จอมนักรบอหังการ - บทที่ 293 หลงรั่วหานใช่ไหม？แค่นี้เอง？1
จอมนักรบอหังการ บทที่ 293 หลงรั่วหานใช่ไหม？แค่นี้เอง？1
ทำร้ายไม่มาก แต่เหยียดหยามแรงมาก!
ใครก็ไม่คิดว่า เรื่องจะมาพลิกเอาแบบนี้!
โดยเฉพาะสองพี่น้องเย่เฉินเย่ซี ล้วนอึ้งตะลึงคาที่ ไม่กล้าขยับเลยสักนิด！
การกระทำเมื่อครู่ของหานตี้ซือ เริ่มจากแย่งกระบี่ก่อน จากนั้นก็คืนกระบี่ สำหรับพวกเขาแล้ว มันเป็นการเหยียดหยามกันชัดๆ!
สองพี่น้องมองหานตี้ซือ ในใจตกใจถึงขีดสุด!
แค่ก่อนหน้าที่หานตี้ซือจะแย่งกระบี่ พูดออกมาสักคำว่า ผมจะลงมือละนะ พวกเขาก็ไม่ต้องกลัวถึงขนาดนี้!
ตอนนี้คืออะไร?
กระบี่แย่งไปแล้ว!
จากนั้นเพราะคำพูดคำเดียวของเย่อู๋เทียน ก็คืนกระบี่กลับมาอีก!
สิ่งที่ทำให้พวกเขารับไม่ได้ที่สุดคือ….
เมื่อครู่เย่อู๋เทียนพูดว่าอะไรนะ?
กระบี่คู่ดำขาว….
เป็นขยะ?
ขนาดจะเอามาใช้หลอมเป็นวัตถุดิบสนับสนุนของกระบี่สยบชั่วที่ไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อนเล่มหนึ่งยังไม่คู่ควรเลย?
เมื่อครู่เย่อู๋เทียนพูดว่าอะไรอีกนะ?
พวกเขาสองคนพี่น้อง แม้แต่กระบี่ยังจับไม่มั่น ไม่คู่ควรประมือกับเขา?
สะเทือนใจ！
สะเทือนใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน!
ต้องรู้ไว้นะ…
พลังยุทธ์ของพวกเขาสองคนพี่น้อง ท่ามกลางคนรุ่นใหม่ของสี่ตระกูลใหญ่พันธมิตรมังกรแล้ว เป็นรองก็แค่เย่ฉิงชางเท่านั้น!
ต่อให้เป็นเทียนหลงเอ๋อร์แห่งตระกูลเทียนมาประมือกับพวกเขา ยังต้องคิดดูก่อนเลย!
ตอนนี้กลับไม่คู่ควรประมือกับเย่อู๋เทียนรึ?
ยังมีกระบี่สองเล่มนั้นที่พวกเขาพี่น้องมีอีก!
ต่อให้เป็นบุคคลชั้นสูงระดับผู้อาวุโสพวกนั้นของพันธมิตรมังกรยังตาร้อนอยากได้กระบี่สองเล่มนี้ตาเป็นมัน และก็เป็นเหมือนกันทั้งหมด!
ตอนนี้ในสายตาเย่อู๋เทียนกลับ…
กระบี่สองเล่มนี้…
เป็นขยะ?
เคยเจอพวกพูดจาโอ้อวด
แต่ไม่เคยเจอคนพูดจาโอ้อวดขนาดนี้
จากนั้น…
ต่อให้สองพี่น้องไม่พอใจเย่อู๋เทียนแค่ไหน ในเวลานี้ก็ไม่กล้าทำอะไรผลีผลามเลย!
ไม่ใช่เพราะหวั่นเกรงเย่อู๋เทียนหรอก!
เพราะเย่อู๋เทียนก็แค่ชายหนุ่มที่อายุไม่ถึงสามสิบคนหนึ่ง!
ต่อให้น่ากลัวแค่ไหน จะน่ากลัวไปกว่าเย่ฉิงชาง?
ตอนนี้สิ่งที่สองพี่น้องหวั่นเกรงจริงๆ คือหานตี้ซือ คนแก่ชุดคลุมยาวตรงหน้านี้ต่างหาก!
เขาเป็นใครมาจากไหนกันแน่?
