จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 969 ออกจากแสงสีกลับคืนสู่สามัญ

เสียงปรบมือดั่งฟ้าร้องดังต่อเนื่องเป็นสิบนาทีถึงค่อยๆ เบาลง มันเพียงพอที่จะดูออกว่าทุกคนนั้นรักใคร่เจียงชื่อมากขนาดไหน

แต่มันก็ไม่ใช่ทุกคน

ซึ่งนั่นก็คือคนที่ไม่ค่อยได้ขยับอะไรตั้งแต่แรก ต่อให้ปรบมือก็แค่ปรบไปอย่างส่งๆ

คนที่ ‘แตกต่างจากคนอื่น’ ก็คือถังแหวนโม่นั่นเอง!

หลังจากที่ได้รู้ว่าคนที่ขึ้นเวทีเป็นเจียงชื่อแล้ว ถังแหวนโม่ก็ถึงกับมึนไปเลย

ไม่เคยมีวินาทีไหนเลยที่เขาจะเอาเจียงชื่อไปเทียบกับผู้บริหารระดับสูง ในความคิดของเขา มันคือสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เลย

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว

เจียงชื่อได้เดินออกมาภายใต้สายตามากมาย บวกกับกิริยาท่าทางที่สุภาพของมู่หยางอี ถึงไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อแล้ว

ต่อให้เจียงชื่อจะฉลาดสักแค่ไหน ใจกล้าสักแค่ไหน ก็ไม่มีทางทำเรื่องโง่ๆ อย่างการอ้างตัวเป็นผู้บริหารระดับสูงต่อหน้าผู้คนมากมายแบบนี้แน่นอน ดังนั้นเรื่องที่เจียงชื่อคือผู้บริหารระดับสูงก็เป็นความจริง

ในครั้งนี้ ถังแหวนโม่ก็เหมือนจะตาสว่าง และได้สติอย่างสมบูรณ์แล้ว

 ถึงว่าทำไมที่ผ่านมาฉันถึงเอาชนะมันไม่ได้ ไม่ว่าหาใครมาช่วยก็ยังแพ้อย่างราบคาบ ที่แท้ มันก็คือชายที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดนี่เอง 

ในเขตเจียงหนาน ต่อให้คุณหาคนที่ยศใหญ่ขนาดไหนมา ก็ไม่มีใครใหญ่ไปกว่าเจียงชื่อหรอก

ดังนั้น การที่คุณหาคนมาเล่นงานเจียงชื่อ มันก็เป็นแค่เรื่องที่ไร้สาระไม่ใช่รึไง?

ถังแหวนโม่เข้าใจแล้วว่าทำไมผู้บริหารระดับสูงถึงต้องเจาะจงเชิญคนบ้านตระกูลติงมาร่วมงานในครั้งนี้ด้วย ฮึฮึ นั่นมันครอบครัวของเจียงชื่อนะ จะให้ไม่เชิญได้ยังไง?!

และดูจากการตอบสนองของคนในบ้านติงฉี่ซาน เกรงว่าพวกเขาก็คงคาดไม่ถึงเหมือนกันว่าคนที่เดินออกมาจะเป็นเจียงชื่อเหมือนกัน

พูดแล้วก็น่าขันสิ้นดี

พวกเขาทุกคนไม่มีใครรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเจียงชื่อเลย ถูกปิดบังมาโดยตลอด

แต่ตอนที่พวกเขาได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของเจียงชื่อแล้ว เจียงชื่อกลับเลือกปลดเกษียณและไม่ได้เป็นผู้บริหารระดับสูงอีกต่อไปแล้ว

มีความรู้สึกแบบตอนที่ควรรู้กลับไปรู้ แต่ตอนที่ไม่ควรรู้ดันรู้นิดหน่อย

มันน่าแปลกมาก

ถังแหวนโม่ถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วพูดกับตัวเองว่า  เจียงชื่อก็คือผู้บริหารระดับสูง ฮึฮึ การที่ฉันยังมีชีวิตรอดมาได้ก็ถือว่าดีมากแล้ว เฮ้อ! 

เขาไม่มีความคิดอะไรอีกแล้ว ชีวิตนี้ไม่มีทางไปหาเรื่องบ้านของเจียงชื่อได้อีกแล้ว

เอาไข่ไปชนกับหิน เรื่องโง่ๆ แบบนั้น ถังแหวนโม่ไม่ทำหรอก

เมื่อก่อนไม่รู้ยังพอว่า ตอนนี้รู้แล้ว ก็ไม่มีทางทำพลาดอีก

นั่งอยู่ตรงนั้น มองดูเจียงชื่อที่อยู่บนเวที ถังแหวนโม่ถึงขั้นคิดว่า ถ้าเขารู้ฐานะที่แท้จริงของเจียงชื่อตั้งแต่แรกสถานการณ์ก็จะแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง

เขาต้องทุ่มเททุกอย่างเขาเข้าไปประจบเจียงชื่อ

ต่อให้เจียงชื่อจะไม่ชอบเขา แต่ด้วยความที่เป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่ายังไงเจียงชื่อก็ต้องช่วยเหลือเขาสักครั้ง ช่วยเขาให้ได้ตำแหน่งที่สูงขึ้นกว่านี้มั้ง?

แต่น่าเสียดาย มีไม่มีคำว่าถ้า

ถังแหวนโม่ได้ชดใช้ให้ความไม่รู้และเย่อหยิ่งของตัวเองอย่างเจ็บปวด!

บนเวที

เจียงชื่อยืนตรงอยู่บนนั้น จ้องมองผู้คนด้านล่างด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

มองจนเสียงปรบมือสงบลง

เจียงชื่อถึงค่อยๆ เปิดปากพูด  สุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทุกท่าน ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาอันมีค่ามาร่วมพิธีปลดเกษียณในครั้งนี้ การที่เรื่องเล็กของผมทำให้เกิดความวุ่นวายถึงขนาดนี้ ผมเองก็รู้สึกเกรงใจจริงๆ 

 แต่ยังไงผมก็คือผู้บริหารระดับสูงของเขตเจียงหนาน ต่อให้ผมจะไม่ชอบทำตัวเด่นดังขนาดไหน เรื่องบางเรื่องที่ควรอธิบายให้ทุกท่านได้ทราบก็ต้องพูดกับทุกคนให้ชัดเจนอยู่ดี 

 เรื่องแรก ผมอยากขอโทษทุกท่านที่ไม่เคยเปิดเผยตัวตนมาก่อน นี่เป็นความเห็นแก่ตัวจุดหนึ่งของผม…. 

สองชั่วโมงแรก เจียงชื่อได้สรุปรายละเอียดการทำงานที่ผ่านมาทั้งหมดให้ทุกคนฟังไปรอบหนึ่ง ก็ถือเป็นการอธิบายกับทุกคนให้เข้าใจแล้ว

จากนั้น เขาก็ทำการโค้งคำนับ