จอมนักรบอหังการ - บทที่ 130 แค่ยกมือ หานหยุนเฉ่าก็ถูกกดลงกับพื้น ！
จอมนักรบอหังการ บทที่ 130 แค่ยกมือ, หานหยุนเฉ่าก็ถูกกดลงกับพื้น ！
เมื่อหานหยุนเฉ่าพูดออกมาเช่นนี้ หลินฟู่เซิงเป็นคนแรกที่รู้สึกสะเทือนใจ
ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงเลยว่า คนที่ฉาวซิงสั่งให้เขาจัดการจะเป็นเจ้ายมบาลชิงตี้แห่งกรมทหารของประเทศหลง ！
นี่มัน……
นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน กำลังล้อกันเล่นใช่ไหม ？
ต่อหน้าเหยียนมู่จือ เขาหลินฟู่เซิงทำได้เพียงก้มหน้าลงไปเท่านั้น ！
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้ายมบาลชิงตี้เขาจะต้องทำอย่างไร ？
โชคดีที่หลายปีที่ผ่านมาหลินฟู่เซิงค่อย ๆ ห่างเหินกับฉาวซิง
สำหรับโลกใบนี้ มันจำเป็นต้องทำความเข้าใจใหม่
หลายปีที่ผ่านมาแม้หลินฟู่เซิงจะเป็นผู้ขจัดความยุ่งยากให้กับฉาวซิง แต่ที่เขาทำเช่นนี้ก็เพราะเป็นการตอบแทนความเมตตาที่ฉาวซิงมีต่อเขา ！
ในความเป็นจริงหลินฟู่เซิงได้เปลี่ยนเส้นทางตั้งแต่นานแล้ว เขาได้หันไปกราบเท้าของตระกูลหานแห่งตี้ตู
ทุกวันนี้ ภายใต้การควบคุมของฉาวซิง พื้นที่สีเทาเขตสามเหลี่ยมแห่งปากแม่น้ำแยงซีทั้งหมดได้อยู่ในความควบคุมของเขาแล้ว
และที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น มันก็เนื่องมาจากตระกูลหานแห่งตี้ตู
หรือพูดอีกอย่างก็คือ
หากไม่มีตระกูลหานแห่งตี้ตูก็คงไม่มีหลินฟู่เซิงในวันนี้
ตอนนี้หลินฟู่เซิงก็คือสุนัขตัวหนึ่งในเขตสามเหลี่ยมแห่งปากแม่น้ำแยงซีของตระกูลหานแห่งตี้ตู
และสุนัขอย่างหลินฟู่เซิงก็รับรู้ถึงพลังของตระกูลหานแห่งตี้ตูเป็นอย่างดี
และไม่ได้กล่าวถึงหานจิ่วฉองแห่งตระกูลหาน เขาคือตัวละครที่ทรงพลังมาก ！
แค่พูดถึงหานหยุนเฉ่าที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็พอ ！
มันเพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาหลินฟู่เซิงรู้สึกหายใจไม่ออก เนื่องจากเขาเคยได้เห็นความแข็งแกร่งของหานหยุนเฉ่ามาด้วยตาของเขาเอง
คนเดียว มือเพียงข้างเดียว สามารถถอนต้นไม้ใหญ่ที่เติบโตมานานหลายทศวรรษ ！
ความน่ากลัวนี้มันอะไรกัน ？
และเมื่อนึกถึงจุดนี้ ต่อให้หลินฟู่เซิงรู้ว่าเย่อู๋เทียนคือผู้ครองประเทศของประเทศหลงก็ยังทำให้เขารู้สึกว่า มันก็แค่นั้น ！
