จอมนักรบอหังการ - บทที่ 83 ตระกูลโล่มีคนชื่อซวนหยวน！
จอมนักรบอหังการ บทที่ 83 ตระกูลโล่มีคนชื่อซวนหยวน！
คำพูดของเฉียนจิ้งคุน แฝงไปด้วยความเจ็บปวดและน้ำตาทุกคำ
ความรักของพ่อดุจขุนเขา สะท้านฟ้าสะเทือนดิน
วินาทีนี้สายตาทุกคนพุ่งไปที่ใบหน้าเย่อู๋เทียน
คนส่วนใหญ่กำลังสงสัย
เย่อู๋เทียนจะมีความสามารถช่วยคนได้จริงไหม
ยานอนหลับสามขวดเลยนะ!
โดนผู้ป่วยสมองพิการกินเข้าไป ยังช่วยได้อีกหรอ?
เกรงว่าต่อให้ต้าหลัวจินเซียนมา ก็หมดหนทางเหมือนกัน!
แต่ ถ้าดิ้นรนเฮือกสุดท้ายล่ะก็….
เกิดช่วยลูกชายปัญญาอ่อนของเฉียนจิ้งคุนมาได้จริงล่ะ ไม่ว่าเย่อู๋เทียนจะมีฐานะอะไร ก็จะสามารถได้รับทรัพย์สมบัติมหาศาลที่เฉียนจิ้งคุนหามาทั้งชีวิตนั่น!
แต่เย่อู๋เทียนกลับไม่ได้ใส่ใจกับคำสัญญานี้ของเฉียนจิ้งคุนเลยสักนิด
เพียงแค่พูดเสียงเรียบว่า
“ลูกชายของคุณกินยานอนหลับไปเมื่อไหร่?”
เฉียนจิ้งคุนตอบอย่างหมดหวังว่า
“เมื่อสองชั่วโมงก่อน”
พอคำนี้ออกมา ทุกคนพากันอึ้งตะลึง
กินยาไปสองชั่วโมงแล้ว แถมยังเป็นยานอนหลับสามขวด…
จะยังช่วยได้ที่ไหนกัน?
ป่านนี้ตัวเย็นชืดหมดแล้วมั้ง
เย่อู๋เทียนกลับถามอีกว่า
“มีหมอคอยป้อนน้ำหรือเปล่า?”
เฉียนจิ้งคุนอึ้ง
เย่อู๋เทียนเป็นหมอจริงๆด้วย
ก่อนมาตระกูลหวง เฉียนจิ้งคุนได้รู้ว่า หมอที่อยู่ที่บ้านได้ป้อนน้ำให้ลูกชายเขาจริงๆ
นอกจากนี้แล้ว ไม่มีกระบวนการช่วยชีวิตอย่างอื่น
ตามหลักที่หมอคนนั้นบอก
เรื่องมาถึงขั้นนี้ คงได้แต่ช่วยแบบนี้เท่านั้น
เพียงแต่ความหวังริบหรี่
ให้ช่วยกลับมาได้
ยากกว่าขึ้นสวรรค์เสียอีก!
ทั้งหมดต้องขึ้นกับบุญกรรมของลูกชายเฉียนจิ้งคุนแล้ว
เย่อู๋เทียนพยักหน้า
“ก็ไม่ได้เป็นอะไรที่คอขาดบาดตายขนาดนั้น รอผมจัดการเรื่องตระกูลหวงก่อน จะไปกับคุณ”
เฉียนจิ้งคุนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งกับคำพูดของเย่อู๋เทียน
เย่อู๋เทียนยกมือขึ้น
“ลุกขึ้นเถอะ”
เฉียนจิ้งคุนลุกขึ้น
ในใจยังร้อนรนดุจไฟสุมทรวง!
เย่อู๋เทียนหันไปมองหน้าหวงเจี้ยนเย่อีกครั้ง พลางพูดขึ้นเนิบช้า
“เห็นหรือยัง?”
“ผมช่วยคน ราคาแพงมากนะ”
“เอาเงินช่วยชีวิตกับคุณแค่เงินหนึ่งสตางค์ ไม่ทำเกินไปหรอกมั้ง?”
