จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 904 เสี่ยงอันตราย

ทุกคนมีความคิดเห็นที่แตกต่างกันไป ไม่มีใครสามารถพูดได้ชัดเจน กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในใจคนส่วนใหญ่ พวกเขาค่อนข้างเลือกที่จะเชื่อสือควนมากกว่าเจียงชื่อ

เมื่อเห็นว่าเจิ้งป๋อหยางดื้อรั้นมาก เจียงชื่อก็ส่ายหน้า ก่อนจะยืนขึ้นและกล่าวว่า  ผมได้พูดในสิ่งที่ต้องการพูดหมดแล้ว เจิ้งป๋อหยาง คุณระวังตัวให้ดี 

พูดจบเจียงชื่อก็หันหลังเดินจากไป

เมื่อมองตามด้านหลัง เจิ้งป๋อหยางก็รู้สึกกังวลและโกรธ

 เอ่อ นั่นอะไรน่ะ! 

ในความคิดของเจิ้งป๋อหยาง สือควนเป็นชายชราผู้ใจดี และเป็นผู้ที่ช่วยชีวิตมารดาให้พ้นขีดอันตราย แล้วเขาจะยอมให้เจียงชื่อดูถูกและใส่ร้ายตามใจชอบได้อย่างไร?

เจิ้งป๋อหยางก็สงบจิตใจให้อ่านหนังสือต่อไม่ไหวแล้ว เขาถอนหายใจและออกจากห้องสมุด

เขาออกจากมหาวิทยาลัยแล้วตรงดิ่งกลับบ้าน

 ป๋อหยางกลับมาแล้วเหรอ?  แม่บ้านในบ้านเข้ามาช่วยเจิ้งป๋อหยางวางหนังสือลง

เจิ้งป๋อหยางเดินตรงเข้าไปในห้องชั้นใน นั่งลงที่ขอบเตียง มองดูแม่ที่นอนอยู่บนเตียง ในใจรู้สึกกังวล

พ่อของเขาเสียชีวิตไปนานแล้ว แม่ของเขาเป็นคนที่เลี้ยงดูเขามาโดยตลอดจนเติบใหญ่

แม่ของเขามีโรคประจำตัว ตอนอายุไม่มากเธอก็ยังสบายดี ไม่มีผลกระทบมากนัก แต่พอแก่ตัวลงและอาการป่วยก็รุนแรงมากขึ้น

ในช่วง 6 เดือนที่ผ่านมา เธอไม่สามารถลุกจากเตียงได้ด้วยซ้ำ

ถ้าสถานการณ์ยังย่ำแย่แบบนี้ต่อไป ไม่ถึงหนึ่งเดือนคงต้องเตรียมจัดงานศพแน่นอน

เจิ้งป๋อหยางเป็นนักศึกษาแพทย์ เขารู้ถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ เป็นไปได้มากที่แม่ของเขาอาจจะอยู่ไม่พ้นเดือนนี้

ดังนั้นเขาจึงกังวลมาก

 ป๋อหยาง 

 แม่ 

เจิ้งป๋อหยางจับมือมารดาและถามว่า  แม่ แม่อยากกินอะไรไหม? ผมจะซื้อให้ 

 แม่ไม่อยากกินอะไรเลย ป๋อหยาง แม่แค่อยากจะบอกว่าแม่เหลือเวลาไม่มากแล้ว หลังจากที่แม่จากไป ลูกต้องดูแลตัวเองให้ดี 

 แม่ ไม่มีทาง แม่อย่าพูดอะไรที่หมดกำลังใจแบบนั้น ผมติดต่อคุณหมอสือควนแล้ว เขาบอกว่ามีวิธีรักษาโรคของแม่ กำลังทำใบสั่งยา ไม่นานผลก็ออกมาแล้ว 

 เฮ้อ ป๋อหยาง สถานการณ์ของตัวเอง แม่จะไม่รู้ได้ยังไง? ลูกอย่าไปรบกวนคนอื่นเลย 

 ไม่ครับ ไม่รบกวน 

ยิ่งพูดก็ยิ่งเศร้า เจิ้งป๋อหยางน้ำตาไหลอาบแก้ม

ในเวลานี้โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น

เจิ้งป๋อหยางเช็ดน้ำตาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาดีใจมากที่เห็นว่ามาจากสือควน!

 ฮัลโหล คุณหมอสือ มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ? 

 ป๋อหยาง ใบสั่งยาสำหรับแม่ของคุณออกมาแล้ว คุณว่างไหม? มาหาผมหน่อยสิ 

 ว่างครับ ผมว่าง ผมจะไปเดี๋ยวนี้! 