เนื่องจากหลินฟู่เซิงรู้ว่า แม้จะเป็นหานหยุนเฉ่าที่มีพลังอันน่ากลัวขนาดนี้ เมื่ออยู่ในตระกูลหานแห่งตี้ตู มันก็ดูปกติเป็นอย่างมาก ！
ในบรรดาผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ของตระกูลหาน หลินฟู่เซิงอยู่สามารถติดอยู่ได้แค่ลำดับที่ 50 เท่านั้น ！
เป็นแค่เศษเสี้ยวของความแข็งแกร่ง ！
ด้วยสิ่งนี้สามารถเห็นได้ว่าตระกูลหานแห่งตี้ตูมีศิลปะการต่อสู้ที่ลึกซึ้งเพียงใด ！
ด้วยเหตุนี้หลินฟู่เซิงจึงยอมเป็นสุนัขรับใช้ตัวหนึ่งของตระกูลหานแห่งตี้ตู ！
และไม่มีสถานะใดทำให้หลินฟู่เซิงภูมิใจได้มากกว่าการได้เป็นสุนัขรับใช้ตัวหนึ่งของตระกูลหานแห่งตี้ตูอีกแล้ว
คำพูดของหานหยุนเฉ่านำไปสู่ตัวตนที่แท้จริงของเย่อู๋เทียนในกรมทหาร
มันทำให้ทุกคนซึ่งอยู่รอบตัวรู้สึกหวาดกลัว
แต่……
เป็นเพราะคำพูดของหานหยุนเฉ่านั่นเองก็ทำให้ทุกคนตกใจกับตัวตนที่แท้จริงของหานหยุนเฉ่า
ภูมิหลังของคนผู้นี้เป็นอะไรกันแน่ ？
รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเย่อู๋เทียนอย่างชัดเจน แต่ทำไมถึงทำเหมือนไม่เห็นอีกฝ่ายอยู่ในสายตา ？
แม้แต่คำพูดเหล่านั้นก็ยังเต็มไปด้วยการดูถูก ！
จิตใจของอ้ายเสี่ยวเตี๋ยว่างเปล่า
อิสสาเองก็มองไปที่หานหยุนเฉ่าด้วยความประหลาดใจ
เหยียนมู่จือขมวดคิ้วแน่น มองไปที่หานหยุนเฉ่าโดยไม่กะพริบเพราะสัญชาตญาณของเขาบอกว่าผู้ชายคนนี้น่ากลัวมาก
ส่วนเสิ่นรั่วชิง……
ในฐานะผู้หญิงของเย่อู๋เทียนเธอมองหานหยุนเฉ่าด้วยความรังเกียจ
เพราะตอนที่หานหยุนเฉ่ากำลังคุยกับเย่อู๋เทียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในครึ่งหลัง สายตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างกายของเสิ่นรั่วชิง
นอกจากนี้ สายตาที่หานหยุนเฉ่ามองมายังเสิ่นรั่วชิงนั้นเต็มไปด้วยความคิดชั่วร้ายที่ผู้ชายมีต่อผู้หญิง
เย่อู๋เทียนมองไปที่หานหยุนเฉ่า ราวกับว่ากำลังดูคนตาย ไม่มีความเย็นชา มีเพียงแค่ความเฉยเมย
หานหยุนเฉ่าหันมามองเย่อู๋เทียนอีกครั้ง พูดออกมาด้วยรอยยิ้ม “ผู้หญิงคนนี้ คือผู้หญิงที่นายเลือกใช่ไหม ？ แม้ว่าจะเป็นแค่คนไร้ชื่อเสียง แต่ สายตาของนายนั้นไม่เลว ฉันเองก็ชอบมาก”
เย่อู๋เทียนพูดออกไปอย่างเฉยเมย “หานหยุนเฉ่า นายกำลังรนหาที่ตาย”
