จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 741 ตีวัวกระทบคราด

ทุกคนทยอยนั่งลงตามลำดับ ฉีเจิ้นกับเจียงชื่อนั่งติดกัน เหมือนคู่สามีภรรยาที่แนบชิดติดกันเหมือนเงาตามตัว เห็นได้ว่าฉีเจิ้นให้ความสำคัญกับเจียงชื่อมากแค่ไหน

หยวนหยาเหว่ยที่เห็นภาพฉากนี้รู้สึกอึดอัดใจเป็นอย่างมาก

ผ่านไปครู่หนึ่ง อาหารได้ถูกเสิร์ฟเต็มโต๊ะ มีพนักงานสาวสวยคอยรินเหล้าให้

เมื่อรินเหล้าและเสิร์ฟอาหารให้ทุกคนหมดแล้ว ฉีเจิ้นก็เป็นคนเริ่มชนแก้วกับทุกคน

หลังจากที่ทุกคนวางแก้วเหล้าลง ก็เริ่มลงมือรับประทานอาหาร

ฉีเจิ้นพูดด้วยความดีใจว่า “เครื่องประดับดาวฤกษ์ของพวกเราใหญ่โตมากขึ้นเรื่อยๆ เป้าหมายต่อไปเตรียมที่จะขยายไปยังเขตเจียงหนาน พยายามพัฒนาพื้นที่ตรงนี้อย่างเต็มที่”

ฉีเจิ้นหันหน้าไปมองเจียงชื่อ กำลังจะเอ่ยถามว่ามีความเห็นอะไรหรือเปล่า ทันใดนั้น ไม่รู้สุนัขเลี้ยงของใครวิ่งไปวิ่งมาอยู่ที่ประตูทางเข้า

ที่น่าตลกไปกว่านั้นคือ สุนัขเลี้ยงตัวนี้สวมเสื้อกาวน์ของคุณหมอด้วย เหมือนแต่งชุดคอสเพลย์ยังไงยังงั้น น่าประหลาดมาก

สุนัขตัวเล็กที่สวมเสื้อกาวน์ตัวนั้นได้ดึงดูดสายตาของทุกคนในทันที

โดยเฉพาะหยวนหยาเหว่ย

เขาวางแก้วเหล้าลง แล้วหัวเราะออกมา พูดอย่างพิลึกพิลั่นว่า “ว้าว วันนี้เจอเรื่องที่พบเห็นได้ยากจริงๆ เลย สุนัขก็เป็นหมอเลียนแบบคนด้วยเหรอเนี่ย?”

หืม?

รอยยิ้มบนใบหน้าของทุกคนหยุดชะงักไปทันที

คำพูดนี้ฟังดูเหมือนไม่มีปัญหาอะไร แต่เมื่อคิดไตร่ตรองอย่างละเอียดก็รู้สึกว่ามันผิดปกติ

ต้องบอกก่อนว่า เมื่อครู่นี้ฉีเจิ้นเอาแต่เรียกเจียงชื่อว่า “หมอเทวดาเจียง” คราวนี้หยวนหยาเหว่ยพูดว่า “สุนัขก็เป็นหมอเลียนแบบคน” งั้นแสดงว่ากำลังสบประมาทเจียงชื่อว่าเป็นสุนัขล่ะสิ?

ดูภายนอกท่าทางเกรงใจ แต่ความเป็นจริงกลับพูดจาสามหาว ที่ตรงนี้ไม่มีคนโง่ ใครก็ฟังออกกันทั้งนั้น

ฉีเจิ้นวางแก้วเหล้าในมือลง สีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก

เขาเกรงใจเจียงชื่อขนาดนี้ แต่กลับมีคนเหยียดหยามเจียงชื่อต่อหน้าเขา เท่ากับไม่ไว้หน้าเจ้าบ้านอย่างเขา!

ฉีเจิ้นเกือบจะโมโหแล้ว

แต่ขณะนั้นเอง เจียงชื่อที่ถูกเหยียดหยามกลับหัวเราะออกมา โดยไม่ได้เก็บมาใส่ใจ

เจียงชื่อหันไปชี้สุนัขตัวนั้นแล้วเอ่ยพูด “สุนัขตัวนี้ค่อนข้างน่ารักมากทีเดียว มานี่ มากินหมูสามชั้นตุ๋นซอสแดง”

ระหว่างที่พูด เขาได้คีบหมูสามชั้นตุ๋นซอสแดงชิ้นหนึ่งขึ้นมาแล้วโยนออกไป ตกลงตรงหน้าสุนัข

สุนัขเลี้ยงตัวนั้นได้กลิ่นหอม ก็งับเข้าไปทันที แล้วกลืนหมูสามชั้นตุ๋นซอสแดงชิ้นใหญ่นั่นลงท้องไป ด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย

เจียงชื่อหัวเราะพลางเอ่ยพูด “ฮ่าฮ่า สุนัขตัวนี้ชอบทานหมูสามชั้นตุ๋นซอสแดงมากเลยนะ”

ฟังดูเหมือนเป็นประโยคที่ไม่มีอะไร แต่ที่จริงมีปัญหามากเลยล่ะ

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างพากันมองในถ้วยของตัวเอง ตอนนี้มีแค่หยวนหยาเหว่ยคนเดียวที่กำลังคีบหมูสามชั้นตุ๋นซอสแดงมากิน คนอื่นๆ ยังไม่ได้แตะหมูสามชั้นตุ๋นซอสแดงเลย

เจียงชื่อพูดว่าสุนัขตัวนี้ชอบทานหมูสามชั้นตุ๋นซอสแดงมาก นั่นคือกำลังตีวัวกระทบคราด พูดเหน็บแนมหยวนหยาเหว่ยว่าเป็นสุนัข

เจียงชื่อด่ากลับไปด้วยท่าทีสงบนิ่งอย่างนี้ ช่างแยบยลจริงๆ

สีหน้าของหยวนหยาเหว่ยซีดเผือดราวกับกระดาษ โมโหจนวางตะเกียบลงบนโต๊ะทันที หมูสามชั้นตุ๋นซอสแดงที่ทานไปได้ครึ่งชิ้นก็โยนทิ้งไปด้านข้าง

คนอื่นๆ อยากหัวเราะออกมาแต่ก็ไม่กล้าหัวเราะ

แต่สิ่งเดียวที่แน่ชัดคือ อาหารมื้อนี้ ไม่มีใครกล้าแตะหมูสามชั้นตุ๋นซอสแดงถ้วยนั้นอีกเลย

ขณะเดียวกันทุกคนต่างรับรู้ได้เบื้องต้นว่าจะหาเรื่องเจียงชื่อคนนี้ไม่ได้ง่ายๆ อย่าไปหาเรื่องเด็ดขาด

ตอนนี้ฉีเจิ้นจึงรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย

ในเมื่อเจียงชื่อกู้หน้ากลับมาได้ ก็ไม่มีความจำเป็นต้องบึ้งตึงกันอีกต่อไป

เขาหัวเราะออกมาเสียงดัง จากนั้นได้ดึงกลับเข้าสู่เรื่องก่อนหน้านี้ เอ่ยถามเจียงชื่อว่า “ฉันอยากตั้งหลักที่เขตเจียงหนาน หมอเทวดาเจียง คุณคิดว่าควรเตรียมการแบบไหนดี?”