จอมนักรบอหังการ - บทที่ 81 เงินหนึ่งสตางค์ซื้อชีวิตแก！
จอมนักรบอหังการ บทที่ 81 เงินหนึ่งสตางค์ซื้อชีวิตแก！
หวงเจี้ยนเย่ที่อยู่ด้านหลังเหอเซี่ยวหลิน จู่ๆก็เบิกตากว้าง
อ้าปากค้าง
ฟันปลอมแทบจะหลุดจากปากแล้ว!
ประธานสำนักงานใหญ่แห่งเจียงไห่…
เหอเซี่ยวหลิน!
คุกเข่าให้กับเย่อู๋เทียน?
ขอขมาเย่อู๋เทียน?
นี่มันเรื่องอะไรกัน?
ใครจะบอกได้บ้างว่านี่มันเรื่องอะไรกัน?
เขาคือเหอเซี่ยวหลินนะ!
ขนาดคนใหญ่คนโตระดับสูงสุดของโลกธุรกิจแห่งเจียงไห่ยังเกรงใจเขาอยู่หลายส่วน!
เหอเซี่ยวหลิน!
เขาเป็นคนควบคุมเส้นสายเศรษฐกิจของเจียงไห่!
สำนักงานใหญ่ธนาคารประเทศหลงทุกปีได้บริจาคเงินมากมายแค่ไหนให้กับเมืองเจียงไห่นี้ ก็มีเงินมากมายขนาดไหนถูกควบคุมอยู่ในกำมือเหอเซี่ยวหลิน
เขาอยากให้เงินกู้กับธุรกิจไหน ก็สามารถให้ได้ทันที
พูดอีกอย่างก็คือ เขาอยากให้ธุรกิจไหนรอด ธุรกิจนั้นก็รอด เขาอยากให้ธุรกิจไหนล่ม ธุรกิจนั้นก็ไม่มีทางอยู่รอดได้!
เพราะตอนนี้ธุรกิจไหนจะเปิดกิจการทำมาค้าขาย แล้วไม่กู้เงินจากธนาคาร?
ต่อให้เป็นบริษัทวัสดุเหล็กของตระกูลหวง อัตรากู้ยืมในตอนนี้ก็เป็นครึ่งหนึ่งของมูลค่าตลาดรวมของบริษัท!
ปกติต้องส่งคนไปคบค้าสมาคมกับระดับสูงของธนาคารแต่ละแห่งในเจียงไห่!
วันนี้อาศัยว่าเหอเซี่ยวหลินมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิด!
หวงเจี้ยนเย่กำลังคิดว่าจะขอร้องเหอเซี่ยวหลินยังไงให้เขากู้ยืมเงินอีกสักก้อน!
ตอนนี้กลับ…
คนใหญ่คนโตอย่างเหอเซี่ยวหลินกลับคุกเข่าให้กับเย่อู๋เทียน!
ไม่เพียงหวงเจี้ยนเย่คิดไม่ตกไม่เข้าใจ!
แขกทุกคนในที่นั้น…
ล้วนไม่เข้าใจ!
เหอเซี่ยวหลิน ประธานเหอ เทพร่ำรวยเหอ!
นี่มันอะไรกัน?
ป่วยรึ?
ทุกคนในที่นั้น
นอกจากเย่อู๋เทียนแล้ว ก็มีเพียงเสิ่นรั่วชิงที่รู้ว่า ทำไมเหอเซี่ยวหลินถึงทำแบบนี้!
แต่การทำแบบนี้…
ดูน่าตกใจมากเกินไปจริงๆ!
เล่นคุกเข่าให้กับพี่เทียนต่อหน้าทุกคนเลย?
พี่เทียนเป็นใครกันแน่?
ต้องรู้ไว้นะว่า ก่อนหน้านี้พี่เทียนซัดเหอเลี่ยง ไม่ใช่เหอเลี่ยงซัดพี่เทียน
ตามหลักแล้วเหอเซี่ยวหลินไม่ลงโทษพี่เทียนก็ต้องอนุโมทนาสาธุแล้ว ตอนนี้กลับมาคุกเข่าให้กับพี่เทียนซะอย่างนั้น?
ไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้มั้ง?
