จอมนักรบอหังการ - บทที่ 457 ความแรดของโจวซี 1
จอมนักรบอหังการ บทที่ 457 ความแรดของโจวซี 1
เจ้าสำนักไท่ซ่าง?
ของสำนักเจินอู่……
คราวนี้ โจวซีรู้สึกว่าเย่อู๋เทียนล้อเล่น
และมันเป็นการล้อเล่นที่จริงจัง!
โจวซีคิดว่า
เหตุผลที่เย่อู๋เทียนพูดเช่นนั้น เพราะต้องการไปเก็บหญ้าเทียนหลัวที่เขาเอ๋อเหมยให้เร็วที่สุดเท่านั้น!
เหตุผลที่โจวซีคิดเช่นนั้น
ไม่มีเหตุผลอื่นใด
ไม่เพียงแค่โจวซีเท่านั้น ที่รู้ว่าตำแหน่งเจ้าสำนักของสำนักเจินอู่ว่างมาเกือบสามร้อยปีแล้ว
ตอนนี้ลูกศิษย์หญิงดั้งเดิมของวัดอี่เซียนที่อยู่ที่นี่ ทุกคนรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี!
เมื่อเป็นเช่นนั้น……
แล้วเย่อู๋เทียนจะเป็นเจ้าสำนักไท่ซ่างของสำนักเจินอู่ได้อย่างไร?
เขาหยอกล้อสาวสวยอย่างพวกเราใช่ไหม!
เพียงแต่ โจวซีไม่ได้เปิดโปงเย่อู๋เทียน
เพราะอย่างไรเสีย เมื่อสักครู่เย่อู๋เทียนได้ถ่ายทอดวิชาให้ตนเอง ถ้าตนเองทำให้เย่อู่เทียนตกอยู่ในสถานการณ์อึดอัด เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่คนควรทำ
เมื่อคิดเช่นนั้น โจวซีสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เปลี่ยนหัวข้อเรื่อง และกล่าวว่า
“ในเมื่อท่านยืนยันที่จะไปเขาเอ๋อเหมย ถ้าเช่นนั้น….บ่าวจะเสี่ยงชีวิตติดตามท่านไปด้วย เริ่มเถอะ เริ่มรักษาต่อเถอะ ถ้าวิทยายุทธของบ่าวฟื้นฟูแล้ว ค่อยกลับไปที่เขาเอ๋อเหมย จะมีคุณสมบัติที่จะแบ่งปันความกังวลของชิงตี้ได้บ้าง”
แค่มองแวบเดียว เย่อู๋เทียนก็สามารถมองทะลุความคิดของโจวซีแล้ว
แต่เขาไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม
หยุดชั่วคราว
ถามประโยคหนึ่ง
“คุณพักแค่สักครู่เอง คุณเตรียมตัวพร้อมแล้วจริง ๆ เหรอ?”
โจวซีถอดเสื้อผ้าของตนเอง
เธอหลับตาราวกับกำลังจะไปที่ลานประหาร ยืดอกตรงและตอบว่า
“ลงมือเถอะ!”
“……”
เย่อู๋เทียนพูดไม่ออกชั่วขณะ
เพียงแต่ เขาก็ไม่เสียเวลาแต่อย่างไร
หลังจากสั่งให้โจวซีจัดท่าทางที่ถูกต้องแล้ว เขาหยิบเข็มออกมา และปักตรงจุดถานจงของเธอ…
คราวนี้
โจวซีไม่ได้ตะโกนออกมา
เพียงแต่
ทันทีที่เข็มปักลงไปในจุดถานจงของเธอ ร่างกายของเธอยังคงเต็มไปด้วยเหงื่อ!
สามวันต่อมา
อาการป่วยของโจวซี รักษาหายเป็นปกติแล้ว
ไม่เพียงเท่านั้น
เย่อู๋เทียน ใช้นิ้วชี้ไปที่ระหว่างคิ้ว ก็ฟื้นฟูวิทยายุทธของโจวซีแล้ว
วินาทีนั้น
ศาลากลางน้ำพุร้อน ที่อยู่ส่วนหลังของเขาหวินหลาน
มีสายรุ้ง
ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า!
วันนี้
โจวซีเข้าสู่แดนเก้าทันที!
เมื่อเทียบกับก่อนหน้านั้นแล้ว แข็งแกร่งกว่ามาก!
หลังจากทุกอย่างสิ้นสุดแล้ว ไม่เพียงแค่โจวซีมองเย่อู๋เทียนราวกับมองเทพเจ้าเท่านั้น!
ลูกศิษย์สายตรงของวัดอี่เซียนที่อยู่ในอาศรมหวินซี ทุกคนต่างรู้สึกเลื่อมใสศรัทธาเย่อู๋เทียนเป็นอย่างมาก!
เพียงแค่หกวัน!
เย่อู๋เทียน ทำให้โจวซีอดีตเจ้าอาวาสของวัดอี่เซียน กลับไปจุดสูงสุดอีกครั้ง!
บุญคุณนี้!
ทุกคนต่างจดจำไว้!
ขณะนี้ โจวซีรู้สึกเพียงแค่ว่าร่างกายของตนเองเต็มไปด้วยพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุด!
สง่าราศีเพิ่มขึ้นไม่รู้มากมายแค่ไหน
ทุกอิริยาบถ ราวกับนางฟ้าที่ลงมาจุติบนโลกมนุษย์!
อยู่ต่อหน้าลูกศิษย์ดั้งเดิมของวัดอี่เซียนแล้ว เธอเป็นเหมือนจักรพรรดินี!
แต่อยู่ต่อหน้าเย่อู๋เทียนแล้ว เหมือนนางฟ้าที่อยู่เคียงข้างราชาสวรรค์ ถ้าเย่อู๋เทียนยืนอยู่ เธอไม่กล้านั่ง ถ้าเย่อู๋เทียนนั่งอยู่ เธอทำได้เพียงแค่ยืนเท่านั้น…..
คนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินกลับไปที่อาศรมหวินซี เย่อู๋เทียนเดินอยู่ข้างหน้า เขาหันกลับไปมองโจวซีที่เดินตามอยู่ข้างหลัง
“ไม่รู้ว่าถ้ากัวเถาจือเห็นคุณแล้ว เธอจะรู้สึกอย่างไร?!”
มีความโกรธอยู่ในดวงตาของโจวซี แต่มันหายไปในเวลาเพียงแค่พริบตา แล้วดวงตาก็เป็นประกาย
“เธอจะต้องประหลาดใจอย่างแน่นอน!”
เย่อู๋เทียนยิ้มและกล่าวเบา ๆ
“ถึงแม้ว่าระหว่างเธอกับคุณ จะมีความแค้นเรื่องแย่งชิงตำแหน่ง แต่ผมขอแนะนำว่าอย่าให้เป็นเพราะเธอ แล้วปลุกมารร้ายที่อยู่ในใจคุณ เพราะระหว่างแดนเก้ากับแดนสิบ เป็นช่วงที่สำคัญ ถ้าหากมีมารอยู่ในใจ เกรงว่าจะก้าวหน้ายาก!”
โจวซีประสานมือทั้งสองข้างเป็นการคำนับ
“บ่าวจะจดคำชี้แนะของชิงตี้ไว้!”
เย่อู๋เทียนยิ้มด้วยความขมขื่น
“อย่าใช้สรรพนามตนเองว่าบ่าว..บ่าว ผมไม่ชิน”