จอมนักรบอหังการ - บทที่ 417 ไอ้ตายโหงที่ถูกกระบี่พันเล่ม หลายปีมานี้แกไปตายอยู่ที่ไหนกันแน่？
- Home
- จอมนักรบอหังการ
- บทที่ 417 ไอ้ตายโหงที่ถูกกระบี่พันเล่ม หลายปีมานี้แกไปตายอยู่ที่ไหนกันแน่？
จอมนักรบอหังการ บทที่ 417 ไอ้ตายโหงที่ถูกกระบี่พันเล่ม หลายปีมานี้แกไปตายอยู่ที่ไหนกันแน่？
พูดแล้ว หานจื่อเซียนไปข้างหน้าอย่างกับแสง วาร์ปตัว ก็มาถึงตรงหน้าของเย่ฝูถูแล้ว
แต่ว่า ความเร็วของหานจื่อเซียน เย่ฝูถูเร็วยิ่งกว่า วาร์ปตัว ก็ไปจากบ้านเก่าแล้ว
ยืนอยู่ที่นอกประตูใหญ่
ในเวลานี้เย่ฝูถู ถอดจีวรสีขาวออกไปแล้ว ข้างในเป็นชุดขาวผ้าผ้าคอตตอนผสมลินิน แบบค่อนข้างโบราณ
มองเห็นท่าทางที่ดุร้ายของหานจื่อเซียนเช่นนี้
จากภาพลักษณ์ที่มากความสามารถนอกเหนือจากโลกีย์ของเย่ฝูถู จู่ๆก็กลายเป็นกลัวภรรยาที่คุมเข้ม
หลังจากที่ยืนนิ่ง
คุกเข่าลงกับพื้นเลย
ขอร้องหานจื่อเซียนด้วยใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตา
“น้องเซียน！พี่ผิดไปแล้ว！พี่ไม่รู้ว่าลูกชายของตระกูลเราจะสุดยอดเช่นนี้！พี่ผิดไปแล้วจริงๆ！”
และปัญหาก็อยู่ในตอนที่เย่ฝูถูขอร้อง มีรอยยิ้มบนใบหน้า
เป็นท่าทางที่หน้าไม่อายจริงๆ
แม้แต่หานจื่อเซียน ตอนที่เห็นท่าทางเช่นนี้ของเย่ฝูถู ก็ยังอึ้งอยู่หน้าประตูใหญ่แล้ว
คิดไม่ถึงอย่างมาก……
ผู้ชายคนนี้เคยทำให้เธอศรัทธาจนเข้ากระดูกดำได้ ตอนนี้อยู่ตรงหน้าตัวเอง จู่ๆจะเปลี่ยนเป็นต่ำต้อยเช่นนี้！
ทันใดนั้น……
โมโห？
โมโหส่วนโมโห！
แต่……
ในใจ หวานซึ้งแล้ว！
เมื่อเปลี่ยนหัวข้อสนทนา หานจื่อเซียนร้องไห้พร้อมบ่นตำหนิ
“ไอ้ตายโหงที่ถูกกระบี่พันเล่ม หลายปีมานี้แกไปอยู่ที่ไหนมากันแน่？”
พูดแล้ว หานจื่อเซียนวิ่งไปตรงหน้าของเย่ฝูถู
ภาพฉากต่อไป
ไม่อยากมอง
เย่อู๋ทียนถึงขั้นปิดประตูใหญ่ด้วยใบหน้าที่เย็นชาแล้ว ก็เป็นเช่นนี้ขังเย่ฝูถูและหานจื่อเซียนไว้นอกประตูแล้ว
สองคำ
ขายหน้า！
แต่เห็นเหวินไท่จี๋ในเวลานี้
คนทั้งคนเหมือนว่าโง่เขลาเลยยังไงอย่างนั้น
สงสัยว่าตัวเองกำลังฝัน
เมื่อสักครู่……
เหมือนว่าตัวเองเห็นเย่ฝูถูอีกครั้งแล้ว！
และในเวลานี้ เย่อู๋เทียน มาถึงตรงหน้าของเหวินไท่จี๋แล้ว
เหวินไท่จี๋ถึงได้มีสติกลับมา โขลกศีรษะให้เย่อู๋เทียนอย่างตื่นตกใจราวกับผีต่อ ครั้งแล้วครั้งเล่า
ก็เหมือนว่า บ้าคลั่งแล้วจริงๆ
บ่นพึมพำบางคำอยู่ในปาก
ตามปกติล้วนเป็นพวกคำพูดที่วิงวอนขอร้อง
เย่อู๋เทียนกลับไม่สนใจเลย และมองไปยังเฉิงโม่หนง ถามออกมาหนึ่งประโยคแล้ว
“จัดการอย่างไร？”
ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ เฉิงโม่หนง ผ่านประสบการณ์มามากมายแล้ว
เรื่องมหัศจรรย์ที่ชีวิตนี้ยังไม่เคยผ่านประสบการณ์มาก่อน ล้วนแต่ผ่านประสบการ์มาแล้วรอบหนึ่งทั้งนั้น
เฉิงโม่หนงในตอนนี้ สูญเสียความสามารถในการจัดการเรื่องราวต่างๆไปแล้ว
และในเวลานี้ เสิ่นรั่วชิงถามเฉิงโม่หนงประโยคหนึ่งด้วยน้ำเสียงเบาๆ
“ขังไอ้บ้านี้ไว้ในโรงพยาบาลจิตเวช นายไม่มีความเห็นอะไรใช่ไหม？”
เฉิงโม่หนงจิตใจสั่นคลอน ตอบกลับประโยคหนึ่งทันที
“ไม่มีความคิดเห็นใดๆ”
เสิ่นรั่วชิงมองไปยังกัวจื่อจู๋อีก พูดถามหนึ่งประโยค
“เรื่องที่แกทำร้ายแม่สามีของฉัน จะคิดบัญชียังไง？”
กัวจื่อจู๋ใจสั่นคลอนแล้วเช่นกัน ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรถึงจะดี
เย่อู๋เทียนถามเสิ่นรั่วชิงหนึ่งประโยค
“แม่แท้ๆของฉันว่ายังไง？”
เสิ่นรั่วชิงตอบกลับ
“บอกว่า เป็นเรื่องระหว่างผู้หญิง ให้ฉันไปจัดการ”
เย่อู๋เทียนพยักหน้า
“ได้ ฉันไม่มีความคิดเห็นอะไรทั้งนั้น”
เสิ่นรั่วชิงมองไปยังใบหน้าของเฉิงโม่หนงอีก พูดถามหนึ่งประโยค
“แกยอมรับกัวจื่อจู๋ไหม？”
เฉิงโม่หนงสีหน้าซีดเผือด
เสิ่นรั่วชิงคิดๆดูแล้ว พูดกับกัวจื่อจู๋หนึ่งประโยคแล้ว
“นับแต่นี้ไป ทำความสะอาดลานบ้านของที่นี่”
กัวจื่อจู๋ราวกับว่าได้รับนิรโทษกรรม คุกเข่าลงตรงหน้าเย่อู๋เทียนและเสิ่นรั่วชิงทันที คุกเข่าลงเอาหน้าผากเตะพื้นเพื่อแสดงความเคารพ
“ขอบคุณพวกคุณ！ทั้งชีวิตนี้ของกัวจื่อจู๋ ยินดีเป็นข้ารับใช้ ตอบแทนบุญคุณของพวกคุณ！”
เสิ่นรั่วชิงมองไปยังกัวจื่อจู๋แวบหนึ่ง
เหมือนว่าคิดอะไรบางอย่างได้อีก มองไปยังเฉิงโม่หนงอีกครั้ง พูดออกมาประโยคหนึ่งอย่างฉับพลัน
“ฉันจัดการแม่แท้ๆของแกแบบนี้ ไม่เกี่ยวกับแก แกฉันสองคนพี่น้อง ต่อไปควรจะจัดการยังไงก็จัดการอย่างนั้น”
พูดจบ ไม่รอให้เฉิงโม่หนงตอบสนอง เสิ่นรั่วชิงหันหลังเดินไปห้องครัว
เหมือนว่า……
อารมณ์ไม่ดี
เย่อู๋เทียนตระหนักเรื่องนี้ได้ รีบตามไปแล้ว
และในเวลานี้ หานลั่วเฟยที่อยู่ตรงนั้น พาเหวินไท่จี๋ ออกไปจากบ้านเก่าแห่งนี้แล้ว
แต่ทว่า หลังจากที่หานลั่วเฟยเปิดประตูใหญ่ของบ้านเก่าออก กลับเห็น หานจื่อเซียน กำลังฟุบร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเย่ฝูถู
หานลั่วเฟยไม่รู้จักเย่ฝูถู และก็ไม่รู้ความเก่งของคนๆนี้ เห็นหานจื่อเซียนฟุบอยู่ในอ้อมแขนของเย่ฝูถูขนาดนี้ ทันใดนั้น รู้สึกเหมือนว่าผู้หญิงสวยๆแต่งงานกับผู้ชายหน้าตาขี้เหร่
แต่วินาทีถัดไป เหวินไท่จี๋ที่อยู่ข้างกาย กลับว่าคุกเข่าลงตรงหน้าของเย่ฝูถูแล้ว
