จอมนักรบอหังการ - บทที่ 288 สมบัติล้ำค่าของตระกูลหาน สังหารผู้ชั่วร้าย2
จอมนักรบอหังการ บทที่ 288 สมบัติล้ำค่าของตระกูลหาน สังหารผู้ชั่วร้าย!2
หานตี้ซือมองไปที่เสิ่นรั่วชิงอย่างลึกซึ้ง และตอบเบาๆ
“ไม่แปลกเลย โลกยุทธจักร ผู้แข็งแกร่งจะเป็นใหญ่ ผู้อ่อนแอจะเป็นทาส!”
เสิ่นรั่วชิงส่ายหัวเบาๆ และถอนหายใจ
“ไอ้พวกไร้มนุษยธรรม!”
ใบหน้าของหานตี้ซือกระตุก และอดไม่ได้ที่จะถาม
“ชิงเอ๋อร์ คุณได้วิชายุทธ์มาได้อย่างไร? มันช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก”
เสิ่นรั่วชิงกล่าวด้วยความงุนงง
“วิชายุทธ์?ฉันไม่รู้เรื่องวิชายุทธ์จริงๆ”
หานตี้ซือโกรธเล็กน้อย
“ชิงเอ๋อร์ ผมเป็นอาจารย์ของเทียนเอ๋อร์ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ต่อหน้าผม อย่ามาปิดบังเลย!”
เสิ่นรั่วชิงดูลำบากใจ
“ฉันไม่รู้วิชายุทธ์จริงๆ วิชายุทธ์ที่ฉันมี ฉันไม่รู้ว่ามันมาจากไหน ก็แค่… ฉันแค่แช่ตัวในอ่างสมุนไพรกับสามีทั้งคืน แค่นั้น มันก็เป็นแบบนี้!ทันใดนั้นมันก็แข็งแกร่งขนาดนี้แล้ว!ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง!อันที่จริงแล้ว ฉันก็ไม่ชินเลย！ฉันแค่อยากเป็นผู้หญิงธรรมดา!”
หานตี้ซือหายใจเข้าลึกๆ และขมวดคิ้ว
“แช่น้ำสมุนไพร?แช่น้ำสมุนไพรแบบไหนกัน?หรือว่า…
เย่อู๋เทียนหันศีรษะและมองไปที่หานตี้ซือ ราวกับว่าเขารู้สิ่งที่หานตี้ซือกำลังคิด พยักหน้าและอธิบาย
“ใช่ครับ เป็นเพราะแก่นเหรียญม่วง!ผมใช้แก่นเหรียญม่วงไปสองกล่องใหญ่ รวมกับวัสดุยาบางอย่าง อาบน้ำให้กับเสิ่นรั่วชิง เปลี่ยนชะตาชีวิตของเธอ ผนวกตันไปเกือบ…หลายสิบครั้ง?จำไม่ได้แล้ว!”
พอคำพูดเหล่านี้ออกมา
บูม!
ราวกับว่าระเบิด ได้ระเบิดออกจากหัวของหานตี้ซือโดยตรง
สมองจะกระเด็นออกไปแล้ว!
ลูกตาก็บินออกไปแล้ว!
หานตี้ซือถึงกับลืมที่จะเดิน หลังจากหยุดลง สายตาที่เขามองไปที่เย่อู๋เทียน ก็ว่างเปล่าอย่างน่าประหลาด
ลูกตาในเบ้าตาอยู่ในสภาพดีอย่างเห็นได้ชัด
แต่ว่า ดวงตาคู่นั้นของเขา ดูเหมือนจะหายไป
ว่างเปล่า!
เย่อู๋เทียนกับเสิ่นรั่วชิงเห็นหานตี้ซือหยุดอยู่ที่นั่น และพวกเขาสองคนก็มองมาที่เขา
เย่อู๋เทียนถาม
“เป็นอะไรหรือ?”
