จอมนักรบอหังการ - บทที่ 443 ตอนเช้า ฉันไม่ควรยั่วคุณ 1
จอมนักรบอหังการ บทที่ 443 ตอนเช้า ฉันไม่ควรยั่วคุณ 1
เฉิงโม่หนงสวมเพียงชุดนอนผ้าซาตินเท่านั้น
แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น ยังคงเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งที่สมบูรณ์แบบอย่างชัดเจน
ขณะนี้ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเร่งรีบ
เมื่อสักครู่เธอตื่นเพราะอยากจะปัสสาวะ
อย่างไรก็ตาม หลังจากเธอผลักประตูห้องน้ำแล้ว ภาพที่อยู่ตรงหน้า ทำให้เธอตกตะลึงทันที
เธอลืมจุดประสงค์ที่ตนเองรีบลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำเสียสนิท
เย่อู๋เทียนและเสิ่นรั่วชิง ตกตะลึงเช่นกัน
นึกไม่ถึง……
ช่วงเวลาเข้าด้ายเข้าเข็ม เฉิงโม่หนงกลับพุ่งเข้ามา
เฉิงโม่หนงมองเย่อู๋เทียนและเสิ่นรั่วชิง
ส่วนเย่อู๋เทียนและเสิ่นรั่วชิงก็มองเฉิงโม่หนงเช่นกัน
ขณะนี้ ดูเหมือนเวลาจะหยุดนิ่ง……
เย่อู๋เทียนเป็นคนแรกที่ได้สติกลับมา เขาก้าวเท้าโดยอัตโนมัติ รีบเดินไปหลบอยู่ในห้องอาบน้ำที่อยู่หลังประตูทันที!
หลังจากนั้น เสิ่นรั่วชิงก็รีบเข้าไปหลบอยู่เช่นกัน
ส่วนเฉิงโม่หนง…
หันหลังทันที แล้ววิ่งหนีออกไปจากห้องนอนอย่างรวดเร็ว
วิ่งไปที่ห้องน้ำในลานบ้าน
แต่นึกไม่ถึงว่า ขณะที่เธอเพิ่งมาถึงประตูห้องน้ำ
ก็มีเสียงผู้หญิงดังมาจากข้างในทันที
“มีคนอยู่”
ถ้าไม่ใช่หานจื่อเซียน แล้วจะเป็นใครได้อีก?
เฉิงโม่หนงปวดปัสสาวะจนเกือบจะร้องไห้ ใบหน้ารูปไข่ของเธอ แดงจัดจนเกือบจะเป็นสีม่วง
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกั้นปัสสาวะ หรืออายกันแน่
จนปัญญา
เฉิงโม่หนงทำได้เพียงหันหลัง และวิ่งไปที่เรือนสี่ประสาน ที่อยู่ถัดจากบ้านเก่าหลังนี้!
บ้านสองหลังนี้อยู่ติดกัน และบริเวณตรงกลางของกำแพงนั้น ได้ทำเป็นประตูเชื่อมทรงกลมขึ้นเป็นพิเศษ!
เมื่อก่อนเฉิงโม่หนง ได้ซื้อเรือนสี่ประสานที่อยู่ติดกันเอาไว้
เมื่อก่อนไม่ได้ใช้ประโยชน์มากนัก
เนื่องจากเฉิงโม่หนงงานยุ่ง ปกติเธอจะไม่พักอาศัยอยู่ที่นี่
ตอนนี้ ได้ใช้ประโยชน์แล้ว
ไม่ว่าจะเป็นซูชิงหลวน หรือกัวจื่อจู๋ หรือแม้แต่พ่อครัวหวงฝู่เจิ้งฉี พวกเขาล้วนพักอาศัยอยู่ที่นี่
เมื่อก่อนเฉิงโม่หนงซื้อเรือนสี่ประสานแห่งนี้ด้วยเงินจำนวนไม่น้อย ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นที่พักอาศัยของเย่อู๋เทียนในตี้ตูแล้ว
เฉิงโม่หนงรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำของเรือนสี่ประสาน
เวลาเพียงสักครู่……
รู้สึกผ่อนคลายแล้ว
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
ช่วงที่ผ่านมา ทุกเช้าเธอจะตื่นเพราะอยากจะปัสสาวะ
กระทั่งเฉิงโม่หนงสงสัยว่าไตของตนเองผิดปกติหรือเปล่า?
แต่เพราะงานยุ่งมาก จนเธอไม่มีเวลาไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล
แล้วค่อยให้เย่อู๋เทียนตรวจร่างกายให้ภายหลัง?
ให้ตายเถอะ!
เช้าตรู่ขนาดนี้ นึกไม่ถึงว่าเขากับเสิ่นรั่วชิง……..
เปลี่ยนเป็นเวลาอื่นไม่ได้เหรอ?
อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงคำพูดที่เสิ่นรั่วชิงพูดกับตนเองเมื่อคืนนี้แล้ว…….
เฉิงโม่หนงรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องธรรมชาติ
เย่อู๋เทียนหายตัวไปเจ็ดปี และเขาไม่ได้เตะต้องผู้หญิงมาเป็นเวลาเจ็ดปี
ตอนนี้ เขาและเสิ่นรั่วชิงก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอด!
