จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 967 ออกมาตามคำเรียกร้อง

มู่หยางอีถอยหลังด้วยรอยยิ้ม ทิ้งเวทีให้ว่างเปล่า

ตัวเอกของวันนี้ควรออกโรงแล้ว

ทุกคนต่างจดจ่อจนแทบลืมหายใจ ไม่กล้าชะล่าใจแม้แต่นิดเดียว แม้แต่กะพริบตาก็ยังไม่กล้า จ้องมองไปยังทางเข้าของเวที

กล้องหลายสิบจนถึงร้อยต่างเล็งไปที่ทางเข้า ทุกคนต่างวางนิ้วไปที่ปุ่มชัตเตอร์ พร้อมที่จะกดมันได้ทุกเมื่อ บันทึกช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์นี้เอาไว้

หลังจากที่รอคอยมาเนิ่นนาน ในที่สุดมันก็มาถึง

ตั้งแต่วันที่ผู้บริหารระดับสูงขึ้นรับตำแหน่งจนถึงวันนี้ ก็ปกปิดตัวตน ทำตัวลึกลับมาก ไม่เคยโผล่หน้าให้เห็นในงานที่เป็นทางการมาก่อน

จนทุกคนคิดว่า ไม่ใช่ว่าเดี๋ยวมู่หยางอีมาบอกว่าตัวเองเป็นผู้บริหารระดับสูงหรอกมั้ง?

เกิดความสงสัยขึ้นมารอบด้าน ความคาดเดาแบบไหนก็มีหมด

แต่ยังไงผู้บริหารระดับสูงคนนี้ก็ไม่ยอมเปิดเผยใบหน้า ปล่อยให้พวกเขาทาย ให้พวกเขาร้อนใจ แต่ที่น่าแปลกคือด้วยสภาพแบบนี้ เขากลับสามารถบริหารเขตเจียงหนานได้อย่างมีประสิทธิภาพ

ช่วงเวลาปีกว่าที่เขาบริหารมา เขตเจียงหนานได้พัฒนาไปไกลมาก

โครงการใหญ่ๆ มากมายก่อตัวขึ้นอย่างราบรื่น

GDPก็แทบจะพุ่งขึ้นเป็นแนวฉาก วิ่งเร็วอย่างกับติดจรวด!

ในตอนที่ทุกคนคิดว่าความรุ่งโรจน์ของผู้บริหารระดับสูงคนนี้กำลังจะพรั่งพรูออกมา เขากลับเลือกที่จะประกาศเกษียณซะได้ การเลือกวางมือในตอนที่ชีวิตกำลังอยู่บนจุดสูงสุดนั้น ไม่ใช่อะไรที่คนทั่วไปจะสามารถทำได้จริงๆ

คนใหญ่คนโตที่ลึกลับคนนี้ มีเรื่องเล่าให้เขียนถึงมากมายจริงๆ

ออกมาเถอะ ผู้บริหารระดับสูง!

ออกมาตามคำเรียกร้องของทุกคน

ภายใต้สายตาของคนนับหมื่น ท่ามกลางแสงสปอตไลต์ที่สาดส่อง ในที่สุดย่างก้าวที่มั่นคงและทรงพลังของผู้บริหารระดับสูงแห่งเขตเจียงหนานก็ได้เหยียบย่ำขึ้นมาบนเวทีเสียที

ทุกๆ ก้าวเปี่ยมล้นไปด้วยพลัง เหมือนเหยียบย่ำเข้าไปในใจของทุกคน

มาแล้ว ผู้บริหารระดับสูง ออกมาแล้ว!!!

ฉับๆๆ แสงแฟลชนับร้อยนับพันสว่างขึ้นอย่างบ้าคลั่ง บันทึกช่วงเวลาประวัติศาสตร์นี้เอาไว้ บันทึกถึงการปรากฏตัวของผู้ยิ่งใหญ่คนนี้เอาไว้

สายตาทุกคู่ใต้เวทีรวมอยู่ในที่เดียวกัน

และหลายๆ คนก็ยืนขึ้นด้วยความตื่นเต้น เหมือนกับการเห็นไอดอลของตัวเองกำลังเปิดตัวในงานคอนเสิร์ตยังไงอย่างนั้น บ้าคลั่งแต่จริงใจ

ท่ามกลางความคาดหวังและเสียงปรบมือของทุกคน ผู้บริหารระดับสูงได้เดินไปกลางเวทีด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

ระหว่างที่เดิน เขาก็โบกมือทักทายทุกคนอย่างสุภาพ

เขา ก็คือผู้บริหารระดับสูงของเขตเจียงหนาน

เขา ก็คือเจียงชื่อ!

ในตอนที่เดินไปถึงกลางเวที และยืนอยู่ตรงหน้าไมค์ เจียงชื่อยังคงสงบมาก ไม่พูดอะไร เอาแต่ยืนยิ้มอย่างสุภาพอยู่ตรงนั้น

แสงแฟลชใต้เวทีสว่างไม่ยอมหยุด เสียงปรบมือดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ผ่านไปเนิ่นนานก็ยังไม่ลดลง

ในตอนนี้ คนบ้านตระกูลติงทั้งสี่ที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดก็งงเป็นไก่ตาแตก

สองผัวเมียติงฉี่ซานกับซูฉินเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง น้ำลายไหลออกมาก็ยังไม่รู้ว่าต้องเช็ด เสียงใจเต้นเหมือนดั่งประทัดที่จุดในวันตรุษจีน ปึ้งปั้งปึ้งปั้งดังสนั่นไม่ยอมหยุด

เจียงชื่อก็คือผู้บริหารระดับสูง?

ลูกเขยของพวกเขาคือผู้บริหารระดับสูง?

ล้อเล่นอะไรกัน?

ล้อเล่นอะไรกัน??

ล้อเล่นอะไรกัน???!!!

มือสองข้างที่สั่นเทาของติงฉี่ซานไม่รู้จะเอาไปไว้ไหนแล้ว

เขารู้ว่าเจียงชื่อมีความสามารถ แต่ไม่ว่ายังไงก็นึกไม่ถึงว่าเจียงชื่อจะเก่งขนาดนี้!

พอมาคิดๆ ดู ตั้งแต่ที่เจียงชื่อกลับมา เขาเคยดูถูกลูกเขยคนนี้กี่ครั้งแล้ว? แถมยังเคยบอกให้ลูกสาวหย่าร้างกับเจียงชื่อด้วย!

ถ้าไม่ใช่เพราะความใจกว้างของเจียงชื่อ ครอบครัวของติงฉี่ซานคงจบสิ้นไปนานแล้ว

เมื่อก่อนเขาแค่คิดว่าเจียงชื่อเป็นคนดี ไม่ถือสา มีความสามารถนิดหน่อย แต่ในตอนนี้ เขาได้รู้แล้วว่าเจียงชื่อนั้นเก่งกาจขนาดไหน