จอมนักรบอหังการ - บทที่ 438 คุณเสิ่นและเทพธิดาเฉิง ปรนนิบัติเย่อู๋เทียนด้วยกัน……2
- Home
- จอมนักรบอหังการ
- บทที่ 438 คุณเสิ่นและเทพธิดาเฉิง ปรนนิบัติเย่อู๋เทียนด้วยกัน……2
จอมนักรบอหังการ บทที่ 438 คุณเสิ่นและเทพธิดาเฉิง ปรนนิบัติเย่อู๋เทียนด้วยกัน……2
ถ้าเย่อู๋เทียนไม่มีความแข็งแกร่งที่สอดคล้องกับป้ายเจินอู่
เกรงว่าถึงแม้วันนี้ตนเองจะใช้กำลัง ก็ต้องทวงป้ายเจินอู่กลับคืนมาให้ได้?
เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้
ทันใดนั้น หวงฝู่เจิ้งฉีก็รู้สึกอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี!
ละอายใจ!
อับอายขายหน้า!
ขณะนี้ หวงฝู่เจิ้งฉีไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเย่อู๋เทียนด้วยซ้ำ
อย่างไรก็ตาม เขายังคงกัดฟันและกล่าวว่า
“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็เป็นเช่นนั้นเถอะ! ในเมื่อท่านต้องการมอบตำแหน่งเจ้าสำนักให้ผม ผมก็จะหน้าด้านรับตำแหน่งนี้ อย่างไรก็ตาม ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น ท่านยังคงเป็นอดีตเจ้าสำนักของสำนักเจินอู่ของพวกเรา! ผมจะเคารพท่านเหมือนพ่อแม่! ยิ่งไปกว่านั้น ตำแหน่งอดีตเจ้าสำนักของสำนักเจินอู่ เป็นเพียงสถานะหนึ่งเท่านั้น! ขอร้องท่านได้โปรดรับปากเรื่องนี้ด้วยเถอะ!”
เย่อู๋เทียนยิ้มเล็กน้อย
“บอกเหตุผลให้ผมฟังหน่อยสิ”
หวงฝู่เจิ้งฉีกล่าวด้วยความไร้ยางอาย
“อาหารเย็นมื้อนี้ ฉันเป็นคนทำให้ท่าน…..ท่านลองชิม ถ้าท่านไม่พอใจ ก็แล้วแต่ว่าท่านจะทำอย่างไร ถ้าท่านพอใจ ท่านก็จะเป็นผู้อาวุโสของ….ฉัน!”
เย่อู๋เทียนเลิกคิ้ว
“ถ้าเช่นนั้น ก็เอาตามความคิดของคุณ”
เมื่อหวงฝู่เจิ้งฉีได้ยินเช่นนั้น เขารู้สึกดีใจกับเรื่องที่คาดไม่ถึง
เขามั่นใจฝีมือการทำอาหารของตนเองมาก
ถ้าเย่อู๋เทียนกินดี……
ตนเองก็จะสามารถได้คืบเอาศอกไปเรื่อย ๆ แล้วอยู่ข้างกายเขา เป็นพ่อครัวให้เขา?
เพราะอย่างไรเสีย ถ้าเรื่องนี้สำเร็จ ตนเองจะเป็นหนึ่งในคนที่ใกล้ชิดเย่อู๋เทียนมากที่สุด และสามารถขอคำชี้แนะวิทยายุทธจากเขาได้ทุกเมื่อ!
เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้……
หวงฝู่เจิ้งฉีทำตัวเหมือนพ่อครัวที่ต้องเผชิญกับการประเมิน เขารีบใช้มือทำสัญญาลักษณ์เชิญชวน และกล่าวกับเย่อู๋เทียน
“เชิญครับ!”
เย่อู๋เทียนไม่พูดอะไรอีก มองเสิ่นรั่วชิงที่อยู่ด้านข้างแวบหนึ่ง แล้วเดินเข้าไปในห้องรับแขกด้วยความจำใจ
เมื่อสมาชิกหลักของตระกูลหวงฝู่ ที่อยู่นอกประตูเห็นภาพนี้
พวกเขารู้สึกอารมณ์ซับซ้อนถึงขีดสุด
พวกเขาทุกคนล้วนรู้จักนิสัยของหวงฝู่เจิ้งฉีเป็นอย่างดี
แต่นึกไม่ถึงว่า
วันนี้ เพียงเพราะคำพูดประโยคเดียวของเย่อู๋เทียน ทำให้เจ้าบ้านของพวกเขา กลายเป็นเจ้าสำนักของสำนักเจินอู่!
และความปรารถนาสูงสุดของเจ้าสำนักแห่งสำนักเจินอู่คนนี้ คือการอยู่ข้างกายเย่อู๋เทียน…..
เป็นพ่อครัว!
และหวงฝู่เหยาในเวลานี้
ยืนอยู่นอกประตูใหญ่ของบ้านเก่าหลังนี้ ท่าทางผิดปกติราวกับถูกผีเข้า
นึกไม่ถึงว่า
คืนนี้จะเกิดเรื่องเช่นนี้ได้!
พ่อของตนเอง!
เจ้าบ้านแห่งตระกูลหวงฝู่!
ผู้ทรงอิทธิพลที่อยู่เบื้องหลังหวงฝู่ กรุ๊ป!
รองเจ้าสำนักของสำนักเจินอู่ อืม! ตอนนี้เขาสนับสนุนความชอบธรรมแล้ว!
ตอนนี้……
ต้องการอยู่ข้างกายชายหนุ่มคนนี้ และเป็นพ่อครัว!
และถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น เขายังต้องผ่านการประเมินจากชายหนุ่มคนนี้……
นี่มัน……
ทำให้ตนเองได้รู้จักมุมใหม่ทั้งหมดอีกครั้ง!
ปกติแล้ว ภาพลักษณ์ของพ่อตนเองเป็นคนสูงศักดิ์!
แล้วตอนนี้ กลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร…..
ไอ้โง่?
อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงความสามารถที่เย่อู๋เทียนแสดงออกมาเมื่อสักครู่แล้ว หวงฝู่เหยาเกิดความคิดที่ไร้เหตุผลขึ้นมาทันที!
ความคิดนี้ กระทั่งทำให้ตัวเขาเองตกใจ
ตนเองอยากเป็นไอ้ไง่ที่อยู่ข้างกายเย่อู๋เทียนเช่นกัน……
เพียงแต่ สิ่งที่น่าเสียดายก็คือ ก่อนหน้านั้นตนเองมีตาแต่หามีแววไม่ คิดว่าผู้อุปถัมภ์ของพ่อตนเอง เป็นเพียงผู้สัญจรผ่านไปมาเท่านั้น!
เสียใจตอนนี้ ยังทันไหม?
และขณะนี้เอง เย่อู๋เทียน เสิ่นรั่วชิงและคนอื่น ๆ เดินเข้ามาถึงห้องรับแขกแล้ว
ส่วนหวงฝู่เจิ้งฉี กำลังจะปิดประตูใหญ่
กระทั่งถึงแม้ว่าเขาจะเห็นหวงฝู่เหยาและสมาชิกหลักของตระกูลหวงฝู่ ที่อยู่นอกประตูใหญ่ แต่เขาก็ไม่ใส่ใจ
และขณะที่หวงฝู่เจิ้งฉีกำลังจะปิดประตูใหม่ หวงฝู่เหยาก็เรียกเขา
“ท่านพ่อ!”
หวงฝู่เจิ้งฉีกล่าวด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“อย่ามารบกวนพ่อ! วันนี้ พ่อได้พบโอกาสที่ยิ่งใหญ่! นับจากนี้เป็นต้นไป พ่อขอมอบตำแหน่งเจ้าบ้านตระกูลหวงฝู่ให้ลูก ถ้าไม่มีธุระอะไร ก็อย่ามาหาพ่ออีก!”
พ่อลูกคู่นี้ นิสัยเหมือนกันเป๊ะ
ต้องการความช่วยเหลือก็มีไมตรี แต่หลังจากหมดประโยชน์แล้วก็เมินเฉย
หวงฝู่เหยามองหวงฝู่เจิ้งฉี ด้วยดวงตาที่เศร้าอย่างน่าประหลาด
ตอนกลางวันใครเป็นคนเรียกตนเองมาอย่างรีบร้อน แล้วบอกให้ตนเองไปซื้อไม้จันทน์ไหมทองดีที่สุดมา?
แล้วตอนเย็น ใครเป็นคนให้ตนเองไปเลือกวัตถุดิบปรุงอาหารที่ตลาด
ตอนนี้เป็นไงล่ะ……
ตอนนี้ลูกสาวหมดประโยชน์แล้ว ก็ไล่ลูกสาวกลับไป?
หวงฝู่เจิ้งฉีไม่มีเวลาคุยเรื่องไร้สาระกับหวงฝู่เหยา เขารีบปิดประตูใหญ่ แล้วรีบเดินเข้าไปในห้องรับแขก
รู้สึกประหม่าถึงขีดสุด!
ไม่รู้ว่าตนเองจะโชคดี ที่จะได้เป็นพ่อครัวของเย่อู๋เทียนหรือไม่!
ตอนนี้ดูเหมือนเย่อู๋เทียน จะไม่ใส่ใจเรื่องนี้
หลังจากนั่งข้างโต๊ะแล้ว เขาก็ทานอาหารตามปกติ
และขณะนี้เอง เย่อู๋เทียนรู้สึกว่าบรรยากาศที่บ้านผิดปกติเล็กน้อย
เสิ่นรั่วชิงนั่งด้านซ้ายของตนเอง
เฉิงโม่หนงนั่งด้านขวาของตนเอง
ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากตนเองนั่งลงแล้ว เสิ่นรั่วชิงและเฉิงโม่หนงต่างก็ใช้ตะเกียบคีบอาหารจานเดียวกัน
สิ่งสำคัญที่สุด พวกเธอสองคนพูดออกมาพร้อมกัน
“ที่รัก นี่เป็นอาหารโปรดของคุณ กินเยอะ ๆ น่ะ”
“ปลานี้เป็นสูตรต้นตำรับ คุณลองชิมดู”
เสิ่นรั่วชิงเป็นคนพูดประโยคแรก ส่วนเฉิงโม่หนงเป็นคนพูดประโยคถัดไป
ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ทั้งสองคนต้องการคีบ คือตำแหน่งที่อยู่หลังหัวปลา ที่อยู่ข้างหน้าพวกเธอสองคน
ชั่วขณะหนึ่ง……
บรรยากาศค่อนข้างอึมครึม!
สีหน้าของเสิ่นรั่วชิงชะงักเล็กน้อย
ใบหน้าของเฉิงโม่หนงแดงระรื่อ
ส่วนเย่อู๋เทียน…..
กัดฟันกล่าวว่า
ความจริงแล้ว ผมไม่ค่อยหิว ผม….ผมไป…. ”
แต่ก่อนที่เย่อู๋เทียนจะกล่าวจบ
เสิ่นรั่วชิงและเฉิงโม่หนงกล่าวพร้อมกันอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเป็นพิเศษ
“ไม่กินข้าวได้ยังไง? เดี๋ยวจะป่วยน่ะ!”
“………………”