วินาทีนี้หวงเจี้ยนเย่จะอกแตกตายคาที่แล้ว
เขายังนึกว่า พอเฉียนจิ้งคุนให้สัญญาว่าจะยกทรัพย์สมบัติมหาศาลแล้ว เย่อู๋เทียนคงจะรามือกับเขาแล้วล่ะมั้ง?
ดูท่าตอนนี้…
เขาไร้เดียงสาเกินไปแล้ว
หายใจไม่ทัน
พรืด!
หวงเจี้ยนเย่กระอักเลือดคำโตออกมา
ตัวไหวเอน
“แก…”
“แก….”
หวงเจี้ยนเย่ชี้หน้าเย่อู๋เทียน ส่งเสียงอย่างเนื้อตัวสั่นเทา
แต่กลับพูดแทบไม่ออก
เย่อู๋เทียนไม่ใจอ่อนสักนิด เขาพูดเสียงเย็นว่า
“คุณอยากบอกว่า”
“ผมรังแกคุณมากเกินไป?”
ดวงตาหวงเจี้ยนเย่แทบจะถลนออกมานอกเบ้า
เย่อู๋เทียนยิ้มเย็น
“เป็นพ่อคนเหมือนกัน ทำไมพอเป็นคุณ ถึงได้ทำตัวไม่สมเป็นผู้หลักผู้ใหญ่?”
“เมื่อครู่คุณบอกว่า จะยกรั่วชิงให้แต่งงานกับคนอื่น?”
พูดมาถึงตรงนี้ เย่อู๋เทียนเพิ่มเสียงสูงขึ้น
“คุณ เป็นตัวอะไรล่ะ?”
เสียงดังชัดดุจฟ้าฟาด
สาดลงใส่หวงเจี้ยนเย่จนกระอักเลือดอีกครั้ง
พรืด!
ประหนึ่งปอดฉีกขาด!
ทุกคนในที่นั้นมองเห็นฉากนี้แล้วแทบจะหมดลมไปตามๆกัน
ทุกคนรับรู้ได้ถึงแรงกดดันมหาศาล!
วันนี้พวกเขาได้รู้จักแล้วว่า
นี่คือ…
จุดจบของการแตะต้องคนสำคัญของเย่อู๋เทียน
ตาย?
ง่ายมาก!
แต่เย่อู๋เทียนจะทำให้คนอยู่ไม่สู้ตาย!”
ตั้งแต่ต้นจนจบ เย่อู๋เทียนไม่ได้สัมผัสแม้แต่นิ้วมือเดียวของหวงเจี้ยนเย่เลย
หวงเจี้ยนเย่กลับแทบตายไปแล้วครึ่งตัว!
หวงเจี้ยนเย่ใกล้จะอกแตกตายด้วยความโกรธแล้ว
แต่ความอยากมีชีวิตอยู่ของคนเรามักจะแข็งแกร่งมากเสมอ
พอรู้สึกว่าตนเองกำลังจะโดนเย่อู๋เทียนทำให้โกรธจนอกแตกตาย หวงเจี้ยนเย่กุมหน้าอก หายใจหอบหนัก
“เร็ว หยิบเงิน!”
“ใครมีเงินหนึ่งสตางค์บ้าง?”
“รีบให้เย่อู๋เทียนเลย ให้มันไป ให้มันไป!”
เหรียญเงินหนึ่งสตางค์น่ะไม่มี
แต่โอนได้
หวงต้าซานลูกชายคนที่สองของหวงเจี้ยนเย่ รีบโอนเงินหนึ่งสตางค์ให้หวงต้าไห่
นี่ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
ถึงเขาจะภาวนาให้หวงเจี้ยนเย่อกแตกตาย
แบบนั้นเป็นไปได้อย่างมากว่าเขาจะได้เป็นเจ้าตระกูลตระกูลหวง
แต่….
เขาย่อมรู้หลักที่ว่าผลประโยชน์และผลเสียเกี่ยวเนื่องกันเสมอ
เย่อู๋เทียน!
