จอมนักรบอหังการ - บทที่ 310 เสิ่นรั่วชิง ทะเล้นเกินไปแล้ว
จอมนักรบอหังการ บทที่ 310 เสิ่นรั่วชิง ทะเล้นเกินไปแล้ว!
ร่างกายของอิ่นอูหยวน แข็งแกร่งดั่งภูผา
ความสูงของเขา สามารถเทียบเคียงกับเย่หวงเยได้เลย
มัดกล้ามเนื้อบนร่างกาย แข็งแกร่งอย่างน่าประหลาด ถึงจะมีเสื้อผ้ากั้นอยู่ ก็ยังรู้สึกว่า เหมือนท่อนเหล็กก็ไม่ปาน
ด้วยร่างกายที่สง่างามเช่นนี้ แม้จะยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น……
ดูเหมือนว่าจะสามารถบีบบังคับผู้คนให้หายใจไม่ออกได้！
อย่างไรก็ตามตัวประหลาดที่มีน้ำหนักตัวอย่างน้อยหนึ่งร้อยห้าสิบกิโล หลังจากที่เริ่มเดิน ก็ทำให้รู้สึกเหมือนเบาหวิว
เย่เฉียนหลงที่คุกเข่าอยู่ข้างๆเย่อู๋เทียนเห็นว่าอิ่นอูหยวนกำลังเดินใกล้เข้ามาทีละก้าว เขาก็รู้สึกหวาดกลัวจนสุดขีด
แต่สุดท้าย กลับใช้หัวโขกคำนับกับพื้น
เอ่ยปากพูดอย่างทำอะไรไม่ถูก
“เย่อู๋เทียน……เขา……เขาเป็น เป็นผู้นำของตระกูลเย่ในอนาคต พันธมิตรมังกรมีกฎ คนของสี่เผ่าโบราณแห่งพันธมิตรมังกร ไม่สามารถทำร้ายผู้นำคนใดคนหนึ่งของสี่ตระกูลใหญ่พันธมิตรมังกร！”
เมื่อพูดจบ ทั่วทั้งงาน ก็ตกอยู่ในความเงียบ
ไม่มีใครคาดคิด ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เย่เฉียนหลงจะช่วยเย่อู๋เทียนพูด
เมื่ออิ่นอูหยวนได้ยินดังนั้น จึงชะงักเท้า
เมื่อชายที่อยู่ในผ้าม่านได้ยินเช่นนี้ เขาก็ยกผ้าม่านขึ้นและมองไปที่เย่เฉียนหลงซึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้น
คนที่อยู่ในเหตุการณ์ จึงพึ่งเห็นใบหน้าของชายที่อยู่ในผ้าคลุมชัดขึ้น
ภายใต้ความหล่อเหลามีความอ่อนโยนบางอย่าง
เหมือนจะเป็นผู้ชาย
ให้ความรู้สึก ราวกับผู้หญิงคนหนึ่ง
สวมชุดคลุมสีขาวปักลายปลาและมังกร ยืนอยู่ภายในม่าน ดูเหมือนเทพก็ไม่ปาน
ผู้ชายคนนี้ มีนามว่าจางฮว่าเสวียน
มาจากหนึ่งในสี่เผ่าโบราณแห่งพันธมิตรมังกร ตระกูลจางเผ่าโบราณ
จางฮว่าเสวียนค่อยๆเปิดปากพูด
“เป็นผู้นำในอนาคตของ ตระกูลเย่งั้นหรอ？”
เย่เฉียนหลงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ
“ใช่ ผู้นำในอนาคต！”
จางฮว่าเสวียนหัวเราะ
“ถึงเขาจะเป็นผู้นำปัจจุบันของตระกูลเย่ วันนี้ ยังไงก็ต้องถูกฆ่า！”
เย่เฉียนหลงหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษ
วินาทีต่อมา
เย่เฉียนหลงก็มองไปที่เย่อู๋เทียน
พูดเพียงหนึ่งคำ
“หนี！”
เมื่อสิ้นเสียง ร่างกายของเย่เฉียนหลงก็ปั่นป่วน เขารีบลุกขึ้นมาจากพื้น แล้วส่งหมัดหันไปยังอิ่นอูหยวน
แต่ ในขณะที่เย่เฉียนหลงปรากฏตัวในระยะสามก้าวห่างจากอิ่นอูหยวน
ปึ้ง！
อิ่นอูหยวนขยับเท้า กระทืบลงกับพื้นหนึ่งครั้ง
ลมหายใจที่น่าสะพรึงกลัว ซึ่งมีศูนย์กลางอยู่ที่ร่างของอิ่นอูหยวน หมุนไปบริเวณรอบๆ
เย่เฉียนหลง
ต้องถอยไปเป็นสิบก้าว
ในที่เกิดเหตุ……