ฉับพลันนั้น
เสิ่นรั่วชิงคิดไปถึงเผยจื่อตง
อีกฝ่ายเป็นคุณชายของตระกูลเผยแห่งเจียงไห่ อีกทั้งยังเป็นทหารที่อายุน้อยที่สุดของประเทศหลง…
การกระทำในตอนนี้ของเหอเซี่ยวหลินที่มีต่อพี่เทียน!
ต้องเกี่ยวข้องกับเผยจื่อตงแน่!
และในตอนที่ทุกคนกำลังตกตะลึงกับการกระทำของเหอเซี่ยวหลิน เย่อู๋เทียนกลับแค่เหล่เหอเซี่ยวหลินเล็กน้อย ไม่ได้ใส่ใจเขาอีกต่อไป และมองไปทางหวงเจี้ยนเย่ต่อ
พูดต่อไป
จุดประสงค์ที่ผมมาครั้งนี้ คุณ ฟังเข้าใจหรือยัง?”
หวงเจี้ยนเย่อ้าปากค้างอึ้ง
เหอเซี่ยวหลินที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นสีหน้าราวปลาตาย
เขาไม่คิดเลยว่า
ตนเองคุกเข่าให้กับเย่อู๋เทียนแล้ว เขากลับไม่สนใจตนเลยสักนิด
พริบตาเดียว
เหอเซี่ยวหลินจะคุกเข่าต่อไปก็ไม่ใช่ จะลุกขึ้นยืนก็ไม่ใช่
เขาไม่เข้าใจจริงๆ
ทำไมเย่อู๋เทียนถึงทำกับเขาแบบนี้
จะฆ่าจะแกง
พูดออกมาชัดๆเลยสิ
ทำไมต้องทำให้คนรู้สึกทรมานแบบนี้?
เย่อู๋เทียนเห็นหวงเจี้ยนเย่ไม่กล้าพูดอะไร ก็ถามขึ้นอีก
“คุณเป็นใบ้รึ?”
หวงเจี้ยนเย่มองเย่อู๋เทียนด้วยเนื้อตัวสั่นเทา
“แก…”
“แก….”
พูดอะไรไม่ออกเต็มๆคำเลย
สายตาที่เย่อู๋เทียนมองหวงเจี้ยนเย่นั้น เย็นคมดุจมีด
“ผมให้คนช่วยชีวิตคุณไว้หนึ่งครั้ง ค่ารักษาต้องให้ มันเป็นสิ่งที่ควรทำ!”
“ค่ารักษาพยาบาลที่คุณเข้าโรงพยาบาล พ่อตาผมจ่ายเงินออกไปให้คุณก่อน เงินนี้ต้องคืน และมันก็เป็นสิ่งที่ควรทำ!”
หวงเจี้ยนเย่ได้ยินคำพูดประโยคหลัง พลันราวกับจับหลักควรทำได้อย่างนั้น เขาแผดเสียงออกมาทันที
“ฉันเลี้ยงเจ้าลูกทรพีหวงต้าไห่มา มันจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ฉัน เป็นเรื่องสมควรอยู่แล้ว ไม่ใช่อะไรที่ไอ้บ้าอย่างแกคนนี้จะมาพูดจาซี้ซั้วได้!”
แต่พอคำพูดนี้ออกมา หวงเจี้ยนเย่ก็เสียใจนัก
และไม่ว่าเพราะอะไรเหอเซี่ยวหลินถึงคุกเข่าให้เย่อู๋เทียน แต่เหอเซี่ยวหลินก็ได้คุกเข่าให้เย่อู๋เทียนไปแล้ว
มันเห็นได้ชัดแล้วว่า ฐานะของเย่อู๋เทียนในวันนี้ไม่ธรรมดาเลย!
มาถึงขั้นนี้แล้ว ตนเองยังด่าเขาอีก!
อยากตาย?
เวลานี้เอง เย่อู๋เทียนกลับแค่นเสียงเย็นว่า
“พ่อตาผมเป็นลูกชายแท้ๆของคุณ มีหน้าที่เลี้ยงดูคุณ ควรจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คุณ!”
แต่คุณทำกับเขายังไง คุณรู้ดีอยู่แก่ใจ!”
“บริษัทที่มีมูลค่าหลายร้อยล้านในมือคุณ มีความสามารถจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ตนเองได้ไหม คุณยิ่งรู้ดีอยู่แก่ใจ!
“ลูกชายอีกสองคนของคุณ แต่ละคนมีฐานะหลายสิบล้าน คุณเข้าโรงพยาบาล พวกเขากลับไม่คิดออกเงินเลยสักนิด!”
