จอมนักรบอหังการ - บทที่ 412 หานจื่อเซียนด่ากราดไปทั่ว เย่ฝูถูแสดงตัวออกมาพบ！1
จอมนักรบอหังการ บทที่ 412 หานจื่อเซียนด่ากราดไปทั่ว เย่ฝูถูแสดงตัวออกมาพบ！1
โจมตี！
โจมตีอย่างหนักหน่วง！
คำพูดของเย่อู๋เทียน เข้าในหูของเหวินไท่จี๋ ก็เหมือนกับมีประกายสายฟ้าสายหนึ่งทะลุแก้วหูของเขาแล้ว！
ทั่วทั้งศีรษะ ก็จะระเบิดแตกออก！
เหวินไท่จี๋ ราวกับบ้าคลั่งไปครึ่งหนึ่งแล้ว มองดูการเปลี่ยนแปลงภายในลานรอบๆอย่างไม่กระพริบตา！
ดอกไม้บานอย่างสวยงาม！
นอกลานบ้านราวกับฤดูใบไม้ร่วง！
ในลานบ้านราวกับฤดูใบไม้ผลิ！
เพียงแต่ สภาพการณ์ภายในลานบ้านนี้ ทั้งหมดล้วนแต่เอาทักษะทั้งชีวิตของเหวินไท่จี๋เป็นของแลกเปลี่ยน ถึงได้เกิดการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้！
ทักษะของตัวเอง……
เย่อู๋เทียนดูถูกดูแคลน คิดไม่ถึงว่าจะปลูกพืชไม้ดอกระย้าเหล่านี้ในลานบ้าน？
ทันใดนั้น เหวินไท่จี๋หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“ฮ่า！ฮ่าๆๆๆ……”
และกรีดร้องอย่างหวาดกลัวอยู่บ่อยครั้ง
“อ๊า！”
“อ๊า！！”
เหวินไท่จี๋ยากที่จะยอมรับความจริงเช่นนี้
ก็ยิ่งยากที่จะรับได้ เพียงพริบตาเดียว ตัวเองก็กลายเป็นคนแก่ที่ธรรมดามากๆคนหนึ่งแล้ว！
ชี่แท้ในร่างกาย ไม่มีเลยแม้แต่น้อย
ก็เหมือนกับคนที่ร่ำรวยมหาศาล เพียงพริบตาเดียว ระเหเร่ร่อนตามมุมถนน กลายเป็นคนที่ใครเห็นใครก็รังเกียจ ขอทานที่ตัวเองก็รังเกียจ！
นี่มันทำให้เขารู้สึกแย่กว่าฆ่าเขาอีกนะ！
แต่มองไปยังหานจื่อเซียนและพวก
หานจื่อเซียนมองภาพฉากที่อยู่ตรงหน้านี้อย่างตกตะลึงจนพูดไม่ออก
ฉู่เทียนสิงที่ขาดแค่ก้าวเดียวก็เข้าสู่แดนเจ็ด ถูกลูกชายของตัวเองพ่นไอฆ่าตายแล้ว！
เหวินไท่จี๋ที่เหมือนกับตำนานในปัจจุบันยังไงอย่างนั้น ถูกลูกชายของตัวเอง เพียงตบฉาดเดียวก็ทำลายทักษะทั้งชีวิตไปแล้ว！
ค่อนข้างมีท่วงท่าอันสง่างามของคนๆนั้น！
ไม่！
ศิษย์ได้รับการอบรมรมสั่งสอนจากครู แต่เก่งกว่าครูซะอีก！
เมื่อเทียบกันแล้ว มีแต่เหนือกว่าไม่มีด้อยกว่า！
น่าขำ！
หลายปีมานี้ตัวเอง ยังทำเพื่อปกป้องลูกชายของตัวเอง ไม่ยอมเจอกับเขา！
กลัวศัตรูคู่อาฆาตที่อยู่ด้านหลังของตัวเอง พลอยทำให้เขาเดือดร้อนไปด้วย！
ตอนนี้ดูเหมือนว่า……
เขาโตแล้ว！
พละกำลังทั้งตัว เพียงพอที่จะดูถูกโลก！
ในเวลานี้กลับมองดูกัวจื่อจู๋
ณ ที่แห่งนี้……