เกิดความโกลาหล！
ในที่เกิดเหตุ……
นอกจากเย่อู๋เทียน และพวกตระกูลจางเผ่าโบราณแล้ว ไม่มีใครไม่เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง！
ไม่มีใครคาดคิด
อิ่นอูหยวน เป็นแค่หนึ่งทาสของตระกูลจางเผ่าโบราณ จะสามารถมีพลังที่น่าหวาดกลัวได้ถึงเพียงนี้
เพียงแค่การกระทืบเท้า ก็ทำให้ผู้นำตระกูลเย่ก้าวถอยหลังได้？
และในเวลานี้เอง เย่อู๋เทียน ยกมือขึ้นกดไหล่ของเย่เฉียนหลงไว้
เย่เฉียนหลงถึงได้ไม่อับอายเกินไป
เย่อู๋เทียนถามเย่เฉียนหลงประโยคหนึ่ง
“คุณกับผมไม่รู้จักกัน ทำไมต้องพูดแทนผมด้วย？”
เย่เฉียนหลงตอบ
“พวกเขาบอกว่า คุณคือคนของตระกูลเย่เผ่าโบราณ”
เย่อู๋เทียนไร้ความสงสัยอีก
“ตระกูลเย่เผ่าโบราณ？”
เย่เฉียนหลงพยักหน้า
“ใช่แล้ว ตระกูลเย่เผ่าโบราณ เชื้อสายของบรรพบุรุษตระกูลเย่！”
เย่อู๋เทียนพยักหน้า
“ไม่เข้าใจเท่าไร เรื่องนี้ ค่อยว่ากันวันหลังแล้วกัน”
เย่เฉียนหลงทำหน้าร้อนรน
“คุณรีบหนีไป！”
หานตี้ซือที่เอาแต่ไม่พูดอะไร ในตอนนี้เขาก็พูดกับเย่อู๋เทียนหนึ่งประโยค
“หนีได้ ก็หนีเถอะ！”
เย่อู๋เทียนทำเสียงหึ แล้วมองไปทางเสิ่นรั่วชิง จากนั้นก็ถามว่า
“เมียจ๋า คุณว่าไงล่ะ？”
เสิ่นรั่วชิงสีหน้างุนงง แต่ก็ตอบกลับเบาๆว่า
“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว มันไม่มีประโยชน์ที่จะหนี คุณบอกว่าแผ่นหินสมบัติเป็นของคุณ ดังนั้นแน่นอนว่าคุณต้องนำมันกลับมา”
เย่อู๋เทียนหัวเราะ
“ดี ในเมื่อเป็นแบบนี้ ในฐานะที่คุณเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังของเรา แผ่นหินสมบัตินั่น คุณจะต้องนำมันกลับมาด้วยตัวเอง”
เสิ่นรั่วชิงสีหน้าตกใจ
“คุณหมายความว่า ให้ฉันลงมือ？”
เย่อู๋เทียนกล่าวอย่างยิ้มๆ
“เปิดตัวหน่อย！”
เสิ่นรั่วชิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินไปด้านหน้าของเย่อู๋เทียน
ในขณะเดียวกันนั้น
เย่อู๋เทียน
หันหลังกลับและเดินไปทางด้านข้างของศาลบนเนินสูง
เมื่อคนอื่นๆเห็นฉากนี้ ก็เกิดความงุนงงทันที
ไม่มีใครคาดคิด
เย่อู๋เทียน จะทำอะไรแบบนี้！
“ที่แท้ เป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ผลักผู้หญิงของตัวเองออกไป เมื่อเขาพบกับอันตราย！”
ข้างๆของอิ่นอูหยวนมีผู้หญิงชุดดำคนหนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม
เป็นครั้งแรกที่เสิ่นรั่วชิงตอกกลับหญิงชุดดำคนหนึ่ง
“เรื่องของครอบครัวเรา เธอไม่ต้องแส่หรอก！”
พูดจบ ใบหน้าของเสิ่นรั่วชิง ก็เต็มไปด้วยความโกรธ แล้วพูดสำทับอีกว่า
“อีกอย่าง เมื่อกี้เธอบอกว่า สามีฉันเป็นลูกนอกคอก……เธอเข้ามาสิ ฉันจะต่อสู้กับเธอเอง แต่ว่า เธอวางใจเถอะ ฉันรับรองไม่เอาเธอถึงตายหรอก แค่จะสั่งสอนเธอเท่านั้น”
สายตาของหญิงชุดดำเย็นวาบในทันที จึงสั่งการกับอิ่นอูหยวนไปว่า
