จอมนักรบอหังการ - บทที่ 106 วอลนัตเหล็กฆ่าคน ถังเจิ้งเฟิง
จอมนักรบอหังการ บทที่ 106 วอลนัตเหล็กฆ่าคน ถังเจิ้งเฟิง!
ผีรู้ว่าหลินกู่ฉานรู้สึกอย่างไรในเวลานี้
จนถึงตอนนี้เขาก็ไม่เข้าใจ
คนที่ร่างกายอ่อนแออย่างเฉียนเป่ยเฉิน ทำไมถึงได้แข็งแกร่งขนาดนั้น
เป็นเทพหรือไง?
ไม่อย่างนั้น จะทำร้ายตัวเองจนน่าสมเพชขนาดนี้ได้อย่างไร?
ถ้าหากเฉียนเป่ยเฉินเป็นยอดฝีมือระดับเทพ
ถ้าอย่างนั้นเย่อู๋เทียน…….
หลินกู่ฉานก็ตกตะลึง
ไม่กล้าคิดต่อไป
เขายืนอยู่บนคลื่นลูกใหญ่ ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี
ก็จะตายอย่างคับข้องใจแบบนี้เหรอ?
หลินกู่ฉานไม่พอใจ
แต่……
จะทำอะไรได้อีก?
ถ้าหากแค่เผชิญหน้ากับเฉียนเป่ยเฉิน เขาจะต้องสามารถหลบหนีได้อย่างแน่นอน
เพราะว่า…….
ไอ้สารเลวอย่างเฉียนเป่ยเฉินคนนี้ ว่ายน้ำไม่เป็น!
น่าตลกใช่มั้ย?
เฉียนเป่ยเฉิน ไม่นึกเลยว่าจะว่ายน้ำไม่เป็น!
เย่อู๋เทียนไม่เหมือนกัน
เขาจะต้องว่ายน้ำเป็นอย่างแน่นอน
เมื่อคิดได้แบบนี้ หลินกู่ฉานก็แทบอยากจะตบตัวเองให้ตายด้วยฝ่ามือเดียว
เวลาอย่างนี้แล้ว ไม่นึกเลยว่าในสมองของตัวเองจะเกิดความคิดเหลวไหลแบบนี้!
ท้ายที่สุด หลินกู่ฉานยังคงกุมหน้าอก กระโดดไปที่ชายหาด พูดอย่างแม่นยำ คือกระโดดไปตรงหน้าของเย่อู๋เทียน
ตอนแรกหลินกู่ฉานคิดว่า แม้ว่าตัวเองเป็นผู้พ่ายแพ้ แต่ช่วงเวลาที่เขายืนอยู่ต่อหน้าเย่อู๋เทียน ท่าทางก็ไม่มีทางน่าสมเพชมากขนาดนั้น
แต่ทันทีที่เขาลงมาที่ชายหาด จู่ๆเย่อู๋เทียนยกเท้าขึ้นเตะเขา
“ผลัวะ!”
หลินกู่ฉานคร่ำครวญ และล้มลงไปที่ชายหาดในทันที
ต่อจากนั้น…….
เพียงแค่รู้สึกว่าชาบนใบหน้า
ก็เห็นว่า เย่อู๋เทียนยกเท้าใหญ่ข้างหนึ่งขึ้น และเหยียบบนใบหน้าของเขา
ท่าทางของหลินกู่ฉานดูแย่อย่างขีดสุด และต่อต้านด้วยเสียงที่ลึกล้ำ
“เสียชีพได้ แต่ไม่ยอมเสียศักดิ์!”
เย่อู๋เทียนเหยียบหัวของหลินกู่ฉานตรงเข้าไปที่ชายหาดอย่างต่อเนื่อง
หลินกู่ฉานเพียงแค่รู้สึกว่าหายใจไม่ออกอย่างฉับพลัน
ตั้งแต่เด็กจนโต เคยได้รับความอับอายแบบนี้ที่ไหนมาก่อน?
เฉียนเป่ยเฉินที่อยู่ข้างๆมองเห็นหัวของหลินกู่ฉานถูกเย่อู๋เทียนเหยียบตรงเข้าไปในชายหาด ก็ตึงเครียดอย่างช่วยไม่ได้
อาจารย์ดูเหมือนเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนมาก ทำไมถึงได้มีด้านที่อารมณ์ร้อนเช่นนี้ได้?
ทุกคนที่อยู่ด้านหลังของเย่อู๋เทียน ก็กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
โดยเฉพาะเฉินเมิ่งเฉี่ยน
ยังไงซะ หลินกู่ฉานเป็นศิษย์พี่ของเธอ
มองดูหลินกู่ฉานถูกเย่อู๋เทียนเหยียบเช่นนี้ อารมณ์ของเธอก็ซับซ้อนอยู่ครู่หนึ่ง
ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี
ก้าวไปเกลี้ยกล่อมไม่กี่คำเหรอ?
