จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 981 ตัดสินใจที่จะจากไป

หลังจากส่งแก๊งสารเลวออกไปเจียงชื่อ ก็สะบัดแขนเสื้อและปัดฝุ่นบนโต๊ะออก

 คุณน้าเริ่น ขอโทษด้วยนะครับ 

ดูเหมือนว่าไม่ว่าเขาจะไปถึงไหน ก็จะมีปัญหาเกิดขึ้นที่เจียงชื่อ แต่เขาก็ชินแล้ว ถ้ามีวันไหนที่เขาไม่มีปัญหาขึ้นมา เขาก็ไม่ใช่เจียงชื่อ

เริ่นจื่อหลันตามมาด้วยรอยยิ้มและพูดว่า  บางทีอาจเป็นเพราะปัญหาเหล่านี้ ถึงได้สร้างความสามารถของนายตอนนี้ได้ นายต้องขอบคุณพระนายสำหรับความเมตตานี้ต่อนาย ดอกไม้ในเรือนกระจกจะไม่สามารถทนต่อการทำลายล้างของลมและน้ำค้างแข็งได้ ชื่อเอ๋อฉันรู้สึกโล่งใจภูมิใจต่อนายมากๆ เลยนะ 

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เธอพูดต่อ:  โอเค ไม่พูดถึงเรื่องนอกเรื่องเหล่านี้แล้ว ชื่อเอ๋อนายนัดฉันมาวันนี้ทำไมเหรอ?จะถึงเวลาแล้ว ฉันต้องกลับไปสอนการแสดงให้น้องใหม่พวกนั้น นายอย่ากินเวลาฉันได้ไหม? 

เจียงชื่อพูดเบา ๆ  คุณน้าเริ่น ป้าไม่ต้องกลับไปแล้วครับ 

 อะไรนะ? 

 ฟังผมพูดจบ ป้าก็ไม่อยากไปแล้วครับ 

เริ่นจื่อหลันหัวเราะ  ถ้าฉันไม่กลับไปจะทำอะไรได้อีก? ป้าเป็นแค่การแสดง ฉันไม่ทำงานนี้ ฉันจะทำอะไรล่ะ?นอกจากนี้ ฉันยังไม่ถึงอายุเกษียณ ทำไมถึงไม่กลับไปล่ะ? 

เจียงชื่อพูด คุณป้าครับ ผมพบเบาะแสของพ่อแล้วครับ 

ประโยคนี้ถูกพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

เริ่นจื่อหลันไม่ได้เตรียมใจใดๆ เลย ทันใดนั้น เมื่อเธอได้ยินคำพูดดังกล่าว เธอรู้สึกเหมือนถูกค้อนหนักทุบจนเธอแทบจะอาเจียนออกเป็นเลือด

เธอจ้องตรงไปที่เจียงชื่อ

ไม่น่าเชื่อเลย

 พ่อนาย? เจียงห้านเฟย? 

 ครับ 

เจียงชื่อพูดตามความจริง:  ผมเป็นผู้บริหารระดับสูง ผมได้รับคดีใหญ่คดีหนึ่ง บอกตามตรงเลยว่าผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังคดีใหญ่มีชื่อว่าเจียงห้านเฟย 

 อะไรนะ?  เริ่นจื่อหลันรู้สึกเวียนหัวมากขึ้นไปอีก  ชื่อเอ๋อ นายดูผิดรึเปล่าเนี่ย? นายและฉันก็รู้อุปนิสัยของพ่อนายว่าเป็นอย่างไร เขาเป็นคนตรงไปตรงมา และไม่ได้ดุร้าย ดังนั้นเขาจะทำเรื่องไม่ดีแบบนี้ได้อย่างไร? 

เจียงชื่อพูด  ใช่ครับ ฉันก็ไม่เชื่อเหมือนกัน เพราะเหตุนี้เองที่ฉันลาออกจากตำแหน่งผู้ผู้บริหารระดับสูง และจะไปเมืองหลวง เพื่อตรวจสอบเรื่องราวทั้งหมดของเหตุการณ์นี้เป็นการส่วนตัว 

 อย่างงี้นี่เอง  เริ่นจื่อหลันถอนหายใจด้วยความโล่งอก  ถ้าอย่างนั้นป้าจะไปกับนาย! 

เจียงชื่อหัวเราะ

เขารู้ว่าเริ่นจื่อหลันจะต้องพูดอย่างนี้แน่นอน

ตามจริงแล้ว ในใจของเจียงชื่อเขาถือว่าเริ่นจื่อหลันเป็นแม่คนหนึ่งของเขามานานแล้ว หากเป็นไปได้ เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพ่อของเขาจะแต่งงานกับเริ่นจื่อหลัน

เป็นเพียงว่าเจียงห้านเฟยไม่เคยลืมภรรยาที่เสียชีวิตของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่เปิดใจยอมรับ เริ่นจื่อหลันเลย

คราวนี้เจียงชื่อต้องพาเริ่นจื่อหลันไปหาพ่อของเขา จะดีกว่านี้ ถ้าเขาสามารถคิดหาทางออกและอำนวยความสะดวกในการแต่งงาน

เริ่นจื่อหลันถาม  ชื่อเอ๋อ นายจะไปวันไหน 

 พรุ่งนี้ครับ 

 เร็วขนาดนี้? 

 ครับ เรื่องนี้ยื้อเวลานานไม่ได้ครับ ยิ่งสืบค้นเจอว่าพ่ออยู่ไหน ผมก็ยิ่งโล่งใจครับ ป้ากลับไปเก็บของได้แล้ว พรุ่งนี้ผมจะให้คนไปรับป้าไปสนามบิน ตั๋วต่างๆ ผมจองไว้ให้หมดแล้วครับ ไม่ต้องห่วงครับ  . 

 โอเค 

หลังจากพูดจบ เจียงชื่อก็หยิบตะเกียบขึ้นมา  อะไรที่ควรพูดก็พูดแล้ว เรากินต่อกันเถอะ 

มื้อนี้เริ่นจื่อหลันกินได้อย่างไม่สบายใจ

เธอกินอย่างใจลอย คิดถึงรูปร่างหน้าตาของเจียงห้านเฟยตลอดเวลา