 อืม ผมจะรอคุณ 

หลังจากวางสาย เจิ้งป๋อหยางก็ดีใจมาก เขาจับมือแม่ไว้และพูดว่า  แม่ครับ คุณหมอสือได้ทำใบสั่งยาออกมาแล้ว ผมจะไปเดี๋ยวนี้ แม่จะหายดีในไม่ช้า 

พูดจบเขาก็สั่งกำชับแม่บ้านอีกสองสามคำและรีบออกไป

ในเวลาไม่ถึงสี่สิบนาที เขาก็มาถึงร้านยาของสือควน

 คุณหมอสือ ผมมาแล้ว 

 อืม เข้ามานี่ซิ 

สือควนบอกให้เจิ้งป๋อหยางนั่งลงข้างเขา แล้วหยิบใบสั่งยาออกมาวางบนโต๊ะ

 นี่เป็นใบสั่งยาที่พัฒนาขึ้นโดยผมและเพื่อนร่วมงานของบริษัทยาหลายๆ คน ผมเชื่อว่ายานี้สามารถรักษาโรคของแม่คุณได้ 

 จริงเหรอครับ? 

 ป๋อหยาง คุณก็เป็นหมอด้วย จริงหรือเปล่า คุณดูเองก็รู้แล้ว 

เจิ้งป๋อหยางอดใจรอไม่ไหวที่จะรับใบสั่งยามาตรวจสอบรายการยา

ในตอนแรกยาหลายชนิดมีความน่าเชื่อถือ ทั้งหมดพุ่งเป้าไปที่อาการป่วยของแม่ แต่เชื่อถือได้ก็ส่วนเชื่อถือ แต่มันก็ธรรมดาเกินไป เจิ้งป๋อหยางใช้ยาเหล่านี้มาหลายปีแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีอะไรแปลก

พอลองอ่านต่อไป

เมื่อเจิ้งป๋อหยางเห็นสมุนไพรตัวที่ 11 เขาก็ตกตะลึง

 เจว๋หมิงจื่อ? 

เจว๋หมิงจื่อเป็นสมุนไพรมีฤทธิ์เย็น แม่ของเขามีอาการหนาวเย็น ถ้าใช้สมุนไพรตัวนี้ มันจะไม่เป็นการเร่งอาการเจ็บป่วยของแม่เขาหรือ? เร่งให้ตายเร็วขึ้น?

เจิ้งป๋อหยางถามอย่างงุนงง  คุณหมอสือ เจว๋หมิงจื่อนี่……ไม่น่าจะใช่นะ? 

สือควนถามด้วยรอยยิ้ม  ป๋อหยาง คุณมีความเข้าใจเรื่องสมุนไพรมาก หลายปีมานี้คุณก็ใช้ยามาเยอะ แล้วผลเป็นอย่างไรล่ะ? 

เจิ้งป๋อหยางถอนหายใจ  ใช้ยามามากมาย แต่ไม่ได้ผลเลย อย่างมากที่สุด ก็ทำได้เพียงยับยั้งอาการชั่วคราวเท่านั้น 

 ก็นั่นน่ะสิ  สือควนอธิบายว่า  ยาที่คุณใช้นั้นค่อนข้างโบราณและธรรมดาเกินไป เช่นเดียวกับสมุนไพรอื่นๆ ในใบสั่งยานี้ แม้ว่าจะดีต่อสุขภาพของแม่คุณ แต่ก็ไม่สามารถรักษาโรคให้หายขาดได้ แค่บรรเทาอาการชั่วคราวเท่านั้น แต่อีกไม่นานก็จะกลับมาเป็นอีก และมันจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ 

ใช้ยาโบราณเกินไป?

เจิ้งป๋อหยางขมวดคิ้ว เขาเป็นคนค่อนข้างหัวโบราณก็จริง แต่เจว๋หมิงจื่อนั้นมันเกินไป นี่ไม่ใช่เรื่องอนุรักษ์นิยม แต่กำลังจะส่งแม่ของเขาไปตาย!

สือควนมองออกถึงความสงสัยของเขา

 ป๋อหยาง คุณไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงใช้เจว๋หมิงจื่อใช่ไหม? 

 คุณพูดถูก เจว๋หมิงจื่อมีฤทธิ์เย็น แม่ของคุณก็มีอาการหนาวเย็น ดูผิวเผินอาการของเธอจะแย่ลงถ้าคุณใช้เจว๋หมิงจื่อ แต่คุณรู้เพียงด้านเดียวเท่านั้น 

เจิ้งป๋อหยางถามด้วยความจริงใจ  คุณหมอสือ เป็นความโง่เขลาของนักศึกษาเอง ช่วยชี้แนะผมที 

สือควนเอามือลูบเคราและพูดต่อ  จุดประสงค์ของผมที่จะใช้เจว๋หมิงจื่อ คือการทำให้เสี่ยงอันตราย ใช้พิษปราบพิษ