เพียงเสียงดังอย่างตื่นตกใจราวกับผี
“ไว้ชีวิตฉัน！ไว้ชีวิตฉัน！ไว้ชีวิตฉันด้วย！”
เย่ฝูถูไม่แม้แต่จะมองเหวินไท่จี๋สักแวบ ก็พาหานจื่อเซียน เข้าไปในประตูใหญ่ของบ้านเก่าอีกครั้ง
ในห้องครัว
เสิ่นรั่วชิงกำลังก้มหน้าหั่นผัก
เย่อู๋เทียนยืนอยู่ด้านหลังของเธอ พูดถามหนึ่งประโยค
“เป็นอะไรเหรอ？”
เสิ่นรั่วชิงหั่นผักไปพลางพูดไปพลาง
“ไม่มีอะไร”
เย่อู๋เทียนก็ยิ้มออกมา
“คุณปิดบังคนอื่นได้ แต่ปิดบังฉันไม่ได้ ฉันมองออก คุณผิดแปลกไป”
เสิ่นรั่วชิงเงียบขรึมไปครู่หนึ่ง พูดทันที
“ในเมื่อเฉิงโม่หนงเป็นคนที่แม่ของเราตกลงกันให้เป็นภรรยาให้คุณ งั้นฉันก็ไม่พูดอะไรแล้ว ปกติก็แค่เพิ่มชามกับตะเกียบ แล้วก็มีผู้ชายวัยกลางคน……หัวโล้นนั่น เขาเป็นพ่อแท้ๆของคุณ？”
เย่อู๋เทียนเกาๆรูจมูก ฝืนยิ้ม
“แม้ว่าไม่อยากจะยอมรับ แต่ เรื่องจริงก็อาจจะเป็นเช่นนี้ ส่วนเฉิงโม่หนง……ผมคิดแบบนี้นะ……”
แต่ไม่ได้รอให้เย่อู๋เทียนพูดจบ หานจื่อเซียนเดินเข้ามาจากข้างนอกแล้ว
พูดกับเย่อู๋เทียนหนึ่งประโยค
“แกออกไป”
เย่อู๋เทียนตกตะลึงแล้ว
หานจื่อเซียนมองไปยังเสิ่นรั่วชิง พูดต่อ
“พวกเราสองสาวมีเรื่องต้องคุยกัน”
เย่อู๋เทียนถามทันที
“น้าผมอยู่ที่ไหน？หัวโล้นข้างนอกนั่นพูดว่า ตอนนั้นเธอยังไม่ตาย”
หานจื่อเซียนตกตะลึงเล็กน้อย อธิบาย
“น้าของแกอยู่ที่เจียงหนานนะ ถูกฉันปล่อยไว้ในถ้ำหินธรรมชาติที่อยู่ด้านล่างของสระหินหนืด กลายเป็นคนที่มีชีวิตอยู่แต่ทำอะไรไม่ได้ ฉันจะไปเอายาที่อาศรมหวินซีทุกปี ถึงได้ฝืนต่ออายุให้น้าของแกได้！”
เย่อู๋เทียนตกใจแล้ว
นี่ถึงได้เข้าใจได้โดยทันที ก่อนหน้านี้ตอนที่ตัวเองอยู่ที่เจียงหนาน ทำไมถึงได้เห็นหานจื่อเซียนใส่ชุดคลุมสีดำ เข้าไปในสระหินหนืด ตอนนี้ดูเหมือนว่า เพื่อไปส่งยาให้กับหานหว่านเอ๋อร์
“เธอ……มีวิธีรักษาไหม？”
หานจื่อเซียนถอนหายใจเบาๆ
“หลายปีขนาดนี้แล้ว โอกาสที่จะช่วยกลับมาได้มีไม่มาก เมื่อกี้ฉันถามพ่อของแกแล้ว……ไอ้หัวโล้นนั่น เขามีวิธี แต่ว่า ความหวังริบหรี่มาก อีกอย่าง ต้องการตัวยานำพา ตัวยานำพานี้ ชื่อว่าหญ้าเทียนหลัว หาเจอได้ยากมาก！”
เย่อู๋เทียนหรรี่ตาทั้งสองข้างแล้ว
หญ้าเทียนหลัว
ตัวเองรู้ว่า มีอยู่สถานที่แห่งหนึ่ง มีหญ้านี้！
แต่ เกรงว่ามีเพียงโจวซีที่อาศรมหวินซี ถึงจะรู้ตำแหน่งที่แม่นยำของหญ้าเทียนหลัว！
คิดเช่นนี้ เย่อู๋เทียน มุ่งไปยังอาศรมหวินซีทันที
และในเวลานี้ ผู้แข็งแกร่งด้านวิทยายุทธบางส่วนของวัดอี่เซียน รวมตัวในอาศรมหวินซี รอคำสั่งของโจวซี มุ่งสู่ศูนย์กลางตี้ตู เพื่อช่วยชีวิตเย่อู๋เทียน！