ประธานสำนักงานใหญ่แห่งเจียงไห่คุกเข่าให้เขา
เฉียนจิ้งคุนยอมสละทรัพย์สมบัติมหาศาล ขอร้องให้เขาช่วยคน
เขากลับมาเอาเรื่องตระกูลหวงไม่ปล่อย!
ถ้าพลิกรังนกลงมา ไข่นกก็ไม่เหลือ!
ถ้าหวงเจี้ยนเย่หมดลม คนอื่นในตระกูลหวงคงไม่ได้มีจุดจบที่ดีแน่!
พอโอนเงินให้หวงต้าไห่เสร็จ หวงต้าซานทำทีเป็นลูกกตัญญู เดินตัวสั่นไปทางเย่อู๋เทียน พูดเสียงตะกุกตะกักว่า
“เงิน โอนให้พี่ใหญ่แล้วนะ”
“อู๋เทียน แก แกปล่อยปู่ของรั่วชิงเถอะ!”
เย่อู๋เทียนรับมือถือมาด้วยท่าทางเย็นชา
มือสั่นไหวเล็กน้อย
มือถือก็ลอยออกไปกระแทกกับกำแพงของคฤหาสน์ตระกูลหวง
พริบตาเดียว กำแพงแตกร้าวราวกับใยแมงมุม
ทุกคนพากันตกตะลึง!
นี่มัน…
พลังของคน?
ทุกคนในตระกูลหวงเงียบกริบดุจจักจั่นในฤดูใบไม้ร่วง!
เย่อู๋เทียนพูดขึ้นเสียงเย็น
“รั่วชิง แซ่เสิ่น เป็นผู้หญิงของผมเย่อู๋เทียน!”
“ตอนนั้นพ่อตาผมหวงต้าไห่ช่วยเธอไว้ เกี่ยวอะไรกับหนูขยะคนอื่นในตระกูลหวง?”
“คนในตระกูลหวงทั้งหลาย หากกล้ามาเหยียดหยามเสิ่นรั่วชิงอีก…”
“ฆ่า! ไม่! เว้น!”
หวงเจี้ยนเย่รวมอยู่ด้วย ทั่วทั้งตระกูลหวง นอกจากหวงต้าไห่แล้ว ทุกคนตกใจจนทรุดลงพื้น
ประหนึ่งเจอนรกน้ำแข็งเย็นเยือก!
….
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ทั่วทั้งตระกูลหวง รู้สึกหม่นหมองราวกับญาติเสียไปแล้ว
แขกเหรื่อทยอยออกไป ราวกับหลบโรคระบาด!
หวงเจี้ยนเย่นอนอยู่บนเตียง
นอนหายใจรวยริน
คิดอยากตายแล้วด้วยซ้ำ
แต่กลับแค้นเย่อู๋เทียนไม่ได้
เพราะอำนาจของเย่อู๋เทียนน่ากลัวประดุจเทพสังหาร
ตระกูลหวงไม่เพียงเป็นศัตรูกับเย่อู๋เทียน ยังเป็นศัตรูกับเหอเซี่ยวหลิน
ทำให้เฉียนจิ้งคุนไม่พอใจ
นับจากนี้เป็นต้นไป น่ากลัวจะยากที่จะยืนหยัดอยู่ในเจียงไห่ได้แล้ว!
แต่ในตอนที่หวงเจี้ยนเย่จะสั่งการให้ย้ายบ้านออกจากเจียงไห่
พ่อบ้านก็เข้ามารายงาน
“นายท่าน มีคนมาจากตี้ตู!”
หวงเจี้ยนเย่กำลังหายใจรวยริน
“ตี้ตู? ใครมาจากตี้ตู?”
“ตระกูลหวงเราไม่เคยรู้จักคนของตี้ตู!”
พ่อบ้านยื่นกล่องผ้ากล่องหนึ่งมาให้
พอเปิดออก ในนั้นเป็นอัญมณีสีเขียวที่ทำจากหยกชั้นดีเม็ดหนึ่งออกมา
ขนาดใหญ่เท่าตาวัว
ด้านบนยังสลักหงส์ที่ราวกับมีชีวิตหนึ่งตัว
แค่ดูก็รู้ว่าเป็นของล้ำค่าที่หาได้ยากยิ่งในโลก
ด้านบนอัญมณีสีเขียวยังมีอัญมณีเม็ดเล็ก สลักคำว่า “โล่”!