หานตี้ซือเงียบเป็นเวลานาน ก่อนที่จะพูดประโยคหนึ่งออกมา
“เทียนเอ๋อร์…มันมากเกินไปไหม เมื่อก่อน กูเคยได้ชื่อว่าเป็นผู้ที่เป็นเทพด้านความรัก แต่ก็ไม่เคยรักผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดนี้เหมือนแก!”
“……”
เย่อู๋เทียนรู้สึกหมดคำพูด
เสิ่นรั่วชิงมองไปที่หานตี้ซือและเย่อู๋เทียนอย่างงงงวย และถามด้วยความสงสัย
“แก่นเหรียญม่วงคืออะไร ล้ำค่ามากไหม?”
เสียงของหานตี้ซือสั่น
“เอางี้ ผมจะอธิบายให้คุณฟังแบบนี้ ถ้าคุณเอาแก่นเหรียญม่วงออกมาหนึ่งอัน แบบที่ข้างในมีเม็ดยาฝังอยู่ในนั้น คุณให้ผมทำอะไรก็ได้ เรียกคุณว่าแม่ก็ได้”
สีหน้าของเสิ่นรั่วชิงเริ่มแปลก เธอหยิบแก่นเหรียญม่วงสามอันออกมาจากกระเป๋าและถามด้วยความสงสัย
“คืออันนี้ใช่ไหม?”
หานตี้ซืออ้าปาก และจ้องตรงไปที่แก่นเหรียญม่วงในมือของเสิ่นรั่วชิง
พูดไม่ออกสักคำ
เย่อู๋เทียนก็มองไปที่มือของเสิ่นรั่วชิง ด้วยใบหน้าที่งงงวย
“ทำไมคุณยังมีสิ่งนี้อยู่?”
เสิ่นรั่วชิงตอบกลับ
“มันดูสวยดี ดังนั้นวันที่คุณและฉันอาบน้ำยาสมุนไพรในวันนั้น ฉันจึงเก็บไว้ใช้เอง และวางแผนว่าจะหาเวลาไปทำเป็นต่างหูใส่ ส่วนที่เหลือฉันอยากใช้มันเป็นโทเคน ช่วยไม่ได้นะ ช่วงนี้ลูกชายของคุณดูเหมือนจะชอบจับตุ๊กตา ดังนั้นฉันจึงขอให้พ่อซื้อเครื่องคีบตุ๊กตาให้เขา!”
ใบหน้าของเย่อู๋เทียนกระตุก
“คุณ…คุณเป็นแม่ที่ดี”
เสิ่นรั่วชิงใส่แก่นเหรียญม่วงกลับเข้าไปในกระเป๋าอีกครั้ง และพูดอย่างภาคภูมิใจ
“แน่นอน!”
จากนั้น เสิ่นรั่วชิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง หยิบแก่นเหรียญม่วงสองเหรียญออกมาจากกระเป๋า ส่งให้หานตี้ซือเบาๆ และหัวเราะ
“ท่านหาน ดูเหมือนว่าท่านจะชอบแก่นเหรียญม่วงมากเลยนะ ให้อันนี้ฉันให้ท่าน ก่อนหน้านี้ท่านได้ให้ของขวัญที่พบกันครั้งแรกแก่ฉัน และฉันก็รู้สึกเกรงใจมาก ดังนั้นฉันจึงเอาสิ่งนี้เป็นของขวัญตอบแทน!”
หานตี้ซือรับไว้
มือของเขาสั่นไม่หยุด
ในขณะนี้ ไม่มีคำพูดใด ที่สามารถแสดงถึงความรู้สึกของเขาในขณะนี้
แก่นเหรียญม่วง!
นี่คือแก่นเหรียญม่วง!
เขามีชีวิตอยู่ถึงหนึ่งร้อยห้าสิบปี เคยใช้แก่นเหรียญม่วงเพียงเหรียญเดียวเท่านั้น!
