จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 478 พิตบูลล์

ซินยุ่นถอดเสื้อกันหนาวกับรองเท้าและถุงเท้าออก มุดเข้าไปในผ้าห่ม

เพราะว่าห้องน้ำถูกตกแต่งด้วยกระจกใส เธอก็รู้สึกอายที่ต้องอาบน้ำต่อหน้าเจียงชื่อ ฉะนั้น คืนนี้ก็แก้ขัดอย่างนี้ไปก่อน

เธอนอนอยู่บนเตียง ตะแคงร่างไปมองเบื้องหลังของเจียงชื่อ หัวใจทั้งรู้สึกซาบซึ้ง และรู้สึกมีความปรารถนา

ถ้าหาก……

ถ้าหากได้รู้จักกับเจียงชื่อเร็วสักหน่อย ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เธอก็คงไม่ต้องโดดเดี่ยวคนเดียวแล้ว

เกรงว่า เธอคงจะกลายเป็นแม่ มีลูกสองสามคนไปแล้วมั้ง

เห้อ ทำไมผู้ชายที่ดีอย่างนี้ จึงถูกผู้หญิงคนอื่นแย่งไปก่อนนะ

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกอัดอั้นตันใจ

ซินยุ่นแบะปาก ใช้ผ้าห่มคลุมหัวเอาไว้ หลับตาสนิททั้งสองข้าง ไม่คิดเรื่องระหว่างเธอกับเจียงชื่ออีก เพราะไม่ว่าจะคิดยังไงก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี

คนที่มีภรรยาแล้ว เธอจะทำอะไรได้

ทั้งคืนไร้เสียงพูดคุย

วันที่สอง เจียงชื่อได้เตรียมอาหารไว้สำหรับซินยุ่นที่กำลังหลับสนิท จากนั้นตัวเองก็เอากระเป๋าเดินทางออกจากโรงแรมตัวคนเดียว

เขาเช่ารถคันหนึ่ง ไปยังสถานที่นัดพบเพียงลำพัง

ระหว่างทาง

เจียงชื่อได้โทรศัพท์หาสิงห์แห่งกองทองสิบสองนักษัตร ได้สั่งการภารกิจเร่งด่วนเรื่องหนึ่งให้เขา ขอเรียกร้องในภารกิจนั้นง่ายมาก มีหกคำ ปกป้องซินยุ่นให้ดี

มีสิงห์คอยปกป้องอย่างลับๆ เจียงชื่อจึงจะวางใจไปช่วยซินจื่อหมินได้

รถเก๋งสีขาวแล่นอยู่บนถนนลาดยางด้วยความเร็ว เจียงชื่อยิ่งขับก็ยิ่งเร็วขึ้น ยิ่งขับก็ยิ่งร้างผู้คน จนสุดท้าย บนถนนมองไม่เห็นแม้แต่รถสักคันเดียว

หลังจากที่ขับมาเป็นเวลาสองชั่วโมงกว่าแล้ว ในที่สุดเขาก็ถึงที่หมาย

เจียงชื่อไม่กล้าประมาท ขับรถตรงไปยังพื้นที่ที่มีหญ้าขึ้นรก เพื่อเลี่ยงไม่ให้รถถูกคนอื่นพบเห็น

จากนั้น เขาก็ลงจากรถ ลากกระเป๋าเดินทางเดินทางเข้าไปยังโรงงานร้าง

นี่เป็นโรงงานแห่งหนึ่งที่สร้างขึ้นริมแม่น้ำ โครงสร้างใหญ่มาก ดูโครงสร้างการออกแบบทั้งหมดแล้ว เมื่อก่อนน่าจะเป็นอู่ต่อเรือเจ้าหนึ่ง

เพราะว่าถูกทิ้งร้างมานาน ประตูของโรงงานต่อเรือนี้แตกแยกออกเป็นสองซีก เมื่อมีลมพัด ก็เกิดเสียงหวีดหวิวขึ้นมา

เจียงชื่อแทบไม่ต้องใช้แรงเลยก็ผลักบานประตูนั้นออก เดินเข้าไปข้างในต่อ

ห่างจากระยะเวลาที่ได้นัดหมายไว้อีก15นาทีเท่านั้น อีกฝ่ายน่าจะมาถึงแล้ว อีกอย่างที่นี่เป็นสถานที่ที่ขึ้นชื่อว่า ‘เฝ้าต้นไม้รอกระต่าย’ อีกฝ่ายคงมีคนไม่น้อย

เพียงแต่โรงงานต่อเรือใหญ่ขนาดนี้ เจียงชื่อคิดไม่ออกในเวลาอันสั้นว่าควรจะไปพบกับอีกฝ่ายได้ที่ไหน

ระหว่างที่เดินอยู่ ก็ได้ยินเสียง’โฮ่งๆๆ’ดังขึ้นมาจากที่ไกลๆอย่างไม่ค่อยชัดเจนนัก เสียงอึมครึม ฟังดูแล้วไม่เหมือนเสียงเห่าของสุนัขตัวเดียว เดาว่าคงจะมีประมาณสี่ห้าตัว

“หืม？”

เจียงชื่อขมวดคิ้ว หรือว่าที่นี่จะมีหมาป่าอยู่ด้วย

ขณะกำลังใช้ความคิด ก็เห็นด้านหน้าทางซ้ายมือประตูเหล็กของโกดังเก็บของเลื่อนขึ้น เปิดออกอย่างอัตโนมัติ ค่อยๆช้าๆ เผยให้เห็นสถานการณ์ภายใน พิตบูลล์ห้าตัวที่กำลังหิวโซ

พวกมันน้ำลายไหลย้อย เขี้ยวโผล่ออกมานอกปาก แต่ละตัวจ้องมองเจียงชื่ออย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับจะอดใจไม่ไหวที่จะฉีกทึ้งเจียงชื่อให้เป็นชิ้นๆ

สวบสวบสวบ

หมาพิตบูลล์ทั้งห้าตัวพุ่งตัวเข้ามา เห็นท่าทีแล้ว เหมือนเป็นจังหวะที่จะกลืนกินเจียงชื่อเข้าไป

เจียงชื่อยิ้ม ถูกเขาเดาถูกเสียด้วย เป็นอย่างที่คิดอีกฝ่ายได้วางแผนซุ่มโจมตีเอาไว้ เพียงแต่หน่วยซุ่มโจมตีไม่ใช่คน แต่เป็นหมา

หมาพันธุ์นี้ ชื่นชอบการต่อสู้ที่สุด พลังการต่อสู้ก็แข็งแกร่ง

ห้าตัวเข้ามาพร้อมกัน ถ้าหากเป็นคนทั่วไป คงจะต้านรับไม่ไหว

แต่เสียดาย พวกมันต้องเจอกับเจียงชื่อ ก็ถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องเป็น หมาตาย

ความเร็วของหมานั้นเร็วกว่าคนมาก หมาตัวที่หนึ่งพุ่งตรงมาหาเจียงชื่อด้วยความเร็วดุจสายฟ้า กระโดดเข้ามา จะกัดไปที่คอของเจียงชื่อ

ถ้าหากถูกปากใหญ่และเขี้ยวอันแหลมคมนั้นกัดเข้าไป คงต้องตายอย่างไร้ข้อสงสัย