นอกจากฉู่เทียนสิงที่ถูกเย่อู่เทียนบังคับให้ฆ่าตัวตาย ไม่มีใครเลยสักคน รู้เรื่องพละกำลังของเหวินไท่จี๋อย่างชัดเจนมากกว่ากัวจื่อจู๋！
ตอนนี้ เหวินไท่จี๋ ถูกเย่อู๋เทียนทำให้ทุพพลภาพแล้ว？
อีกอย่าง ทำให้ทุพพลภาพอย่างง่ายๆ สบายๆเช่นนี้？
ทันใดนั้น กัวจื่อจู๋ หวาดกลัวสุดขีด！
สั่นไปทั้งตัว！
ไม่รู้ว่าลำดับต่อไปควรจะทำอย่างไรถึงจะดี！
ก่อนหน้านี้ตัวเองทำร้ายแม่ผู้ให้กำเนิดของเย่อู๋เทียนได้รับบาดเจ็บแล้ว จากวิธีการของเย่อู๋เทียน เกรงว่าจะแล่เนื้อเถือหนังตัวเองเอาถึงตาย ก็เบาไปสินะ？
และในเวลานี้ เหวินไท่จี๋คำรามเสียงดังใส่เย่อู๋เทียนขึ้นมาทันที
“ฆ่าฉัน！ฆ่าฉัน！ฆ่ากู！”
เย่อู๋เทียนมองไปที่เหวินไทจี๋ด้วยสายตาเยือกเย็น
“ฆ่าแก？เอาเปรียบแกเกินไปหน่อยแล้ว！แน่นอนว่า แก ตายด้วยตัวเองได้！”
เหวินไท่จี๋สิ้นหวังถึงขีดสุด
เขาไม่มีทักษะแล้ว ไม่ได้แตกต่างกับชายชราอายุ100ปีธรรมดาทั่วไปเลย！
ร่างกายอ่อนแอไร้เรี่ยวแรง！
ยิ่งไปกว่านั้น พยายามอย่างเต็มที่เพื่อฆ่าตัวเอง？
แม้แต่ฆ่าตัวเองตาย ตอนนี้เขาก็ไม่มีกำลังนี้แล้ว！
“ทำไม？ทำไม！”
เหวินไท่จี๋คำรามใส่เย่อู๋เทียนอย่างเสียงดังต่อไป
เย่อู๋เทียนยิ้มอย่างเยือกเย็น
“เหวินไท่จี๋ แกในฐานะที่เป็นคนที่ได้รับตำแหน่งผู้ครองประเทศของประเทศหลง ยักยอก ชั่วช้ากว่าคนทั่วไป ก็ยิ่งสมควรตาย！”
เหวินไท่จี๋หัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่งแล้ว
“ปกป้องประเทศ？ฮ่าๆๆๆ！！ปกป้องประเทศ？？คนที่ปกป้องประเทศในประวัติศาสตร์！มีใครบ้างที่มีจุดจบที่ดี？เป็นฮีโร่ ตาย เป็นสิงห์ร้ายที่มีความเห่อเหิมทะเยอทะยาน รอด！มาถึงตอนท้าย ใครไม่ทำเพื่อตัวเองบ้าง？ใครไม่ทำเพื่อตัวเองบ้าง？！！ ”
นัยน์ตาของเย่อู๋เทียนสาดส่องสีที่เหน็บหนาวถึงกระดูก
“ในปีนั้น ฉันเอายาเม็ดเสวียนเมี่ยวและยาทะลวงชีพจรจำนวนมากวางไว้ในคลังยา ก็แค่คิดว่าสักวันหนึ่ง นายทหารประเทศหลงของฉัน ทั้งหมดจะเข้าสู่วิทยายุทธ！ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ประเทศหลงของฉัน ไม่ได้รับความอัปยศอดสูอีก！”
“แกกลับว่าดีเลย ทำเพียงตัวแกเองคนเดียว เรียกฉันนายทหารแห่งประเทศหลง ทนยอมรับการกดขี่ของโลกยุทธจักร！แกได้รับเต๋าเพียงผู้เดียว มองประชาชนของประเทศหลงเป็นหมูหมากาไก่！การกระทำเช่นนี้ เรียกว่าฮีโร่ได้？แม้แต่หมาแกก็สู้ไม่ได้！ ”