หานหยุนเฉ่าผงะเล็กน้อยและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “จากคำพูดของนาย ในสายตาของฉัน นายมันก็ไม่ต่างอะไรกับคนตาย แต่น่าเสียดาย หลายปีที่ผ่านมาดูเหมือนว่านายจะประสบความสำเร็จอยู่บ้าง ฟังจากที่คุณป้าพูด นายยังเป็นผู้นำแห่งหอจักรพรรดิเซียน น่าสนใจ อ่า ตอนนี้ฉันรู้สึกเสียดายอยู่บ้างที่ตอนนั้นโยนกระดูกหมาชิ้นนี้ไปตรงหน้าของนาย ！”
พูดถึงตรงนี้ รอยยิ้มของหานหยุนเฉ่าชัดเจนขึ้น “ตอนนั้น โชคดีที่นายไม่ได้หยิบกระดูกชิ้นนั้นขึ้นมากิน ไม่อย่างนั้นในสายตาของฉัน นายคงไม่ใช่คนอีกต่อไป ！ ไม่ว่าจะพูดอย่างไง ตัวนายก็มีเลือดของตระกูลหานไหลเวียนอยู่ ตอนนั้นอายุยังน้อย ยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องราวสักเท่าไหร่ นายคงไม่ว่าอะไรฉันใช่ไหม ？”
หลังจากคำพูดเหล่านี้เงียบไป ทุกอย่างก็เงียบสงบ ！
หานหยุนเฉ่ายักไหล่และพูดต่อ “แม้คืนนี้ฉันจะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ก็ไม่สำคัญ สั่งให้คนของนายกลับไป ตอนนี้หลินฟู่เซิงเป็นสุนัขของฉัน แม้ว่านายจะตีสุนัข แต่นายก็ต้องดูด้วยว่าเจ้าของสุนัขนั้นเป็นใคร ？ นี่คือเหตุผล ！ ไม่อย่างนั้นต่อให้คุณป้าคิดจะพานายกลับไปตี้ตูด้วยตนเอง ฉันก็ไม่มีทางเห็นด้วย ！”
ทุกคนในที่เกิดเหตุถึงกับอ้าปากค้าง
หลินฟู่เซิง……
ท่านหลิน ！
เป็นสุนัขรับใช้ของชายหนุ่มคนนี้ ？
ในตอนนี้ ในที่สุดเย่อู๋เทียนก็ลุกขึ้นยืน ค่อย ๆ ก้าวเข้ามาด้านหน้าของหานหยุนเฉ่า พูดออกมาว่า “นายรู้ไหมว่านายมันน่ารำคาญแค่ไหน ？ อีกอย่าง นายอาจจะเข้าใจผิดไปเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือฉันไม่มีความคิดที่จะก้าวเข้าไปเหยียบตระกูลหานแม้แต่ก้าวเดียว ！”
หานหยุนเฉ่าหัวเราะออกมาเบา ๆ “นั่นเป็นเพราะ ไม่ว่าตอนนี้หรือก่อนหน้านี้ นายมันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตระกูลหานแห่งตี้ตูเลยแม้แต่น้อย ！”
พูดถึงตรงนี้หานหยุนเฉ่าก็หันมามองเย่อู๋เทียน พูดจาดูถูกออกมาอีกหนึ่งประโยค “ทำไม นายคิดจะลงมือกับฉัน ？ น่าเสียเหลือเกินที่นายมันไม่คู่ควรที่จะต้องให้ฉันลงมือ อีกอย่างหากฉันทำร้ายนาย บาร์แห่งนี้เองก็ต้องถูกทำลายลงไปด้วย ！”
โดยไม่คาดคิด เมื่อคำพูดนี้จบลง
เย่อู๋เทียนใช้มือข้างหนึ่งของเขากดไปที่ไหล่ของหานหยุนเฉ่า
ทันใดนั้นสีหน้าของหานหยุนเฉ่าเปลี่ยนไปอย่างมาก เขารู้สึกได้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่ที่มุ่งลงมายังหัวไหล่ของเขาอย่างบ้าคลั่ง เหมือนกับถูกภูเขาไท่กดทับ
