จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 982 สิ่งกีดขวางสนามบิน

ผ่านมาหลายปี ก็ไม่รู้ว่าห้านเฟยเปลี่ยนไปรึยัง เขายังคงคิดถึงภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้วรึเปล่า

เริ่นจื่อหลันอยากจะเข้าไปในใจของเจียงห้านเฟยอย่างอึ้ง อยากเป็นผู้หญิงของเขา หวังว่าพระนายจะให้โอกาสเธอ ให้เธอได้สมหวัง

หลังอาหาร ทั้งสองก็แยกจากกันชั่วขณะ ต่างกลับบ้านเพื่อเก็บสัมภาระของตน

หลังจากที่เจียงชื่อกลับถึงบ้าน ทุกคนในครอบครัวก็ช่วยเจียงชื่อเก็บของ ติงเมิ่งเหยนได้ช่วยในทุกรายละเอียดโดยคิดถึงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ที่ต้องพบก็จัดเก็บใส่ให้เขาหมด

แปรงสีฟัน ยาสีฟัน ผ้าเช็ดตัว และมีดโกน ตลอดจนห้องพักในโรงแรมที่เจียงชื่อจะพักหลังจากไปถึงที่นั่น ฯลฯ ได้รับการจัดเตรียมไว้ล่วงหน้าหมด เนื่องจากเกรงว่าเจียงชื่อจะเกิดอุบัติเหตุที่นั่น

ยิ่งเป็นแบบนี้ เจียงชื่อก็ยิ่งเศร้าใจมากขึ้นเท่านั้น

 ที่รักครับ 

 หา? 

 ฉันจะรีบๆ กลับมานะ 

การเคลื่อนไหวในมือของติงเมิ่งเหยนหยุดชั่วคราว จากนั้นเธอก็หัวเราะโดยไม่พูดอะไร และยังคงช่วยเก็บของต่อไป

คืนนี้ร่าวร้อน คือนนี้ต่างไม่อยากจากกัน

วันรุ่งขึ้น ติงเมิ่งเหยนขับรถส่งเจียงชื่อ ไปที่สนามบินด้วยตนเอง และเมื่อเริ่นจื่อหลันมาถึง ทั้งสองก็เข้าไปในอาคารผู้โดยสารพร้อมกับกระเป๋าเดินทางของพวกเขา

ติงเมิ่งเหยนโบกมือลาพวกเขา

เมื่อมองดู แผ่นหลังของเจียงชื่อที่เดินเข้าประตูห้องบิน ติงเมิ่งเหยนก็ไม่สามารถปล่อยไปได้เป็นเวลานาน

ห้องรอบิน

เริ่นจื่อหลันตบไหล่เจียงชื่อ  มันยากใช่มั้ยที่ต้องจากภรรยาของนาย? 

เจียงชื่อถอนหายใจ  แน่นอนครับ ผมแทบรอไม่ไหวที่จะบินไปที่เมืองหลวงหาพ่อให้เจอ แล้วบินกลับมาโดยเร็วสุด 

พูดอย่างนั้นไป แต่เจียงชื่อรู้ว่าการเดินทางไปเมืองหลวงครั้งนี้ไม่โชคดีนัก

ทั้งสองเดินเข้าไปพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง มองหาที่นั่งว่างที่จะนั่ง

ยังไม่ทันที่จะได้นั่งลง ก็มีตำรวจหลายคนเดินเข้ามา พวกเขาปิดกั้นทางของเจียงชื่อและเริ่นจื่อหลันไว้และถามว่า  นายคือเจียงชื่อ? 

ยังต้องถามอีกเหรอ?

คำปราศรัยสดของเจียงชื่อได้รับการถ่ายทอดสดในเมืองและเป็นข่าวที่ใหญ่ที่สุดในเขต เจียงหนานในช่วงนี้

ในฐานะที่เป็นตำรวจโดยสารที่ทางการ ตำรวจโดยสารที่ตำรวจเหล่านี้ต้องรู้จักเจียงชื่อ พวกเขาก็แค่ถามมาอย่างตั้งใจ

เจียงชื่อพยักหน้า  ฉันเอง 

ตำรวจโดยสารที่ตำรวจพูด:  เจียงชื่อ คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับการทะเลาะวิวาทที่โหดร้ายและถูกจำกัดไม่ให้ออกนอกประเทศ โปรดออกจากสนามบิน 

พัฟ~~

เริ่นจื่อหลันที่อยู่ข้างๆ แทบจะอาเจียน อะไรยังไง มันเกิดอะไรขึ้น?

เจียงชื่อจะถูกจำกัดไม่ให้ออกนอกประเทศได้ไง?

เขาบริหารเขตเจียงหนานมานานกว่าหนึ่งปี แต่สุดท้ายก็ถูกจำกัดไม่ให้ออกจากเขตเจียงหนาน?ใครมันจะมีอำนาจยิ่งใหญ่แบบนี้?

เริ่นจื่อหลันพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี:  เฮ้ รู้ไหมว่าเขาเป็นใคร? เขาคือเจียงชื่อผู้บริหารระดับสูงสุดของเขตเจียงหนานพวกนายกินหัวใจหมีและเสือดาวมาหรือไง กล้าดีมาห้ามไม่ให้เขาออกนอกประเทศ?ทั่วเขตเจียงหนานยังไม่มีใครมีอำนาจมาสั่งแบบนี้อีกด้วยซ้ำ? 

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาได้ยินเสียงชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังตำรวจ

 ผู้บริหารระดับสูงสุดของเขตเจียงหนาน? 

 ฮ่า ๆ ควรเพิ่มคำ ‘ด้านหน้า’เข้าไปด้วยมั้ย 

 เมื่อสองวันก่อน เจียงชื่อออกจากตำแหน่งแล้ว และตอนนี้เขาเป็นเพียงคนธรรมดาทั่วไปที่ไม่มีอำนาจใดๆ เลย 

 ยังจะมาแสดงอำนาจให้เห็นอีก? 

คนมากมายต่างแยกออกไป เริ่นจื่อหลันเห็นชายอ้วนป่องเดินเข้ามา

ดูจากท่าทางจะค่อนข้างคุ้นเคย

 ฉันจำได้แล้ว!  เริ่นจื่อหลันพูด  เขาดูเหมือน ‘คนอ้วน’ ที่ได้รับบาดเจ็บเมื่อวานนี้มาก 

ชายอ้วนหัวเราะ  เธอว่าเธอยังมีความจำที่ดี ใช่ คนที่ได้รับบาดเจ็บเมื่อวานนี้คือน้องชายของฉันเอง และฉันเป็นผู้ดูแลและผู้จัดการสูงสุดของสนามบิน – ผางจงกัง 

 มีฉันอยู่ เจียงชื่อ นายอย่าคิดที่จะออกจากเจียงหนานได้แม้แต่ก้าวเดียว!