“อิ่นอูหยวน ไป ตบปากยัยป้านี่ให้ฉีก ใครใช้ให้เธอปากพล่อย！”
อิ่นอูหยวนหัวเราะ
“ได้ครับ”
เมื่อสิ้นเสียง อิ่นอูหยวน ก็หายวับไปในทันที
ราวกับเงาดำ ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเสิ่นรั่วชิง มือใหญ่ตบลงมา ที่ใบหน้าของเสิ่นรั่วชิง
ด้วยความเร็วสูง ราวกับสายฟ้าฟาด
วินาทีนี้เอง คนที่อยู่ในเหตุการณ์ ทุกคนคิดว่า
เสิ่นรั่วชิง จะถูกฝ่ามือนี่ตบจนปากฉีกได้อย่างไร？
ถึงหัวของเธอจะ……
เกรงว่าก็คงเหมือนกับแตงโมที่ถูกทุบจนแหลก！
แต่วินาทีนี้เอง เสิ่นรั่วชิง ขยับตัว แล้วหายวับไปกับที่
จากนั้นร่างของเธอก็ปรากฏ
เธอ ปรากฏอยู่ตรงหน้าของผู้หญิงชุดดำที่พูดเมื่อสักครู่
ยกมือขึ้นตบลงไป
เพี๊ยะ！
ฝ่ามือร่วงลงบนใบหน้าของผู้หญิงชุดดำ
ผู้หญิงชุดดำ
ทันใดนั้นสองขายกจากพื้นที่ยืนอยู่ แล้วพกระเด็นออกไป
อยู่ยังบริเวณห้าเมตรห่างจากที่ยื่นเมื่อสักครู่
ใบหน้าของผู้หญิงชุดดำ ปรากฏรอยฝ่ามือบวมแดง
มุมปาก มีเลือดไหลซิบออกมา
ตกตะลึง！
ใบหน้าของผู้หญิงชุดดำ เต็มไปด้วยความตกตะลึง
ชายหญิงที่ยืนอยู่ในขบวนเสด็จ ต่างหรี่ตาทันที
ชายหญิงชุดดำที่อยู่ในบริเวณขบวนเสด็จ ใบหน้าต่างเต็มไปด้วยความตกตะลึง！
บนศาลเนินสูง รวมถึงคนเหล่านั้นที่คุกเข่าอยู่บริเวณโดยรอบของศาลาเนินสูง
ตอนนี้ ต่างพากันหยุดหายใจ
สามารถกล่าวได้ว่า
นอกจากเย่อู๋เทียนแล้ว
คนที่อยู่ในเหตุการณ์ ไม่มีใครคาดคิดว่า เสิ่นรั่วชิง จะสามารถตบผู้หญิงชุดดำที่บัญชาการอิ่นอูหยวนให้กระเด็นออกไปได้！
นี่มัน……
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้？
ไม่รอให้ผู้คนได้รู้สึกตัว เสินรั่วชิง ก็กลับไปอยู่เบื้องหน้าของอิ่นอูหยวน
เวลานี้เอง เพราะฝ่ามือของอิ่นอูหยวนพบเจอกับความว่างเปล่า อยู่ในสภาพที่ทำอะไรไม่ถูก
เมื่อเห็นเสิ่นรั่วชิงกลับมา
อิ่นอูหยวนถึงพึ่งรู้สึกตัว แล้วลงมืออีกครั้ง เปลี่ยนฝ่ามือเป็นหมัด แล้วพุ่งตรงไปต่อยศีรษะของเสิ่นรั่วชิง
“ช้าเกินไปแล้ว”
“ไม่สนุกเลยสักนิด”
พูดจบ เสิ่นรั่วชิงก็หายวับไปกับที่อีกครั้ง
เมื่อหลบหมัดของอิ่นอูหยวนพ้น ร่างของเธอ ก็ปรากฏอยู่ด้านบนของขบวนเสด็จ
พูดให้ถูกก็คือ ยืนอยู่ข้างหน้าของจางฮว่าเสวียน
เธอยื่นมือไปแย่งเสวียนแผ่นหินสมบัติที่อยู่ในมือของจางฮว่าเสวียน
จางฮว่าเสวียนตกตะลึง
ทุกคนก็ตกตะลึงเช่นกัน
ภายใต้สายตาของทุกคน เสิ่นรั่วชิงก้าวเท้าไปยังบัลลังก์มังกรภายในขบวนเสด็จ
หลังจากนั้น……
ก็นั่งลงอย่างสงบ
กล่าวคำเบาๆ
“ครั้งก่อนที่พาลูกชายฉันไปสวนสัตว์ ยังนั่งเกี้ยวไม่สาแก่ใจเลย พวกคุณ……ยกฉันแล้วเดินรอบๆที่นี่หนึ่งรอบนะ！”
เมื่อสิ้นเสียง
ทุกคนที่อยู่เหตุการณ์ ก็เงียบกริบทันที！
สายตาทุกคู่ จับจ้องไปที่เสิ่นรั่วชิงทั้งหมด
แม้แต่เย่อู๋เทียน ก็ยังมองไปที่แววตาของเสิ่นรั่วชิง ด้วยความตกใจ
รู้สึกว่า……
เมียของตัวเอง ซุกซนเล็กน้อย！