว่าผมได้อัดวิดีโอเอาไว้ จะไปร้องเรียนเขากับเบื้องสูง เขาก็ขันอาสาจะมาแก้ไขปัญหาให้ผมทันที ”
“หา？”
คำพูดเหลวไหลอย่างนี้ คนทั่วไปคงไม่มีทางเชื่อ
แต่ซินยุ่นเชื่อ
ความเชื่อใจที่เธอมีต่อซินยุ่นนั้นได้เกินขอบเขตที่ควรจะเป็นแล้ว เป็นความรู้สึกเชื่อใจโดยไร้ข้อกังขาใดๆจริงๆ
หลังจากที่ขบวนรถไฟเทียบท่าในสถานีถัดไป พวกซานเชียวก็ถูกตำรวจนำตัวไป จากนั้นขบวนรถไฟก็มุ่งหน้าเดินทางต่อไป
ตลอดทาง ซินยุ่นรู้สึกง่วงนอนมาก
เธอที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืน แล้วก็เพิ่งพบเจอกับเรื่องแย่งที่นั่งจากพวกของซานเชียว รู้สึกเหนื่อยแทบทนไม่ไหวแล้ว ด้วยเหตุนี้จึงนอนหลับไปทั้งที่ยังคงเป็นกังวลในเรื่องของพ่อตัวเอง
ขบวนรถไฟโคลงเคลงหลายครั้ง ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่อย่างไร ร่างของซินยุ่นเอนเข้ามา ล้มไปทางเจียงชื่อ คนทั้งคนล้มฟุบลงไปนอนอยู่ที่ต้นขาของเจียงชื่อและหลับไป
เพราะนอนหลับอย่างสนิท แม้แต่น้ำลายก็ไหลยืดลงบนกางเกงของเจียงชื่อ
เจียงชื่อหัวเราะ
ผู้หญิงที่เย็นชาเหมือนน้ำแข็ง ที่แท้ก็น้ำลายไหลตอนนอนหลับได้
เขาควักเอากระดาษออกมาแผ่นหนึ่ง ช่วยซินยุ่นเช็ดน้ำลายที่มุมปาก จากนั้นก็ไม่ขยับตัว เพื่อให้ซินยุ่นสามารถนอนหลับได้อย่างสบายที่สุด
ผู้หญิงคนนี้ ต้องแบกรับความกดดันและความทุกข์ที่เธอไม่สมควรต้องแบกรับ
ตอนนี้ให้เธอได้พักผ่อนซะบ้างก็ดี
ผ่านการเดินทางที่แสนยาวนาน ในที่สุด ก่อนที่ฟ้าจะมืดลง ขบวนรถไฟก็มาถึงหนานเฉิง เข้าสู่สถานีรถไฟ
ภายใต้การปลุกของเจียงชื่อ ซินยุ่นตื่นขึ้นมา
“หา! ขอโทษ”
มองเห็นร่องรอยของน้ำลายตนเองที่อยู่บนกางเกงของเจียงชื่อ ซินยุ่นก็รู้สึกลำบากใจมาก นี่เป็นครั้งที่ที่เธอเข้าใกล้ผู้ชายในระยะที่ใกล้ชิดอย่างนี้ ยังฝาก’รอยประทับ’ของตัวเองไว้บนตัวอีกฝ่ายด้วย
เจียงชื่อยิ้มๆไม่ได้คิดมากอะไร พาซินยุ่นเดินลงจากรถไฟ
ทั้งสองเข้าพักยังโรงแรมที่ได้จองไว้ตั้งแต่แรก หลังจากเก็บสัมภาระแล้ว เจียงชื่อก็หยิบเอาแผนที่ที่ได้เตรียมไว้ออกมา ได้ทำสัญลักษณ์ในตำแหน่งที่ฝ่ายตรงข้ามเรียกร้องให้ไป จากนั้นก็วิเคราะห์อย่างละเอียด
สถานที่ที่อีกฝ่ายเรียกร้องให้ไปพบนั้นเป็นโรงงานสารเคมีที่ถูกทิ้งร้างเอาไว้แห่งหนึ่ง รอบๆสถานที่นั้นเป็นที่โล่ง ถือไว้ว่าเป็นสถานที่ที่ให้คนเปล่งเสียงร้องสุดเสียงก็ไม่มีทางที่คนอื่นจะได้ยิน
นัดให้ไปเจอในสถานที่อย่างนั้น ถ้าหากคนของอีกฝ่ายมีมากกว่า เป็นไปได้อย่างยิ่งว่าไปแล้วคงไม่ได้กลับมา
ในใจของเจียงชื่อได้มีแผนการรองรับไว้ชั้นหนึ่งแล้ว
ครั้งนี้จะให้ซินยุ่นเดินทางไปด้วยไม่ได้เด็ดขาด นั่นจะทำให้เธอพบเจอกับอันตรายได้
เก็บแผนที่ เจียงชื่อพูดกับซินยุ่นว่า “พรุ่งนี้ผมจะไปตามเวลานัด ในสถานที่ที่ได้ระบุเอาไว้เพื่อไปช่วยคนออกมา ซินยุ่น คุณรออยู่ในห้องของโรงแรม ปิดล็อกประตูหน้าต่างให้หมด ไม่ว่าใครก็อย่าให้เข้ามาเด็ดขาด ”
ซินยุ่นตามว่า “ฉันไปด้วยคนไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้”
เจียงชื่อปฏิเสธอย่างเฉียบขาด
สามารถพาซินยุ่นมาที่หนานเฉิงได้ ถือว่าได้แตะขอบเขตของตัวเองที่กำหนดไว้แล้ว ถ้าหากยังพาเธอไปที่เกิดเหตุอีก นั่นก็เท่ากับไม่มีความรับผิดชอบต่อซินยุ่น
ซินยุ่นเองก็เข้าใจในจุดนี้เช่นกัน
เธอพยักหน้า “ได้ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ฉันจะรอคุณกลับมา”
คิดอยู่ชั่วครู่ ซินยุ่นก็เอ่ยขอร้องขึ้นมาอีกเรื่อง “คือว่า คืนนี้คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม ฉันตัวคนเดียว รู้สึกกลัวนิดหน่อย”
ในเมืองที่ไม่คุ้นเคย ที่นี่เป็นเมืองที่เต็มไปด้วยนักโทษ ซินยุ่นที่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งย่อมต้องรู้สึกกลัวเป็นธรรมดา
เจียงชื่อยิ้มและพูดว่า “คุณไปนอนก่อนเถอะ คืนนี้ ผมจะเฝ้าปกป้องคุณเอง”
“ขอบคุณ”