ทำไมถึงน่ากลัวขนาดนี้?
เมื่อครู่แค่ชั่วพริบตา ก็แย่งกระบี่คู่ดำขาวไปได้!
วินาทีนี้ไม่ว่าจะเป็นเย่เฉินหรือเย่ซีก็ต่างรู้สึกเสียวสันหลังวาบ!
ยังดีที่คนแก่ชุดเสื้อคลุมยาวทำแค่แย่งกระบี่…
แต่ไม่ใช่…
ลงมือฆ่าคน!
มิเช่นนั้นไม่ว่าจะเป็นเย่เฉินหรือเย่ซี คงต้องตายคาที่แน่!
คนแก่ชุดเสื้อคลุมยาวคนนี้น่ากลัวถึงขีดสุด!
เขาเป็นใครกันแน่?
เย่อู๋เทียน…
เขาไปคารวะคนแก่น่ากลัวถึงขีดสุดอย่างนี้เป็นอาจารย์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
พอมองหลงรั่วหานในตอนนี้ก็อึ้งตะลึงกิมกี่ไปเลยเหมือนกัน!
ไม่คิดเลยจริงๆ
คนแก่ชุดเสื้อคลุมยาวที่ตามเย่อู๋เทียนมาจะน่ากลัวขนาดนี้!
และเย่อู๋เทียน…
เขากล้าพูดจาโอ้อวดว่า ให้ตนฆ่าเขาได้เลย เขาจะไม่ทำร้ายตน แต่จะหยุดเมื่อเห็นผลแพ้ชนะ?
เคยเจอคนบ้า แต่ไม่เคยเจอที่บ้าอย่างนี้มาก่อน!
แต่พอคิดถึงคนแก่ชุดเสื้อคลุมยาวที่แย่งกระบี่จากมือสองพี่น้องเย่เฉินเย่ซีมา…
หลงรั่วหานสงบนิ่งลงได้เร็วมาก
ตอนนี้ดูแล้ว…
การที่เย่อู๋เทียนกล้ามาพูดจาโอ้อวดต่อหน้าตนเช่นนี้ ก็อาศัยว่ามีคนแก่ชุดเสื้อคลุมยาวคนนี้อยู่ด้วยเท่านั้นเอง!
พอคิดได้อย่างนี้หลงรั่วหานค่อยๆลุกขึ้นยืน และหันไปยกมือคารวะหานตี้ซือ
“มิทราบว่าท่านเป็นใครกัน?”
หานตี้ซืออึ้งไปเล็กน้อย
ยิ้มขันบอก
“ผมเป็นใครกัน ตอนนี้ไม่สำคัญขนาดนั้นแล้วล่ะ ที่สำคัญคือ เด็กน้อยอย่างเธอนี่ไม่รู้จักมารยาทเสียเลย ลูกศิษย์ผมพูดกับเธออยู่นะ เขาอยากประมือกับเธอ เห็นด้วยก็บอกไปว่าเห็นด้วย ไม่เห็นด้วยก็บอกไม่เห็นด้วยสิ ทำไมเมินเฉยเขาล่ะ?”
หลงรั่วหานยิ้มน้อยๆบอก
“เมื่อครู่ฉันบอกแล้วว่า ถ้าฉันลงมือ ต้องมีคนตาย!”
พูดมาถึงตรงนี้
หลงรั่วหานถึงหันมองเย่อู๋เทียน และเสริมทับอีกว่า
“อีกอย่างเขาเป็นผู้มีพระคุณของน้องสาวบุญธรรมฉัน ประมือกับเขามันผิดหลัก!”
หานตี้ซือหน้ากระตุก
“เด็กหญิงโอหังนี่นา สมเป็นเทพธิดาแห่งพันธมิตรมังกร!”
หลงรั่วหานหรี่ตาบอก
“ท่าน รู้ฐานะของฉัน? ดูท่าจะเข้าใจพันธมิตรมังกรของเราอยู่พอดู”
หานตี้ซือลังเลเล็กน้อยก่อนถามขึ้น
“หลงวั่งเสินเป็นอะไรกับเธอ?”
หลงรั่วหานอึ้งเล็กน้อย
“หลงวั่งเสินเป็นปู่ของฉันเอง!”
หานตี้ซือพยักหน้า