พอเห็นคำนี้ หวงเจี้ยนเย่เบิกตากว้างแทบถลน
“แซ่โล่?”
“ฝ่าบาทสูงส่ง ก็แซ่โล่!”
“ตี้ตูมีตระกูลแซ่โล่อยู่ตระกูลหนึ่ง ว่ากันว่ามีสัมพันธ์ใกล้ชิดกับฝ่าบาทสูงส่ง!”
พ่อบ้านพยักหน้า
“ใช่ ผมก็เคยได้ยินชื่อตระกูลนั้นมาก่อน เพียงแต่ไม่รู้ว่า คนของตระกูลโล่ที่มายังส่งของขวัญล้ำค่าอย่างนี้มาให้ด้วย มันเรื่องอะไรกัน!”
หวงเจี้ยนเย่ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก
“คนที่นำอัญมณีนี่มาล่ะ?”
พ่อบ้านตอบ
“ไปแล้ว นอกจากนี้ คนของตระกูลโล่ยังส่งทรัพย์สมบัติมาลังหนึ่ง บอกว่า…”
“อีกสามวัน จะมาปรึกษาการแต่งงานกับตระกูลหวงเราที่โรงแรมว่างไห่!”
คนที่อยู่ยังมีลูกหลานผู้หญิงของตระกูลหวงไม่น้อย
โดยเฉพาะหลานสาวหลายคนของหวงเจี้ยนเย่ ถึงจะเทียบไม่ติดหนึ่งในสิบของเสิ่นรั่วชิง แต่ก็เป็นสาวสวยชื่อดังของเจียงไห่
ตี้ตูตระกูลโล่!
เชื้อพระวงศ์อย่างนั้นจะมานับญาติกับตระกูลหวง?
สรุปแล้วชมชอบหญิงสาวคนไหนของตระกูลหวงกัน?
ลูกสาวคนโตของหวงต้าซานมีเสน่ห์เย้ายวนของผู้ใหญ่ ดวงตาเป็นประกาย
“หนูเรียนจบจากมหาวิทยาลัยตี้ตู!”
“ต้องเป็นหนูแน่!”
ลูกสาวคนที่สองของหวงต้าเฟิงมีสีหน้าเย่อหยิ่ง
“หนูก็เคยไปเรียนที่ตี้ตู หนูยังเคยสอบเข้าตี้ตูสาขาภาพยนตร์เลย แค่สอบไม่ติดเท่านั้นเอง”
“หนูว่า คุณชายของตระกูลโล่ต้องชอบหนูแน่!”
สีหน้าหวงเจี้ยนเย่ฟื้นตัวขึ้นมาไม่น้อย มีประกายระยิบระยับอยู่บนสีหน้านั้น
“ถ้าตระกูลหวงของเราสามารถดองกับตระกูลโล่ที่สูงส่งเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ได้ ต่อให้เป็นเฉียนจิ้งคุนก็ยังต้องเกรงใจฉันสามส่วน!”
“ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าคนอกตัญญูเย่อู๋เทียนนั่น!”
ในเวลาเดียวกัน เสิ่นรั่วชิงที่ตามพ่อแม่กลับบ้าน จู่ๆก็ได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง
เป็นคนแก่คนหนึ่งโทรมา
“ฮัลโหล ใครคะ?”
ปลายสายมีเสียงคนแก่หัวเราะร่วนดังมา
“น้องสะใภ้ ผมคือโล่ซวนหยวน ของขวัญที่ส่งให้ ได้รับหรือยัง?”
เสิ่นรั่วชิงพอได้ยินชื่อโล่ซวนหยวน ก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ทันที ตื่นเต้นถึงขีดสุด
“ฝ่า… ฝ่าบาท?”
คนแก่หัวเราะร่วน
“อย่าเกรงใจขนาดนี้ ใกล้จะเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว อีกสามวัน ผมจะรับคุณเป็นน้องบุญธรรมอย่างเป็นทางการ ไม่ทราบว่าน้องสะใภ้คิดเห็นยังไง?”