จอมนักรบอหังการ - บทที่ 294 หลงรั่วหานใช่ไหม？แค่นี้เอง？2
จอมนักรบอหังการ บทที่ 294 หลงรั่วหานใช่ไหม？แค่นี้เอง？2
“ย่าของเธอ เฟิ่งชิวผิงยังสบายดีอยู่ไหม? ตอนนั้นผมเคยมีบุพเพกับหล่อนระยะสั้น น่าเสียดาย ตอนนั้นผมกับย่าของเธอได้อยู่ด้วยกันแค่คืนเดียว จากนั้นหล่อนก็แต่งงานกับปู่ของเธอ”
พอพูดมาถึงตรงนี้ หานตี้ซือถอนหายใจยาว ก่อนเสริมทับอีก
“ช่วยไม่ได้ หล่อนรังเกียจที่ผมจน!”
“….”
สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่า หลังจากหลงรั่วหานฟังคำพูดของหานตี้ซือจบแล้วรู้สึกยังไง
ย่าของตนเคยมี…กับตาแก่นี่…
บุพเพระยะสั้น?
และหลังจากทั้งสองอยู่ด้วยกันหนึ่งคืน…
ย่าของตนก็แต่งงานกับปู่ของตน?
พริบตานั้นใบหน้าของหลงรั่วหาน
ดูเย็นชาขึ้น
จากนั้นหลงรั่วหานก็จ้องมองหานตี้ซือด้วยสายตาโกรธเคือง พูดเสียงเย็นว่า “ตาแก่ ฉันนับถือว่าแกเป็นผู้ใหญ่ เลยพูดจาดีกับแก แต่ไม่คิดเลยว่า แกจะหน้าด้าน กล้าลบหลู่ปู่กับย่าฉัน!”
พอพูดจบ หลงรั่วหานหายตัวไปจากที่เดิม มือถือมีดสั้นแทงเข้าไปที่หัวใจของหานตี้ซือทันที
เร็วมากเสียจนทำให้คนแทบกัดลิ้นตาย!
แทบจะเรียกได้ว่า เร็วมาเสียกว่าความเร็วในการแย่งกระบี่ของหานตี้ซือเมื่อครู่เสียอีก!
หานตี้ซือเป็นคนแก่ เลยช้าไปครึ่งก้าว
และในตอนนี้เอง เสิ่นรั่วชิงที่นางอยู่ข้างหานตี้ซือพลันหายตัวไปจากบัลลังก์
มาขวางหน้าหานตี้ซือเอาไว้
และแทบจะเวลาเดียวกันที่เสิ่นรั่วชิงใช้นิ้วมือสองนิ้วคีบมีดสั้นจากมือหลงรั่วหานไว้ได้
พอคีบไว้ได้ ก็ดึงไปข้างหลังอย่างไม่รู้ตัว
เสิ่นรั่วชิงที่ไม่เป็นวรยุทธ์ เลยแย่งมีดสั้นจากมือหลงรั่วหานมาดื้อๆ
แต่ผู้หญิงธรรมดาก็คือผู้หญิงธรรมดา ไม่รู้วรยุทธ์
หลังจากได้เห็นเสิ่นรั่วชิงคีบมีดสั้นไว้ได้ และถอยไปหนึ่งช่วงตัวไม่เท่าไหร่ ข้อศอกโดนเข้าที่หน้าอกของหานตี้ซือที่ยืนด้านหลังเธอพอดิบพอดี
ปึ้ง!
หานตี้ซือลอยกระเด็นออกไป!
และไปกระแทกกับเย่เฉินที่ยืนอยู่เข้าอย่างจัง!
เย่เฉินรับแรงกระแทกใหญ่หลวงอย่างนี้ไม่อยู่ ลอยกระเด็นออกไปทันที ไปชนกับกำแพงด้านหลังเข้าเต็มๆ!
ตู้ม!
กำแพงรับแรงและแตกร้าวทันที!
เงียบ!
เงียบกริบเหมือนความตาย!
