จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 610 ปากคุณเหม็นมาก

“แกจะทำอะไร?”

“แกทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะไม่รู้เหรอ?”

“ปล่อยฉันนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องแกจนล้มละลายทั้งบ้านเลยนะ!”

เจียงชื่อมองเขาอย่างเย็นชา

“ปากคุณเหม็นจริงๆ ต้องล้างหน่อยแล้ว”

“ผมจะช่วยคุณล้างเอง”

เจียงชื่อก็ลากคอเหยียนไคเหวินเข้าไปในชักโครก จากนั้นกดปุ่มชักโครกเพื่อให้น้ำท่วมใบหน้าของเหยียนไคเหวิน

เหยียนไคเหวินดิ้นรนอย่างทรมาน เขาพยายามจะลุกขึ้น แต่ถูกเจียงชื่อกดทับไว้แน่นๆ

ผ่านไปสักพัก เจียงชื่อดึงเขาขึ้นมาและทำเหมือนเดิมซ้ำๆ หลายรอบ

จนกระทั่งเจ็ดถึงแปดรอบผ่านไป เหยียนไคเหวินก็ดื่มน้ำเข้าไปไม่น้อยแล้ว เขาดิ้นรนจนหมดแรงขยับตัวและถูกเจียงชื่อลากกลับมาในบ้านอีกครั้ง

“ตอนนี้ดีขึ้นแล้วยัง?”

เหยียนไคเหวินยังคงไออย่างไม่หยุด จากนั้นเขาใช้เสื้อเช็ดน้ำชักโครกแล้วชี้ไปที่เจียงชื่อว่า “ฉันจะจำเรื่องนี้ไว้ ฉันจะฟ้องแกไปถึงศาล ฉันจะฟ้องให้แกหมดตัว ฉันจะ……”

“ปากยังเหม็นอยู่เหรอเนี่ย?”

เจียงชื่อหยิบแปรงขัดชักโครกขึ้นมาแล้วจิ้มที่ปากของเหยียนไคเหวิน ทำให้ปากของเขาแดงก่ำราวกับไส้กรอกขนาดใหญ่ที่ห้อยออกมาจากปากของเขา

“ดีขึ้นแล้วยัง?”

เหยียนไคเหวินไม่กล้าพูดพล่ามอะไรอีก เมื่อบัณฑิตต้องเจอทหาร มีเหตุผลก็ใช้ไม่ได้ เมื่อต้องเผชิญกับความสามารถที่แตกต่างกัน เขายิ่งพูดก็ยิ่งทำให้ตัวเองซวยมากขึ้น

หลังจากหยุดไปสักพัก เหยียนไคเหวินก็รวบรวมความกล้าและพูดขึ้นอีกครั้ง “คุณทำร้ายผมไม่เป็นไรหรอกนะ แต่เงิน 6 ล้านนี้พวกคุณต้องจ่าย! เพราะมันเป็นคำตัดสินจากศาล ไม่ใช่คำตัดสินจากผม ถ้าพวกคุณไม่ยอมจ่าย ศาลจะไม่ปล่อยพวกคุณไว้แน่!”

เหยียนไคเหวินแสดงรอยยิ้มที่ได้ใจอีกครั้ง

แม้จะถูกรังแกอย่างน่าสงสาร แต่เขายังรู้สึกว่าตัวเองได้เปรียบกว่า

เจียงชื่อเก่งแต่ใช้กำลัง แล้วยังไง?

มันมีเงินเหรอ?

ไม่มีเงินก็เท่านั้น ทำอะไรได้? สุดท้ายก็ต้องรับการลงโทษอยู่ดี

ก่อนที่เหยียนไคเหวินจะได้ใจไปมากกว่านี้ เจียงชื่อ ก็หยิบบัตรธนาคารสีทองแวววาวออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขาแล้วยื่นออกไป “6 ล้านใช่ไหม? หักออกไป แล้วไสหัวไปให้พ้น”

“หา?”

เหยียนไคเหวินถึงกับตะลึง

จริงหรือ? ไอ้หมอนี่มันไม่ได้เก่งแต่ใช้กำลังอย่างเดียว แต่ยังจ่ายหนี้ 6 ล้านนี้ได้ด้วยหรือ? รวยจริงๆ!

“นี่ เงิน 6 ล้านนะ ไม่ใช่ 6 แสน ไม่ใช่ 6 หมื่น แกชัวร์แล้วใช่ไหมว่าในนี้มีเงินมากพอ?”

“คุณพูดมากใช่ย่อยเลยนะ?”

สีหน้าของเหยียนไคเหวินเปลี่ยนไปด้วยความตกใจ เขาไม่กล้าพูดมากกับเจียงชื่ออีก จากนั้นเขารีบหยิบเครื่อง POS ออกมาแล้วโอนเงิน 6 ล้านออกไปจากบัตรของเจียงชื่อ

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น การโอนสำเร็จ

เจียงชื่อมีเงินจริงๆ

เหยียนไคเหวินไม่มีอะไรจะพูดอีก สู้ด้วยกำลังก็สู้ไม่ได้ อยากใช้เงินเพื่อบีบให้คนอื่นสมยอม แต่สุดท้ายคนอื่นกลับหยิบการ์ดที่มีเงินมากกว่า 6 ล้านออกมาอย่างง่ายดาย

ผู้ชายคนนี้ช่างน่าทึ่งจริงๆ!

ก่อนจะจากกันไป เหยียนไคเหวินยังถามด้วยน้ำเสียงยั่วยุว่า “แกกล้าบอกชื่อไหม?”

เจียงชื่อหัวเราะอย่างเย็นชา

“ผมชื่อเจียงชื่อ พนักงานทั่วไปของบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง”

“เจียงชื่อเหรอ? ดีมาก ฉันจำชื่อแกได้แล้ว คอยดูก็แล้วกัน!”

“หืม?”

เจียงชื่อยื่นขาออกไปเตะก้อนหินลูกหนึ่งจากพื้น และก้อนหินก็พุ่งตรงเข้าไปที่ปากของเหยียนไคเหวินจนปากของเขาแตกเป็นแผลและเลือดก็ไหลออกมาอย่างไม่หยุด

“โอ๊ย โอ๊ย ……”

ดูเหมือนครั้งนี้เหยียนไคเหวินจะเข็ดแล้ว เขาจึงรีบออกคำสั่งเรียกลูกน้องของเขาจากไปและไม่กล้าพูดจาข่มขู่ต่อหน้าเจียงชื่ออีก

ไอ้หมอนี่มันเก่งเกินไป

ไม่นานหลังจากนั้น เหยียนไคเหวินก็ออกไปพร้อมกับกลุ่มลูกน้องของเขา

หยางจุนหรูนั่งอยู่ขอบเตียงและกุมมือหลัวเฟิงไว้ จากนั้นพูดกับเจียงชื่ออย่างเคารพว่า “ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ!!!”