“ตรงกันข้ามกลับยัดเยียดความกดดันทั้งหมดมาที่ลูกชายคนโตที่ชีวิตลำบากที่สุดของคุณ คุณไม่ขายหน้ารึ?”
คุณคู่ควรเป็นพ่อคนรึ?”
“แน่นอน เรื่องนี้…”
“ผมไม่ยุ่งได้ แต่วันนี้ค่ารักษาที่ผมให้คนช่วยคุณขึ้นมา ต้องให้!”
หวงเจี้ยนเย่โกรธแผดเสียงกร้าวอย่างเสียสติไปแล้ว
“เท่าไหร่?”
“ก็แค่เงินเล็กน้อย คนอย่างหวงเจี้ยนเย่ จ่ายไหว!”
“ไม่มาก เงินหนึ่งสตางค์!”
“เพราะในสายตาผม ชีวิตคุณมีค่าแค่เงินหนึ่งสตางค์!”
หวงเจี้ยนเย่คิดว่าเย่อู๋เทียนจะอาศัยจังหวะกอบโกยเงิน
ไหนเลยจะคิดว่า…
เงินหนึ่งสตางค์?
ตอนนี้มีเหรียญเงินหนึ่งสตางค์รึ?
ไปเบิกที่ธนาคาร…
ยังเบิกออกมาไม่ได้เลย!
ที่สำคัญที่สุดคือ ต่อหน้าแขกเหรื่อทั้งหมด
เย่อู๋เทียนบอกว่า ชีวิตแก่ๆของเขาหวงเจี้ยนเย่มีค่าแค่เงินหนึ่งสตางค์?
หนึ่งหมื่น?
หนึ่งแสน?
หนึ่งล้าน? สิบล้าน?!
หวงเจี้ยนเย่จ่ายไหวอยู่แล้ว แต่เงินแค่เงินหนึ่งสตางค์ กลับจ่ายไม่ได้!
นี่เย่อู๋เทียนจงใจจะจับใบหน้าของเขาหวงเจี้ยนเย่บดขยี้อัดพื้นเลยนี่นา!
หลังจากบดขยี้แล้ว ยังราดน้ำร้อนใส่อีก!
วินาทีนี้หวงเจี้ยนเย่พูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว!
เงินหนึ่งสตางค์ จ่ายไม่จ่าย?
จ่ายคืออัปยศ!
ไม่จ่ายยิ่งอัปยศ!
หวงเจี้ยนเย่ชี้หน้าเย่อู๋เทียน พลางสั่นเทาไปทั้งร่าง
เขาโกรธจนพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว
เย่อู๋เทียนหรี่ตามอง
พลางพูดเสียงเรียบเนิบ
“คุณเคยบอกไม่ใช่หรอว่า เย่จินหลิงน่ะโดนผมทำให้โกรธจนตาย? สำหรับเรื่องนี้ผมก็ขี้เกียจจะอธิบายนะ!”
“แต่ถ้าคุณรู้สึกว่าผมร้ายกาจขนาดนี้ สามารถทำให้คนโกรธจนตายได้ ผมก็พอจะทำให้คุณสมหวังในเรื่องนี้ได้นะ!”
“เงินหนึ่งสตางค์ ไม่มีจ่าย คุณออกมาจากโรงพยาบาลยังไง ก็กลับไปแบบนั้นแหละ!”
หวงเจี้ยนเย่ทำอะไรเย่อู๋เทียนไม่ได้เลย เขาหันมองหวงต้าไห่ ยกมือเตรียมจะฟาดลงไป
แต่ครั้งนี้
ฝ่ามือยังไม่ได้โดนหน้าหวงต้าไห่
ก็ไม่ใช่ว่า หวงต้าไห่หลบทัน และไม่ใช่เย่อู๋เทียนเข้าไปขวางไว้ด้วย!
แต่เป็นเหอเซี่ยวหลินที่คุกเข่าอยู่ที่พื้น ยกมือขึ้นขวางหวงเจี้ยนเย่ไว้!
เหอเซี่ยวหลินพูดด้วยสีหน้าเย็นเยียบ
“เงินหนึ่งสตางค์นี่ ผมช่วยออกให้คุณ!”