ไม่มีสิทธิ์
อยู่อย่างเงียบๆต่อไปเหรอ?
ไม่ยุติธรรมไปหน่อยหรือเปล่า?
ช่างเถอะ
ใครให้ศิษย์พี่หลินไม่ฟังคำเตือนกัน บอกกับเขาตั้งแต่แรกแล้ว
อยู่ตรงหน้าของเย่อู๋เทียน ต้องเจียมเนื้อเจียมตัวหน่อย ไม่เพียงแต่ไม่เชื่อฟัง ไม่นึกเลยว่ายังจะฆ่าคุณเย่ด้วย……
สมน้ำหน้า!
เทพก็ยากที่จะช่วยผีที่กำลังจะตายได้!
หลังจากที่เย่อู๋เทียนเหยียบหัวของหลินกู่ฉานเข้าไปที่ชายหาด และไม่ได้เอาเท้าออกมา
หลังจากนั้นประมาณหนึ่งนาที ในที่สุดหลินกู่ฉานก็อดไม่ได้ ยกมือขึ้นเขียนคำสามคำบนชายหาดข้างๆ
“ยอมแพ้แล้ว!”
เย่อู๋เทียนถึงได้เอาเท้าออกมา
หลินกู่ฉานดึงหัวออกจากในชายหาดทันที
สูดลมหายใจลึกๆ
อากาศ
สดชื่นจริงๆ
วินาทีต่อมา เสียงถามของเย่อู๋เทียนก็ดังมา
“ถังเจิ้งเฟิงส่งแกมาเหรอ?”
หลินกู่ฉานเอียงหัวถ่มน้ำลายออกมา นั่งอยู่บนชายหาดอย่างหมดอาลัยตายอยาก และพยักหน้า
“ใช่”
เย่อู๋เทียนก็ถามอีก
“มาบีบคั้นให้ราชาสละราชาสมบัติเหรอ?”
หลินกู่ฉานลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าอีกครั้ง
“ใช่”
เย่อู๋เทียนถาม
“ความสามารถของแก ใครเป็นคนสอนกัน?”
หลินกู่ฉานตอบ
“ครึ่งหนึ่งคือเจียงฉางเซิง ครึ่งหนึ่งคือถังเจิ้งเฟิง”
เย่อู๋เทียนหรี่ตาลง
“ถังเจิ้งเฟิง……”
“คาดไม่ถึงว่า เขาก็เป็นนักศิลปะการต่อสู้ด้วย ดูเหมือนว่า เจ็ดปีที่ฉันจากไป ศิลปะการต่อสู้ของประเทศหลง เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่มาก”
หลินกู่ฉานเงียบไปครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดก็ยังอดไม่ได้ที่จะถามไถ่
“นาย แดนอะไร?”
เย่อู๋เทียนตอกตอบกลับหลินกู่ฉานประโยคหนึ่ง
“ถูกเด็กที่ไม่เคยฝึกศิลปะการต่อสู้มาก่อนชกตีจนอยู่ในสภาพทุเรศแบบนี้ แกยังมีหน้าตั้งคำถามเหรอ?”
หลินกู่ฉานไม่ได้พูด
เย่อู๋เทียนจ้องมองหลินกู่ฉานอย่างเยือกเย็น และพูดอย่างเฉยเมย
“ตอนแรก วันนี้แกต้องตาย แต่วันนี้เป็นวันพิเศษ ฉันไม่อยากฆ่าคน!”
“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เป็นเป้าฝึกของลูกศิษย์ฉัน ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้กับเขา ทำได้เพียงถูกเขาตี ห้ามตอบโต้ แกมีอะไรจะคัดค้านมั้ย?”
หลินกู่ฉานมองดูเฉียนเป่ยเฉิน ดูนิ่งอึ้ง
“ใครน่ะ? เขานะเหรอ?”
เย่อู๋เทียนลูบหัวของเฉียนเป่ยเฉินอย่างภาคภูมิใจ
“ใช่แล้ว ก็คือเขา ศิษย์รักของฉัน เฉียนเป่ยเฉิน”
หลินกู่ฉานไม่ได้พูดอะไร
ความคิดของในใจง่ายดายมากๆ
เป็นเป้าฝึกให้เฉียนเป่ยเฉินเหรอ?
ตายยังจะดีกว่า
เมื่อกี้นี้ถูกเฉียนเป่ยเฉินต่อยสองหมัด เกือบตาย ต่อไปทำได้เพียงถูกต่อยตี ห้ามตอบโต้……
แต่เป็นใคร ก็ทำแบบนี้ไม่ได้
ล้วนเป็นนักศิลปะการต่อสู้
ทำไมต้องแบบนี้ด้วย?