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ หานหยุนเฉ่าไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะตอบโต้ ร่างกายของเขาราวกับกลายเป็นเสาต้นหนึ่งไปในทันที เลือดในร่างกายหยุดไหล และเขาเป็นอัมพาตตั้งแต่ไหล่ไปจนถึงส้นเท้า เป็นอัมพาตอย่างสมบูรณ์
และหานหยุนเฉ่ายังไม่ทันได้ตอบสนอง
บูม ！
ก็เห็นขาทั้งสองข้างของหานหยุนเฉ่าจมลงไปบนพื้นหินอ่อนในบาร์โดยตรง และในขณะที่เย่อู๋เทียนยังคงออกแรงกด ร่างทั้งร่างของหานหยุนเฉ่าก็กำลังจมลงสู่พื้น
จนกระทั่งขาทั้งสองข้างจมอยู่ในดิน ตามด้วยเอวและลำตัวท่อนบน สุดท้ายเหลือเพียงแค่ศีรษะเท่านั้นที่โผล่พ้นจากพื้น
เงียบ ！
เงียบเหมือนป่าช้า ！
ดวงตาของหานหยุนเฉ่าเบิกกว้างจ้องมองมาที่เย่อู๋เทียน ทันใดนั้นรู้สึกว่าทุกส่วนของร่างกาย โดยเฉพาะกระดูกทุกตารางนิ้ว มันเจ็บปวดอย่างไม่น่าเชื่อ !
“อร๊าก ！”
หานหยุนเฉ่าอ้าปาก ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
แต่เขาก็ทำได้เพียงส่งเสียงออกมาแค่ครั้งเดียว เนื่องจากเขารู้สึกแค่ว่ากระดูกทั่วทั้งร่างกายของเขา นอกจากศีรษะแล้ว ทั้งหมดได้รับบาดเจ็บในระดับที่แตกต่างกัน
พลังนั้นมาจากกระดูก กระดูกทั้งหมดในร่างกายของเขาแหลกละเอียด แบบนั้นเขาจะไปเอาแรงที่ไหนมาส่งเสียง ？
เย่อู๋เทียนจ้องมองหานหยุนเฉ่าจากที่สูงและพูดว่า “ฉันบอกไปแล้วว่านายมันน่ารำคาญ ！”
หานหยุนเฉ่าจ้องมองเย่อู๋เทียนด้วยความตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เย่อู๋เทียน……
ทำไมถึงแข็งแกร่งได้ถึงขนาดนี้ ？
เย่อู๋เทียนไม่สนใจหานหยุนเฉ่า หันไปหาหลินฟู่เซิงและถามออกไปว่า “ฉาวซิงสั่งให้นายมาจัดการกับฉันใช่ไหม ？”
หลินฟู่เซิงไม่เคยเชื่อมาก่อน
ว่าคนหนึ่งคนสามารถทำให้อีกคนกลัวจนอ่อนไปทั้งตัวได้ ！
แต่ตอนนี้เขาเชื่ออย่างสมบูรณ์ ！
เนื่องจากเขาไม่เพียงถูกเย่อู๋เทียนทำให้อ่อนไปทั้งตัว แต่เขายังรู้สึกปวดท้องอีกด้วย ！
เย่อู๋เทียนจ้องมองหลินฟู่เซิงด้วยสายตาจากนรก พูดออกมาอย่างเยือกเย็น “พูดออกมา ！”
หลินฟู่เซิงรู้สึกว่าร่างกายของเขาถูกฟ้าผ่า
ตกใจกลัวจนเป็นลมหมดสติไป
และในตอนนั้นเอง ด้านหลังของเย่อู๋เทียน จู่ ๆ ก็มีใครบางคนตกลงมาจากเก้าอี้สูง และมีเสียงหนึ่งดังขึ้น
เย่อู๋เทียนหันกลับไปดู เห็นว่าอ้ายเสี่ยวเตี๋ยล้มลงกับพื้น
อ้ายเสี่ยวเตี๋ยมองมายังเย่อู๋เทียนด้วยความงุนงง พูดอย่างคลุมเครือว่า “ฉัน……ฉันเวียนหัว ！”