จากนั้น เขาก็ใช้ยาอาเม็ดในนั้น รวมกับวิชายุทธที่ตกทอดมาจากตระกูลหาน วิชาชี่จักรพรรดิ จึงสามารถฝึกฝนจนถึงจุดที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้!
แต่ในสายตาของเสิ่นรั่วชิง…
ก็งั้นๆ?
ใช้เป็นวัตถุดิบทำต่างหู?
ถือว่าเป็นเครื่องคีบตุ๊กตา … โทเคน?
เกินไปแล้ว…
วิชายุทธในปัจจุบันของเสิ่นรั่วชิง ไปถึงดินแดนใดแล้ว?
เคยผนวกตัน…
หลายสิบครั้ง?
หานตี้ซือเกือบจะร้องไห้
ในขณะนี้ เสิ่นรั่วชิงมองไปที่หานตี้ซือ และพูดอะไรบางอย่าง
“ท่านหาน แม้ว่าคนอื่นๆจะบอกว่า คนๆหนึ่งเมื่อแก่แล้วเขาก็จะเป็นเหมือนเด็ก แต่ฉันคิดว่า ต่อไปท่านควรหยุดล้อเล่นกับฉันได้แล้ว แค่ให้แก่นเหรียญม่วงแก่ท่าน ท่านก็จะเรียกฉันว่าแม่.. . …ไม่สมควรจริงๆ มันไม่ขนาดนั้น！ไม่ใช่เลย!”
หานตี้ซือมองไปที่เสิ่นรั่วชิงด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน
ใช้เวลานาน กว่าที่หานตี้ซือจะสงบสติอารมณ์ ใส่แก่นเหรียญม่วงไว้ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง หายใจเข้าลึกๆ และชี้ไปที่ประตูสองบานที่ปลายสุดของทางเดิน
“ไปกันเถอะ งานโอสถและการฝังเข็ม น่าจะเริ่มขึ้นแล้ว อีกสักครู่ พวกคุณสองคน อย่าทำอะไรเลย ผมลงมือเอง ในใจตื่นเต้นเกินไป ผมต้องการปลดปล่อยมันซักหน่อย”
เสิ่นรั่วชิงยิ้มอย่างขมขื่น
“ท่านเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ เมื่อกี้ตอนที่ท่านเผชิญหน้ากับผู้ชายที่ชื่อหลิงเซียวเสีย ท่านไม่มีแม้แต่ความกล้าในการลงมือ เขาด่าท่านให้ไสหัวไป และท่านก็ไม่มีการตอบสนองใดๆเลย เดี๋ยวถ้าเกิดอะไรขึ้น ก็ให้สามีฉันจัดการก็แล้วกัน”
หานตี้ซือถอนหายใจ
“ผมก็แค่ไม่อยากถือสารุ่นน้อง เขา ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะให้ผมลงมือ”
ขณะพูดอยู่ หานตี้ซือก็หยิบกระบี่อ่อนที่ซ่อนไว้ในเข็มขัดออกจากเอวของเขา บนนั้น ถูกปกคลุมด้วยสนิม
แต่เมื่อหานตี้ซือคีบใบมีดด้วยสองนิ้ว เขาก็เช็ดไปที่ปลายกระบี่!
แครง!
กระบี่นั้นเหมือนกับการร่ำร้องของมังกร!
สนิมบนใบมีดหายไปหมด!
เช็ดอีกครั้ง!
ใบมีดดูเหมือนจะคมขึ้นอีกหน่อย
เมื่อเห็นฉากนี้ เย่อู๋เทียนและเสิ่นรั่วชิงต่างก็ตกตะลึง
โดยเฉพาะเย่อู๋เทียน ดวงตาของเขาเป็นประกาย
“กระบี่ที่ดี!”
แต่หานตี้ซือกล่าวว่า
“สมบัติล้ำค่าของตระกูลหาน กระบี่สยบชั่ว ผมตายเมื่อใด คุณก็จะได้รับกระบี่เล่มนี้เป็นมรดกเมื่อนั้น!”