เย่อู๋เทียนเห็นหลินกู่ฉานลังเล ก็พูดอีกประโยคหนึ่ง
“ไม่งั้น ฉันก็จะให้คนใช้ปืนแก็ตลิงฆ่าแกให้ตายทันที ไม่งั้น ก็รับปากเงื่อนไขที่ฉันเพิ่งพูด เลือกอย่างใดอย่างหนึ่งจากสองอย่างนี้”
หลินกู่ฉานกลับยิ้มทันที
“เผด็จการ เผด็จการมาก แต่เทียบกับอาจารย์ของฉัน ยังแย่กว่า”
เย่อู๋เทียนหรี่ตาถาม
“คนที่สั่งสอนแกคือเจียงฉางเซิง หรือว่าถังเจิ้งเฟิง?”
หลินกู่ฉานมองตรงไปที่เย่อู๋เทียน
“ตอนแรกฉันคิดว่าเจียงฉางเซิงแข็งแกร่งเป็นอย่างมากแล้ว แต่เมื่อฉันได้ไหว้ถังเจิ้งเฟิงเป็นอาจารย์ ถึงได้รู้ว่า อะไรเรียกว่ากบในกะลา!”
เมื่อพูดอย่างนั้น หลินกู่ฉานก็พูดเสริมอีกประโยคหนึ่ง
“สิ่งที่นายพูดเมื่อกี้นี้ถูกต้อง ในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา ศิลปะการต่อสู้ของประเทศหลง เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่มาก ดังนั้น ต่อให้นายจะแข็งแกร่งมาก แต่ต่อหน้าของถังเจิ้งเฟิงอาจารย์ของฉัน ก็แค่นั้นเอง!”
ตามด้วยน้ำเสียงนี้ลดลง จู่ๆฝ่าบาทผู้สูงส่งก็เดินเข้ามา และพูดกับเย่อู๋เทียนด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“อู๋เทียน ส่งมอบหลินกู่ฉานคนนี้ ให้กับฉันเถอะ”
“ในเมื่อเขาเป็นคนที่ถังเจิ้งเฟิงส่งมา ก็หมายความว่า ถังเจิ้งเฟิงมีความแข็งแกร่งเพียงพอที่จะท้าทายฉันแล้ว ฉันต้อง……”
โดยไม่คาดคิด ฝ่าบาทผู้สูงส่งยังไม่ทันได้พูดจบ จู่ๆเย่อู๋เทียนก็สังเกตเห็นร่องรอยของอันตราย
“ระวัง!”
ขณะที่พูด เย่อู๋เทียนก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่ที่ยิงออกไป และดึงฝ่าบาทผู้สูงส่งไปอีกด้านหนึ่ง
วินาทีต่อมา ผู้คนก็เห็นแค่แสงเงาผ่านไป
ผ่านข้างหูของฝ่าบาทผู้สูงส่งไป และกระแทกไปทางหลินกู่ฉานบนชายหาด
“ตูม!”
ตามด้วยแสงเงานั้นหยุดลง หัวของหลินกู่ฉาน ก็ระเบิดเหมือนแตงโมในทันที
หลินกู่ฉานไม่มีโอกาสหลบออกไปด้วยซ้ำ
เสียชีวิตทันที!
ที่เกิดเหตุการณ์ก็เกิดความโกลาหล และเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น!
มีเพียงเย่อู๋เทียนคนเดียว มองไปทางโรงแรมว่างไห่เป็นอันดับแรก
ก็เห็นว่า บนหลังคาของโรงแรมว่างไห่ ชายชราสวมชุดฝึกกังฟูสีขาวยืนอยู่
ในมือของอีกฝ่าย คือวอลนัตเหล็กเม็ดหนึ่ง
และเห็นได้ชัดมาก แสงเงาเมื่อกี้นี้โจมตีฝ่าบาทผู้สูงส่งไม่สำเร็จ แต่กลับโจมตีหลินกู่ฉานตาย ก็เป็นวอลนัตเหล็กอีกเม็ดหนึ่ง
ฝ่าบาทผู้สูงส่งหันหน้ามองไปอีกที เห็นร่างนั้นยืนเอามือไพล่หลังอยู่บนโรงแรมว่างไห่
ตื่นตระหนกในทันที และอ้าปากตะโกนเสียงดัง
“ถังเจิ้งเฟิง!”
เมื่อเสียงนี้ลดลง ชายชราที่ยืนอยู่บนยอดโรงแรมว่างไห่ก็ยิ้ม
ทำให้คนรู้สึกว่า ไม่เหมือนกับเป็นคนชั่วร้ายเลย แต่กลับเหมือนชายชราผู้ใจดี
เขาค่อยๆพูดขึ้นมา
“โล่ซวนหยวน แกทำให้หลินกู่ฉานลูกศิษย์ของฉันตาย แกต้อง……ชดใช้ด้วยชีวิต!”