ภายใต้เงื่อนไขดังกล่าว…
ถ้ามีเวลา พวกเขาก็จะต้องอยู่ด้วยกัน?
และขณะที่เฉิงโม่หนงกำลังคิดฟุ้งซ่าน เย่อู๋เทียนเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนแล้ว
สีหน้าของเสิ่นรั่วชิงเต็มไปด้วยความอัดอั้นตันใจ
“ยังไม่ได้เริ่มต้น มันก็จบแล้ว?”
เย่อู๋เทียนกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า และกัดฟันกล่าวว่า
“เปลี่ยนเป็นวันหลังเถอะ วันนี้ที่บ้านคนเยอะ ไม่สะดวก”
เสิ่นรั่วชิงกัดฟัน
โผเข้าไปกอดเขา
ตอนกลางวัน
จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของเสิ่นรั่วชิงก็ดังขึ้น
เป็นสายของเฉิงโม่หนง
ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เสิ่นรั่วชิงรู้สึกราวกับว่ามีคนมาช่วยชีวิตเธอ และรีบรับสายทันที
แต่ยังไม่ทันที่เสิ่นรั่วชิงจะเอ่ยปากพูด…..
เสียงคับข้องใจของเฉิงโม่หนงก็ดังมาจากปลายสาย
“ตะวันโด่งแล้ว ทำไมคุณยังไม่มารับมอบงานที่สำนักงานใหญ่อีก?”
เสิ่นรั่วชิงถอนหายใจเบา ๆ
“โอเค ฉันจะเร่งดูว่าจะสามารถไปถึงก่อนบ่ายสามโมงไหม?”
“……”
เฉิงโม่หนงพูดไม่ออกชั่วขณะ
บ่ายสามโมง
เสิ่นรั่วชิงเดินออกมาจากห้องนอน ด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า
ขณะนี้ หานจื่อเซียนกำลังดูทีวีอยู่ในห้องรับแขก เธอเห็นว่าในที่สุดเสิ่นรั่วชิงก็ออกมาแล้ว เธอกล่าวทันทีว่า
“เมื่อคืนแม่พูดแล้ว? เธอคนเดียว รับไม่ไหวหรอก!”
ใบหน้าของเสิ่นรั่วชิงเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่ไม่พูดอะไร
เธอเดินไปที่โต๊ะเหมือนคนที่ได้รับความอัดอั้นตันใจ ก้มลงหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งซอง
เดินเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง
เย่อู๋เทียนกำลังแต่งตัว
เมื่อเสิ่นรั่วชิงเห็นเช่นนั้น ก็รู้สึกผ่อนคลาย
เดินเข้าไป แล้วยื่นบุหรี่ให้เย่อู๋เทียน
เย่อู๋เทียนอึ้งเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “ผมไม่สูบบุหรี่”
เสิ่นรั่วชิงกล่าวแนะนำด้วยความระมัดระวัง “สูบบุหรี่เถอะ มีคนบอกว่าการสูบบุหรี่สามารถบรรเทาความเหนื่อยล้าได้ อีกทั้งยัง อีกทั้งยัง….. ”
แค่มองแวบเดียว เย่อู๋เทียนก็สามารถมองทะลุความคิดของเสิ่นรั่วชิง และกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ทำไม แข็งแรงไม่ดีเหรอ?”
เสิ่นรั่วชิงพูดไม่ออก
นี่มันเรียกว่าอะไร!
ผู้หญิงคนอื่น ๆ ต่างหวังว่าสามีของตนเองจะดุดันขึ้นหน่อย
แต่ตนเองกลับอยากให้สามีตนเองดุดันน้อยหน่อย!
สรุปแล้ว ตอนนี้เสิ่นรั่วชิง มีความทุกข์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ ทำให้เธอต้องการสูบบุหรี่เพื่อสงบสติอารมณ์
แล้วต่อไปจะใช้ชีวิตอย่างไร?
ความสุขนั้นไม่มาก็ไม่มา แต่หลังจากความสุขมาอย่างกะทันหัน แต่ร่างกายอ่อนแอเกินไป รับไม่ไหว!
เมื่อเย่อู๋เทียนเห็นเสิ่นรั่วชิงไม่พูดอะไร เขาก็ถามทันที
“คุณคิดอะไรอยู่?”
เสิ่นรั่วชิงถามกลับทันที
“ที่รัก พวกเรา…มีลูกอีกคนดีไหม? อืม! ฉันไม่ได้หลบเลี่ยงคุณน่ะ ฉันเกรงว่า…..จูนหลินคนเดียว ต่อไปเขาจะโดดเดี่ยว”
เย่อู๋เทียนกระเดาะปาก
“หลังจากคุณท้องแล้ว อย่างน้อยคุณไม่มีเวลาดูแลปรนนิบัติผมเป็นเวลาหนึ่งหรือสองปี ตอนนี้อย่าเพิ่งมีลูกคนที่สองดีกว่า ผมยังสนุกไม่พอ”
เสิ่นรั่วชิงเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง