จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 927 งานเลี้ยง

เช้าตรู่ในวันนี้ เจียงชื่อมาถึงโรงแรมที่หรูหราที่สุดในเขตเจียงหนานเพียงลำพัง และได้จองห้องอาหารวีไอพีขนาดใหญ่ที่พอจะรองรับได้ยี่สิบคน

ในเวลาเดียวกัน เขาก็สั่งให้พ่อครัวเริ่มเตรียมอาหาร

วันนี้เขาตัดสินใจทำบางอย่าง

จากนั้นเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหามู่หยางอี

 ฮัลโหลครับลูกพี่ มีเรื่องอะไรจะสั่งเหรอครับ? 

เจียงชื่อเงียบไปสักพักแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ  ช่วยเรียกหัวหน้าแผนกทั้งหมดมาหาผมที เดี๋ยวผมจะส่งตำแหน่งให้คุณ 

มู่หยางอีถึงกับตกใจ  ลูกพี่ครับ ลูกพี่คิดจะทำอะไรครับ? 

เจียงชื่อถอนหายใจยาวๆ

 มาเขตเจียงหนานนานขนาดนี้แล้ว ยังไม่เคยแสดงตัวตนต่อสาธารณะมาก่อนเลย ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ต้องแสดงตัวตนแล้วมอบหมายงานบางอย่างแล้วล่ะ 

เมื่อได้ยินเช่นนี้ มู่หยางอีก็รู้สึกถึงความผิดปกติ เขาอยู่กับเจียงชื่อมานานหลายปีแล้ว ซึ่งเข้าใจนิสัยใจคอของเจียงชื่อเป็นอย่างดี

 ลูกพี่ครับ หรือว่าลูกพี่……จะไม่ทำต่อแล้ว? 

เจียงชื่อถึงกับหัวเราะออกมา  คุณเข้าใจผมดีที่สุด 

 ไม่นะครับลูกพี่ ตำแหน่งผู้บริหารระดับสูงเป็นที่จับตามองของผู้คนตั้งมากมาย ลูกพี่จะวางมือง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไงครับ? เบื้องบนต้องไม่ยอมแน่? 

เจียงชื่อตอบ  ในตอนแรก ผมเคยบอกแล้วว่าผมจะรับช่วงต่อแค่ชั่วคราวเท่านั้น หลังจากทำให้สถานการณ์ในเขตเจียงหนานสงบลง ผมจะทำการเปลี่ยนมือ และตอนนี้สถานการณ์ของเขตเจียงหนานก็แทบจะดีหมดแล้ว ผมก็อยากกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม ๆ เรียบง่าย ๆ บ้าง แค่นี้ก็ไม่ได้เหรอ? 

มู่หยางอีตอบ  ผมไม่สนใจอะไรมากมายหรอกครับ แต่ไม่ว่าลูกพี่ของผมอยู่ไหน ผมก็จะอยู่ที่นั่นครับ! 

เจียงชื่อยิ้มเบาๆ  พอแล้ว รีบไปนัดคนมาให้ผม วันนี้ผมจะแบ่งงานให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเกษียณอายุของผม 

 รับทราบ ผมจะจัดการทันทีครับ 

ขณะที่เขากำลังจะวางสาย เจียงชื่อก็เสริมอีกประโยคหนึ่ง  ครั้งนี้ต้องแจ้งให้ชัดเจนว่านี่คือคำสั่งจากเจียงชื่อ ผู้บริหารระดับสูงของเขตเจียงหนาน ให้พวกเขาทุกคนมาร่วมงานเลี้ยงด้วย! 

 รับทราบครับ ผมจะทำตามที่ท่านมอบหมายครับ 

หลังจากสั่งงานเสร็จ เจียงชื่อก็กดวางสาย

จากนั้นเขาเอนหลังพิงไปที่เก้าอี้และคิดถึงชีวิตหลังกลับมาที่เขตเจียงหนาน เพราะเขาได้ทำสิ่งต่างๆ ไว้มากมายแล้ว และตอนนี้ก็ควรแก่เวลาที่เขาจะสืบทอดตำแหน่งให้กับผู้นำคนใหม่แล้ว

หลังจากจัดการธุระสุดท้ายนี้เสร็จ เขาก็จะใช้ชีวิตอยู่กับภรรยาที่บ้านอย่างสงบสุข

ช่วงห้าปีในอาชีพทหาร เขาติดค้างติงเมิ่งเหยนไว้มากมาย และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เขาจะชดเชยสิ่งที่ขาดหายไปแล้ว

ในขณะที่เขาครุ่นคิดอยู่ ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกผลักออก

เจียงชื่อตกใจมาก ทำไมถึงมาเร็วขนาดนี้?

เป็นไปไม่ได้ เพราะเขาเพิ่งกดวางสายไปหมาดๆ ต่อให้มู่หยางอีจะทำงานมีประสิทธิภาพมากแค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเรียกคนมาได้เร็วขนาดนี้

เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นชายร่างกำยำเดินตรงเข้ามา

ซึ่งเขาคนนี้ไม่ใช่หัวหน้าแผนกของเขา และไม่ใช่พนักงานที่นี่ด้วย

เจียงชื่อขมวดคิ้ว  คุณหาใคร? 

ชายร่างกำยำเพ่งมองไปที่เจียงชื่อแล้วถามอย่างเย็นชาว่า  แกน่ะเหรอ เจียงชื่อ? 

น้ำเสียงนี้ ท่าทางนี้

คือศัตรูแน่นอน!

เจียงชื่อก็ตอบอย่างเย็นชา  วันนี้ผมไม่ได้จัดงานเลี้ยงทุกคน ส่วนคนที่ไม่เกี่ยวข้อง ไสหัวออกไป 

ชายกำยำถึงกับหัวเราะออกมาดังๆ

 ไอ้หนู ปากดีจริงนะ 

 งานเลี้ยงของแกในวันนี้ถูกยกเลิกแล้ว มากับข้าซะโดยดี 

ในขณะที่พูด เขาก็ยื่นมือออกมาเพื่อจะคว้าแขนของเจียงชื่อ ซึ่งดูจะท่าทางแล้ว เขาเคยชินกับการรังแกคนอื่นมาก เขาไม่มองคนอื่นเป็นมนุษย์เลย และพร้อมจะลากคอเจียงชื่อไปทันที

แต่เห็นได้ชัดว่าเขาเมินเฉยต่อพลังการต่อสู้ของเจียงชื่อไปแล้ว

แม้เจียงชื่อจะไม่ได้ต่อสู้นานแล้ว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะสู้ไม่เป็น

ก่อนที่มือของชายร่างกำยำจะมาถึง เจียงชื่อก็ยกเท้าขึ้นสูงๆ ในขณะที่นั่งอยู่ และเตะเข้าไปใต้คางของชายร่างกำยำทันที