“คุณไปยืนอยู่ตรงไหนก่อนก็ได้ ผมกำลังขอขมาคุณเย่อยู่นะ ผมน่ะ กำลังขอขมาคุณเย่อยู่นะ!”
การกระทำของเหอเซี่ยวหลินทำให้คนทั้งงานตกตะลึง
ตอนนี้เย่อู๋เทียนถึงหันมองเหอเซี่ยวหลิน
พูดแค่คำเดียวว่า
“ทำอะไรถูกต้องตามทำนองคลองธรรมไม่ต้องกลัวใคร คุณทำงานดีหรือไม่ จางเสี่ยวชวนจะพิจารณาเอง!”
เหอเซี่ยวหลินอึ้ง ทำท่าราวกับได้รับอภัยโทษ
“คุณเย่ คุณวางใจได้ เรื่องงาน ผมไม่เคยทำอะไรผิดเลย เพียงแต่ผมผิดในด้านการอบรมสั่งสอนลูก!”
“เจ้าลูกทรพีเหอเลี่ยงนั่น ผมหักขามันทิ้งไปแล้ว! ชาตินี้ทั้งชาติ มันจะไม่มีทางได้ปรากฏตัวต่อหน้าคุณอีก!”
ข้อมูลในบทสนทนาของทั้งคู่มันมากเกินไปแล้ว
จางเสี่ยวชวนที่เย่อู๋เทียนพูดถึง…
นั่นคือประธานของสำนักงานใหญ่ธนาคารประเทศหลงนี่นา!
เหอเลี่ยนที่เหอเซี่ยวหลินพูดถึง คือลูกชายแท้ๆของเหอเซี่ยวหลิน!
ตอนนี้ดูแล้ว เพราะเหอเลี่ยงไปหาเรื่องเย่อู๋เทียน เหอเซี่ยวเทียนถึงต้องมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของหวงเจี้ยนเย่
เพราะมีแต่มาที่นี่ ถึงจะได้พบกับเย่อู๋เทียน ถึงจะมาขอขมาเย่อู๋เทียนได้!
หวงเจี้ยนเย่คิดถึงจุดนี้ได้ แทบจะเป็นลมไป
เหอเซี่ยวหลิน…
ตั้งใจมาขอขมาเย่อู๋เทียนโดยเฉพาะรึ?
ไม่ใช่มาร่วมงานวันเกิดของตน?
แต่ในเวลานี้ กลับมีโรลส์รอยซ์รุ่นยาวพิเศษคันหนึ่งมาหยุดลงที่หน้าประตูตระกูลหวง
คนที่ลงมาจากรถคือ เฉียนจิ้งคุน เถ้าแก่ใหญ่ของอุตสาหกรรมเหมืองแร่หลงต๋า
พริบตาเดียว แขกทั้งหมดพากันตกตะลึง!
ไม่คิดเลยว่า…
เฉียนจิ้งคุนจะมาที่นี่จริงๆ!
หวงเจี้ยนเย่เห็นเฉียนจิ้งคุนมาแล้ว
ก็เห็นความหวังขึ้นมาทันที!
ท่านคุนมาแล้ว!
มีความหวังแล้ว!
ท่านคุนมาแล้ว!
เจ้าไอ้บ้าเย่อู๋เทียนนี่คงไม่กล้าเหิมเกริมอีกแล้วแน่!
ใครบ้างไม่รู้ว่า?
ท่านคุนมีลูกชายปัญญาอ่อน?
และหลายปีมานี้ท่านคุนพยายามหาคู่ครองให้ลูกชายเขามาตลอด?
ลูกสะใภ้ที่ท่านคุนอยากได้ หากบอกว่าใคร!
ก็คือบุญวาสนาของคนนั้น!
หวงเจี้ยนเย่รีบวิ่งน้อยๆเข้าไป
“ประธานเฉียนคุณมาแล้ว มาช่วยผมสั่งสอนหมาตัวหนึ่งหน่อย!”
“สั่งสอนหมาตัวนี้เสร็จแล้ว ผมสามารถตัดสินใจให้ เสิ่นรั่วชิงของบ้านเราแต่งงานกับลูกชายคุณได้!”
“คุณวางใจได้ ขอเพียงคุณได้เห็นเสิ่นรั่วชิงแค่ครั้งเดียว คุณก็จะเข้าใจเรื่องทุกอย่างเอง!”
“งามดังนางฟ้า เหินลอยมาสู่ดิน!”