ใครก็ไม่คาดคิดว่า เสิ่นรั่วชิงที่เดิมนั่งสงบนิ่งอยู่บนเก้าอี้จะพลันลงมือ!
ในตอนนี้มีดสั้นของหลงรั่วหานตกอยู่ในมือเสิ่นรั่วชิง
หานตี้ซือที่โดนข้อศอกของเสิ่นรั่วชิงชนเข้าหน่อย ก็ยืนนิ่งอยู่ได้หลังจากถอยหลังไปได้หลายก้าว
แต่ที่หน้าอกกลับรู้สึกเลือดลมพลุ่งพล่าน
เลือดคำหนึ่ง…
กระอักออกมาจากปากหานตี้ซือทันที
เสิ่นรั่วชิงที่พึ่งรู้สึกตัวหันไปมองหานตี้ซือ พลางถามด้วยสีหน้าแดงก่ำว่า “หานเหล่า คุณ….คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”
หานตี้ซือสูดลมหายใจสะท้านเยือก มือกุมหน้าอกหันไปมองทางที่เย่อู๋เทียนยืนอยู่ด้วยสีหน้าเย็นชา ถามขึ้นอย่างยากลำบากว่า “ชิงเอ๋อร์ แค่… เคยผนวกตัน….หลายสิบครั้ง?”
คำพูดนี้ออกมาทำคนทั้งหมดตะลึง!
เคยผนวกตัน….
หลายสิบครั้ง?
ผู้หญิงที่จู่ๆก็ลงมือคนนี้ เคยผนวกตัน….
หลายสิบครั้ง?
เธอเป็นใครกันแน่?
ทำไมน่ากลัวอย่างนี้?
ตอนนี้เองเย่อู๋เทียนตอบกลับหานตี้ซืออย่างกระอักกระอ่วน “เอ่อ…ลืมไปแล้ว อาจจะเกือบร้อยครั้งล่ะมั้ง”
บรึ้ม!
คำพูดของเย่อู๋เทียนทำเอาหูของหลงรั่วหานเหมือนโดนสายฟ้าฟาด!
เคยผนวกตัน…
เกือบร้อยครั้ง?
เคยผนวกตัน….
เกือบร้อยครั้ง?
นี่เป็นนิยามอะไร?
เป็นไปไม่ได้!
ในโลกนี้จะมีคนน่ากลัวอย่างนี้อยู่ได้ยังไง?
เวลานี้เองเย่อู๋เทียนพลันพูดกับเสิ่นรั่วชิงสว่า
“รั่วชิง ต่อไปคุณอย่าลงมือเลย คุณจะช่วยคนก็ช่วยคน อย่าพลั้งมือสิ! ตาแก่นี่อายุหนึ่งร้อยห้าสิบปีแล้ว รับพลั้งมือจากคุณไม่ไหวหรอก! ถ้าคุณทำเขาตายไป เขาซวยหรือเปล่าล่ะ?”
เสิ่นรั่วชิงพูดด้วยสีหน้าไร้เดียงสา
“ฉันก็ไม่อยากนี่นา”
เย่อู๋เทียนถึงเดินเข้ามา ยื่นมือดึงมีดสั้นในมือเสิ่นรั่วชิงออกไปมองพิจารณาสำรวจดู จากนั้นพยักหน้าบอก “มีดนี้ยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง”
ระหว่างพูด เย่อู๋เทียนหันไปมองหลงรั่วหาน ขมวดคิ้วด้วยสีหน้าผิดหวังว่า
“หลงรั่วหานใช่ไหม?”
“ทำไมแค่จับมีดยังจับไม่อยู่ล่ะ?”
“เสียแรงเป็นถึงเทพธิดาแห่งพันธมิตรมังกรนะ…แค่นี้?”
“เฮ้อ เมื่อกี้ผมให้เกียรติคุณมากไปจริงๆ ตอนนี้ดูแล้ว คุณไม่คู่ควรประมือกับผมเลยสักนิด!”